လူနာဘက်က ရှေ့နေလိုက်မယ်

ဒီတစ်ခါ ရန်ကုန်ပြန်ရတဲ့ အကြောင်းက ကျွန်တော့်အမျိုးသမီး မီးဖွားဖို့ ကိစ္စ အဓိကမို့ ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်ကို ခဏဝင် ပြီးတာနဲ့ ဆေးရုံကို တန်းပြီး ရောက်သွားပါတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ဆေးရုံမှာ ၄ ရက်လောက် ဆက်တိုက် နေဖြစ်ပါတယ်။ ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံမို့လား မသိပါဘူး။ ဆေးရုံမှာ နေရတာ အတော် စိတ်ချမ်းသာစရာ ကောင်းပါတယ်။ ဆေးရုံနံ့ ဆိုလို့ လုံးဝ မရှိပါဘူး။ ကိုယ့်အခန်းနဲ့ကိုယ် နေရပြီး အခန်းထဲမှာ ရုပ်မြင်သံကြားစက် တပ်ထားတာက တစ်ကြောင်း၊ အဲဒီထက်ပိုပြီးကောင်းတာက ဝိုင်ယာလက်စ် အင်တာနက် ရှိနေတာက တစ်ကြောင်းမို့ပါ။ လက်ပ်တော့ပ် ပါမသွားပေမယ့် တယ်လီဖုန်းကို ဝိုင်ဖိုင် ဖွင့်ပြီး ဖေ့စ်ဘွတ်ခ် သုံးလို့ ရနေတာမို့ မဆိုးလှပါဘူး။ အင်တာနက်က နှေးလွန်းလို့ ဖေ့စ်ဘွတ်ခ်ထဲက Feed ကို Refresh လုပ်ရင်း တက်မလာခင် အိပ်ပျော်သွားတာတော့ တစ်ခါနှစ်ခါ ရှိတာပေါ့။

ဆေးရုံက ပံ့ပိုးပေးထားတာတွေ ကောင်းသလို ဆရာဝန် ဆရာမတွေကလည်း အတော် ဂရုတစိုက် ရှိကြပါတယ်။ အထူးကု ဆရာဝန်ကြီးတွေ မနက်တိုင်း Round ကြပါတယ်။ တာဝန်ကျတဲ့ ဆရာဝန်တွေ ဆရာမလေးတွေလည်း အချိန်မှန် လာပြီး လိုအပ်တာတွေ စမ်းသပ်စစ်ဆေး ပေးကြပါတယ်။ ပိုက်ဆံပေးထားတာကိုး ကောင်းမှာပေါ့လို့ ပြောချင်ရင်လည်း ပြောကြမှာပါ။ ပိုက်ဆံပေးပြီးမှ ဂရုမစိုက်လို့ စိတ်ညစ်ရတဲ့ အခါတွေ အများကြီး ရှိတတ်ပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် စင်ကာပူလောက် ပိုက်ဆံမကုန်ဘဲ စင်ကာပူလို ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုမျိုး ရတာမို့ အားလုံးကိုခြုံငုံပြီး တန်တယ်လို့ ပြောလို့ ရပါတယ်။

ကျွန်တော် မြင်တာကို မြင်တဲ့အတိုင်း ပြောရရင် မြန်မာနိုင်ငံက ဆရာဝန်ကြီးတွေ အတော်ပင်ပန်း ကြပါတယ်။ မနက်ခင်း အစော ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံကိုပြေး၊ ပြီးရင် အစိုးရ ဆေးရုံကိုသွား ၊ ဆေးရုံကပြီးရင် အပြင်က အထူးကု ဆေးခန်းကြီးတွေကို လှည့်သွားနဲ့ တစ်နေ့လုံး မိုးလင်းက မိုးချုပ် အားတဲ့အချိန် ဆိုတာရော ရှိရဲ့လားလို့ စဉ်းစားမိပါတယ်။ ဆရာဝန်ကြီး တစ်ယောက်ဆိုရင် ကျွန်တော် နေခဲ့တဲ့ ဆေးရုံမှာ ညသန်းခေါင် တစ်နာရီလောက်မှ လာပြီး Round တယ်လို့ ပြောသံကြားရ ပါတယ်။ ညတစ်နာရီ လာ Round တော့ သူဘယ်အချိန် အိပ်သလဲ ဆိုတာတောင် စဉ်းစားရ ခက်သွားပါတယ်။

