ပြုံးဖို့ သက်သက်ပါ

ဘာသာရေးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကမောက်ကမ ဖြစ်ရတဲ့ ဟာသတွေထဲက သိပ်ပြီး မရိုင်းဘူးလို့ ထင်ရတဲ့ ဟာသလေး တွေကို ပြန်ပြီး ဝေမျှချင်ပါတယ်။ ဘာသာတရားကို မရိုမသေ လုပ်သလို မဖြစ်လောက်ဘူးလို့တော့ ထင်တာပါပဲ။ ပြုံးချင်စရာ သက်သက်ပါ။

အင်္ဂလိပ်ခေတ်တုန်းက မြန်မာပြည်မှာ လာပြီး အခြေချကြတဲ့ ဆာမိနဲ့ မူတူး ဆိုတဲ့ ကုလား ၂ ယောက် ရှိပါတယ်။ သူတို့ဟာ မြန်မာပြည်မှာ အနေကြာလာ ပြီးတဲ့နောက်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင် အဖြစ် ပြောင်းလိုက် ကြပါတယ်။ ဘာသာ ပြောင်းပြီးတော့ ဆာမိက ရွာဦးကျောင်း ဆရာတော်ကို အိမ်ကို ပင့်ပြီး ဆွမ်းကပ်ပါတယ်။ ဆရာတော်က ဆွမ်းဘုဥ်းပေးပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ အိမ်ရှင် ဆာမိကို ငါးပါးသီလ ပေးပါတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်း မူတူးကလည်း တရားနာတဲ့ နေရာမှာ ရောက်နေပါတယ်။ ဆရာတော်က "ဗုဒ္ဓံသရဏံ ဂစ္ဆာမိ ဓမ္မံသရဏံ ဂစ္ဆာမိ သံဃံ သရဏံ ဂစ္ဆာမိ" ဆိုပြီး သရဏဂုံ ရွတ်ဖတ်တဲ့ အချိန်မှာတော့ အိမ်ရှင် ဆာမိက သဘောတွေ အကျကြီး ကျနေပါတယ်။

နောက်တစ်နေ့ ကျတော့ မူတူးကလည်း အားကျမခံ ဆရာတော်ကို အိမ်ကို ပင့်ပြီး ဆွမ်းကပ်ပါတယ်။ ဆရာတော်လည်း မူတူးရဲ့ အိမ်မှာ ဆွမ်းဘုဥ်းပေး ပြီးတဲ့ နောက်မှာ ငါးပါးသီလ ပေးပြန်ပါတယ်။ ဆရာတော်က "ဗုဒ္ဓံသရဏံ ဂစ္ဆာမိ ဓမ္မံသရဏံ ဂစ္ဆာမိ သံဃံသရဏံ ဂစ္ဆာမိ" ဆိုပြီးတော့ ရွတ်တဲ့ အချိန်မှာတော့ အိမ်ရှင် မူတူးက "ဆရာတော် ဘုရား။ တပည့်တော် နာမည် မူတူး ပါဘုရား။ ဆာမိ မဟုတ်ပါဘူး။" ဆိုပြီး ဝင်ပြောပါတယ်။ ဘုန်းကြီးက "ဟဲ့ ဒကာ။ သရဏဂုံဆိုတာ ဒီအတိုင်းပဲ။ ဆာမိပဲ ဖြစ်ဖြစ် မူတူးပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဂစ္ဆာမိပဲ ရှိတယ်။" လို့ပြန်ပြောတော့ မူတူးက "အရှင်ဘုရား တပည့်တော်က ဆာမိမှ မဟုတ်တာ။ မူတူးပဲ။" ဆိုပြီး ထပ် ပြော ပြန်ပါတယ်။ ဘုန်းကြီးကလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ကဲ ဒီလောက်တောင် ဖြစ်လှတာ ဆိုပြီး "ဗုဒ္ဓံသရဏံ ဂစ်မူတူး ဓမ္မံသရဏံ ဂစ်မူတူး သံဃံသရဏံ ဂစ်မူတူး" ဆိုပြီး ရွတ်ထည့် လိုက်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ မူတူး က ဝမ်းသာအားရနဲ့ "အာဟား။ ဂစ်မူတူးကွ။" ဆိုပြီး ထခုန် ပါတယ်တဲ့။ အဲဒါက ဟိုးအရင်ခေတ်က ရွှင်ပြုံး ဂျာနယ်မှာ ပါဖူးတဲ့ ဟာသ တစ်ခုပါ။

ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြားဖူးနေတဲ့ တရုတ်ကြီး နဲ့ သူ့မိန်းမ ဟာသလည်း ရှိပါသေးတယ်။တစ်ခါက တရုတ်ကြီး တစ်ယောက်ဟာ မြန်မာ အမျိုးသမီးတစ်ဦး နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပါတယ်။ သူ့မိန်းမက မနက်တိုင်း ဘုရားကို ဆွမ်းတော်တင် ရေချမ်းကပ်နဲ့ လုပ်နေတာကို တရုတ်ကြီးက အမြဲတမ်း တွေ့နေရပါတယ်။ ဆွမ်းကပ် ရေချမ်းကပ် တွေ ရွတ်နေတာကိုလည်း ကြားနေ ရပါတယ်။ တစ်နေ့တော့ သူ့မိန်းမက ခရီးသွားစရာ ရှိလို့ တရုတ်ကြီးကို "ကျွန်မ မရှိတဲ့ အချိန် ရှင် မနက်တိုင်း ဘုရားကို ဆွမ်းတော်တင် ထားလိုက်။" ဆိုပြီး မှာထားခဲ့ပါတယ်။ နောက်တစ်နေ့ မနက်မှာတော့ တရုတ်ကြီးလည်း ဆွမ်းတော်ပွဲ ကလေး ပြင်ပြီး ဘုရားကို ဆွမ်းသွားကပ် ပါတယ်။ ဘုရားကို ဆွမ်းကပ် ပြီးတော့မှ "ဒုက္ခပဲ။ ငါ့မိန်းမ ဆွမ်းကပ်ရင် ဘာတွေ ရွတ်သလဲ ဆိုတာ မသိဘူး။ မေးလည်း မထားလိုက်မိဘူး " ဆိုပြီး စဥ်းစားမိတာနဲ့ တရုတ်ကြီးက ပြောလိုက်ပုံက "ဘုရား ဘုရား စားစား။ အားမနာနဲ့။ ကျန်တာ မိန်းမလာမှ ဆက်ပြောလိမ့်မယ်။" ဆိုပြီးတော့ပါတဲ့။

ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ် ၇တန်းနှစ်က ကိုယ်တိုင် ကြုံဖူးတဲ့ ဟာသ တစ်ခု ရှိပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက အတန်းချုပ် ဆရာမကြီးက တစ်ပတ်ကို စာသင်ချိန် တစ်ချိန်ယူပြီး အခန်းထဲမှာ ဗုဒ္ဓဘာသာ နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်းတွေကို ရှင်းပြပါတယ်။ ဆရာမကြီးက တော်တော် မျက်နှာထားတင်းတာမို့ ကျောင်းသားတွေ အတော်များများက ကြောက်ရပါတယ်။ တစ်နေ့တော့ ဆရာမကြီးက ကျွန်တော်တို့ကို ဗုဒ္ဓဘုရားရဲ့ ဖြစ်စဥ် ဗုဒ္ဓဝင်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြောပြ နေပါတယ်။ တစ်နေရာ ရောက်တော့ ဆရာမကြီးက ကျောင်းသားတွေကို ပညာစမ်းချင်တာနဲ့ "မင်းတို့ အထဲမှာ ဘုရားရဲ့ ဖခမည်းတော် နာမည်ကို သိတဲ့သူ ဘယ်သူ ရှိသလဲ။" လို့ မေးပါတယ်။ သုဒ္ဓေါဓန မင်းကြီးရဲ့ နာမည်ကို အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်တို့ အထဲမှာ သိတဲ့သူ တစ်ယောက်မှ မရှိပါဘူး။ အဲဒီတော့ ဆရာမကြီးက ထပ်ပြီးတော့ "အဖေနာမည်ပေါ့ကွာ။ ဘယ်သူပြောနိုင်သလဲ။" လို့ ထပ်မေးပါတယ်။

