ဖူးနုသစ်: May 2015

ဘာလိုလိုနဲ့ မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်တာ နှစ်နှစ်ကျော်လို့ သုံးနှစ်ထဲ ဝင်ခဲ့ပါပြီ။ နိုင်ငံခြား အနေကြာတဲ့သူတွေ မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်ရင် နေရတာ ကသိကအောက် ဖြစ်တယ်လို့ ပြောကြပေမယ့် တကယ်တမ်းမှာတော့ တစ်နှစ်လောက် ကြာရင် မြန်မာပြည်နဲ့ ပြန်ပြီး အသားကျသွားတာပါပဲ။ ဒီနေရာ ဘာလို့ နိုင်ငံခြားလို မဖြစ်သလဲဆိုပြီး နေရာတကာမှာ အင်တာနေရှင်နယ် ဆိုတဲ့ ပေတံကြီး ထုတ်တိုင်းနေရင်တော့ ပေမမှီ ဒေါက်မမှီ ပြစရာ အများကြီးပေါ့။ တခြား တဖက်မှာလည်း ဒီနေရာ ဒီလို စိတ်ဓာတ်မျိုးလေးတွေတော့ နိုင်ငံခြားမှာ တွေ့ရခဲတယ်လို့ ရှာကြံ ချီးကျူးရင်လည်း ချီးကျူးစရာလေးတွေ ပေါ်လာတတ်ပါတယ်။

စိတ်အပျက်ဆုံး ကိစ္စ ပြောပြရရင်တော့ တန်းမစီတတ် ကြားဖြတ်တိုးတတ်တဲ့ ကိစ္စပါပဲ။ တခြားသူတွေ တန်းစီနေရာ မြင်ရက်နဲ့ ကိုယ်က ကြားဖြတ်ဝင်တာ အတော်ကို ဆိုးရွားတဲ့ အပြုအမူမျိုးပါပဲ။ စူပါမားကက်မှာ လူတွေ တန်းစီနေတာ မြင်ရက်နဲ့ တစ်ခုလေးပါ နှစ်ခုလေးပါနဲ့ ကြားဖြတ်ဝင်တဲ့သူမျိုးတွေ့ရင် အတော် စိတ်ကုန်မိပါတယ်။ တစ်ခါက စူပါမားကက်မှာ ကောင်တာရှေ့ ခြင်းတောင်းချတဲ့ အချိန် ဘွားတော် တစ်ယောက် ကိုယ့်ရှေ့က ပစ္စည်းဖြတ်တင်တော့ သူများတွေ တန်းစီနေတယ်လေ။ မမြင်ဘူးလား ဆိုပြီး ပြောလိုက် ပါတယ်။ အဲဒီတော့ သူ့ပစ္စည်း နည်းနည်းလေးနဲ့ တန်းစီ ရမှာလား ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုးပြောပြီး ကိုယ့်ကို မသိတတ်ရန်ကော ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုး ကြည့်လိုက် ပါသေးတယ်။ ကျွန်တော်က ဘာမှ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး ဆက်ပြော မနေပါဘူး။ ကောင်တာမှာ ချထားတဲ့ သူ့ပစ္စည်းကို ဘေးဆွဲဖယ်ပစ် လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ ဘုကြည့်ကြည့်ပြီး ကောင်တာကနေ ထွက်သွား ပါတော့တယ်။ အသေးအမွှားကိစ္စ ကိုယ့်အတွက် ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ဆိုပေမယ့် ဒီလို အပြုအမူမျိုးဟာ လက်ခံနိုင်စရာ မရှိဘူး ဆိုတာ သိအောင် ပြရမယ်လို့ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ခံယူထားလို့ အဲဒီလို လုပ်လိုက်တာပါ။ မော်တော်ကား တန်းစီနေရင်လည်း ဘေးယာဉ်ကြောက ဖြတ်ဝင်လာရင် ခေါင်းထိုးထည့် ပစ်လိုက်တာပါပဲ။ တိုက်ခါမှ တိုက်ရော။ တခြားသူတွေ တန်းစီနေတာ မင်းတို့ ငါ့လောက် မလည်လို့ ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ ကြားဖြတ်ဝင်တာ တန်းစီနေတဲ့သူတွေကို စော်ကားရာ ရောက်တယ် ဆိုတဲ့ အသိစိတ်ကလေးမျိုးမှ သူတို့မှာ မရှိတာ အံ့ဩစရာပါပဲ။

ကားကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ရင် ချစ်စရာ ကောင်းတဲ့ စိတ်ဓာတ်လေးတွေလည်း ရှိပါ သေးတယ်။ တစ်ခါက ဦးဝိစာရလမ်းမှာ ကားဘီးပေါက်တော့ ညဘက်ကြီး တစ်ယောက်တည်း ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေ ပါတယ်။ တခြားသူတွေ ကားဘီးလဲတာ မြင်ဘူးပေမယ့် ကိုယ်တိုင် တစ်ခါမှ မလဲဘူးတော့ ဘယ်ကစ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိ ဖြစ်တာမျိုးပေါ့။ အဲဒီ အချိန် လမ်းဘေးက ကောင်လေး တစ်ယောက်က အစ်ကို ကျွန်တော်ကူလုပ်ပေးမယ် ဆိုပြီး ကားဘီးကို ဝင်လဲပေးသွား ပါတယ်။ အစကတော့ ဒီကောင်လေး မုန့်ဖိုးရချင်လို့ ကိုယ့်ကို ကူတယ်ပဲ ထင်မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကားဘီးလဲပြီးလို့ သူ့ကို မုန့်ဖိုးပေးတော့ အကျောက်အကန် ငြင်းပါတယ်။ အဲဒီတော့ ဘယ်လိုမှ သဘောမထား ပါနဲ့ကွာ။ မင်းကို ဘီယာ လိုက်မတိုက် နိုင်လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ ဝယ်သောက်လိုက်ပါ ဆိုပြီးတော့ အတင်းပေးရတယ်။ ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်တာလည်း နှစ်ခါလောက် ကြုံဖူးပါတယ်။ ကိုယ်တိုင်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ခြားသူ ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်တာကို ကိုယ်က ဘေးက မနေနိုင် မထိုင်နိုင် သွားစပ်စု မိတာ။ အဲဒီလို အခါမျိုးဆို ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စား ကြီးတော် နွားကျောင်းပေးမယ့်သူတွေ အများကြီးပါပဲ။ ပထမတစ်ခေါက်က ဟယ်ရီယာ တစ်စင်း။ ယာဉ်ကြော ပြောင်းပြန် မောင်းလာတဲ့ ကားကို ရှောင်ရင်း လမ်းလည်တုံး ပေါ်တက် တစ်ခြမ်းစောင်း မှောက်သွား ပါတယ်။ လမ်းဘေးက လူတွေက ကားကို ဝိုင်းမပြီး တည့်ဖို့ ကြိုးစားပေးကြ ပါတယ်။ အနီးအနားက လူတွေရော ကိုယ့်လို ကားရပ်ပြီး စပ်စုတဲ့ သူတွေရော ပါတာပေါ့။ နောက်တစ်ခေါက်ကလည်း လိုက်ထရပ် တစ်စင်း တစ်ခြားကားနဲ့ တိုက်တာ မောင်းလာတဲ့ ကားကလူတွေက ကားရပ်ပြီး ဒရိုင်ဘာကို ကားထဲက ဆွဲထုတ်ပေးတယ်။ နောက်ပြီး သက်သေခံ လိုက်ဖို့ လိုရင် အချိန်မရွေး ခေါ်ပါဆိုပြီး ဖုန်းနံပါတ် ပေးသွား သေးတယ်။ လမ်းဘေးကလူတွေလည်း ခင်ဗျား မမှားဘူး။ ကျွန်တော်တို့ အားလုံး ခင်ဗျားဘက်က ရှိတယ် ဆိုပြီး ဝိုင်းအားပေးကြ သေးတယ်။ ဒါမျိုးအပြုအမူမျိုးကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် တသီးတသန့် နေတတ်တဲ့ ယဉ်ကျေးမှု ရှိတဲ့ တိုင်းပြည်မျိုးမှာ ဘယ်လို သွားရှာ တွေ့လိမ့်မလဲလို့ စဉ်းစားမိ ပါတယ်။။