ကျွန်တော့် အမျိုးသမီး ဆေးရုံက ဆင်းလာပြီးတော့ တစ်ညနေ ညီအစ်ကိုတွေ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စားသောက်ဆိုင် တစ်ဆိုင်မှာ ထိုင်ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အထဲမှာ ဆရာဝန် နှစ်ယောက် ပါပါတယ်။ စားရင်းသောက်ရင်း စကားပြောကြရင်း မြန်မာနိုင်ငံက ဆရာဝန်တွေ အကြောင်း ရောက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နဲ့ အတူလာတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က မြန်မာပြည်က ဆေးရုံဆေးခန်းတွေ ဆရာဝန်တွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကျွန်တော်တို့ ဝိုင်းထဲက ဆရာဝန်ကို သူ့ခံစားချက်တွေ ရင်ဖွင့်ပါတယ်။ ဆရာဝန်ကတော့ ပြုံးပြီးတော့ပဲ နားထောင်နေပါတယ်။

ပထမဆုံး သူ ကျောက်ကပ်နဲ့ ဆီးလမ်းကြောင်း အထူးကု ဆရာဝန်ကြီး တစ်ယောက်ဆီမှာ သွားပြတုန်းက အတွေ့အကြုံကို ပြန်ပြောပြပါတယ်။ သူ့မှာ ဆီးအိမ် အောင့်လို့ အထူးကု ဆေးခန်း တစ်ခုမှာ ဆရာဝန်ကြီးနဲ့ ပြဖို့ ရောက်သွားပါတယ်။ ဆရာဝန်ကြီးက နေ့လည် ၁၂ နာရီ လာမယ် ပြောလို့ သူ့ကို လူနာတွေ အများကြီးက လာစောင့်နေပါတယ်။ နေ့လည် ၁ နာရီ ထိုးသွားပါတယ်။ ဆရာဝန်ကြီးက ပေါ်မလာပါဘူး။ ဆေးခန်းက ဆရာမတွေ မေးတော့လည်း ယောင်ဝါးဝါး လုပ်နေကြပါတယ်။ ၂ နာရီ ထိုးသွားပါတယ်။ ရောက်မလာ သေးပါဘူး။ လူနာတွေကလည်း စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ စောင့်နေကြတုန်းပါပဲ။ နောက်ဆုံး နေ့လည် ၃ နာရီ ထိုးမှ ဆရာဝန်ကြီး ဆေးခန်းကို ရောက်လာပါတယ်။

သူ့ကို ဆရာဝန်ကြီးက စမ်းသပ်မယ့် အလှည့်ရောက်တော့ ဆရာဝန်ကြီးက ဘာဖြစ်တာလဲလို့ မေးပါတယ်။ ကျွန်တော် ခုနက ဆီးစပ်က အောင့်နေတယ် ဆရာ။ ဒါပေမယ့် ဆရာ့ကို စောင့်ရင်းနဲ့ အောင့်တာတော့ ပျောက်သွားပြီ ပြောတော့ ဆရာဝန်ကြီးက သူနောက်ကျတာကို နောက်တယ်ထင်ပြီး ဟာကွာ လို့ ရေရွတ်ရင်းက မလုံမလဲ ဖြစ်သွားပါတယ်။ အမှန်တကယ်ကတော့ သူတကယ်ပဲ စောင့်နေရင်း အောင့်တာက ပျောက်သွားတာပါ။ ဆရာဝန်ကြီး နည်းနည်း စိတ်ခုသွားတာ သိတော့ သူက အမြန်အဆန် မဟုတ်ဘူး ဆရာ။ ကျွန်တော် တစ်ကယ်ပြောတာပါ။ ခုန မအောင့်ခင်တုန်းကတော့ ဒီနေရာက နာပါတယ် ဆိုပြီး သူနာတယ် ဆိုတဲ့ နေရာကို ပြပါတယ်။ သူက သူဘယ်တုန်းက စဖြစ်တယ်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ဖြစ်တယ်။ တစ်နေ့ ဘယ်နှစ်ခါ ဖြစ်တယ် ဆိုတာတွေ ဆရာဝန်ကြီးကို ပြောပြချင်ပေမယ့် ပြောပြခွင့် မရလိုက်ပါဘူး။ ဆရာဝန်ကြီးက သူ့ကို စမ်းသပ်ပြီး ဆေးတွေ ရေးပေးလိုက်ပါတယ်။

