ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ဟာသများ (၃)

မူးရင်မမောင်းနဲ့

လူတစ်ယောက်ဟာ ပါတီပွဲတစ်ခုမှာ အရက်သောက်ရင်း အမူးလွန် သွားပါတယ်။ သူ့ရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေက အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ် ပြောကြပေမယ့်လည်း သူ့အိမ်က တစ်မိုင်လောက်ပဲ ဝေးတယ် ကိစ္စမရှိဘူးလို့ သူက ငြင်းပါတယ်။

ပါတီပွဲကနေအပြန် တိုက် ၅ တိုက်လောက် အရောက်မှာတော့ ရဲက သူ့ကားကို တားပါတော့တယ်။ နောက်တော့ ရဲက သူ့ဆီကနေ လိုင်စင်တောင်းကြည့်ပြီး သူ့ကို ကားထဲကနေ အပြင်ဖက် ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက် ခိုင်းပါတယ်။ သူလမ်းစ လျှောက်နေတုန်းမှာပဲ ရဲတွေရဲ့ ရေဒီယိုက အသံမြည်လာပြီး လမ်းဒေါင့်က အိမ်တစ်အိမ်မှာ ဓားပြမှု ဖြစ်နေတယ်လို့ သတင်းပို့တဲ့ အသံ ကြားလိုက်ရပါတယ်။ ရဲတွေက သူ့ကို သူတို့ လမ်းထောင့်က ဓားပြမှု ကိုသွားဖြေရှင်းပြီး ပြန်လာခဲ့မယ် ဒီနေရာမှာ စောင့်နေပါလို့ မှာထားခဲ့ပြီး လမ်းဒေါင့်ကို ပြေးသွားကြ ပါတယ်။

သူဟာ အဲဒီနေရာမှာ အကြာကြီး စောင့်နေပေမယ့် ရဲတွေ ပြန်မလာတာနဲ့ နောက်ဆုံးမှာ အိမ်ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ သူအိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အခါမှာတော့ သူ့မိန်းမကို သူအိပ်တော့မယ်။ တကယ်လို့ တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကို လာရှာခဲ့ရင် သူ တုပ်ကွေးမိနေလို့ တစ်နေကုန် အိပ်ရာထဲမှာ အိပ်နေတယ်လို့ ပြောဖို့ မှာထားခဲ့ပါတယ်။

နာရီအနည်းငယ် အကြာမှာတော့ ရဲတွေက သူ့အိမ်တံခါးကို လာခေါက်ပါတယ်။ သူတို့က မစ္စတာစမစ် ဒီမှာ ရှိသလားလို့ မေးတော့ သူ့မိန်းမက ရှိပါတယ်လို့ ပြန်ဖြေပါတယ်။ သူတို့က မစ္စတာ စမစ်နဲ့ တွေ့ချင်တယ် ပြောတော့ သူ့မိန်းမက သူတုပ်ကွေးမိနေလို့ တစ်နေကုန် အိပ်ရာထဲမှာ အိပ်နေတယ်လို့ ပြန်ဖြေလိုက် ပါတယ်။

ရဲတွေ ဆီမှာ သူ့ရဲ့ လိုင်စင်တွေက ရှိနေတုန်းပါ။ ရဲတွေက သူ့ကားကို ကြည့်ချင်တယ် ပြောတော့ သူ့မိန်းမက ဘာလို့ ကြည့်ချင်တာလဲလို့ ပြန်မေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရဲတွေက သူ့ကားကို ကြည့်ဖို့ အတင်းအကြပ် တောင်းဆိုတာနဲ့ သူ့မိန်းမက သူတို့ကို ကားဂိုဒေါင် ရှိတဲ့နေရာကို ခေါ်သွားပါတယ်။ သူမက ဂိုဒေါင်တံခါးကို ဖွင့်တဲ့ အချိန်မှာ ဂိုဒေါင်ထဲမှာ တွေ့လိုက်ရတာကတော့ ခေါင်မိုးပေါ်မှာ မီးရောင်တွေ တလက်လက်  လင်းနေဆဲ ဖြစ်တဲ့ ရဲကားကိုပါ။

သတင်းစာဆရာ 

လူတစ်ယောက်ဟာ တိရစ္ဆာန်ရုံထဲမှာ လမ်းလျှောက်လာတဲ့ အချိန် ကလေးမကလေး တစ်ယောက် ခြင်္သေ့လှောင်အိမ်ကို မှီနေတာကို မြင်လိုက်ရပါတယ်။ ရုတ်တရက် ဆိုသလိုပဲ ခြင်္သေ့က သူမ ဝတ်ထားတဲ့ ဂျာကင်ရဲ့ အနားစကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကလေးမလေးကို လှောင်အိမ်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး စားဖို့ လုပ်နေတာကို သူ လှမ်းတွေ့လိုက် ရပါတယ်။ ကလေးမကလေးရဲ့ မိဘတွေကတော့ လှောင်အိမ်ရှေ့မှာ အသံကုန်ခြစ်ပြီး အော်နေကြ ပါတယ်။

အဲဒီလူက လှောင်အိမ်ရဲ့ အနားကို ပြေးသွားပြီး ခြင်္သေ့ရဲ့ နှာနုကို လက်သီးနဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်း ပိတ်ထိုး ထည့်လိုက်ပါတယ်။ နာသွားတဲ့ အတွက်ကြောင့် ခြင်္သေ့က နောက်ကို ခုန်ဆုတ်ပြီး ကောင်မလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူက ကောင်မလေးကို ကြောက်လန့်နေတဲ့ သူမ မိဘတွေဆီကို ပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။

သတင်းသမား တစ်ယောက်က အဲဒီ မြင်ကွင်းကို အစအဆုံးမြင် လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ သူက ကောင်မလေးကို ကယ်ဆယ်တဲ့သူကို ပြောပါတယ်။

"ဆရာ။ ဒါဟာ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ကြုံဖူးသမျှထဲက ယောက်ျားတစ်ယောက် ရဲ့ အရဲရင့်ဆုံး သူရဲကောင်း အဆန်ဆုံး အပြုအမူ တစ်ခုပါပဲ။"

"ဘာလို့လဲ။ ဒါမဖြစ်စလောက် ကိစ္စပါ။" လို့ အဲဒီလူက ပြန်ပြောပါတယ်။

"တကယ်ပါ။ ခြင်္သေ့က လှောင်အိမ်ထဲမှာ ရှိနေတယ်။ ဘုရားသခင်က ခြင်္သေ့လှောင်အိမ်ထဲက ဒင်နီယယ်ကို အကာအကွယ် ပေးခဲ့သလိုပဲ ကျုပ်ကိုလည်း အကာအကွယ် ပေးလိမ့်မယ် ဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်။ အခု ကျုပ် ဒီကလေးမလေး အန္တရာယ် ဖြစ်နေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ အဲဒီအတွက် ကျုပ်မှန်တယ် ထင်တဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကို လုပ်လိုက်တာပဲ။"

"ခင်ဗျား အိတ်ထဲမှာ သမ္မာကျမ်းစာအုပ်ကို တွေ့တယ်။ ခင်ဗျားက ရီပတ်ဘလစ်ကင်လား။" လို့ သတင်းစာ ဆရာက မေးပါတယ်။

"ဟုတ်ပါတယ်။ နောက်ပြီး ကျုပ် ခရစ်ယာန်ပါ။ အခု သမ္မာကျမ်းစာ သင်တန်းကို သွားမလို့။" လို့ အဲဒီလူက ပြန်ဖြေပါတယ်။

"ကောင်းပါပြီ။ ဒီအဖြစ်အပျက်ကို ဘယ်သူမှ မသိလိုက်ဘဲ ပျောက်ပျက်သွားတာမျိုး မဖြစ်စေရပါဘူး။ ကျွန်တော်က သတင်းစာ ဆရာပါ။ မနက်ဖြန် သတင်းစာမှာ ဒီသတင်းကို မျက်နှာဖုံး သတင်း အနေနဲ့ ပါလာစေရ ပါမယ်။" လို့ သတင်းစာ ဆရာက ပြောပြီး ထွက်သွားပါတယ်။

