ဆင်ကျားပေါ၏ တခြားသော အကြောင်းများ

ဆင်ကျားပေါမှာ နေလာခဲ့တဲ့ ၁၃နှစ်မှာ ဆင်ကျားပေါ အစိုးရရဲ့ လုပ်ဆောင်ချက်တွေကို မျက်ခြည်မပြတ် လေ့လာဖြစ်ပါတယ်။ ဆင်ကျားပေါဟာ ကမ္ဘာမှာ စီးပွားရေး လုပ်လို့ အကောင်းဆုံး နိုင်ငံတွေထဲမှာ ယူကေပြီးရင် ဒုတိယ နေရာမှာ ရှိတဲ့ နိုင်ငံ၊ ကမ္ဘာမှာ ခရီးသည်တွေ ကျေနပ်မှု အရဆုံး လေဆိပ် ရှိတဲ့ နိုင်ငံ လိုမျိုး ကိစ္စတွေမှာ ကမ္ဘာ့ ထိပ်တန်း နေရာတွေမှာ ယူနိုင်ပေမယ့် သတင်းစာ လွတ်လပ်ခွင့် အနေနဲ့တော့ အောက်ဆုံး နိုင်ငံ ၃၀ ထဲမှာ ပါပါတယ်။ အဲဒီတော့ စင်ကာပူ အစိုးရက ထုတ်တဲ့ စထရိတ်တိုင်းလို သတင်းစာမျိုးဟာ စင်ကာပူ အကြောင်း လေ့လာတဲ့ အချိန် ကိုးကားစရာ အဖြစ် မလုံလောက်ဘူးလို့ မှတ်ယူလို့ ရပါတယ်။ တခြားသော အင်တာနက် စာမျက်နှာတွေ၊ ဖိုရမ်တွေကို အချိန်ပေးပြီး လေ့လာဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

စင်ကာပူဟာ တတိယကမ္ဘာ နိုင်ငံကနေ ပထမကမ္ဘာ နိုင်ငံ ဖြစ်လာခဲ့တဲ့ အကြောင်းမှာ ခေါင်းဆောင်မှု ကောင်းတယ် ဆိုတာထက် ပတ်ဝန်းကျင် နိုင်ငံတွေ ရှော်တာ၊ နေရာကောင်း တစ်ခုမှာ တည်ရှိနေတာ၊ စီးပွားရေး တိုးတက်ဖို့ အချိန်အခါကောင်းကို မီလိုက်တာတွေလည်း ပါဝင်ပတ်သက်နေတယ်ဆိုတာ သတိထားမိ ပါတယ်။ ဥပမာ အားဖြင့် အခု တရုတ်စီးပွားရေး တက်သလို တိုးတက်နေတဲ့ အချိန် စင်ကာပူ လွတ်လပ်ရေး ရရင် ဒီအခြေအနေ ရောက်လာစရာ မရှိဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း အချိန်အခါကောင်းကို မြန်မာနိုင်ငံလို ပေါက်ကရ လုပ်မပစ်ဘဲ သူ့နိုင်ငံသူ တိုးတက်အောင် လုပ်သွားနိုင်တာတော့ ချီးကျူးစရာ ကောင်းပါတယ်။

အဲဒီလို နိုင်ငံကို တိုးတက်အောင် တွန်းပို့ပေးခဲ့တဲ့ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေထဲမှာ ကုန်ထုတ်လုပ်ငန်းတွေ၊ လေဆိပ်၊ ဆိပ်ကမ်းလုပ်ငန်းတွေ၊ သင်္ဘောကျင်းလုပ်ငန်းတွေက အဓိက နေရာက ပါပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း အခု အချိန်မှာတော့ အဲဒီ လုပ်ငန်းတွေဟာ ဒေသတွင်းက နိုင်ငံတွေရဲ့ ပြိုင်ဆိုင်မှုကို အလူးအလဲ တောင့်ခံနေရတဲ့ အနေအထား ရောက်နေပါပြီ။