အဲဒီအချိန် ဆရာမကြီးရဲ့ ရှေ့ ခုံတန်းမှာ ထိုင်ပြီး အိပ်ငိုက်နေတဲ့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာပါတယ်။ သူက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ သူ့ကို မေးတယ် ထင်ပြီး "ဆရာမ ကျွန်တော်ပြောလို့ မဖြစ်ဘူး။ ကျွန်တော် ပြောရင် အားလုံး ဝိုင်းဟား ကြလိမ့်မယ်။"လို့ ထပြောပါတယ်။ ဆရာမကြီးက "သိရင်ပြောစမ်းပါကွ။ ဘာဖြစ်သေးလဲ။" လို့ ပြန်ပြောပါတယ်။ ဟိုကောင်ကလည်း "တကယ်ပြောလို့ မဖြစ်ဘူး ဆရာမ။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတွေ အကြောင်း ကျွန်တော်သိတယ်။ ဒီကောင်တွေ ကျွန်တော့်ကို ဝိုင်းဟား လိမ့်မယ်။" ဆိုပြီး ထပ်ပြော ပြန်ပါတယ်။ ဆရာမကြီးကလည်း "ပြောစမ်းပါကွ။ ရဲရဲသာ ပြောစမ်းပါ။ မင်းကို ဘယ်သူမှ မဟားစေရဘူး။ ဆရာမ တာဝန်ယူပါတယ်။" လို့ အာမခံလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းက "ဦးတင်စိုးပါ ဆရာမကြီး။" ဆိုပြီးတော့ ထပြောလိုက်တော့ တခန်းလုံး ဝါးကနဲ ပွဲကျ သွားကြပါတယ်။ မျက်နှာထားတင်းတဲ့ ဆရာမကြီးတောင် မနေနိုင်ပဲ ရယ်ပါတော့တယ်။ ပြီးတော့မှ "ဟဲ့ နင့်အဖေနာမည် မေးနေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘုရားရဲ့ အဖေနာမည် မေးနေတာ။" ဆိုပြီး ပြောတော့မှ ဟိုကောင်လည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ပါးစပ်ပိတ် သွားပါတော့တယ်။ နောက်နေ့ကစပြီး ဘုရား အဖေနာမည် ဦးတင်စိုးလားကွ ဆိုပြီး အခန်းထဲမှာ သူ့ကို တွေ့တိုင်း စကြပါတော့တယ်။

နောက်တစ်ခါတော့ ကျွန်တော့် အမျိုးအရင်း ခေါက်ခေါက်ကြီး တစ်ယောက်ရဲ့ အဖြစ်ပါ။ တစ်နေ့ သူ ပြည်ဘက်ကို ဘုရားဖူးသွားရင်း နာမည်ကြီး ဘုန်းကြီးကျောင်း တစ်ကျောင်းကို ရောက်သွားပါတယ်။ အဲဒီ ဘုန်းကြီးက အသားရှောင် ခိုင်းတာတို့ အရက်ရှောင်ခိုင်းတာတို့ ဆိုတာတွေ လုပ်တတ်ပါတယ်။ သူက ဘုန်းကြီး အနားမှာ ထိုင်နေတုန်း ဘုန်းကြီးက "မင်းအရက်ကြောင့် ဒုက္ခတွေ့လိမ့်မယ်။ အဲဒီတော့ ငါ့ကို အရက် ရာသက်ပန် လှူခဲ့။" ဆိုပြီး အလှူခံပါတယ်။ သူကတော့ "အင်း။ အရက်လှူလည်း ဘီယာတော့ သောက်လို့ ရပါသေးတယ်။" ဆိုပြီး စိတ်ထဲ စဥ်းစားနေပါတယ်။ ဘုန်းကြီးက သူဘာတွေး နေသလဲ သိသလိုနဲ့ "အရက် ဆိုတဲ့ အထဲမှာ ဘီယာလည်း ပါတယ်။" လို့ ပြောပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ မလှူချင့် လှူချင်နဲ့ ဘုန်းကြီးကို အရက် ရာသက်ပန် လှူခဲ့ရပါတယ်။ နောက်ပိုင်းမှာ အပေါင်းအသင်းတွေ ဘီယာသောက်တိုင်း အရက်သောက်တိုင်း သူဝင်သောက်လို့ မရဘဲ ဘေးထွက် ထိုင်နေရပါတယ်။ အစပိုင်း သိပ်ကိစ္စမရှိပေမယ့် နှစ်တွေကြာလာတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ညစ်လာ ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘုန်းကြီးကို ရာသက်ပန် လှူခဲ့တာ ဆိုတော့ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေပါတယ်။ အဲဒီအချိန် အကြံကောင်း ညာဏ်ကောင်း ဝင်ပေးတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကြောင့် အဆင်ပြေ သွားပါတယ်။ သူငယ်ချင်း ပေးတဲ့ အကြံကတော့ "ဘုန်းကြီးဆီ လှူခဲ့လို့ ပြန်စွန့်ချင်ရင် လွယ်လွယ်လေး။ ဘုရားက ဘုန်းကြီးထက် ပိုပြီး အဆင့်မြင့်တယ်။ ဘုရားမှာ သွားပြန်စွန့်လိုက်ပေါ့။" ဆိုပြီးတော့ပါ။ အဲဒီလိုနဲ့ ဘုရားမှာ အရက် သွားပြန်စွန့်ပြီး အရက် ပြန်သောက် ပါတော့တယ်။