နောက်တစ်နေ့ မနက်မှာတော့ အဲဒီလူက သတင်းစာကို ဝယ်ပြီး မနေ့က သူလုပ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စ တကယ်ပဲ သတင်းစာထဲမှာ ပါလာသလားလို့ ကြည့်ပါတယ်။ ပထမဆုံး စာမျက်နှာမှာ ရေးထားတဲ့ သတင်းခေါင်းစဉ်ကတော့ "လက်ယာယိမ်းသူ ရီပတ်ဘလစ်ကင် ခရစ်ယာန် အခြေခံ ဝါဒီတစ်ဦးမှ အာဖရိကမှ ရွှေ့ပြောင်းလာသူအား တိုက်ခိုက်ပြီး သူ၏ နေ့လည်စာကို လုယူလိုက်ခြင်း" လို့ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီး ကားမောင်းခြင်း

အမေရိကားကို အလည်လာတဲ့ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးကို လာကြိုတဲ့ ကားဒရိုင်ဘာဟာ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးရဲ့ အထုတ်အပိုးတွေကို ဇိမ်ခံကားထဲကို ထည့်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးဟာ ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ ရပ်နေတာကို သတိထားလိုက်မိပါတယ်။

ဟုတ်ပါတယ်။ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးက ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ ရပ်နေဆဲပါ။

"ကျေးဇူးပြုပြီး အထဲ ဝင်ထိုင်ပါ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီး ခင်ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့ သွားလို့ ရပါပြီ။" လို့ ဒရိုင်ဘာက ပြောပါတယ်။

အဲဒီတော့ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးက "အင်း။ အမှန်အတိုင်း ပြောရရင်တော့ သူတို့ ငါ့ကို ဗာတီကန်မှာတုန်းက ဘယ်တော့မှ ကားပေးမမောင်းဘူး။ ဒီနေတော့ ကျုပ် ကားမောင်းချင်တယ်။"လို့ ပြောပါတယ်။

"အဲဒီလို လုပ်လို့ မဖြစ်ပါဘူး ခင်ဗျာ။ ကျွန်တော် အလုပ်ပြုတ်ပါလိမ့်မယ်။ တကယ်လို့ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားရင် ဘယ်လို လုပ်မှာလဲ။" လို့ ဒရိုင်ဘာက ကန့်ကွက်ပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့ အလုပ်မဆင်းမိရင် အကောင်းသားလို့ တွေးနေမိပါတယ်။

"ရပါတယ်။ မင်းကို မထိခိုက်စေရပါဘူး။" လို့ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးက ပြန်ပြောပါတယ်။

ဒရိုင်ဘာက တွန့်ဆုတ် တွန့်ဆုတ်နဲ့ နောက်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးကတော့ ယာဉ်မောင်းသူ နေရာမှာ ထိုင်လိုက်ပါတယ်။

လေဆိပ်ကနေ ထွက်လာပြီးတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဒရိုင်ဘာဟာ အတော်နောင်တ ရသွားပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးက ကားကို တစ်နာရီ ၁၀၅မိုင်နှုန်း အထိ အရှိန်တင်ပြီး မောင်းနေလို့ပါ။

"ဖြည်းဖြည်းမောင်းပါ အရှင်။" လို့ ဒရိုင်ဘာက တောင်းပန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးက အဲဒီ အရှိန်နဲ့ ဆက်ပြီး မောင်းနေတာ နောက်ဆုံးမှ ရဲ ဆိုင်ကယ်ရဲ့ ဥဩဆွဲသံကို သူတို့ ကြားရတဲ့ အချိန်အထိပါပဲ။

"ဘုရားသခင်။ သွားပါပြီ။ ကျွန်တော့် လိုင်စင်တော့ အသိမ်းခံရပါပြီ။" လို့ ဒရိုင်ဘာက ညည်းလိုက်ပါတယ်။

ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးက ကားကို လမ်းဘေးဆွဲချလိုက်ပါတယ်။ ရဲက ကားနားကပ်လာတဲ့ အချိန်မှာတော့ သူက သူ့ရဲ့ ဘေးက မှန်တံခါးကို ချလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရဲက သူ့ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး သူ့မော်တော်ဆိုင်ကယ် ဆီကို ပြန်လျှောက် သွားပါတယ်။ နောက်ပြီး သူ့ရဲ့ ရေဒီယိုကို ဖွင့်လိုက်ပါတယ်။ ဟိုဘက်က ပြန်ထူးသံ ကြားတဲ့ အချိန်မှာ ရဲသားက "ငါ ရဲမှူးနဲ့ စကားပြောချင်တယ်။"လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။
 ရဲမှူးက ရေဒီယိုကို ပြန်ထူးတဲ့ အချိန်မှာတော့ ရဲသားက သူ တစ်နာရီ ၁၀၅ မိုင်နှုန်းနဲ့ မောင်းလာတဲ့ ဇိမ်ခံကား တစ်စင်းကို တားလိုက်တဲ့ အကြောင်း ပြောပြပါတယ်။

"အဲဒါဆိုလည်း ဖမ်းလိုက်လေ။"လို့ ရဲမှူးက ပြောပါတယ်။

"ကျွန်တော်တို့ ဖမ်းလို့ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်။ ကားထဲမှာ ပါတဲ့သူက တကယ့်ကို အရေးကြီးတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်"လို့ ရဲသားက ပြန်ပြောပါတယ်။

"တခြား အကြောင်းရော ရှိသေးလား။"လို့ ရဲမှူးက မေးပါတယ်။

"မရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် အဲဒီကားပေါ်ပါတဲ့သူက တကယ့်ကို အရေးကြီးတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်မို့ပါ။" လို့ ရဲက ထပ်ပြောပါတယ်။

ရဲမှူး။  ။ "မင်းအခု တားလိုက်တာ ဘယ်သူလဲ။ မြို့တော်ဝန်လား။"

ရဲသား။ ။ "မဟုတ်ဘူး။ သူ့ထက် မြင့်တယ်။"

ရဲမှူး။ ။ "ပြည်နယ် အုပ်ချုပ်ရေးမှူးလား။"

ရဲသား။ ။ "မဟုတ်သေးဘူး။ သူ့ထက် မြင့်သေးတယ်။ "

ရဲမှူး။ ။" ကောင်းပြီ။ အဲဒါဆို ဘယ်သူလဲ။"

ရဲသား။ ။ "ကျွန်တော်တော့ ဘုရားသခင်လို့ ထင်တယ်။"

ရဲမှူး။ ။"နေပါဦး မင်းက ဘာလို့ ဘုရားသခင်လို့ ထင်ရတာလဲ။"

ရဲသား။ ။ "ဇိမ်ခံကားရဲ့ ဒရိုင်ဘာက ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးလေ။ "  
 
သတ်သေမှာလား

ပုံသဏ္ဍာန် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ရှိတဲ့ စက်ဘီးသမား တစ်စု စက်ဘီးစီးလာတဲ့ အချိန်မှာ ​ကောင်မလေး တစ်ယောက် တံတားပေါ်က ခုန်ချဖို့ ပြင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီအတွက် သူတို့ ရပ်လိုက်ကြပါတယ်။

သူတို့ရဲ့ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ခပ်တောင့်တောင့်လူက သူ့စက်ဘီးပေါ်က ဆင်းပြီး ကောင်မလေးကို စကားလှမ်းပြောနေပါတယ်။

"မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ။"

"ကျွန်မ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သတ်သေမလို့။" လို့ သူမက ပြန်ပြောပါတယ်။

တကယ်တမ်းတော့ သူ့အနေနဲ့ ဂရုမစိုက်ပေမယ့် ရှိနေတဲ့ အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံချင်တာကြောင့် သူက မေးလိုက်ပါတယ်။
"ကောင်းပြီ။ မင်းခုန်မချခင် ငါ့ကို မနမ်းချင် ဘူးလား။"
သူမက သူ့ကို နမ်းလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီလို နမ်းလိုက်တာဟာ တကယ့်ကို မက်မက်မောမောနဲ့ အကြာကြီးပါ။
သူမ သူ့ကို နမ်းပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာတော့ စက်ဘီးသမားက ပြောပါတယ်။
"တကယ်ပဲ။ ဒါဟာ ငါ့ဘဝမှာ ကြုံဖူးသမျှ ထဲက အကောင်းဆုံး အနမ်းပဲ။ မင်းအနေနဲ့ မင်းမှာ ပါလာတဲ့ ပါရမီကို အလဟသ ဖြုန်းမပစ်သင့်ဘူး။ မင်းအနေနဲ့ အများကြီး ဖြစ်နိုင်သေးတာပဲ။ ဘာဖြစ်လို့ မင်းသတ်သေမှာလဲ။"
"ကျွန်မရဲ့ မိဘတွေက ကျွန်မ မိန်းကလေးတစ်ယောက်လို ဝတ်တာကို သဘောမကျဘူး။"
 