စင်ကာပူ လွတ်လပ်ရေး ရခါစက နိုင်ငံခြား ကုမ္ပဏီ တွေ အလုံးအရင်းနဲ့ ဝင်လာပြီး စင်ကာပူမှာ စက်ရုံတွေဖွင့် ကုန်ထုတ်လုပ်ငန်းတွေ လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နိုင်ငံ တိုးတက်လာတာနဲ့ အတူ လူနေမှု စရိတ်ကြီးလာခဲ့ပြီး အလုပ်သမားခတွေလည်း ဈေးကြီးလာခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာတော့ ကုမ္ပဏီတွေဟာ မြေနေရာနဲ့ အလုပ်သမားခ ဈေးပေါတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က မလေးရှား၊ အင်ဒိုနီးရှားလို နိုင်ငံမျိုးတွေကို တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းရွှေ့သွားခဲ့ပါတယ်။ ပြောင်းရွှေ့တဲ့ စက်ရုံတွေထဲမှာ တီဗွီနဲ့ အခြား အီလက်ထရွန်းနစ် လူသုံးကုန် ထုတ်တဲ့ စက်ရုံတွေ၊ ဆားကစ်ပြား ထုတ်တဲ့ စက်ရုံတွေ၊ ဆီမီးကွန်ဒတ်တာ ထုတ်တဲ့ စက်ရုံတွေ အများကြီး ပါသွားပါတယ်။ တကယ့်ကို အရည်အသွေးမြင့်ပြီး အကျိုးအမြတ်များတဲ့ ဝေဖာ (ချစ်ပ်) တွေ ထုတ်တဲ့ စက်ရုံတွေလိုမျိုး စက်ရုံတွေ လောက်ပဲ စင်ကာပူမှာ ကျန်ခဲ့ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းဆင်းပြီးခါစ ၂၀၀၂ ပတ်ဝန်းကျင်လောက်က စင်ကာပူက စက်ရုံတွေ အတော်များများ အင်ဒိုနီးရှား မလေးရှားကို ပြောင်းတဲ့ ကိစ္စမှာ ပါဝင်ခဲ့ရဖူးပါတယ်။ အဲဒီလို အပြောင်းအလဲ တွေကြောင့် စင်ကာပူရဲ့ ကုန်ထုတ်လုပ်ငန်းဟာ အခု အရင်ကလို ရွှေထီးဆောင်းနိုင်တဲ့ အခြေအနေ မဟုတ်တော့ပါဘူး။

အဲဒီလိုပဲ လေဆိပ်လုပ်ငန်းမှာလည်း စင်ကာပူဟာ ဟောင်ကောင်၊ ကိုရီးယားလို ဒေသတွင်းက လေဆိပ်တွေရဲ့ ပြိုင်ဆိုင်မှုကို ခံခဲ့ရပါတယ်။ ချန်ဂီလေဆိပ်ဟာ ကမ္ဘာ့နံပါတ်တစ် နေရာမှာ ရဖို့ အရင်လို သာသာယာယာ မဟုတ်တော့ဘဲ အသည်းအသန် လုံးပမ်းနေရပါတယ်။ အဲဒီလိုပါပဲ။

