ဒတ်ချ်တစ်ယောက်နဲ့ ညနေစာ စကားဝိုင်း

(နောက်ဆုံးတင်ထားတဲ့ ပို့စ် ပျက်သွားလို့ ရီဒါထဲကနေ ပြန်ကူးပြီး တင်လိုက်တာပါ။ )

ကျွန်တော် သဘောအကျဆုံး နိုင်ငံတွေထဲမှာ ဟော်လန်လည်း ပါပါတယ် ။ အရင်တုန်းက အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မကြာခဏ ရောက်ဖြစ်လို့ သူတို့ နိုင်ငံ အနေအထားနဲ့ ရင်းနှီးနေတာက တစ်ကြောင်း၊ တချို့သော ဥရောပ နိုင်ငံတွေလို မဟုတ်ဘဲ အင်္ဂလိပ်စကားနဲ့ ပြောဆို ဆက်သွယ်လို့ လွယ်တာက တစ်ကြောင်း၊ ရာသီဥတု က အလွန်အမင်း အေးတာမျိုး မဟုတ်တာက တစ်ကြောင်း စတာတွေကြောင့်ပါ။ မကောင်းတာဆိုလို့ ပြင်သစ်တို့ စပိန်တို့လို့ ကောင်မလေး ချောချောလေးတွေ များများစားစား မတွေ့ရတာပဲ ရှိပါတယ်။ ဟော်လန်တို့ ဂျာမနီတို့က မဒီတွေက ကျွန်တော်တို့ မျက်စိနဲ့ သိပ်ပြီးတော့ ဓာတ်မတည့်ပါဘူး။ :D

ကျွန်တော် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဟော်လန်ကို ရောက်နေတုန်း အချိန်ကပါ။ စနေနေ့ တစ်နေ့ လုပ်စရာမရှိလို့ ဟိုတယ်မှာ လိမ်ပိန်ပြီး အိပ်နေတုန်း ကျွန်တော်တို့ အေးဂျင့်ရုံးက အရောင်းမန်နေဂျာ တစ်ယောက် ကျွန်တော့်ဆီကို ဖုန်းဆက်လာပါတယ်။ ညနေခင်း အားရင် သူနဲ့ ထမင်းလိုက်စားဖို့ ခေါ်တာပါ။ အမှန်တကယ်တော့ ဒါက လုပ်ငန်းသဘော အရ ထမင်းစား ဖိတ်တာပါပဲ။ သူတို့ စင်ကာပူကို လာရင် ကျွန်တော်တို့က ဧည့်ခံရသလို ကျွန်တော်တို့ သူတို့ဆီ ရောက်တော့လည်း သူတို့က တဖန်ပြန်ပြီး ဧည့်ခံတဲ့ သဘောပါပဲ။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိတာနဲ့ သူထမင်းစား ဖိတ်တာကို လက်ခံလိုက် ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ညနေစောင်းတော့ သူကျွန်တော့်ဆီ ရောက်လာပါတယ်။ အဲဒီ အရောင်းမန်နေဂျာက ဟော်လန်ရုံးမှာ ထိုင်တဲ့ ဒတ်ချ်လူမျိုးပါ။ စင်ကာပူရုံးကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ လာတုန်း ကျွန်တော်နဲ့ တစ်ခေါက် ဆုံဖူးပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဟိုင်း ကြပြီးတော့ သူက ကျွန်တော့်ကို ဘာစားမလဲ မေးပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ အရှေ့တိုင်း အစားအစာပဲ စားချင်တဲ့ အကြောင်း ပြောတော့ သူက အဲဒါဆိုလည်း ဒီနားမှာ အင်ဒိုနီးရှား စားသောက်ဆိုင် ရှိတယ်။ အဲဒီကိုပဲ သွားရအောင်လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော် တည်းတဲ့ ဟိုတယ် အနားမှာ ရှိတဲ့ အင်ဒို ထမင်းဆိုင်ကိုပဲ လမ်းလျှောက်ပြီး ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