သူချစ်တာ

လူတစ်ယောက်ဟာ သူ့အိမ်ရဲ့ ဝရန်တာမှာ သူ့မိန်းမနဲ့ အတူ ထိုင်ရင်း  ဘီယာ သောက်နေပါတယ်။ နောက်တော့ သူက ပြောလိုက်ပါတယ်။
"မင်းကိုငါချစ်တယ်။"
သူ့မိန်းမက ပြန်မေးပါတယ်။ "အဲဒီစကားက ရှင်ပြောနေတာလား။ ဘီယာက ပြောနေတာလား။"
သူက ပြန်ဖြေပါတယ်။ "ငါပြောနေတာ။ ဒါပေမယ့် ဘီယာကို ပြောနေတာ။"
 
ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ဟာသ

"မင်း ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ဟာသ ကြားချင်သလား။"

"ပြော။ ဘာလဲ။"

"တစ်ခါက မြင်းဖြူကြီးတစ်ကောင် ဗွက်ထဲ ပြုတ်ကျသွားတယ်။

တက္ကဆပ်မှာလို ဖြစ်သွားချင်သလား

ကောင်းဘွိုင်တစ်ယောက်ဟာ အရက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ သောက်ဖို့အတွက် ရပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ကံမကောင်းတာက အဲဒီအရက်ဆိုင်မှာ သူစိမ်းတွေရဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ခိုးယူသူတွေ ရှိတတ်ပါတယ်။ ကောင်းဘွိုင်ဟာ အရက်သောက်ပြီး ပြန်ထွက်လာတဲ့ အချိန်မှာတော့ သူ့မြင်း ပျောက်သွားတာကို သိလိုက်ရပါတယ်။

သူက ဘားထဲကို ပြန်ဝင်သွားပြီး သေနတ်ကို လေထဲကို ပစ်မြှောက်လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ မကြည့်ဘဲ ခေါင်းပေါ်မှာ ပြန်ဖမ်းပြီး မျက်နှာကြက်ကို သေနတ်နဲ့ တစ်ချက် ပစ်ထည့်လိုက်ပါတယ်။

"ဘယ်ကောင် ငါ့မြင်းကို ခိုးသွားတာလဲကွ။" သူက အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ အော်ပါတယ်။

ဘယ်သူမှ ပြန်မဖြေ ကြပါဘူး။

"ကောင်းပြီ။ ငါ နောက်တစ်ခွက် ထပ်သောက်မယ်။ ငါပြီးတဲ့ အချိန်မှာ မြင်းအပြင်ဘက်မှာ ပြန်ရောက် မနေရင်တော့ တက္ကဆပ်မှာ ငါလုပ်သလို လုပ်မယ်။ ငါတက္ကဆပ်မှာ တုန်းကလို မလုပ်ချင်ဘူးနော်။"

ဒေသခံတွေက ကောင်းဘွိုင် အဲဒီလို ပြောတာ ကြားတော့ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားကြပါတယ်။ ကောင်းဘွိုင်ဟာ သူ့စကားအတိုင်း နောက်တစ်ခွက် ထပ်သောက်ပြီး အပြင်ကို ထွက်သွားပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာတော့ သူ့မြင်းကို နေရာတကျ ပြန်တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ သူက ကုန်းနှီးကို ပြင်ပြီး မြို့ထဲကနေ ဆက်ထွက်ဖို့ ပြင်ပါတယ်။ အရက်စပ်တဲ့သူက ကောင်းဘွိုင်ရဲ့ နောက်ကနေ ဘားအပြင်ဘက်ကို လိုက်သွားပါတယ်။ နောက်တော့ သူက ကောင်းဘွိုင်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ မေးလိုက်ပါတယ်။

"မိတ်ဆွေ။ ခင်ဗျားမသွားခင် ပြောခဲ့ပါ။ တက္ကဆပ်မှာ ဘာဖြစ်သွားသလဲ။"

ကောင်းဘွိုင်က နောက်ကို လှည့်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ "ကျုပ်အိမ်ကို လမ်းလျှောက် ပြန်ရတာပေါ့။"

ပိုပြီးစိမ်းတဲ့မြက်

ကျွန်တော်တို့ အချိန်ပိုင်း အလုပ်လုပ်ရင်း ကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့ အချိန်တုန်းက နားရက်ဆိုတာ မရှိသလောက် ရှားပါတယ်။ ကျောင်းပိတ်တဲ့ရက် ဆိုရင် အချိန်ပြည့်နီးပါး အလုပ်လုပ်ရင်း အချိန်ကုန် သွားတတ်ပြီး ကျောင်းဖွင့်တဲ့ရက်ဆိုရင်လည်း နေ့လည်ပိုင်း ကျောင်းတက်၊ တခါတလေ ညနေပိုင်း အလုပ်လုပ်နဲ့ အချိန်ကုန်သွား တတ်တာမို့ အလုပ်နဲ့ကျောင်း နှစ်ခုကြားမှာပဲ သံသရာလည် နေခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကတော့ ကျောင်းမြန်မြန်ပြီးချင်စိတ် ပေါက်ပါတယ်။  နားရက် မရှိတဲ့ ကိစ္စက အဓိက မဟုတ်ပါဘူး။ ဉာဏ်သိပ် မသုံးရဘဲ အချိန်ပဲ ရောင်းစားနေရတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ခံစားမိတဲ့ အလုပ်ကို စိတ်ပျက်မိတာက အဓိက အကြောင်းပါ။

ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်ထဲ စဝင်ရတော့ အတော် ပျော်မိပါတယ်။ အင်ဂျင်နီယာ လုပ်ရတာ စားပွဲထိုးရတာ ထက်စာရင်တော့ အများကြီး သက်သာတယ်လို့ ထင်မိတာက တစ်ကြောင်း၊ ကိုယ် စိတ်ဝင်စားတဲ့ အလုပ် လုပ်နေရတာ တစ်ကြောင်းမို့ပါ။ ဒါပေမယ့်လည်း ခဏပါပဲ။ အလုပ်ဝင်လို့ ၃-၄ လ ကြာတော့ စိတ်ဖိစီးမှုက များလာပါတယ်။ အဲဒီ အချိန်က ကျွန်တော် ဆားဗစ် အင်ဂျင်နီယာ လုပ်နေတာမို့ အလုပ်ချိန် ပုံမှန် မရှိပါဘူး။ ကပ်စတန်မာက စက်ပျက်တယ် ဖုန်းဆက်ရင် ချက်ချင်းပြေးရပါတယ်။  ကပ်စတန်မာ အများစုရဲ့ စက်ရုံတွေက ၂၄ နာရီ လည်ပတ်နေကြတာမို့ ရုံးချိန် ပြင်ပမှာလည်း ဖုန်းခေါ်တတ်ပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ ရုပ်ရှင်ရုံနား ရောက်မှ ကပ်စတန်မာ ခေါ်လို့ ပြန်ပြေးရတာမျိုးလည်း ရှိခဲ့ ဖူးပါတယ်။ စင်ကာပူမြို့ထဲမှာ လှည့်ပတ်ပြီး သွားရတဲ့ အခါ ရှိသလို၊ တစ်ဖက်ကမ်း ကူးပြီး မလေးရှားက စက်ရုံတွေ သွားရတဲ့ အခါလည်း ရှိပါတယ်။ စက်သွားပြင်ရင်လည်း ပြန်ကောင်းလာတဲ့ အထိ၊ ဒါမမဟုတ် စပယ်ယာပတ် မရှိလို့ ဘာမှ ရှေ့ဆက်ပြီး လုပ်လို့မရတဲ့ အခြေအနေမျိုး အထိ ပြင်ရတတ်ပါတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ည ၂ နာရီ ၃ နာရီမှ အိမ်ပြန်ရောက်တတ်သလို စက်ရုံထဲမှာပဲ မိုးလင်းတဲ့ အထိ ပြင်ရတဲ့ အခါလည်း ရှိတတ်ပါတယ်။ ၁ နှစ်နီးပါး လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ ဆက်ပြီး သည်းမခံနိုင်တော့ပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် အဲဒီ အလုပ်ကနေ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ဒုတိယ အလုပ်မှာလည်း စဝင်ခါစက အဆင်ပြေပါတယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ စိတ်အလိုမကျစရာ တွေ့ရတာပါပဲ။ အရင်ကတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခရီးထွက်ရရင် ပျော်တယ် ထင်ခဲ့မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် ခရီးထွက်ရ လွန်းတော့လည်း မစားသာ ပြန်ပါဘူး။ ဒုတိယ အလုပ်မှာ အလုပ်ဝင်ပြီး ၃ လ လောက်က စလို့ ဆက်တိုက် ခရီးထွက်ရပါတယ်။ စင်ကာပူမှာ နေရတဲ့ အချိန် ဆိုတာ မရှိသလောက် ရှားပါတယ်။ အများဆုံး ရုံးမှာ ထိုင်နေရရင် တစ်ပတ်နှစ်ပတ်ပါပဲ။ ပြီးရင် ခရီး ပြန်ထွက်ရ ပြန်ပါတယ်။ မလေးရှားနဲ့ ဖိလစ်ပိုင် နှစ်နိုင်ငံ ထဲက စက်ရုံတွေကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် ပြေးနေရပါတယ်။  ခရီးထွက်ရလွန်းတော့ ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ အဆင်မပြေသလို တခြား ပြဿနာ တွေလည်း ရှိလာပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ခရီး အဲဒီလောက် ထွက်ရတာ မခံနိုင်တာက တစ်ကြောင်း၊ ကျောင်းဆက်တက်ချင်တာက တစ်ကြောင်းမို့ ထွက်တော်မူ နန်းကခွာခဲ့ ပြန်ပါတယ်။