ဆိပ်ကမ်းလုပ်ငန်းမှာလည်း စင်ကာပူ ဆိပ်ကမ်းဟာ ဝန်ဆောင်ခ ဈေးကြီးတဲ့ အတွက် သင်္ဘောကုမ္ပဏီတွေက ပိုပြီးသက်သာမယ့် နေရာကို ရှာလာပါတယ်။ စင်ကာပူ ဆိပ်ကမ်းနဲ့ ၁၀ မိုင်ကျော်မှာ ကပ်ဖွင့်လိုက်တဲ့ မလေးရှားရဲ့ တန်ဂျွန် ပီလာပတ်စ် ဆိပ်ကမ်းဟာ စင်ကာပူကို အလဲထိုးဖို့ ကြိုးစားတဲ့ မလေးရှားရဲ့ ခြေလှမ်းတစ်ခုပါပဲ။ အေပီမိုလာလို ကုမ္ပဏီကြီးတွေက မလေးရှားဖက်ကို ရွှေ့သွားတဲ့ အတွက် စင်ကာပူ ဆိပ်ကမ်းရဲ့ အလုပ် ၂၀ ရာခိုင်နှုန်းကျော် ဆုံးရှုံးခဲ့ရပါတယ်။ စင်ကာပူဟာ ဝန်ဆောင်ခကို လျှော့ချနိုင်ဖို့ ဆိပ်ကမ်းက လခများတဲ့ နိုင်ငံသား နိုင်ငံခြားသား ဝန်ထမ်းတွေကို ထောင်နဲ့ချီ အလုပ်ဖြုတ်ပစ်ခဲ့ပြီး လခနည်းတဲ့ နိုင်ငံခြားသား အလုပ်သမားတွေနဲ့ အစားထိုးဖို့  လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ တန်ဂျွန် ပီလာပတ်စ် ဆိပ်ကမ်း ဒီထက်ပိုပြီး တိုးတက်လာမှာ ကြောက်တဲ့အတွက် ဂျဟိုးပြည်နယ်နဲ့ စင်ကာပူ ကြားမှာ ထိုးထားတဲ့ တံတားကို သင်္ဘောဖြတ်လို့ ရအောင် မြှင့်ဖို့ မလေးရှားရဲ့ တောင်းဆိုချက်ကို စင်ကာပူ အသည်းအသန် ငြင်းဆိုခဲ့ပါတယ်။ ခပ်ရွတ်ရွတ် မလေးရှား ဝန်ကြီးချုပ် မဟာသီယာ မိုဟာမက် ကတော့ မင်းတို့ဘက်က မြှင့်မပေးရင် ငါတို့ဘက်က တခြမ်းတည်း သင်္ဘော ဖြတ်လို့ ရအောင် မြှင့်မယ်ဆိုပြီး တံတားကို တခြမ်းတည်း မြှင့်ဖို့ ကြံခဲ့ပါတယ်။ မဟာသီယာ နောက် တက်လာတဲ့ မလေးရှား ဝန်ကြီးချုပ် ဘာဒါဝီ ကြောင့်သာ တံတားတစ်ခြမ်း မြှင့်မယ့် အစီအစဉ် ပျက်သွားခဲ့ရတာပါ။

သင်္ဘောကျင်း လုပ်ငန်းကတော့ အခုအထိ ပန်းပန်လျှက်ပါပဲ။ စင်ကာပူက သင်္ဘောကျင်းတွေဟာ အခုတော့ ရေနံတူး သင်္ဘောတွေကို မအားမလပ်နိုင်အောင် ဆောက်နေရဆဲမို့ အဲဒီ အပိုင်းမှာတော့ စင်ကာပူဟာ စင်ပေါ်က အနေအထားမှာ ရှိနေပါသေးတယ်။

စင်ကာပူဟာ သူ့နိုင်ငံ အတွက် အလုပ်သမားကောင်းတွေ မွေးထုတ်ပေးနိုင်ခဲ့ပေမယ့် စွန့်ဦးတီထွင် စီးပွားရေး လုပ်ငန်းရှင်တွေ အလုံအလောက် မွေးထုတ် မပေးနိုင်ခဲ့သလို၊ သုတေသန လုပ်ငန်းတွေမှာလည်း ဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက် မလုပ်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ကိုရီးယား၊ ထိုင်ဝမ် လို နိုင်ငံမျိုးတွေကတော့ စင်ကာပူနဲ့ ယှဉ်ရင် အဲဒီနေရာမျိုးတွေမှာ သာ ပါတယ်။ ကိုရီးယား ထိုင်ဝမ်က အငယ်စား စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေ အောင်မြင်ခဲ့ပြီး ကိုယ်ပိုင်တီထွင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ကမ္ဘာ့ဈေးကွက်ကို လွှမ်းမိုးနိုင်ခဲ့တဲ့ အတွက် နည်းပညာ မရှိတဲ့ နိုင်ငံတွေက ပြိုင်ဆိုင်မှုတွေက သူတို့ နိုင်ငံတွေကို စင်ကာပူလောက် သက်ရောက်မှု မရှိခဲ့ပါဘူး။