အဲဒီမှာ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းက သူ့မကျေနပ်ချက်ကို ပြောပြပါတယ်။ သူ့အထင်အရတော့ ဆရာဝန်ဆိုတာ လူနာပြောတဲ့ ရောဂါ လက္ခဏာတွေ အားလုံးကို သေသေချာချာ နားထောင်သင့်တယ်လို့ ထင်တဲ့အကြောင်း၊ အဲဒီလို နားမထောင်ဘဲ လက္ခဏာတစ်ခုလောက်ကို နားထောင် စမ်းသပ်ပြီး ရောဂါကုတယ် ဆိုရင် ဒီဆရာဝန် ဘယ်လောက်ပဲ ကျွမ်းကျင်တယ် ပြောပါစေ၊ ရောဂါအမှန်ကို သိနိုင်မယ်လို့ သူ့အနေနဲ့ ယုံကြည်ဖို့ ခက်ခဲတဲ့ အကြောင်း ပြောပြပါတယ်။

သူအဲဒီလို ပြောတော့ ဩစတေးလျမှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း ဆရာဝန် တစ်ယောက် ပြောပြတာကို သတိရမိပါတယ်။ ဩစတေးလျမှာ ဆေးကုရင် လူနာကို ရောဂါ အကြောင်း၊ ဆေးအကြောင်း အသေးစိတ် ရှင်းပြရတယ်လို့ သူပြောပြဖူးပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီရောဂါ ဖြစ်နိုင်တဲ့အကြောင်း၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီဆေးကို ပေးရတဲ့အကြောင်း၊ ဒီဆေးကို သောက်လို့ ဘယ်လိုဘေးထွက်ဆိုးကျိုးတွေ ဖြစ်နိုင်တဲ့ အကြောင်း လူနာကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ရှင်းပြဖို့ လိုတယ်လို့ သူက ပြောပြဖူးပါတယ်။

လူနာရဲ့ စကားကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် နားထောင်တာ ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို လူနာဘက်က ရှိတဲ့ ယုံကြည်စိတ်ချမှု တိုးပွားဖို့ အတွက် ရှိသင့်တယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ လူနာတွေ အနေနဲ့ ဆရာဝန်ကို ဖြစ်သမျှ အကြောင်းစုံ ပြောလိုက်ရရင် စိတ်ထဲမှာ သက်သာတယ်လို့ ထင်တတ်ကြသလို၊ ဆရာဝန်က အကြောင်းစုံကို သိလို့ ပိုပြီး ထိထိရောက်ရောက် ကုနိုင်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း ထင်သလိုပဲ ထင်တတ်ကြ ပါတယ်။