အင်ဒို စားသောက်ဆိုင်က ထမင်းကို ဟင်းပွဲအစုံလိုက်နဲ့ တွဲပြီး ရောင်းတာပါ။ ဟင်းပွဲ အသေးလေး ၅ ပွဲ ၆ ပွဲလောက် ပါပါတယ်။ အနည်းဆုံး set က တစ်ယောက်စာကို ၁၈ ယူရိုလောက် ပေးရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ထမင်း မှာထားရင်း အာလူးဖုတ်ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို ဟော်လန်မှာ အင်ဒို စားသောက်ဆိုင်ရှိတာ အဆန်းပဲလို့ ပြောတော့ သူက သူတို့ဆီမှာ အင်ဒိုနီးရှား လူမျိုး သိန်းနဲ့ ချီပြီ ရှိတဲ့အကြောင်း၊ အင်ဒိုနီးရှားဆိုတာ ဒတ်ချ်တွေရဲ့ ကိုလိုနီ ဖြစ်ဖူးတာကြောင့် အင်ဒိုတွေ များနေတာ မဆန်းတဲ့အကြောင်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပြောပြပါတယ်။ ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲမှာ Anthony Grey ရဲ့ ဆိုင်ဂုံ ဆိုတဲ့ ဝတ္ထုကို သွားပြီး သတိရလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီ စာအုပ်ထဲမှာ ဗီယက်နမ်တွေ ပြင်သစ်ကိုလိုနီ ဖြစ်ခဲ့စဉ်တုန်းက ပြင်သစ်တွေက ဗီယက်နမ်တွေကို လူရှေ့သူရှေ့မရှောင် ရိုက်တတ်တဲ့ အကြောင်းတွေ ပါပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က သူ့ကို အင်္ဂလိပ်နဲ့ ဒတ်ချ်တွေ ကိုလိုနီ လုပ်တာ ပြင်သစ်တွေလောက် မဆိုးဘူး ထင်တယ် ဆိုပြီး ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲမှာ ပေါ်လာတဲ့ အတိုင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီလို ပြောတော့ သူက ရယ်ပါတယ်။ နောက်တော့ ငါတို့ ဒတ်ချ်တွေက ပြင်သစ်ထက် ပိုဆိုးတယ်ကွ လို့လည်း ပြန်ပြောပါတယ်။ ဘယ်လို ဆိုးတာလဲ မေးတော့ ငါတို့က ကိုလိုနီ လုပ်တဲ့ နိုင်ငံက လူတွေကို ဖမ်း သင်္ဘောတွေနဲ့ တင်ပြီး ရောက်လေရာ နိုင်ငံမှာ ကျွန်အဖြစ် ရောင်းစားတာ။ အဲဒါကြောင့် အင်ဒိုနီးရှားတွေ ကမ္ဘာအရပ်ရပ်မှာ ပျံ့နေတာ အများကြီးပဲလို့ သူက ပြန်ပြောပါတယ်။

မကြာခင်မှာ ကျွန်တော်တို့ မှာထားတဲ့ ထမင်းနဲ့ ဟင်းရောက်လာပါတယ်။ အမှတ်မထင် သူက ကျွန်တော့်ကို မေးခွန်း တစ်ခု ထမေးပါတယ်။ မင်း ငါး မျက်လုံး ကြိုက်သလား ဆိုပြီးတော့ပါ။ ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မစားဖူးဘူး။ ဘာလို့ မေးတာလဲလို့ သူ့ကို ပြန်မေးတော့ တခြားတော့ မဟုတ်ဘူး။ ငါ စင်ကာပူ လာတုန်းက မင်းတို့ရုံးကလူတွေ ငါ့ကို အိန္ဒိယ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ထမင်းလိုက်ကျွေးတယ်။ သူတို့ စပါယ်ရှယ်ဟင်းလို့ ပြောတဲ့ ငါးခေါင်းဟင်းလည်း ပါတယ်။ အဲဒီ ဟင်းပွဲ ရောက်လာတော့ သူတို့က ငါ့ကို ငါးမျက်လုံး စားမလား ဆိုပြီး မေးကြတယ်။ ငါးမျက်လုံးက စားလို့ အလွန်ကောင်းတဲ့ အကြောင်း သူတို့က ပြောကြတယ်။ ငါက ရွံလို့ မစားချင်ဘူး။ သူတို့ကတော့ ငါးမျက်လုံးကို အားရပါးရ စားကြတယ်။ မင်းကလည်း စင်ကာပူက လာတဲ့သူ ဆိုတော့ အခုသတိရသွားလို့ ငါးမျက်လုံး ကြိုက်သလားလို့ မေးတာ လို့ သူက ကျွန်တော့်ကို ပြောပါတယ်။