အသေးစားနဲ့ အလတ်စား စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေ မတိုးတက်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းဟာ Singapore Technologies တို႕လိုမျိုး အစိုးရ ပါဝင်ပတ်သက်နေတဲ့ ကော်ပိုရေးရှင်း ကြီးတွေကြောင့် လုပ်ငန်း အငယ်စားတွေကို သတ်လိုက်သလို ဖြစ်ရတယ်လို့ တချို့က အပြစ်တင်ကြပါတယ်။ သုတေသန လုပ်ငန်းမှာလည်း စင်ကာပူ တက္ကသိုလ်နဲ့ အစိုးရ အဖွဲ့အစည်းတွေက လုပ်တဲ့ သုတေသန လုပ်ငန်းတွေဟာ ရေတို အကျိုးအမြတ် ရဖို့ ပေါ်ပင်နည်းပညာတွေ နောက်ကို လိုက်တဲ့ လုပ်ငန်းမျိုး ဖြစ်နေတာကြောင့် နည်းပညာ လောကတစ်ခုလုံးကို ပြောင်းလဲသွားစေမယ့် သုတေသန ရှာဖွေ တွေ့ရှိမှုမျိုး စင်ကာပူကနေ ပေါ်ပေါက်လာဖို့ ခဲယဉ်းပါတယ်။

နည်းပညာ မရှိရင် မဖြစ်ဘူး ဆိုတာ သိတဲ့ စင်ကာပူဟာ နည်းပညာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စီးပွားရေး နယ်ပယ်ဖက်ကို ပြောင်းဖို့ ကြံပါတယ်။ အဲဒီ အခါမှာ အစိုးရရဲ့ ဦးတည်ရာက ဇီဝနည်းပညာ (Biotechnology) နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ လုပ်ငန်းဆီကိုပါ။ စင်ကာပူ အစိုးရက ဘိုင်အိုတက်ခ်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူ့နိုင်ငံ စီးပွားရေးကို ဦးမော့လာစေဖို့ ကြံပါတယ်။ ကျောင်းသားတွေကို ဘိုင်အိုတက်ခ် ဖက် လိုက်ဖို့ အားပေးသလို၊ ဘိုင်အိုတက်ခ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ နိုင်ငံခြား ကုမ္ပဏီတွေကိုလည်း ရင်းနှီးမြှုပ်နှံဖို့ အားပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘိုင်အိုတက်ခ် ဖက်မှာ အောင်မြင်ဖို့က ဘွဲ့ရ ရုံလောက်နဲ့ အလုပ်မဖြစ်ပါဘူး။ ပါရဂူ အဆင့်၊ မဟာ အဆင့်လောက် ဘွဲ့ရမှပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ စင်ကာပူလို နိုင်ငံမျိုးမှာ ကျောင်းစရိတ် ကြီးတဲ့ အတွက် တစ်ကြောင်း၊ ကျောင်းမတက်ဘဲ အလုပ်လုပ်ရင် ရမယ့် လခက များတဲ့ အတွက်က တစ်ကြောင်း စင်ကာပူက ဘွဲ့ရ အတော်များများ မဟာ အဆင့်၊ ပါရဂူ အဆင့်ထိ ဆက်မတက်ချင် ကြပါဘူး။ အဲဒီတော့ ဇီဝနည်းပညာ နယ်မှာ ဒီပလိုမာ ရတဲ့သူတွေက တက်ခနစ်ရှင် အဆင့်နဲ့ အလုပ်ဖြစ်၊ ပါရဂူဘွဲ့ ရတဲ့သူတွေက ပညာရှင် အဆင့်နဲ့ အလုပ်ဖြစ်ကြပြီး ဘွဲ့ရတဲ့သူတွေကတော့ တောင်မရောက် မြောက်မရောက်နဲ့ ကြားမှာ ကန့်လန့် ဖြစ်နေကြပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဘိုင်အိုတက်ခ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အသံတွေ တိတ်သွားပြန်ပါတယ်။