တတိယ အလုပ်ရောက်တော့ တစ်နှစ်ခွဲလောက် အထိ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ ကျောင်းလည်း ဆက်တက် ဖြစ်သွားပြီး အလုပ်ကလည်း သာသာယာယာ ဖြစ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော် ဒုတိယ အလုပ်မှာတုန်းက ခရီးသွားဖို့ လေဆိပ်ရောက်ရင် လေဆိပ်က ကြော်ငြာ ဆိုင်းဘုတ်တွေမှာ ခရီးရှည်သွားတဲ့ လေကြောင်း ခရီးစဉ်တွေကို ကြည့်ပြီး ငါလည်း အဲဒီလို သွားရရင် ကောင်းမှာပဲ လို့ စဉ်းစားခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဲဒီလို စဉ်းစားခဲ့တာ တတိယအလုပ် ရောက်တော့ တကယ် ဖြစ်တော့တာပါပဲ။ နောက်ပိုင်း ကျွန်တော် ခရီးရှည်ချည်းပဲ သွားရပါတယ်။ တစ်ခါသွားရင် ၃ပတ်၊ ၁လ လောက် ကြာတာမို့ ကျောင်းနဲ့ အဆင်မပြေတော့ ပြန်ပါဘူး။ အဲဒါအပြင် ခရီးမထွက်တဲ့ အချိန်လည်း အလုပ်ထဲမှာချည်းပဲ အချိန်ကုန်တာမို့ စာလုပ်ဖို့ အချိန်ကို မရှိပါဘူး။ စာမေးပွဲလည်း ခဏခဏ ကျပါတယ်။ အဲဒီတော့ အလုပ်ထဲမှာ ရှာသမျှ ပိုက်ဆံ ကျောင်းကို လှူတန်း နေရတာနဲ့ ကုန်မှာပဲလို့ သဘောပိုက်ပြီး ဒီ အလုပ်က ထွက်ခဲ့ပြန်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အလုပ် ၂ ခုလောက် ထပ်ပြောင်းပြီးတော့ အတော့်ကို သက်သာတဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို ရောက်သွား ပါတယ်။ အဲဒီအလုပ်မှာတော့ တကယ့်ကို သက်သာတာပါ။ ရုံးမှာ မန်နေဂျာနဲ့ တစ်ပတ်တစ်ခါပဲ တွေ့ပြီး အလုပ်ရဲ့ တိုးတက်မှု အကြောင်း ဆွေးနွေးရပါတယ်။ အဲဒီ တစ်ပတ်လုံးလုံး ဘာလုပ်လုပ် ဘယ်သူမှ ဘာမှ မပြောပါဘူး။ အင်တာနက် သုံးတာလည်း တစ်ရုံးလုံး သူသူကိုယ်ကိုယ် သုံးကြတာမို့ ယူကျုဘ် ဖွင့်ကြည့်နေရင်တောင် လာပြောမယ့်သူ မရှိပါဘူး။ နောက်တော့ အသက်သာလွန် သွားပါတယ်။ ၂၀၀၈ စီးပွားကျတဲ့ အချိန်နဲ့ ကြုံတော့ ကျွန်တော်တို့ရုံးမှာ အလုပ်မရှိသလောက် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က ကံကောင်းသူ စာရင်းထဲမှာ ပါပါတယ်။ လူလျှော့တဲ့ အထဲမှာ ပါမသွားဘဲ ကျန်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်နေ့တစ်နေ့ ရုံးမှာ လုပ်စရာမရှိတိုင်း Timesheet ထဲမှာ လေ့လာသင်ယူခြင်းတွေပဲ ဖြည့်နေရပါတယ်။ ပထမတစ်ပတ် ဟိုဟာ သင်နေတယ် ဖြည့်လိုက်၊ နောက်တစ်ပတ် ဒီဟာ သင်နေတယ် ဖြည့်လိုက်နဲ့ စာရွက်ထဲမှာ ကြံဖန် ဖြည့်နေရပါတယ်။ အဲဒီလိုနည်းနဲ့ စခန်းသွား နေတာ ခြောက်လကျော် ကြာပါတယ်။ ရုံးကလည်း သူတို့ကိုယ်တိုင် အလုပ် ရှာမပေးနိုင်တာမို့ ဘာမှ မပြောပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ့ ကြာလာတော့ အလုပ်လုပ်ရတာ အတော့်ကို ပျင်းစရာ ကောင်းလာပါတယ်။ ခြောက်လကျော်မှ ကပ်စတန်မာ စက်ရုံတစ်ရုံမှာ သွားလုပ်ဖို့ ဖြစ်လာပါတယ်။

အဲဒီအချိန်မှာ အရင်က သိခဲ့ဖူးတဲ့ ဆပ်ပလိုင်ယာတွေရဲ့ ကောင်းမှုကြောင့် အပြင်ကအပ်တဲ့ အလုပ်တစ်ချို့ ရလာပါတယ်။ အဲဒါအပြင် သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းတွေ ဆီကတဆင့် အလုပ်အပ်ဖို့ လာပြီး ကမ်းလှမ်းတာတွေ ရှိလာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရပ်တည်ဖို့ ဖြစ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေလို့ ထင်မိတာက တစ်ကြောင်း၊ ရုံးမှာလည်း အလုပ်က သက်သာလွန်းလို့ ပျင်းလာတာက တစ်ကြောင်းမို့ အလုပ်ထွက် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း တွက်ကိန်းက နည်းနည်း လွဲသွားပါတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လုပ်တော့ ကြုံရတဲ့ အခက်အခဲတွေက အများကြီးပါပဲ။ ကပ်စတန်မာ ဆီက ရစရာ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံကို ကျောက်ခဲ အဆီညှစ်သလို တောင်းနေရတာ၊ တစ်ချို့ အလုပ်တွေက သူတို့သုံးချင်တဲ့ ဘတ်ဂျက်နဲ့ ကိုယ်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့ အခြေအနေ မကိုက်တာ၊ တစ်ချို့ အလုပ်ကျတော့လည်း ရမယ်ထင်ပြီးမှ ကပ်လွဲသွားတာ မျိုးတွေနဲ့ ဆက်တိုက် ကြုံလာရပါတယ်။ ကြာလာတော့ တောင့်မခံနိုင်တော့ပါဘူး။ နောက်များမှပဲ တကျော့ပြန် ကြံစည်ဦးမယ် လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အားတင်းရင်း ကော်ပိုရိတ်ဝေါလ်ထဲကို ပြန်ပြီး ခြေဦးလှည့် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

