ရှန်ဟိုင်း နေ့စွဲများ (၂)

ရှန်ဟိုင်းမြို့ ရောက်ပြီး နောက်တစ်နေ့ နံနက်စာကိုတော့ တကမ္ဘာလုံး ဆိုင်ရာ အမှတ်တံဆိပ် တစ်ခုဖြစ်တဲ့ ကေအက်ဖ်စီမှာပဲ စားပါတယ်။ ကေအက်ဖ်စီက ထူးမခြားနားပေမယ့် ကေအက်ဖ်စီမှာ စားခဲ့တဲ့ မနက်စာက ထူးခြားပါတယ်။ ဆန်ပြုတ်နဲ့ အီကြာကွေးပါ။ စင်ကာပူမှာ ဆို ပန်ကိတ်၊ မလေးရှားမှာဆို ကြက်သားနဲ့ ထမင်းကို မနက်စာ ရောင်းတာမို့ မကြာခင် အန်ကယ်လ်ဆမ်တို့ စီးပွားရေး ဖွင့်ပြီးလို့ ကေအက်ဖ်စီ မြန်မာပြည်ကို ရောက်လာခဲ့ရင် ကေအက်ဖ်စီ နန်းကြီးသုတ်တို့၊ ကေအက်ဖ်စီ မုန့်ဟင်းခါးတို့များ မနက်စာရောင်းဦးမှာလားလို့ တွေးမိပါတယ်။

အဲဒီမနက်ကမှ စင်ကာပူရုံးက ကျွန်တော့်ကို အချွန်နဲ့ မ လိုက်မှန်း သိပါတယ်။ မင်းကို ငါတို့ ရှန်ဟိုင်းရုံးက အင်ဂျင်နီယာ စကားပြန် လုပ်ပေးမယ်လို့ မှာလိုက်ပေမယ့် ကျွန်တော်နဲ့ တွဲလုပ်ရမယ့် ရှန်ဟိုင်းရုံးက အင်ဂျင်နီယာက အင်္ဂလိပ်စကားကို လုံးဝနီးပါး မပြောတတ် ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ မီးစဉ်ကြည့် ကတာပေါ့လို့ စိတ်မှာမှတ်ရင်း သူနဲ့ အတူ လိုက်ခဲ့ပါတယ်။ ရှန်ဟိုင်းရုံးက မန်နေဂျာက စက်ရုံကို တက္ကစီနဲ့ သွားကြလို့ ကေအက်ဖ်စီက မထွက်ခင် မှာလိုက်ပေမယ့် အင်္ဂလိပ်လို ပြောလိုက်လို့လား မသိပါဘူး။ ပုဂ္ဂိုလ်က ကျွန်တော့်ကို ရထားဘူတာရုံ ခေါ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပြောမနေတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဆိုရင် စီးဖြစ်ဖို့ မသေချာတဲ့ ရထားကို သူနဲ့ အတူသွားတော့ စီးဖြစ်တယ်ဆိုပြီး လိုက်သွား ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ စပြီး စီးခဲ့တဲ့ ဘူတာက မြို့လည်ခေါင်က ပီးပဲလ်စကွဲယား မြန်မာမှု ပြုရင် လူထု စတုရန်း ဒါမှမဟုတ် ပြည့်သူ့ရင်ပြင် ဘူတာရုံပါ။ ရထားပေါ်မှာ လူတွေ ပြည့်ကျပ်နေပါတယ်။