ဝန်ဆောင်မှုနဲ့ ပတ်သက်ရင်တော့ အတော်များများက အပြစ်မြင်ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ သူ့အရပ်နဲ့ သူ့ဇာတ်ဆိုပြီး နားလည်ပေးဖို့ ကြိုးစားပါတယ်။ ဒီလို အခြေအနေမျိုး ဖြစ်လာအောင် သူတို့ ဘယ်လောက် ဆိုးရွားတဲ့ ကပ်စတန်မာတွေ အမြဲတစေ ကြုံတွေ့နေရသလဲ ဆိုတာ ကိုယ်မှ မသိနိုင်တာ။ ဒါပေမယ့် တခါတလေတော့ မျှော်လင့် မထားတဲ့ ဝန်ဆောင်မှုမျိုး ကြုံရ ပြန်ပါတယ်။ တစ်ရက် နာမည်ကြီး ထမင်းဆိုင် တစ်ဆိုင်မှာ ထမင်းစားနေတုန်း ဆိုင်ထဲက အဒေါ်ကြီး တစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့ စားပွဲဘေး ရောက်လာတယ်။ ထမင်းဝိုင်းကို ကြည့်ပြီး ဘာမပြော ညာမပြော ကုန်ခါနီး ကျွန်တော့် ဟင်းခွက်ကို သိမ်းသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ကြောင်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ ဟင်းခွက်ထဲ ဟင်းအပြည့် ပြန်ထည့်လာပြီး ကျွန်တော့် စားပွဲမှာ ပြန်လာချ ပေးတယ်။ အော်ဒီလိုကိုး ဆိုပြီး အဲဒီတော့မှ သဘောပေါက်သွား ပါတော့တယ်။

တခြားသူတွေတော့ စတိုးဆိုင် ပစ္စည်းဝယ်ရင် ပြချင်သလို မပြချင်သလို အရောင်းစာရေးတွေ ကြုံရတယ်လို့ ပြောကြ ပါတယ်။ ကျွန်တော်တော့ မကြုံဖူးပါဘူး။ ဥပဓိချင်းလည်း ကွာလို့ နေမှာပေါ့လေ။ အလဲ့။ ဒါပေမယ့် ဟိုတစ်နေ့က ကွန်ပျူတာကို မမ်မိုရီ သွားထပ်တိုးတော့ ဆိုင်ကကောင်လေးက အစ်ကို ကျွန်တော်တို့ ဆိုင်က တစ်ဆင့်ယူရောင်းတာ။ ဖွင့်မရဘူး။ အစ်ကို လုပ်ချင်ရင် ပင်ရင်းမှာ သွားလုပ်ပါ။ ကျွန်တော်တို့ ဆီမှာ လုပ်ရင် အာမခံ ပေးထားတာ ပျက်လိမ့်မယ် ပြောပါတယ်။ ညွှတ်ခြွာဖျား။ ဘယ့်နှာကြီးပါလိမ့်။ ကွန်ပျူတာ မမ်မိုရီ ထပ်ထည့်လို့ ဝရန်တီ ပျက်တယ်ဆိုတာ ဒီတစ်သက် ပထမဆုံး ကြားဖူးတာပါပဲ။ အဲဒါနဲ့ ကောင်လေး။ မမ်မိုရီ စိုက်တာမှ အာမခံ ပျက်ချင်ရင်လည်း ပျက်ပေ့စေ။ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒီလောက်မှ ခေါင်းမရှိတဲ့ ကောင်တွေနဲ့ ဆက်ပြီး အလုပ်လုပ်စရာ အကြောင်းမရှိဘူးလို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးမိတာလည်း ပါပါတယ်။ အဲဒီတော့လည်း ကောင်လေးက ကွန်ပျူတာက ဝရန်တီ တံဆိပ် မပျက်အောင် ကြိုးစားပမ်းစား ခွာပြီး လုပ်ပေးရှာပါတယ်။

နေးတစ် စပီကာ အသံနဲ့ ပြောရရင်တော့ သူ့အရပ်ဒ်နဲ့ သူ့ဇာတ်ဒ် ပါပဲ။ တကယ်တော့လည်း လောကကြီးကို နေရာတကာ ကောင်းတာလေးတွေ ရှာကြံမြင်တတ်ရင် စိတ်ချမ်းသာစရာလေးတွေတော့ တွေ့မိမှာ အမှန်ပါပဲ။

ဖူးနုသစ်

Pages

Search This Blog

Monday, May 18, 2015

သစ်ဇ်အစ်ဇ် မြန်မာ