ရန်ကုန်မှတ်စုတိုများ (၁)

မျက်စိမှားသလား

တစ်နေ့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားလို့ အင်းစိန်ကနေ ကျောက်ကုန်းကို ညနေဘက် တက္ကစီ ငှားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်တော် ငှားစီးလာတဲ့ ကားက တရုတ်ပြည်ထုတ် ချယ်ရီကျူကျူ ကားကလေးပါ။ ဒရိုင်ဘာက မင်းဓမ္မလမ်းထဲက ဖြတ်မောင်းလာတဲ့ အချိန်မှာ ကျွန်တော့်ကို ပြောပါတယ်။ ဟိုတစ်နေ့ကဗျာ။ ဒီနားမှာ ညဘက် ကားမောင်းလာတုန်း လမ်းပေါ်က လူတစ်ယောက် ရုတ်တရက် ပြေးထွက်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း တိုက်မိမှာစိုးလို့ ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ ဘရိတ်ဆောင့်အုပ်လိုက်တာ။ အနားရောက်တော့ ဘာမှ မရှိဘူးဗျာ။ ညဘက်မို့ မျက်စိမှားတယ် ထင်တာပဲ။ မျက်စိမှားလို့ တော်သေးတာပေါ့ဗျာ။ ကျွန်တော့်မှာတော့ လူကို တိုက်မိပြီ ထင်ပြီး ရင်ထိတ်သွားတာပဲ လို့ သူက ပြောတာပါ။ ကျွန်တော်က သူ့ကို ပြန်မေးတယ်။ ဘယ်နားမှာ ဖြစ်တာလဲပေါ့။ သူက တော်ဝင်လမ်း (ဝိတိုရိယ ဆေးရုံရှိတဲ့လမ်း) နဲ့ မင်းဓမ္မလမ်း ဆုံတဲ့ နေရာနားလောက်လို့ ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော် သူ့မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်မိတယ်။ သူ့ပုံစံကတော့ အတည်ပြောနေတာပါပဲ။ ခင်ဗျား အဲဒီနေရာက အရင် သင်္ချိုင်းကုန်းနေရာ ဆိုတာ မသိဘူးလားလို့ မေးတော့ မသိဘူးလို့ သူကပြောပါတယ်။ သူ့ကို အသေအချာ အကဲခတ်ကြည့်တော့ တကယ် မသိတဲ့ပုံပါပဲ။ သရဲနဲ့ တွေ့တာလား။ မျက်စိမှားတာလား။ အတည်ပေါက်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကြပ်နေတာလား စဉ်းစားရင်း အဖြေကို ရှာမတွေ့ခဲ့ပါဘူး။

တိုက်လိုက်ကြတဲ့ကား

ရန်ကုန်ကို ပြန်ရောက်ပြီး သိပ်မကြာပါဘူး။ ကားတိုက်တဲ့ ဇာတ်လမ်း တစ်ခု စပြီး ကြားရတယ်။ အင်းစိန် ကုန်းတံတား အဆင်းမှာ နွားနို့ပို့တဲ့သူ ဆယ်ဘီးကားနဲ့ ချိတ်ပါသွားပြီး ပြုတ်အကျမှာ အဲဒီ ဆယ်ဘီးကားနဲ့ပဲ ပြန်ကြိတ်မိတဲ့ အဖြစ်ပါ။ လူကတော့ တစ်စစီ ဖြစ်သွားတာပဲ။ လက်တွေ၊ တခြား ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းတွေ တစ်စစီ ပြန်ကောက်ရတယ်။ နောက်ထပ် သိပ်မကြာပါဘူး။ အဲဒီ နေရာနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာပဲ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ကြိတ်ပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကုန်းတံတားနဲ့ မလှမ်းမကမ်း အရင်က ၅၀ကားတွေ ကွေ့လို့ ၅၀ကွေ့လို့ ခေါ်တဲ့ နေရာမှာ ရွှေပြည်သာ သွားတဲ့ ၅၇ ကားပေါ်က လူ ပြုတ်အကျမှာ နောက်က ကွန်တိန်နာကားက ကြိတ်မိတာပါ။ တစ်ချို့ကတော့ စပယ်ယာနဲ့ ရန်ဖြစ်လို့ စပယ်ယာက လက်သီးနဲ့ ထိုးလိုက်တဲ့အခါ ကားပေါ်က ပြုတ်ကျသွားတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ နောက်နေ့တော့ ဘုန်းကြီးတွေ အဲဒီနေရာနားတစ်ဝိုက် ကိုယ်အင်္ဂါ အစိတ်အပိုင်းတွေ တစ်စစီ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ နေရာတွေ အပါအဝင် လှည့်ပတ်ပြီး ပရိတ်ရွတ်ကြတယ် ကြားတယ်။