ဒါက ပထမ တစ်ပိုင်းပါ။ နောက်တစ်ပိုင်း အနေနဲ့တော့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းက ဆေးရုံဆေးခန်းတွေရဲ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူမကျေနပ်တာကို ရင်ဖွင့်ပါတယ်။ သူ့မှာ ဆရာဝန်ရဲ့ ညွှန်ကြားချက်ကြောင့် ဆေးသွင်းပြီး ဓာတ်မှန်ရိုက်ဖို့ လိုအပ်လာပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ဓာတ်မှန်ရိုက်ဖို့ လုပ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ဆေးခန်းက သူ့ကို စာရွက်တစ်ရွက် လာပေးပါတယ်။ စာရွက်ကို ဖတ်ကြည့်တော့ အခုသွင်းမယ့် ဆေးဟာ ပင်လယ် ရေသတ္တဝါတွေကနေ ဖော်ထုတ်ထားတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် ပင်လယ်စာနဲ့ မတည့်တဲ့သူ အနေနဲ့ နှလုံးခုန်ရပ်သွားနိုင်တယ် ဆိုတာကို နားလည် သဘောပေါက် ပါတယ် ဆိုတာကို လက်မှတ် ထိုးခိုင်းတဲ့ စာရွက်ပါ။

သူ အဲဒီစာရွက်ကို ဖတ်ပြီး မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ သူ့ကို လက်မှတ် ထိုးခိုင်းတဲ့ ဆရာဝန်မကို “ဆရာမ၊ နှလုံးခုန်ရပ်ရင် ကျွန်တော် သေသွားမှာပေါ့။ မဟုတ်ဘူးလား။” လို့ ပြန်မေးပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ ဆရာဝန်မက “စိတ်မပူပါနဲ့။ နှလုံးခုန် ရပ်သွားရင် နှလုံးနှိုးစက်တွေ ရှိပါတယ်။” လို့ ပြန်ပြောပါတယ်။ သူက မကျေနပ်နိုင်သေးဘဲ “စက်မောင်းနေတုန်း မီးပြတ်သွားရင် ကျွန်တော်သေမှာလား။” လို့ ထပ်မေးပါတယ်။ ဆရာဝန်မက “မီးစက်တွေလည်း ရှိပါတယ်။ မီးပြတ်ရင် မီးစက်နှိုးမှာပေါ့။” လို့ ထပ်ဖြေပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ မီးစက်ပါ ပျက်နေရင် ငါတော့ ကြွပြီလို့ တွေးလိုက်မိပါတယ်။

သူက ထပ်မေးပါတယ်။ “ဆရာမ။ ပင်လယ်စာနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ တည့်မတည့် ဘယ်လိုသိနိုင်မှာလဲ။” လို့ သူကမေးတော့ ဆရာဝန်မက “နည်းနည်း အရင် စမ်းသွင်းကြည့်မယ်လေ။ ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုရင် ထပ်သွင်းမှာပေါ့။” လို့ ပြန်ဖြေပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နဲ့ အတူထိုင်နေတဲ့ ဆရာဝန်က အဲဒီနေရာမှာ ဝင်ထောက်ပါတယ်။ “အဲဒါ လျှောက်ပြောတာ။ တစ်ချို့ဆေးက နည်းနည်းသွင်းရင် မတည့်တဲ့သူမှာ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး။ အများကြီး သွင်းမှ ဖြစ်တာ။ မင်းက ကွန်ပလိန်းတွေ စွပ်ပြီး တက်နေလို့ မင်းကို စိတ်ကျေနပ်အောင် ပြောတာ ဖြစ်မယ်။” လို့ သူက ဝင်ပြောပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ သူ့ကို စမ်းပြီး ဆေးနည်းနည်း စသွင်းပါတယ်။ ဆေးနည်းနည်း သွင်းပြီးတော့ ဆရာဝန်မက “ဘယ်လိုနေသလဲ။” လို့ မေးပါတယ်။ သူကတော့ ဆေးမထိုးခင်ကတည်းက နှလုံးခုန် ရပ်သွားနိုင်တယ် ဆိုတဲ့စာကို သတိရပြီး လန့်နေတာမို့ ဆေးစသွင်းလိုက်တော့ ခေါင်းထဲက ရိုးတိုးရိပ်တိပ် ဖြစ်လာသလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ “ခေါင်းထဲကတော့ နည်းနည်း မူးလာသလိုပဲ။” လို့ပြောတော့ ဆရာဝန်မက တစ်ချက် တွန့်သွားပါတယ်။ နောက်မှ သူက ဆက်ပြီး “ရပါတယ် ဆရာမရယ်။ ကျွန်တော် အစကတည်းက လန့်နေလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဘာမှ ဖြစ်လောက်မယ် မထင်ပါဘူး။ ဆက်သာသွင်းပါ။” လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူ့ရဲ့ ဆေးသွင်းပြီး ဓာတ်မှန်ရိုက်တဲ့ လုပ်ငန်း အောင်မြင်စွာ ပြီးဆုံး သွားပါတယ်။