နောက်တော့ သူက ကျွန်တော်တို့ စင်ကာပူ ရုံးကလူတွေ အကြောင်း ပြောပါတယ်။ မင်းတို့ စင်ကာပူကလူတွေ သိပ်ပြီး ကွန်ပလိန်း များတာပဲ။ ပြောလိုက်ရင် အစိုးရကို မကျေနပ်တဲ့ သူချည်းပဲ။ အစိုးရက ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်နဲ့။ ငါက  သူတို့ကို ပြောတယ်။ မင်းတို့ အစိုးရကို မကျေနပ်တာရှိရင် ပါလီမန်ရှေ့ ဆန္ဒသွားပြ ကြပေါ့။ ငါတို့သာဆိုရင်တော့ အဲဒီလို လုပ်မှာပဲ လို့။ အဲဒီတော့ သူတို့က ငါ့ကို အဲဒါမျိုး စင်ကာပူမှာ လုပ်လို့ မရဘူးလို့ ပြောတယ်။ အံ့ဩစရာပဲ။ ဒီလောက် တိုးတက်တဲ့ နိုင်ငံမှာ ဒါမျိုးလုပ်လို့ မရဘူး ဆိုတာ။  လို့ သူက ပြောပြပါတယ်။ ကျွန်တော် သူ့စကားကြားတော့ ရယ်ပြီး စင်ကာပူမှာ ဆန္ဒပြတာ တရားမဝင်ဘူးလို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့ အကြောင်း သူ့ကို ရှင်းပြပါတယ်။

ဆန္ဒပြတဲ့ အကြောင်းပြောရင်းကနေ ခဏနေတော့ သူတို့ ရွာအကြောင်းကို ရောက်သွားပါတယ်။ သူတို့ကသာ ရွာလို့ ပြောပေမယ့် ကျွန်တော့် အမြင်မှာတော့ သူတို့ဆီက ရွာက ကျွန်တော်တို့ ဆီက မြို့တွေထက် သားနားပါတယ်။ သူတို့ ရွာတွေမှာ အိမ်ဆောက်ချင်ရင် ရုံးမှာ မြေကွက်ရဖို့ လျှောက်လွှာတင်ရတဲ့ အကြောင်း၊ ရုံးကနေ တန်းစီထားတဲ့ အစီအစဉ်အတိုင်း မြေကွက်ကို ချပေးလေ့ ရှိကြောင်း ပြောပြပါတယ်။ နောက်တော့ သူက ငါတို့ဆီမှာ ဘယ်သူမှ မတရား လုပ်လို့ မရဘူး။ အရင်က ငါတို့ ရွာက အုပ်ချုပ်ရေးမှူးက မြေကွက်လျှောက်လွှာ ကို အလှည့်ကျ ချမပေးဘဲ သူ့ရဲ့ သားနဲ့ သမီးကို အလှည့်ကျော်ပြီး ချပေးတယ်။ အဲဒါကို ရွာထဲက လူတွေ သိသွားတော့ ဝိုင်းပြီး ကန့်ကွက်ကြတာ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ချက်ခြင်း အလုပ်ပြုတ်တာပဲ လို့  ပြောပြပါတယ်။ တော်ရမယ် အမျိုးဆိုတာ သူတို့ဆီမှာတော့ အသုံးဝင်ပုံ မရပါဘူး။