အလုပ်တွေ အများကြီးပြောင်းပြီးမှ ပြန်စဉ်းစား ဖြစ်တာကတော့ လူ့အလို နတ်မလိုက်နိုင် ဆိုတဲ့ စကား မှန်မယ် ထင်တယ် လို့ပါပဲ။ စားပွဲထိုးနေတုန်းကတော့ ကာယနဲ့ မလုပ်ရဘဲ ဉာဏ်ပါတဲ့ အလုပ် ဖြစ်ရင် တော်ပြီးလို့ တွေးခဲ့ပါတယ်။ အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်ပြီး တစ်ပတ် ၇ ရက် တစ်ရက် ၂၄ နာရီ အမြဲ အသင့်အနေထားနဲ့ အလုပ်လုပ် နေရတော့လည်း ကိုယ်ပိုင် အချိန်ကလေး ရှိရင် တော်ပါပြီလို့ တွေးခဲ့မိ ပြန်ပါတယ်။ ခရီးတွေ ဆက်တိုက် ထွက်ရပြန်တော့လည်း ကျောင်းတက်ဖို့ အချိန်ကလေး ရှိရင် တော်ပါပြီ တွေးခဲ့ ပြန်ပါတယ်။ ဥရောပတို့ အမေရိကားတို့ အရင်က အရမ်းကို ရောက်ဖူးချင်ပေမယ့်လည်း အဲဒီဒေသတွေမှာ လှည့်ပတ်နေရပြန်တော့ တစ်ခါတစ်လေ လောက် သွားရရင် တော်ပါပြီ တွေးခဲ့ ပြန်ပါတယ်။ အလုပ်ကို သက်သက်သာသာ လုပ်ရရင် ကောင်းမယ် တွေးခဲ့ပေမယ့် အသက်သာ လွန်ပြန်တော့လည်း ပျင်းလာပြန်ပါတယ်။ ကိုယ်ပိုင်အလုပ် လုပ်ရင်ကောင်းမယ် ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးကလည်း ဒီလောက် စီးပွားရေး အပြိုင်အဆိုင် များတဲ့ နိုင်ငံမှာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရပ်တည်ဖို့ တော်ရုံတန်ရုံမလွယ်ဘူး ဆိုတာ လုပ်ကြည့်မှပဲ သိလာခဲ့ပါတယ်။

တခြားတစ်ဖက်က မြက်တော့ ပိုစိမ်းတယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်း မြက်ခင်းစိမ်းကို တွေ့ပြန်တော့လည်း အရိပ်ကောင်းကောင်းလေး ရရင် ကောင်းမှာပဲ၊ နောက်ခံ ရှုခင်းကောင်းကောင်း လေးပါရင် ပိုကောင်းမယ် စတာမျိုး တွေးမိပြန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြောင်းလဲခဲ့သမျှ အပြောင်းအလဲတွေ အတော်များများကိုတော့ လုပ်ချိန်တန်တဲ့ အချိန်မှာ လုပ်ခဲ့တယ်လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ယုံကြည်ပြီး ကျေနပ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြောင်းအလဲ မလုပ်နိုင်ခင် စပ်ကူးမတ်ကူး ကြားမှာတော့ တခြားဖက်က မြက်ခင်းကို တွေးပြီး စိတ်ဆင်းရဲနေမယ့် အစား ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကျေနပ်အောင် ကြံဖန် နေရင် အကောင်းဆုံးပဲလို့ ထင်မိပါတယ်။

ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ ဟာသများ (၂)

လက်ခုပ်တီးတဲ့သူ

ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည် အတွက် "Walk On" ဆိုတဲ့ သီချင်းနဲ့ ရေးသားသီဆို ဂုဏ်ပြုခဲ့ဖူးတဲ့ ကမ္ဘာကျော် တေးဂီတ အဖွဲ့ U2 ကို ကြားဖူးကြမှာပါ။ ယူတူး အဖွဲ့ရဲ့ ခေါင်းဆောင်အဆိုတော် ဘိုနိုဟာ သူ့ကိုယ်သူ တခြားသူတွေထက် ပိုပြီး စိတ်ထားမြင့်တဲ့သူအဖြစ် အထင် ရောက်တတ်တယ်လို့ ဖျော်ဖြေရေး အသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာ သိကြပါတယ်။

တစ်ခါတော့ စကော့တလန်နိုင်ငံ ဂလက်စဂိုမြို့မှာ ယူတူးအဖွဲ့ရဲ့ ဂီတဖျော်ဖြေပွဲ တစ်ခု လုပ်ပါတယ်။ အဲဒီပွဲမှာ ဘိုနိုက ပရိသတ်အားလုံးကို လုံးဝ ငြိမ်ပေးဖို့ မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်။

အားလုံး ငြိမ်ကျသွားတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဘိုနိုက စက္ကန့် အနည်းငယ်စီ ခြားပြီး လက်ခုပ်ကို တစ်ချက်ချင်း  ဖြည်းဖြည်းချင်း တီးပါတော့တယ်။ ပရိသတ်တွေ ငြိမ်နေတဲ့ အချိန်မှာပဲ သူက မိုက်ခရိုဖုန်းကနေ တဆင့် အခုလို ပြောလိုက်ပါတယ်။

"ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ခုပ်သံ တစ်ချက်တိုင်းမှာ အာဖရိက မှာရှိတဲ့ ကလေးငယ် တစ်ယောက် သေဆုံး နေပါတယ်။"

အဲဒီအချိန်မှာပဲ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ လူအုပ်ရဲ့ အရှေ့က စကော့တလန်လေသံ ဝဲဝဲနဲ့ အသံတစ်သံ ထွက်လာပါတယ်။

"အဲဒါဆိုလည်း မင်း လက်ခုပ် ဆက်မတီးပါနဲ့တော့လား မိစ္ဆာကောင် မျိုးမစစ်ရဲ့။"

ယုံကြည်မှု ရှိပါ

နိုင်ငံပေါင်းစုံမှာရှိတဲ့ ကုမ္ပဏီ အသီးသီးက အမှုဆောင် အရာရှိချုပ် အယောက် ၂၀ ဟာ လေယာဉ်ပျံ တစ်စင်းပေါ်ကို ဖိတ်ကြား ခံခဲ့ရပါတယ်။ လေယာဉ်ပျံပေါ် ရောက်တော့ ဒီလေယာဉ်ပျံဟာ ကမ္ဘာမှာ ပထမဆုံး မောင်းသူမဲ့ ဝန်ထမ်းမဲ့ လေယာဉ်ပျံ ဖြစ်ကြောင်း သူတို့ကို ပြောပြပါတယ်။

နောက်တော့ အမှုဆောင် အရာရှိချုပ် တစ်ယောက်ချင်းစီကို သီးသန့်တွေ့ဆုံပြီး ဒီလေယာဉ်ပျံရဲ့ အလိုအလျောက် မောင်းနှင်စနစ်မှာ သူ့ကုမ္ပဏီရဲ့ ဆော့ဖ်ဝဲလ်ကို သုံးထားကြောင်း ပြောပြပါတယ်။ အမှုဆောင် အရာရှိချုပ် ၁၉ ယောက်ဟာ အကြောင်းအမျိုးမျိုး ပြပြီး လေယာဉ်ပေါ်ကနေ ချက်ချင်း ဆင်းသွားကြ ပါတယ်။ မလေးရှားက အမှုဆောင် အရာရှိချုပ် တစ်ယောက်ပဲ လေယာဉ်ပေါ်မှာ ကျန်နေခဲ့ပြီး သူကတော့ လုံးဝ စိုးရိမ်တဲ့ ပုံစံ မပြပါဘူး။