သူကတော့ နှလုံးခုန်ရပ်တယ် ဆိုတာ ပေါ့ပေါ့တန်တန် ကိစ္စမဟုတ်တဲ့ အကြောင်း၊ အဲဒီလိုမျိုး ဖြစ်လာနိုင်တယ်ဆိုရင် တစ်ရာမှာ တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲတဲ့ ကိစ္စပေမယ့် အဲဒီလို ပစ္စလက္ခတ် လုပ်တာကို သူသဘောမကျတဲ့ အကြောင်း၊ အဲဒါအပြင် နှလုံးခုန် ရပ်သွားနိုင်တယ် ဆိုတာကို သိရှိနားလည်တဲ့ အကြောင်း လက်မှတ်ထိုးခိုင်းတာကို ထမင်းစားရေသောက် အနေနဲ့ သဘောထားတာကို သူမကျေနပ်ဆုံး ဖြစ်တဲ့ အကြောင်း ဆက်ပြီး ရင်ဖွင့်ပါတယ်။ ဆေးခန်းဘက်က သူတို့ကို ထိခိုက်နိုင်တဲ့အတွက် သူတို့ဖက် သူတို့လုံအောင် ကာကွယ်တာ မှန်ပေမယ့် သူတို့သာ အဲဒီကိစ္စ ကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် မထားဘဲ အသေအချာ ရှင်းပြမယ် ဆိုရင် လူနာတွေ အနေနဲ့ ဖြစ်လာမယ့် အန္တရာယ်ကို ကြိုတင်ပြီး တွက်ဆပြီး သူတို့စိတ်နဲ့ သူတို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချနိုင်မယ်လို့ ထင်တဲ့အကြောင်း ဆက်ပြောပါတယ်။

နောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ ဆွေးနွေးပွဲက လူနာနဲ့ ဆရာဝန် နှစ်ဖက်စလုံးရဲ့ ချို့ယွင်းချက်တွေဆီကို ရောက်သွားပါတယ်။ ဟိုတစ်လောက ဂျာနယ်တွေထဲ ပါတဲ့ ဆရာဝန်နဲ့ လူနာ အကြောင်းတွေလည်း ဆွေးနွေးဖြစ်ကြ ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဝိုင်းထဲက ဆရာဝန်က သူ့အမြင်ကို ပြောပြပါတယ်။ မြန်မာပြည်မှာ လူနာတွေ အနေနဲ့ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ငါဒါဖြစ်တယ်ထင်ပြီး အထူးကုဆီကို တန်းပြေးတာမျိုးက မှန်တယ်လို့ ပြောလို့ မရတဲ့ အကြောင်း၊ အထွေထွေ ရောဂါကု ဆရာဝန်နဲ့ အရင်ပြပြီးမှ ဆရာဝန်ညွှန်တဲ့ အထူးကုဆီ သွားသင့်တဲ့ အကြောင်း ပြောပြ ပါတယ်။ နောက်တော့ သူက ဆရာဝန် အချင်းချင်း သူတို့ ဆရာဝန်တွေထဲက တစ်ချို့ဆရာဝန်တွေရဲ့ အပြုအမူနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူမကျေနပ်တာကို ပြောပြပါတယ်။ အထူးကုတစ်ချို့က လူနာကိုယ့်ဆီရောက်လာတာနဲ့ ကိုယ်အထူးပြုတဲ့ နယ်ပယ်နဲ့ ဆိုင်ဆိုင်မဆိုင်ဆိုင် စွတ်ရွတ်ပြီး ကုတာမျိုး လုပ်တတ်တဲ့ အကြောင်း၊ သူတို့ အထွေထွေ ရောဂါကု ဆရာဝန် ကနေ အထူးကု ဖြစ်လာတာ မှန်ပေမယ့် ကိုယ့်နယ်ပယ်ထဲက မဟုတ်ရင် တခြား အထူးကုကို ညွှန်းသင့်တယ်လို့ သူထင်တဲ့ အကြောင်း ပြောပြပါတယ်။ နောက်ပြီးတော့ သူက သူ့မကျေနပ်ချက် နောက်တစ်ခုကို ထပ်ပြောပါတယ်။ “ငါတို့ တိုင်းပြည်က တစ်ချို့ဆရာဝန်တွေက အတော်မာနကြီးကြတယ်ကွ။ သူတို့ကုလို့ မပျောက်ဘူး ပြောရင် မကျေနပ်ကြဘူး။ ဘာဆိုင်လဲကွာ။ လူနာတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တူတာမှ မဟုတ်တာ။ သူကုလို့ လူနာ တစ်ယောက်က ပျောက်ပေမယ့် တခြားလူနာက ပျောက်ချင်မှ ပျောက်မှာပေါ့။ အဲဒီလို တလွဲမာနတွေ ထားတာ ငါတော့ မဖြစ်သင့်ဘူး ထင်တယ်။” လို့ သူက ပြောပြပါတယ်။

ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲမှာတော့ ကျွန်တော်ကြုံခဲ့ရတဲ့ ပုဂ္ဂလိကဆေးရုံ၊ အစိုးရ ဆေးရုံနဲ့ အထူးကု ဆေးခန်းတွေကြား မအားမလပ်နိုင်အောင် ပြေးလွှားနေရတဲ့ အထူးကု ဆရာဝန်ကြီးတွေရဲ့ အကြောင်းကို စဉ်းစားမိပါတယ်။ သူတို့ ဒီလောက်တောင် မအားမလပ်နိုင်အောင် အလုပ်များနေရင် လူနာတွေရဲ့ ရောဂါလက္ခဏာကို အသေအချာ နားထောင်ဖို့ အချိန်ပေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့လည်း တွေးမိပါတယ်။ ဒီလောက် လူနာတွေ များနေတာမို့ သူနဲ့ ဆိုင်မဆိုင် စဉ်းစားဖို့ အချိန်ကော ရှိပါ့မလားလို့လည်း တွေးမိပါတယ်။ ဆေးခန်းမရှားပေမယ့် အထူးကု ဆေးခန်းကိုမှ ပြေးချင်တဲ့၊ နာမည်ကြီး အထူးကုတွေနဲ့မှ ပြချင်တဲ့ လူနာတွေ ဘက်က မှားကြသလား၊ လာသမျှ လူနာကို ကုနိုင်အောင် အချိန်ကို ချုံ့ပြီး အကုန်လုံး ကြည့်ပေးနိုင်အောင် ကြိုးစားတဲ့ ဆရာဝန်ကြီးတွေ ဘက်က မှားတာလားလို့ စဉ်းစားရင်း ခေါင်းထဲမှာ ချာလပတ်ရမ်းထွက် သွားပါတယ်။

(ရန်ကုန်ပြန်ရင်း ဖေ့စ်ဘွတ်ခ်ထဲက နာမည်ကြီး ဒေါက်တာစိုးမင်း (ငွေစန်းရောင်) ရဲ့ “ဆရာဝန်ဘက်က ရှေ့နေလိုက်မယ်နဲ့ အခြားဓာတ်မှတ်စုများ” ဆိုတဲ့စာအုပ်ကို နေရာအနှံ့ ရှာဝယ်ပေမယ့် မရလို့ ဆရာစိုးမင်းကို သတိတရနဲ့ ဒီပို့စ်ကို လူနာဘက်က ရှေ့နေလိုက်မယ်လို့ နာမည်ပေးလိုက်ပါတယ်။)