စင်ကာပူ အစိုးရရဲ့ နောက်အကြံ တစ်ခုက ပညာရေး နဲ့ ပတ်သက်ပြီး စီးပွားရေး လုပ်စားဖို့ပါ။ အဲဒီအတွက် နိုင်ငံခြား တက္ကသိုလ်တွေကို စင်ကာပူမှာလာပြီး ဖွင့်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါတယ်။ အဲဒီလို ဖိတ်ခေါ်ခံရတဲ့ အထဲမှာ သြစတေးလျနိုင်ငံ နယူးဆောက်သ်ဝေးလ် တက္ကသိုလ်နဲ့ အင်္ဂလန်က ဝါးဝစ်ခ် တက္ကသိုလ်တို့ ပါပါတယ်။ နယူးဆောက်သ်ဝေးလ် တက္ကသိုလ်က စင်ကာပူမှာ တစ်နှစ်လောက် လာဖွင့်ပြီး တွက်ခြေမကိုက်တဲ့ အတွက် ကျောင်းကို ပိတ်ပြီး သြစတေးလျကို ပြန်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဝါးဝစ်ခ် တက္ကသိုလ်ကတော့ ကျောင်းဖွင့်တဲ့ အဆင့်အထိတောင် မရောက်လိုက်ပါဘူး။ ကျောင်းဖွင့်ဖို့ သူတို့ တိုင်ပင်တဲ့ အစည်းအဝေးမှာ အင်္ဂလန်ဖက်က လူတွေက စင်ကာပူနိုင်ငံရဲ့ ပညာရပ်ဆိုင်ရာ လွတ်လပ်မှု (Academic Freedom) နဲ့ ပတ်သက်ပြီး အကြီးအကျယ် ဝေဖန်ကြပါတယ်။ အဓိက အကြောင်းရင်းကတော့ သူတို့ ကို မဖိတ်ခေါ်ခင် လတ်တလော ဖြစ်သွားခဲ့တဲ့ ကိစ္စတစ်ခု ကို အခြေခံပါတယ်။ နန်ယန်းနည်းပညာ တက္ကသိုလ်က ပညာရှင် ၂ ယောက်က စင်ကာပူမှာ ဖန်တီးလိုက်တဲ့ အလုပ်အကိုင် အတော်များများဟာ နိုင်ငံခြားသားတွေ ဆီကိုသာ ရောက်သွားတယ်လို့ ထုတ်ပြန်ခဲ့တဲ့ အတွက် အစိုးရကို ပြန်ပြီး တောင်းပန်ခဲ့ရတဲ့ သာဓက ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဲဒီလို ပညာရှင်တွေ အနေနဲ့ သူတို့ရဲ့ တွေ့ရှိချက်တွေကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ထုတ်ပြန်နိုင်ခွင့် မရှိဘူး ဆိုရင် သူတို့ တက္ကသိုလ် စင်ကာပူမှာ လာဖွင့်ဖို့ အတော် စိုးရိမ်စရာ ကောင်းတဲ့ အနေအထားမှာ ရှိတယ်လို့ သုံးသပ်ခဲ့ကြပါတယ်။

အကြံကုန်သွားတဲ့ စင်ကာပူ အစိုးရဟာ ဆားချက်ဖို့ ကြံပါတယ်။ သူတို့ အရင်က ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူးလို့ ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ ကက်စီနိုကို ဖွင့်ဖို့ ကြံတာပါ။ မရီနာဘေး ဆန်း နဲ့ ရီဆော့ဝေါလ် ဆန်တိုဆာ ကက်စီနို ၂ ခုဟာ စင်ကာပူ အစိုးရ အတွက် ဝင်ငွေ အတော်များများ ရှာပေးနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း တခြားတစ်ဖက်မှာတော့ စင်ကာပူ နိုင်ငံသားတွေရဲ့ လူမှုဘဝတွေကို အတော် ထိခိုက်ခဲ့ပါတယ်။ စလုံးမှာ ကျွန်တော် ငှားစီးခဲ့တဲ့ တက္ကစီသမား တစ်ယောက်ကတော့ ကက်စီနို အတွက် အိမ်ရောင်းခဲ့ရတဲ့ စလုံးတွေ မနည်းတော့ဘူးလို့ ပြောပြပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ မျက်စိရှေ့မှာလည်း ကက်စီနိုကြောင့် ဘဝပျက်ခဲ့ရတဲ့ စင်ကာပူ နိုင်ငံသားတွေကို မနည်းမနော တွေ့ခဲ့ဖူးပါတယ်။