ပထမဆုံး မောင်းသူမဲ့ လေယာဉ်ကိုစီးဖို့အတွက် ဘာဖြစ်လို့ သူ့မှာ ယုံကြည်မှုအပြည့် ရှိရတာလဲလို့ သူ့ကို မေးတော့ သူက ပြန်ဖြေပါတယ်။ "ဒီလေယာဉ်ပျံကို မောင်းဖို့ ဆော့ဖ်ဝဲလ်က ငါ့ကုမ္ပဏီရဲ့ အိုင်တီဌာနက ရေးတာ မှန်ရင်တော့ ဒီလေယာဉ်ပျံ လေပေါ်ကိုတောင် ရောက်မှာ မဟုတ်ဘူး။"

ကိုယ့်ကုမ္ပဏီကိုယ် ယုံကြည်မှု အပြည့်အဝရှိတယ် ဆိုတာ ဒါမျိုးပါပဲ။

ရှားလော့ဟုမ်း အမေ

မိုက်ကယ်က သူ့အမေကို အိမ်မှာ ညစာ လာစားဖို့ ခေါ်ပါတယ်။ ညစာစားနေတုန်းမှာ သူ့အမေက မိုက်ကယ့်ရဲ့ အခန်းဖော်က အတော်ချောတယ် ဆိုတာကို သတိပြုမိပါတယ်။ သူမအနေနဲ့ မိုက်ကယ်နဲ့ သူ့ အခန်းဖော်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကို သံသယ ဖြစ်နေခဲ့တာ ကြာပါပြီ။ အခုလို တွေ့လိုက်ရတော့ သူမအနေနဲ့ ပိုပြီး သိချင်လာပါတယ်။

တစ်ညနေလုံး သူတို့ နှစ်ယောက် ပြောဆိုဆက်ဆံနေပုံကို တွေ့ပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ သူမအနေနဲ့ သူတို့ကြားက ဆက်ဆံရေးဟာ သာမန်ထက် ပိုနေမလားလို့ တွေးမိလာပါတယ်။ သူ့အမေ ဘာတွေးနေတယ် ဆိုတာကို ရိပ်မိတဲ့ မိုက်ကယ်က "အမေ ဘာတွေးနေသလဲ ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်နဲ့ ဂျိုအန်း နှစ်ယောက်ကြားက ဆက်ဆံရေးဟာ အခန်းဖော် ဆိုတာထက် မပိုဘူးလို့ အမေ့ကို အတိအကျ ပြောနိုင်ပါတယ်။" လို့ သူ့အမေကို ပြောပါတယ်။

တစ်ပတ်လောက် ကြာတော့ ဂျိုအန်းက မိုက်ကယ့်ကို မေးပါတယ်။
"ရှင့်အမေ လာသွားပြီးကတည်းက ကျွန်မ ငွေရောင်ဇွန်း လှလှ ကလေးကို မတွေ့တော့ဘူး။ ရှင် သူယူသွားတယ်လို့ ထင်သလား။"

မိုက်ကယ်က "အင်း။ ငါလည်း အဲဒီလိုထင်တယ်။ ပိုပြီး သေချာအောင် ငါ့အမေကို စာရေးပြီး မေးလိုက်ပါဦးမယ်။" လို့ ပြန်ပြောပါတယ်။

မိုက်ကယ်က သူ့အမေဆီကို စာရေးပါတယ်။
"အမေ။ အမေ ကျွန်တော့်အိမ်က ငွေရောင် ဇွန်းလှလှကလေး တစ်ချောင်းကို ယူသွားသလား ယူမသွားဘူးလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အချက်အလက် အရတော့ အမေလာသွားပြီး ကတည်းက ဒီဇွန်းက ပျောက်နေတယ်။"

နောက်ထပ် ရက်အနည်းငယ် အကြာမှာ သူ့အမေဆီကနေ စာပြန်လာပါတယ်။ "သား။ မင်း ဂျိုအန်းနဲ့ အတူ အိပ်သလား မအိပ်ဘူးလားတော့ အမေ မပြောတတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အချက်အလက် အရတော့ တကယ်လို့ ဂျိုအန်းသာ သူ့အိပ်ရာမှာသူ သူအိပ်တယ် ဆိုရင် အခု မင်းတို့ ဇွန်းကို ရှာတွေ့လောက် ပါပြီ။ ချစ်တဲ့ အမေ။"

ကပ်စတန်မာ ဆားဗစ်

ဗာဂျင် လေကြောင်းလိုင်းရဲ့ ဘိုးအင်း ၇၆၇ လေယာဉ်ပျံတွေ ဆက်လက်ပြီး မပျံသန်းတော့ တဲ့အတွက် ဖျက်သိမ်းလိုက်ရတဲ့ လေယာဉ်ခရီးစဉ်တွေထဲမှာ လူများတဲ့ လေယာဉ်ခရီးစဉ်တစ်ခုလည်း ပါပါတယ်။ အဆင်မပြေ ဖြစ်နေတဲ့ ခရီးသည်တွေကို လေကြောင်းလိုင်း ဝန်ထမ်း တစ်ယောက်တည်းကနေ​ တခြား လေကြောင်း ခရီစဉ်တွေမှာ ပြန်ပြီး ဘွတ်ကင် လုပ်ပေးနေရတော့ တန်းစီနေတဲ့ လူတန်းက အရှည်ကြီး ဖြစ်နေပါတယ်။ ရုတ်တရက် ဆိုသလိုပဲ ဒေါသဖြစ်နေတဲ့ ကပ်စတန်မာ တစ်ယောက်က လူအားလုံးကို ကျော်ပြီး စားပွဲရှေ့ကို ရောက်လာ ပါတယ်။
"ငါဒီလေယာဉ်ခရီးစဉ်နဲ့ လိုက်ရမှ ဖြစ်မယ်။ ပထမတန်းကနေ လိုက်ရမှ ဖြစ်မယ်။"  လို့ သူက ပြောပါတယ်။

ဝန်ထမ်းက ပြန်ပြောပါတယ်။ "ဆောရီးပါ ဆရာ။ ကျွန်မ အနေနဲ့ ရှင့်ကို ကူညီဖို့ ကြိုးစားပေးပါ့မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မအနေနဲ့ ဒီခရီးသည်တွေကို အရင် အကူအညီ ပေးရပါလိမ့်မယ်။ ကျွန်မတို့ တစ်ခုခုတော့ စီစဉ် ပေးနိုင်လိမ့်မယ်လို့ ယုံကြည်ပါတယ်။"

သူက ကျေနပ်ပုံ မရပါဘူး။ သူ့နောက်က လူတွေ အားလုံး ကြားရအောင် သူက အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ထပ်ပြောပါတယ်။
"ငါ ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ မင်းသိရဲ့လား။"

ဝန်ထမ်းက တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ သူ့ကို ပြုံးပြပြီး ကြေငြာချက် ထုတ်တဲ့ မိုက်ကရိုဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက် ပါတယ်။
"ကျေးဇူးပြုပြီး နားဆင်ပါရှင်။ ကျေးဇူးပြုပြီး နားဆင်ပါရှင်။" ဆိုပြီး သူမ စပြောတော့ သူမရဲ့ အသံကို လေဆိပ် တာမင်နယ် တစ်ခုလုံးကနေ ပီပီသသ ကြားရပါတယ်။

"ကျွန်မတို့ရဲ့ ဂိတ်အမှတ် ၁၄ မှာ သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်သူမှန်း မသိတဲ့ ခရီးသည် တစ်ယောက် ရောက်နေပါတယ်။ အကယ်၍ တစ်စုံတစ်ယောက်ကများ သူဘယ်သူလဲဆိုတာကို ပြောပြပေးနိုင်မယ် ဆိုရင် ဂိတ်အမှတ် ၁၄ ကို ကျေးဇူးပြုပြီး လာခဲ့ပေးပါ။"

သူ့အနောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ သူတွေက ခွက်ထိုးခွက်လန် ရယ်ကြတဲ့ အခါမှာတော့ အဲဒီလူက ဗာဂျင် လေကြောင်းလိုင်းက ဝန်ထမ်းကို စူးစူးရဲရဲကြည့် အံကြိတ်ပြီး "F*** You!" လို့ ဆဲလိုက်ပါတယ်။

ဝန်ထမ်းက မျက်နှာတစ်ချက်မှ မမဲ့ဘဲ ပြုံးပြီး ပြန်ပြောပါတယ်။
"ဆောရီးပါ ဆရာ။ အဲဒီအတွက်လည်း တန်းစီရပါလိမ့်မယ်။"