ရထားစီးလာတုန်း ရုတ်တရက် ရထားထဲမှာ သီချင်းသံ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်လာ ပါတယ်။ သီချင်းသံက တိုးရာကနေ တဖြည်းဖြည်း ကျယ်လာတော့ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ တစ်ယောက်ယောက်က ရထားပေါ်မှာ ထဂေါက်ပြီး ကက်ဆက်ဖွင့်နေတယ် ထင်လိုက်မိ ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နား ရောက်လာမှ သားအမိနှစ်ယောက် ပိုက်ဆံ တောင်းနေတယ် ဆိုတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ အမေက ကက်ဆက်ကို ရင်ဘတ်မှာ လွယ်လို့ မိုက်ခရိုဖုန်းကို လက်ကကိုင် သီချင်းဆို၊ သမီးက ရှေ့က ပိုက်ဆံ ထည့်တဲ့ နို့ဆီခွက်လို ခွက်ကို ကိုင်ထား ပါတယ်။ လူတွေကြားထဲ တိုးရင်းဝှေ့ရင်း ပိုက်ဆံတောင်းနေတော့ ကျွန်တော်သာ မက ရှန်ဟိုင်းသားတွေပါ မျက်ခုံးပင့် ကြည့်နေကြ ပါတယ်။ ခဏနေတော့ ထိုင်ခုံရလို့ ဝင်ထိုင်လိုက် ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဘေးက မဒီက မုန့်တစ်ထုပ်ကို ဖောက်ရင်း အားရပါးရ စားနေပါတယ်။ ကျွန်တော် သိသလောက်တော့ ရထားပေါ် အစားမစားရ ကန့်သတ်တာ စင်ကာပူ တစ်နိုင်ငံတည်းပဲ ရှိမယ် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် ရထားစီးဖူးသမျှ နိုင်ငံတွေမှာ ဘယ်ရထားမှ မုန့်မစားရလို့ ကန့်သတ်တာ မတွေ့ဖူး ပါဘူး။ ဂျပန်မှာလည်း ရထားပေါ် မုန့်စားလို့ရတယ် ကြားဖူး ပါတယ်။ အမှတ်မထင် နံရံကို လှမ်းကြည့်တော့ ဆေးလိပ် မသောက်ရ၊ တံတွေး မထွေးရ၊ အမှိုက် မပစ်ရ၊ မတောင်းရ လို့ ရေးထားတာပဲ တွေ့ရပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ဟွမ်ပိလမ်း ဘူတာ မှာ ကျွန်တော်တို့ ဆင်းကြပါတယ်။ အဲဒီကနေ တက္ကစီငှားပြီး ကျွန်တော် တည်းမယ့် ဟိုတယ်ကို ချီတက်ခဲ့ကြပါတယ်။ လမ်းဘေးက စက်ရုံတစ်ရုံရှေ့မှာ ဘူဒိုဇာ အသစ်၊ မြေတူးစက် အသစ်တွေ အစီးတစ်ရာလောက် တန်းစီ ရပ်ထားတာ တွေ့လို့ မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ ဘူဒိုဇာတွေ ဒီလောက်များများ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူး လို့ပါ။ ဘေးက မြေကွက်လက်ထဲမှာ ဘူဒိုဇာတွေ စမ်းမောင်း နေတာလည်း တွေ့ပါတယ်။  တရုတ်ပြည်မှာ ဘတ်စ်ကားထုတ်၊ ဘူဒိုဇာထုတ်၊ လေယာဉ်ပျံထုတ်၊ သင်္ဘောထုတ်၊ ဂြိုဟ်တုထုတ် နဲ့ သူတို့ မထုတ်တာ မကျန်သလောက်ပဲ ထင်ပါတယ်။ တရုတ်လည်း သူ့အထွာနဲ့ သူပါပဲ လျော့တွက်လို့ မရပါဘူး။တရုတ်က လျော့တွက်လို့ မရပေမယ့် အနောက်ကို မမှီနိုင်သေးတာ ကိုယ်ပိုင် ဖန်တီးဖို့ မစဉ်းစားဘဲ တစ်ချိန်လုံး ကော်ပီကူးဖို့ စဉ်းစားနေတာနဲ့ ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုပ်တတ် တာတွေကြောင့် ဖြစ်မယ် ထင်ပါတယ်။

ခဏနေတော့ ကျွန်တော် တည်းရမယ့် ဟိုတယ်ကို ရောက်ပါတယ်။ ဒီဟိုတယ်မှာတော့ ဧည့်ကြိုတွေ အင်္ဂလိပ် စကား ပြောတတ်လို့ အဆင်ပြေပါတယ်။ ကျွန်တော် အခန်းထဲမှာ ခရီးဆောင်အိတ်နဲ့ လက်တော့ပ်အိတ် သွားထားပါတယ်။ ဟိုတယ်ခန်းကို တွေ့တော့ မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ အရင်က ဇာဂနာတို့ ပျက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ပျက်လုံး အိမ်သာမှန်တပ်လို့ ဆောက်လုပ်ရေးက အလုပ်ပြုတ်သွားတယ် ဆိုတာကို သွားသတိရ လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အခန်းက ရေချိုးခန်းရော၊ အိမ်သာပါ မှန်တပ် ထားပါတယ်။