ရွာအကြောင်းက နေ တရားစီရင်ရေး အကြောင်း ရောက်သွားပြန်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို စင်ကာပူမှာရော ကျွန်တော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံမှာပါ သေဒဏ် ရှိသေးတဲ့ အကြောင်း ပြောပြပါတယ်။ သူကတော့ ငါတို့ဆီမှာ သေဒဏ်ပေးတာကို ဖျက်သိမ်းလိုက်တာ ကြာပြီလို့ ပြောပါတယ်။ ဘာလို့ သေဒဏ်ပေးတဲ့စနစ်ကို ဖျက်သိမ်းလိုက်ရတာလည်းလို့ ကျွန်တော်သူ့ကို စပ်စုကြည့်မိပါတယ်။ သူကတော့ တရားစီရင်ရေး စနစ်မှာ အတိမ်းအစောင်း ဆိုတာ ရှိနိုင်တာပဲ။ တကယ်လို့ အတိမ်းအစောင်း တစ်ခုခု ဖြစ်သွားပြီး လူတစ်ယောက်ကို မှားပြီး သေဒဏ်ပေးမိတယ် ဆိုကြပါစို့။ မင်းတို့ သူ့ကို ဘယ်လို ပြန်အလျော်ပေးမလဲ။ ဘယ်လိုမှ အလျော်ပေးလို့ မရဘူး။ နောက်ပြီးတော့ လူတစ်ယောက်ကို စံပြ အနေနဲ့ သတ်ပြလိုက်လို့ နောက်လူတွေကို ရာဇဝတ်မှု မကျူးလွန်ရဲအောင် အဟန့်အတား ဖြစ်တယ်ဆိုတာ လူတွေရဲ့ ထင်မြင်ချက် သက်သက်ပဲ ရှိတယ်။ ဘာစာရင်း ဇယားမှ မရှိဘူး။ သက်သေ ပြစရာလည်း မရှိဘူး။ အဲဒီတော့ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အခွင့်အရေးကို လေးစားတဲ့ အနေနဲ့ ငါတို့ ဆီမှာ သေဒဏ်ကို ဖျက်ပစ်လိုက်တာလို့ သူက ကျွန်တော့်ကို ရှင်းပြပါတယ်။ တစ်ချိန်က လူရှေ့သူရှေ့မှာ ကြိုးပေးသတ်တတ်တဲ့၊ သူခိုး ဆိုရင် လက်ဖြတ်၊ လိမ်ပြောတဲ့သူဆိုရင် နှုတ်ခမ်းဖြတ် စသည်ဖြင့် ရက်ရက်စက်စက် အပြစ်ပေးတတ်တဲ့ အနောက်နိုင်ငံ တွေကတောင်မှ အချိန်နဲ့ အမျှ ပြောင်းလဲလာကြပြီ ဆိုတာကို သတိပြုလိုက်မိပါတယ်။

ပြောရင်း ဆိုရင်းကနေ အလုပ်အကြောင်း ရောက်သွားကြပြန်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်အမြင်မှာတော့ ဟော်လန်ရုံးကလူတွေ ကျွန်တော်တို့နဲ့ ယှဉ်ရင် အတော်အားတာကို သတိထားမိပါတယ်။ စနေတနင်္ဂနွေ ဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ စင်ကာပူမှာ အမြဲ မကြာခဏ ဆိုသလို အချိန်ပို အလုပ်ဆင်းရတတ်ပေမယ့် သူတို့ဆီမှာတော့ တောထဲမှာ စက်ဘီးတစ်စင်းနဲ့ ပတ်နေတဲ့သူနဲ့၊ အင်္ဂလန်သွားပြီး ပရီးမီးယားလိဂ် သွားကြည့်နေတဲ့သူနဲ့ အတော်ကို အားယားနေကြပါတယ်။ သူက သူတို့ဆီမှာ အိုဗာတိုင် လုပ်ရင် အခွန်ပိုပေးရတဲ့အကြောင်း၊ အဲဒီတော့ လုပ်တာနဲ့ မလုပ်တာ ဘာမှ သိပ်မထူးတဲ့ အတွက် ပိုက်ဆံရဖို့ သက်သက်နဲ့တော့ ဘယ်သူမှ အိုဗာတိုင် မလုပ်ကြတဲ့ အကြောင်း၊ မလွှဲသာ မရှောင်သာတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှပဲ စနေတနင်္ဂနွေ အလုပ်လုပ်ကြတဲ့ အကြောင်း ရှင်းပြပါတယ်။