အဆောင်ကူး

ကောလိပ်ကျောင်းရဲ့ ပထမနေ့မှာ ဆရာကြီးက ကျောင်းသားတွေကို အမှာစကား ပြောရင်း စည်းကမ်းချက် တစ်ချို့ကို ပြောပြပါတယ်။

"မိန်းကလေးဆောင်ကို ယောက်ျားလေးတွေ ဝင်ခွင့် မရှိဘူး။ ယောက်ျားလေးဆောင်ကို မိန်းကလေးတွေ ဝင်ခွင့် မရှိဘူး။ ဒီစည်းကမ်း ချိုးဖောက်တဲ့သူကို မိရင် ပထမဆုံး အကြိမ် အနေနဲ့ ဒဏ်ငွေ ဒေါ်လာ ၂၀ ရိုက်မယ်။"

သူက ဆက်ပြောပါတယ်။ "တကယ်လို့ ဒုတိယ အကြိမ် ထပ်ပြီး မိရင် ဒဏ်ငွေ ဒေါ်လာ ၆၀ ရိုက်မယ်။ တတိယ အကြိမ် ထပ်ပြီး မိရင် ဒေါ်လာ ၁၂၀ ရိုက်မယ်။ မေးစရာ ရှိလား။"

အဲဒီအချိန်မှာ ကျောင်းသားတစ်ယောက်က ထမေးပါတယ်။
"လပေးဆိုရင် ဘယ်လောက်ကျပါမလဲ ဆရာကြီး။"

(အင်တာနက်ပေါ်မှာ ဖတ်မိတဲ့ ဟာသတွေကို ဘာသာပြန်ထားတာပါ။)

ဟင်းန်ဖုန်း ပလာဇာ၊ မြဘုရားနဲ့ ကျောက်ဖယားမြစ် ရဲ့ နေ့စွဲများ

ကျွန်တော့်မှာ ခြေထောက်ဗွေပါလာလို့ ဟိုနိုင်ငံသွား ဒီနိုင်ငံသွား လုပ်နေရပေမယ့် မြန်မာပြည်နဲ့ အနီးဆုံး ဖြစ်တဲ့ ထိုင်းကိုတော့ တစ်ခါမှ မရောက် ဖြစ်ပါဘူး။ ထိုင်းက စက်ရုံကို ပို့ဖို့ စက်တွေ လုပ်ဖူး ပေမယ့်လည်း ပြီးခါနီးမှ တခြား ပရော့ဂျက် ပြောင်းလုပ်ရတာမို့ မသွားဖြစ်၊ ထိုင်းကို ပို့ဖြစ်တဲ့ စက် ကျပြန်တော့လည်း သဘောတွေကောင်းပြီး ဘာပြဿနာမှ မရှိတာမို့ မသွားဖြစ်ဘဲ ကပ်ပြီး လွဲနေပြန်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နိုင်ငံခြား ရောက်တာ ဆယ်စုနှစ် တစ်ခုနီးပါး ရှိမှ ဘန်ကောက်ကို သွားဖို့ အရေးတကြီး ကိစ္စ ပေါ်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့် ရည်းစား ထိုင်းမှာ ကျောင်းလာတက်တာမို့ သူ့ဆီ သွားလည်ဖြစ်တာပါ။ :D

ဘန်ကောက်ရောက်ပြီး နောက်တစ်နေ့ ကျွန်တော့် ရည်းစားက သူ့ လက်ပ်တော့ပ် မှာ ဝိုင်ယာလက်စ် သုံးမရလို့ ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို ပြင်ခိုင်းပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း တတ်သည့် ပညာ မနေသာ ဆိုသလို ဉာဏ်နီ ဉာဏ်နက် တွေ အကုန် ထုတ်ပြီး ပြင်ပေမယ့်လည်း ကောင်းမလာ ပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် ဝိုင်ယာလက်စ် အဒပ်ပတာ တစ်ခု ဝယ်တတ်ပြီး သုံးဖို့ စီစဉ်ကြပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ဘန်ကောက်မြို့ထဲ သွားရင်း လျှပ်စစ်ပစ္စည်းတွေ ရောင်းတဲ့ ပလာဇာ တစ်ခုဘက်ကို ခြေဦးလှည့်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဘာပလာဇာလဲတော့ နာမည် မမှတ်မိ ပါဘူး။ ပလာဇာပေါ်မှာတော့ ဟင်းန်းဖုန်း အပိုပစ္စည်း ရောင်းတဲ့ဆိုင်တွေပဲ တွေ့ရ ပါတယ်။ ဒါ​ပေမယ့် ရှာဖွေလေ တွေ့ရှိလေ ဆိုတဲ့ အတိုင်း နောက်ဆုံးမှာတော့ ကွန်ပျူတာ ပစ္စည်းဆိုင်ကို သွားတွေ့ပါတယ်။ ဝိုင်ယာလက်စ် အဒပ်ပတာ ရှိသလား မေးတော့ ဆိုင်က ဘွားတော်က အဒပ်ပတာ တစ်ခု ထုတ်ပြပါတယ်။ ဘယ်လောက်လဲ မေးတော့ ကယ်ကူလေတာကြီး ထုတ်ပြီး ဘတ် ၁၀၀၀ လို့ နှိပ်ပြပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ကိုတီဇက်အေရဲ့ ဘန်ကောက် ခရီးစဉ် အစအဆုံး အပါအဝင် ဘလော့ခ်တွေ လှည့်ပတ်ဖတ်ထား တာမို့ ဘန်ကောက်မှာ ဈေးဆစ်ပြီး ဝယ်ရမယ် ဆိုတာတော့ သိထားပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော့် ရည်းစားကို ဈေးဆစ်ဖို့ လှမ်းပြောလိုက် ပါတယ်။ သူက ကယ်ကူလေတာမှာ ၇၅၀ နှိပ်ပြတော့ ဟိုက ဝမ်းသာအားရနဲ့ ယူသွားလို့ ဆိုပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကျမှပဲ ခေါင်းထဲက ကယ်ကူလေတာက အလုပ်လုပ်ပါတယ်။ စင်ကာပူမှာတောင် ဝိုင်ယာလက်စ် အဒပ်ပတာ တစ်ခု ဒေါ်လာ ၂၀ လောက် ရှိတာမို့ ဘန်ကောက်မှာ ဒေါ်လာ ၃၀ ကျော် ကျတယ် ဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့တော့ ဈေးတင်ရိုက်ခံ လိုက်ရပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဈေးက ကိုယ်ဆစ်ထားတဲ့ ဈေးမို့ အောင့်သက်သက်နဲ့ပဲ ဘတ် ၇၅၀ ပေးပြီး အဒပ်ပတာကို ယူလာခဲ့ကြပါတယ်။

ကျွန်တော် ဘန်ကောက် ရောက်တဲ့ အချိန်က ကဆုန်လပြည့်နေ့ ဝန်းကျင်ပါ။ လပြည့်နေ့နဲ့လည်း ကြုံနေတာမို့ ကျွန်တော်တို့ မြဘုရားကို သွားဖို့ စီစဉ်ပါတယ်။ သူတို့ ကျောင်းကနေ ဘတ်စ်ကား စီးရင် မြို့ထဲက အနုဆာဝါရီ ဒါမှမဟုတ် Victory Monument ခေါ်တဲ့ ကျောက်တိုင် နေရာကို ရောက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ သွားစရာ ရှိရင် အဲဒီနေရာကို ကားစီးပြီးမှ အဲဒီကနေ တခြားနေရာကို ကားပြန်စီး ကြပါတယ်။ အကြောင်းကတော့ တခြားမှတ်တိုင်ကနေ ကားပြောင်း မစီးတတ်လို့ပါ။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သား လမ်းညွှန်စာအုပ် တစ်အုပ်နဲ့ မြို့ထဲ ရောက်လာကြပါတယ်။ အနုဆာဝါရီ ရောက်တော့ လမ်းညွှန်စာအုပ်ထဲက ပါတဲ့ ဘတ်စ်ကားနံပါတ်ကို ရှာတွေ့တာမို့ အဲဒီကားကို တက်စီး ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လမ်းညွှန်စာအုပ်က ဘတ်စ်ကား နံပါတ်ကိုပဲ ညွှန်ထားတာပါ။ ဘယ်နှစ်မှတ်တိုင် စီးရမယ်လို့ ညွှန်မထားပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် နှစ်ယောက်သား ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ ဘတ်စ်ကားပေါ်ကနေ မြဘုရား ကို ရှာလာကြပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကားစီးလာကြရင်း လမ်းကျတော့ အချွန်တွေ အတက်တွေနဲ့ အဆောက်အဦး အကြီးကြီး တစ်ခု တွေ့ပါတယ်။ မြဘုရားကို တွေ့ပြီမို့ နှစ်ယောက်သား အဲဒီ အနားက မှတ်တိုင်မှာ ကားပေါ်က ဆင်းခဲ့ကြပါတယ်။