အိတ်ထားပြီးတော့ စက်ရုံကို ထွက်ခဲ့ကြပါတယ်။ စက်ရုံက ကျွန်တော်တည်းတဲ့ ဟိုတယ်နဲ့ သိပ်မဝေးတော့ ပါဘူး။ ရှန်ဟိုင်း အိတ်စပို့တ် ပရိုဆက်ဆင်း ဇုန် ဆိုတဲ့ နေရာမှာပါ။ စက်ရုံကြီးက အကြီးကြီး ပါပဲ။ အလုပ်သမား ၅ သောင်း ရှိတယ်လို့ ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူ အလုပ်လုပ်တဲ့ အေးဂျင့် ကုမ္ပဏီက အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်က နောက်နေ့ ပြောပြပါတယ်။ စက်ရုံထဲကို ကွန်ပျူတာ၊ ကင်မရာဖုန်း ယူလို့ မရတဲ့ အတွက် ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖုန်းကို လုံခြုံရေးမှာပဲ ထားခဲ့ပါတယ်။ အလုပ်သမား ၅ သောင်းထဲမှာ လန့်လန်လန်း ကလေးတွေ အယောက် ၅ ထောင်လောက် ရှိမယ် ဆိုတာ ပြောရင် ပိုတယ် မထင်ပါနဲ့။ လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းက အစ အလန်းစား လေးတွေပါ။ စက်ရုံထဲ ရောက်တော့ ရုံးက ကျွန်တော့်ကို နောက်တစ်ခါ ဖော လိုက်မှန်း သိလိုက်ရပြန်ပါတယ်။

စင်ကာပူမှာတုန်းက ပြောလိုက်တာ မင်းသွားရင် အသင့်စမ်းရုံပဲ စက်တွေ အကုန်ဆင်ပြီးပြီ ပြောပေမယ့် စက်တွေက တန်းစီထားရုံ သက်သက်ပါပဲ။ ဝိုင်ယာကြိုး၊ လေပိုက်ကအစ တစ်ခုမှ မချိတ်ရသေးပါဘူး။ ဒီလို အဖြစ်မျိုး တစ်ခါမက ကြုံခဲ့ဖူးပြီမို့ မထူးဆန်းတော့ပါဘူး။ ပထမဆုံးတစ်ခါ စပိန်မှာ စက်သွားဆင်တော့ အရေးကြီးတယ် ဆိုပြီး စင်ကာပူကနေ စက်ကို လေယာဉ်ပျံနဲ့ပို့၊ နောက်ကနေ စက်ရုံကို အမြန်လိုက်သွား ဆိုပြီးတော့ ဟိုရောက်တော့ စက်ရုံက မီးတောင် မသွယ်ရသေးပါဘူး။ နောက်တစ်ခါလည်း အမေရိကားမှာ စက်ဆင်ဖို့ အရေးကြီးတယ် စက်ရုံကို အမြန်သွားဆိုလို့ စင်ကာပူမှာ လုပ်လက်စ အလုပ်တွေ ထားပြီး ပြေးရတာ စက်ရုံ ရောက်တော့ စက်တောင် ရှာမတွေ့ပါဘူး။ စက်ကို လိုက်ရှာရင်း နောက်ဆုံးမှာတော့ စက်ရုံကို ပစ္စည်းအဝင် လက်ခံတဲ့ နေရာမှာ စင်ကာပူက ပို့လိုက်တဲ့ အတိုင်း သေတ္တာလိုက် ကလေး ချထားတာ တွေ့လို့ တူတွေ တူရွင်းတွေ စက်ရုံက ငှားပြီး ကိုယ်တိုင် သေတ္တာထဲက ထုတ်ရဖူးပါတယ်။