စလုံး အစိုးရ ဂငယ်ကွေ့ ကွေ့တာ အဲဒီ တစ်နေရာထဲတင် မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ချိန်က စင်ကာပူ အစိုးရဟာ လူဦးရေ မတန်တဆ တိုးပွားလာမှာ ကြောက်တဲ့ အတွက် လူဦးရေကို ထိန်းချုပ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ကလေးတွေ အများကြီး မွေးတဲ့ မိသားစုတွေကို အဆင်မပြေ ဖြစ်အောင် လုပ်ပြီး အစိုးရက ပေါ်လစီနဲ့ ထိန်းချုပ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ဒီလောက် အဆမတန် လူနေမှု စရိတ်ကြီးမြင့်ပြီး မိသားစု အတွက် အချိန်မပေးနိုင်လောက်အောင် အလုပ်များတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မျိုးမှာ စင်ကာပူ နိုင်ငံသားတွေ သားသမီး များများစားစား မယူကြတာ အံ့ဩစရာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အခု အချိန်မှာတော့ စင်ကာပူ အစိုးရဟာ လူဦးရေများဖို့ လိုအပ်လာပြီလို သဘောပေါက်လာပါတယ်။ သူ့နိုင်ငံသားတွေက ကလေးအလုံအလောက် မမွေးနိုင်တဲ့ အတွက် စင်ကာပူဟာ နိုင်ငံခြားသားတွေကို ခေါ်ပြီး သူ့နိုင်ငံသား အဖြစ် ပြောင်းယူဖို့ ကြံပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နိုင်ငံခြားသားတွေထဲမှာလည်း တစ်ချို့က အမေရိကား၊ ဩစတေးလျကို သွားဖို့ အတွက် စင်ကာပူကို အဆင့်တစ်ဆင့် အနေနဲ့ သဘောထားတဲ့သူက ထားမယ်၊ တစ်ချို့က ကိုယ့်နိုင်ငံမှာ စီးပွားရေး ပြန်လုပ်ဖို့ ပိုက်ဆံ လာရှာတဲ့သူက ရှာမယ် ဆိုတာမျိုးတွေ ရှိနေတော့ စင်ကာပူ အတွက် မှန်းချက်နဲ့ နှမ်းထွက် သိပ်မကိုက်လှပါဘူး။ အဲဒါ အပြင် သူ့နိုင်ငံသားတွေ ဆီက မကျေမနပ် အပြင်းအထန် ကန့်ကွက်သံတွေကြောင့် စင်ကာပူ အစိုးရရဲ့ နှစ်ပေါင်း ၄၀ ကျော် ထိုင်ခဲ့တဲ့ ထိုင်ခုံတောင် လှုပ်သလို ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။

ဒီလို အခက်အခဲတွေ ကြားကနေ စင်ကာပူ ဘယ်လို ရုန်းထွက်ပြီး ရပ်တည်မလဲ ဆိုတာ အရမ်းကို စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းတဲ့ အကြောင်းတစ်ချက်ဖြစ်ပါတယ်။ စင်ကာပူဟာ နောက်တစ်မျိုး ဘယ်လိုနည်းနဲ့ သူ့နိုင်ငံ စီးပွားရေး ကို ဦးမော့လာအောင် လုပ်ဦးမလဲ ဆိုတာကို စောင့်ကြည့်ရင်း လေ့လာကြည့်ကြ ရအောင်ပါ။