နောက်တော့ သူက ကျွန်တော့်ကို ငါတို့စနစ်မှာလည်း အကောင်းချည်းပဲ မဟုတ်ဘူး။ မကောင်းတာတွေလည်း ရှိသေးတယ်။ ဥပမာ ဆိုပါတော့။ ငါတို့က အလုပ်လုပ်တယ်။ အစိုးရကို အခွန်ပေးနေရတယ်။ ဒါပေမယ့် အလုပ်မလုပ်တဲ့သူတွေက ငါတို့ အခွန်ဆောင်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေကနေ အစိုးရ ထောက်ပံ့ကြေး ရနေတယ်။ ငါတို့ အလုပ်လုပ်ရတဲ့ သူတွေ အတွက် မတရားဘူး။ ငါတော့ အဲဒီလိုထင်တယ်လို့ ပြောပြပါတယ်။

ဟော်လန်မှာ နောက်ထပ် နေဖို့ အချိန်တွေ ကျန်သေးတာကြောင့် အားရင် လည်ဖို့ ပတ်ဖို့ အမ်စတာဒမ် အကြောင်း မေးကြည့်ပါတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို အမ်စတာဒမ် သွားဖို့အတွက် လမ်းညွှန်ရင်း အမ်စတာဒမ်မြို့လည်က ကော်ဖီဆိုင်တွေမှာ အပျော့စား မူးယစ်ဆေးကို တရားဝင် ဝယ်ပြီး သုံးလို့ ရတဲ့ အကြောင်း ပြောပြပါတယ်။ ငါတို့ဆီမှာ မူးယစ်ဆေး ဆိုရင် အလွန်အကျွံမလုပ်ရင် ပြီးတာပဲ။ ကိုယ့်လစ်မစ်နဲ့ကိုယ် လုပ်လို့ရတယ်။ အဲဒါကြောင့် စနေတနင်္ဂနွေလို နေ့မျိုးတွေ ဆိုရင် ပြင်သစ်က ကောင်တွေပါ အမ်စတာဒမ်မှာ လာပြီး ချကြတယ်။ ရဲကတော့ မသိမသာ စောင့်ကြည့်နေတာပေါ့။ မူးယစ်ဆေး အများကြီး ပြန်သယ်သွားတာမျိုး လုပ်မှပဲ ရဲက တားတယ်။ အဲဒီလို မဟုတ်ရင်တော့ လွှတ်ပေးထားတာပဲလို့ သူက ပြောပြပါတယ်။

ညနေစာ စားပြီး ပြန်လာတော့ ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း ဆက်တွေးဖြစ်ပါတယ်။ အရမ်းလွတ်လပ်တာ မကောင်းဘူးလို့ ဆိုကြပေမယ့်လည်း သူတို့ စနစ်မှာ ကျွန်တော်တို့ စနစ်ထက် သာတာတွေ အများကြီးပါ။ လူတစ်ယောက်ရဲ့ အခွင့်အရေးကို လေးစားတာ တရားမျှတမှု ရှိတာတွေက အတုယူစရာ ကောင်းပါတယ်။ ဘယ်စနစ်မှ Perfect မဖြစ်တတ်တဲ့အတိုင်း အနည်းအကျဉ်း ချွတ်ယွင်းချက်တွေ ရှိနေတာတော့ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အားလုံးကို ခြုံကြည့်ရင် သူတို့ စနစ်ကို ကောင်းပါတယ်လို့ပဲ မှတ်ချက်ပေးမိပါတယ်။

သက်ဆိုင်သောပို့စ်။
ဒတ်ချ်တစ်ယောက် ပြောပြတဲ့ ဟော်လန်အကြောင်း