ခဏနေတော့ နေ့လည်စာ စားချိန် ရောက်ပြီမို့ ထမင်းစားခန်းကို ဆင်းခဲ့ကြပါတယ်။ စက်ရုံက အလုပ်သမားတွေကို ထမင်းလည်းကျွေး နေစရာလည်း ပေးပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကိုလည်း ထမင်းစားဖို့ စက်ရုံက တိုကင် ထုတ်ပေးတာမို့ သူတို့နဲ့ အတူ ထမင်းစားခန်းမှာ ဝင်စား ပါတယ်။ စင်ကာပူမှာတုန်းက ကျွန်တော့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် တစ်ယောက်က အဲဒီ စက်ရုံကို သွားရင် အစားအသောက်က တို့ စင်ကာပူ စစ်တပ်မှာ ကျွေးသလောက်တောင် မကောင်းဘူးလို့ ပြောပြလိုက် ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း သိပ်တော့ အဆိုးကြီး မဟုတ်လှ ပါဘူး။ ပုံစံခွက် တစ်ခွက်ယူ ကောင်တာကို သွားတော့ ကောင်တာကနေ ပုံစံခွက်ထဲကို ထမင်းတွေ ဟင်းတွေ ခပ်ထည့်ပေးပါတယ်။ ထမင်းပွဲ က ပုံစံနှစ်မျိုး ရှိပါတယ်။ ထမင်းမစားချင်တဲ့ သူအတွက် ခေါက်ဆွဲထည့်ပေးနေတဲ့ ကောင်တာလည်း ရှိပါတယ်။ ထမင်းစားပြီးတဲ့နောက်မှာ ထူးထူးခြားခြား တွေ့ရတာက ထမင်းစားခန်း ဘေးက ဆေးလိပ်သောက်တဲ့ အခန်းပါ။ လူတစ်ရာ နီးပါးလောက် ဆန့်ပါတယ်။ အဲဒီ အထဲမှာ ဆေးလိပ်သောက် နေတဲ့သူလည်း လူ တစ်ရာလောက် ရှိပါတယ်။ ရုရှားတွေ အရက်သောက်လို့ သက်တမ်းတိုကြ၊ တရုတ်တွေ ဆေးလိပ်သောက်လို့ သက်တမ်းတိုကြဆိုပြီး ကြားခဲ့ဖူးတာ ဟုတ်လောက်မယ် ထင်ပါတယ်။ စင်ကာပူရုံးမှာ ဆေးလိပ်သောက်တတ်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာ ဒီလောက် မများပေမယ့် ဒီမှာတော့ ကျွန်တော်နဲ့ အတူသွားတဲ့ အေးဂျင့်၊ စက်ရုံက အင်ဂျင်နီယာတွေ အားလုံး တစ်ယောက်မကျန် ဆေးလိပ်သောက်ကြပါတယ်။

ညနေ ၅ နာရီ ကျော်မှ စက်ရုံကနေ ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ ရှန်ဟိုင်းကို ရောက်သွားတာ ကိုယ်မရောက်ဖူးတဲ့ ဒေသကို ရောက်တယ်လို့ မခံစားရပါဘူး။ စင်ကာပူ မလေးရှား တရုတ်တွေ များတဲ့ စက်ရုံ အတော်များများကို လှည့်သွားဖူးလို့လားတော့ မပြောတတ်ပါဘူး။ တရုတ်ဆိုတာလည်း ကိုယ့်အတွက် အထူးအဆန်းမဟုတ် ဖြစ်နေတာကြောင့်လည်း ပါမယ် ထင်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ မန္တလေးကို ရောက်နေသလို ခံစားရပါတယ်။ တရုတ်စာတွေ နေရာတကာ တွေ့နေရတာ အပြင် ကားမောင်းတာလည်း မန္တလေးလို ဟိုနားက ခေါင်းထိုးထည့်၊ ဒီနားက ခေါင်းထိုးထည့် ဝင်ချင်သလိုဝင် ထွက်ချင်သလိုထွက် မောင်းနေ ကြတာ မို့ပါ။ စက်ရုံက အထွက်မှာ ဘလက်တက္ကစီ ဆွဲစားနေတဲ့သူတွေလည်း အများကြီး တွေ့ရပါတယ်။