မြန်မာပြည်မှာ ရွှေရောင်နဲ့ ဘုရားမြင်တိုင်း ရွှေတိဂုံဘုရား မဟုတ်သလို ထိုင်းမှာလည်း အချွန်အတက်နဲ့ အဆောက်အဦး မြင်တိုင်း မြဘုရား မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို ကားပေါ်က ဆင်းပြီးမှ သဘောပေါက်လိုက် ပါတယ်။ ဘာ အဆောက်အဦးကြီးလဲတော့ မသိပါဘူး။ မြဘုရား မဟုတ်တာတော့ အသေအချာပါပဲ။ မှားမှန်း သိပြီးတော့မှ နောက်ထပ် ဘတ်စ်ကား ထပ်မစောင့်ချင် တော့တာနဲ့ တက္ကစီနဲ့ပဲ ဆက်သွားမယ်လို့ သဘောတူ ကြပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ လမ်းမပေါ်လာတဲ့ တက္ကစီ တစ်စီး တားလိုက်ပါတယ်။ တက္ကစီပေါ်ရောက်တော့ တက္ကစီသမားကို အီမာရယ်လ် ဗုဒ္ဓကို သွားချင်တယ်လို့ ပြောတော့ သူက ကျွန်တော်တို့ကို ထိုင်းလို ကွိစိကွစ တွေ ပြန်ပြောပါတယ်။ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ပြောတော့လည်း ကွိစိကွစ လုပ်ပြန်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ သူ ကျွန်တော်တို့ပြောတာ နားမလည်ဘူးလို့ ကောက်ချက်ဆွဲ လိုက်လို့  ရပါတယ်။ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ ပြောရအောင်လည်း မြဘုရားကို ဘယ်လို ပုံသဏ္ဍာန် ပြရမှန်း စဉ်းစား မရပါဘူး။ နောက်မှ လမ်းညွှန်စာအုပ်ကို သွားသတိရပါတယ်။ လမ်းညွှန်စာအုပ်ကို ဖွင့်ပြီး မြဘုရားပုံ ပြတော့မှ တက္ကစီ မောင်းတဲ့သူက အိုကေလို့ ဆိုပါတယ်။

မြဘုရားရောက်တော့ သူက ကျွန်တော်တို့ကို တံခါးပေါက် တစ်ခုနား ကားရပ်ပေးပါတယ်။ ပိုက်ဆံရှင်းပြီး တံခါးပေါက်ကနေ အထဲဝင်လာတော့ ကျွန်တော့် ရည်းစားက တစ်ခုခု မှားနေပြီလို့ ပြောပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ မေးတော့ အရင်က မြဘုရားထဲ ဝင်ရင် ပိုက်ဆံ ပေးရတယ်။ အခု ဘယ်သူမှလဲ ပိုက်ဆံ မတောင်းကြဘူးလို့ သူက ကျွန်တော့်ကို ပြောပါတယ်။ အထဲဝင်လာတော့ ဘုရားကတော့ မမှားပါဘူး။ မြဘုရားပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တံခါးပေါက်ကတော့ တိုးရစ်စ်တွေ ဝင်နေကျ တံခါးပေါက် မဟုတ်ပါဘူး။ မြဘုရားမှာ တိုးရစ်စ်တွေက ပင်မ တံခါးပေါက်ကြီးက ဝင်လေ့ ရှိပါတယ်။ အဲဒီမှာ တိုးရစ်စ်တွေ အတွက် ဝင်ကြေးကောက်တဲ့ နေရာရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို တက္ကစီသမား ရပ်ပေးတဲ့ နေရာက တံတိုင်းဘေး ဝင်ပေါက်မို့ အဲဒီမှာ ဝင်ကြေးကောက်တဲ့သူ မရှိပါဘူး။ အဲဒီထိပ်က လုံခြုံရေးကလည်း ကျွန်တော်တို့ကို ထိုင်းရုပ်နဲ့ တူလို့ ထင်ပါတယ်။ ဘာမှ မပြောလိုက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လည်း ဘုရားလာပြီးမှ ဝင်ကြေးမပေးဘဲ ဝင်ရတာ ဘတ်ကီးရိုက်သလို ခံစားရလို့ စိတ်မသန့်တာမို့ ရှေ့ပေါက်က ပြန်ထွက် ဝင်ကြေးပေးပြီးမှ တစ်ခါ ပြန်ဝင်ကြပါတယ်။

ရည်းစားနဲ့ သွားတဲ့ အကြောင်းရေးတော့ ရိုမန်တစ် တဲ့ အကြောင်းလည်း ပါမှ ဖြစ်ပါဦးမယ်။ ဘန်ကောက်မှာ ဘာလုပ်ရင် ရိုမန်တစ် မလည်း လိုက်ရှာကြည့်တော့ ကျောက်ဖယားမြစ်ထဲ လှေစီးရင် ရိုမန်တစ်ဖြစ်မယ် ဆိုတဲ့ အဖြေရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ခေါက်တော့ ကျွန်တော်တို့ ကျောက်ဖယားမြစ်ထဲ လှေစီးဖို့ ထွက်လာခဲ့ကြ ပါတယ်။ အချိန်က ညနေစောင်းပါ။ ကားတစ်တန် ရထားတစ်တန်နဲ့ လာခဲ့ကြရင်း နောက်ဆုံးတော့ လှေဆိပ်ကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်ပါတယ်။ လှေပေါ်တက်လာတော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကို အားလုံးက အထူးအဆန်း အနေနဲ့ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေကြပါတယ်။ နိုင်ငံခြားသားမှန်း သိလို့ ကြည့်တာလား ဘာလားတော့ စဉ်းစားလို့ မရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ခဏနေတော့ သင်္ဘော စပယ်ယာက ပိုက်ဆံ လာတောင်းလို့ ပေးလိုက်ပါတယ်။

လှေထွက်တော့ လှေက မြစ်ကြောင်းအတိုင်း မထွက်ဘဲ မြစ်ကြောင်းကို ကန့်လတ်ဖြတ်ကြီး ထွက်သွား ပါတယ်။ ကျောက်ဖယားမြစ်ထဲမှာ လှေဆိပ်တွေက ဟိုဘက်ကမ်း ဒီဘက်ကမ်း ရှိတာဆိုတော့ ဟိုဘက်ကမ်းမှာ လူသွားတင် မလို့လို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဟိုဘက်ကမ်းရောက်တော့ လှေပေါ်မှာ ရှိသမျှ လူ အားလုံး ဆင်းသွားကြပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော်တို့ စီးလာတဲ့ လှေက မြစ်ကြောင်းတလျှောက် သွားတဲ့ လှေမဟုတ်ဘဲ ဟိုဘက်ကမ်းနဲ့ ဒီဘက်ကမ်းကို ကူးတဲ့ ဇက်သင်္ဘောလို လှေမျိုး ဆိုတာကို သဘောပေါက်လိုက် ပါတယ်။ ပုံမှန် နေ့လည်ပိုင်းဆိုရင် ကျောက်ဖယားမြစ်ထဲမှာ စုန်ဆန်သွားနေတဲ့ သင်္ဘောတွေ ရှိပေမယ့် ည ၇ နာရီလောက် ဆိုရင် မရှိတော့ဘူး ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့ မသိခဲ့ ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဟိုဘက်ကမ်းကနေ ဒီဘက်ကမ်းကို လှေနဲ့ ပြန်ကူးခဲ့ရင်း ရိုမန်တစ် လှေစီး ခရီးစဉ်ပြီးဆုံးသွားခဲ့ပါတယ်။