ညနေရောက်တော့ ထမင်း စားဖို့ ဂွ ဖြစ်ပါတော့တယ်။ အနီးအနားက ဆိုင်တွေ လိုက်ကြည့်တာ အင်္ဂလိပ်လို ရေးထားတဲ့ ဆိုင် တစ်ဆိုင်မှ မတွေ့ပါဘူး။ အကုန်လုံး တရုတ်လို ရေးထားတာ ချည်းပါပဲ။လမ်းမပေါ် အပြန်ပြန် အလှန်လှန် လျှောက်ရင်း နောက်ဆုံးတော့ ပုံတွေ အများကြီး ချိတ်ထားတဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ထဲကို ရောက်သွားပါတယ်။ ဆိုင်ထဲက ကောင်မလေးကို အင်္ဂလိပ်လို မီနူးရှိသလားမေးတော့ ဂြိုဟ်သားကို တွေ့တဲ့အလား ကျွန်တော့်ကို ပြူးပြဲ ကြည့်ပါတယ်။ နောက်တော့ နံရံက ပုံတွေ လိုက်ပြပါတယ်။ မပြောရင် မဖြစ်တော့ တာမို့ ခေါင်းထဲ ရှိသမျှ တရုတ်စကား ညှစ်ထုတ်ပြီး ပြောရပါတယ်။ တကယ်တော့လည်း စင်ကျားပူ ဆိုတာ အင်္ဂလိပ်စကားကို ရုံးသုံး လုပ်ထားတဲ့ တရုတ်တွေရဲ့ နိုင်ငံ မဟုတ်လား။ ကောင်မလေးက ဟင်းတစ်ပွဲကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး ဒါက နျူးယို (အမဲသား)လို့ ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော်က အမဲသား မစားချင်ဘူး။ ကျူးယို ကျီးယို (ဝက်သားကြက်သား)ပဲ စားချင်တယ် ဆိုတော့ ဝက်သား တစ်ပွဲကို လက်ညှိုးထိုးပြပါတယ်။ အဲဒါ ယူမယ်ပြောတော့ လကျောင်း (ငရုတ်သီး) ပါတယ်လို့ ပြောလို့ ဟောင် (ကောင်းပြီ) လိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကြက်ဥပေါင်း တစ်ပွဲကို ထိုးပြလိုက်ပါတယ်။သူက အဲဒါ ကျီးသန့် လို့ ပြောတော့ သိတယ် အဲဒါယူမယ်လို့ ပြောလိုက် ပါတယ်။ နောက်တော့ ချောင်မြင့်န့်(ခေါက်ဆွဲကြော်)တစ်ပွဲ ယူမယ်ဆိုပြီး လက်ညှိုးထိုးပြ လိုက်ပါတယ်။

ဟင်းပွဲတွေ ရောက်လာမှ မှာလိုက်တာ အတော်များသွားမှန်း သိပါတယ်။ စားလို့ကုန်တာ မနှမြောဘူး သွန်ပစ်ရလို့ ကုန်ရင် ဒေါသဖြစ်တယ်လို့ တဖွဖွ ပြောတတ်တဲ့ မဟေသီ ကို သတိရသွား ပါတယ်။ ဝမ်းနည်းပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ တကယ်ကို ဝဲ ရတော့မှာပါ။ ဘယ်လိုမှ ကုန်အောင် မစားနိုင်ပါဘူး။ ဘယ်လောက် ကျမလဲ ခန့်မှန်းကြည့်ပါ။

ယွမ်နဲ့ဆို ၆၅ ယွမ်၊ စင်ကာပူဒေါ်လာ နဲ့ဆို ၁၃ ဒေါ်လာဝန်းကျင်၊ အမေရိကန် ဒေါ်လာ ၁၀ ဒေါ်လာ ဝန်းကျင် ကျပါတယ်။ မကုန်မချင်း ထိုင်စားပေမယ့် တစ်ဝက်တောင် ကုန်အောင် မစားနိုင်တာမို့ လက်လျှော့လိုက် ရပါတယ်။

မြင်ကွင်းလှလှ ကလေးတွေ ဓာတ်ပုံ ဗွီဒီယို ရိုက်ထားတာ တင်ချင်ပေမယ့် တရုတ်ပြည်မှာ ဘလော့ဂါ ဝင်မရလို့ ကျော်ခွပြီး တင်နေရတာမို့ စင်ကာပူ ပြန်ရောက်မှပဲ တင်ပါတော့မယ်။