အဲဒီညက အိမ်ကို လမ်းလျှောက်ပြန်လာတုန်း အဲဒီပတ်ဝန်းကျင် အရောက် ကားတစ်စင်း ကျွန်တော့် အနောက်မှာ ဒပ်စတော့ အုပ်လိုက်တဲ့ အသံကြားတယ်။ လှည့်ကြည့်တော့ ဘာမှမတွေ့တာနဲ့ ဆက်လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ကွမ်းယာဆိုင် ခဏဝင်နေတုန်း နောက်က မိန်းမကြီး တစ်ယောက် ရင်ဘတ်ကို ဖိပြီး ရောက်လာတယ်။ လူကို ကားက ဝင်တိုက်သွားတာ။ ကားကတော့ မောင်းပြေးသွားပြီတဲ့။ သူကမြင်လိုက်ရတဲ့သူဆိုတော့ သွေးပျက်နေပုံပဲ။ ခဏနေတော့ ကားတိုက်ခံရတဲ့သူကို ဆိုက်ကားပေါ်တင်ပြီး ဆေးရုံဖက်ကို ခေါ်သွားတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ နောက်နေ့မနက်ကျတော့ သတင်းထွက်လာရော။ အဲဒီသူကို နောက်ကနေ တစ်ယောက်ယောက်က ဆောင့်တွန်းလိုက်လို့ ကားနဲ့ တိုက်မိသလိုမျိုး။ သရဲလက်ချက်လိုလို ဘာလိုလို။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလူ မသေပါဘူး။ နောက်တော့ ဆေးရုံက ပြန်ဆင်းလာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကျတော့ ဇာတ်လမ်းအမှန်ကို သိရတယ်။ လိုက်ထရပ်ကို မမောင်းတတ်မောင်းတတ် လူက တက်မောင်းရင်း လမ်းလယ်ခေါင်က လူကို အရှောင်မှာ လမ်းဘေးက လမ်းကူးမလို့ စောင့်နေတဲ့ လူကို ဝင်တိုက်မိတာ။ အရင်နေ့က ပြောနေကြသလို သရဲက ဆောင့်တွန်းလိုက်တာတွေ ဘာတွေ မကြားမိတော့ပြန်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မကြာခင်မှာပဲ ၅၀ကွေ့မှာ ကားနှစ်စင်း တိုက်မိပြီး နောက်တစ်ယောက် ထပ်သေသွားပြန်တယ်။ ဆဲဗင်းဒေး နယူးထဲမှာ သတင်းရေးထားတာ ဖတ်ရတော့ ၅၀ကွေ့မှာ တိုက်တဲ့ ဇာတ်လမ်းက နောက်တစ်မျိုး။ သရဲလက်ချက်ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် ရန်ကုန်က လမ်းကျဉ်းကျဉ်း တွေမှာ ကားတွေကို မဟားဒရားမောင်းနေတဲ့ ပုံမျိုးနဲ့တော့ ယာဉ်တိုက်မှု ခဏခဏ ဖြစ်တာ အဆန်းမဟုတ်ဘူးလို့ တွေးမိတယ်။

အသက်ကို ဖက်နဲ့ထုပ်

ရန်ကုန်မြို့က အဆောက်အဦးတစ်ခု ပေါ်ကို အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ရောက်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီ အဆောက်အဦးက ဆယ့်နှစ်ထပ်လောက် မြင့်ပါတယ်။ တာဝန်ရှိတဲ့ အင်ဂျင်နီယာက အပေါ်တက်ကြည့်ဖို့ ကျွန်တော့်ကို ခေါ်တာနဲ့ လိုက်သွားပါတယ်။ သူနဲ့ ကျွန်တော် အဲဒီအဆောက်အဦးပေါ်ကို ဓာတ်လှေကားနဲ့ တက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ ဓာတ်လှေကားကတော့ ဘုရားစူး ဓာတ်လှေကားပါ။ တက်တဲ့အချိန် တဂျုန်းဂျုန်းနဲ့ မြည်ပြီး လှုပ်ယမ်းနေပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ဓာတ်လှေကား စီးမိတာ မှားပြီလားလို့ တွေးရင်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ အပေါ်ရောက်တဲ့ အထိ တက်ခဲ့ရပါတယ်။ အပေါ်ရောက်တော့ အင်ဂျင်နီယာက ကျွန်တော့်ကို ပြောပါတယ်။ ဓာတ်လှေကားကဗျာ။ ဘရိတ်မမိလို့ အတော်ပြင်ထားရတယ်။ ဒီကြားထဲ ပြင်တဲ့ကောင်တွေက ဘာတလွဲတွေ လုပ်သလဲ မသိဘူး။ အောက်ဆင်းခိုင်းတာ။ ဓာတ်လှေကားက အောက်မဆင်းဘဲ ဟိုးအပေါ် တက်ကပ်နေလို့ အတော်ပြင်ယူရတယ် လို့ ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ အဲဒီအပေါ်က အောက်ကို ပြန်ဆင်းတဲ့ အချိန် ဓာတ်လှေကား မခေါ်တော့ဘဲ လှေကားကနေပဲ ခြေအညောင်းခံ ဆင်းခဲ့ပါတော့တယ်။ ဓာတ်လှေကား စီးရင် ငါ အောက်ဆင်းခိုင်းတာ အောက်မဆင်းဘဲ အပေါ်တက်ကပ်နေလို့ လေထဲမှာ တွဲလောင်းကြီး ဖြစ်နေမလား။ ဘရိတ်မမိလို့ဘဲ ဂျုန်းကနဲ အောက်ကို အရှိန်နဲ့ ထိုးကျလေမလား စဉ်းစားပြီး တွေးကြောက်နေရမယ့် အဖြစ်ကို မခံစားနိုင်လို့ပါ။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ခါတလေ ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ ကိစ္စမှာ အသက်ကို ဖက်နဲ့ထုပ်ပြီး အလုပ်လုပ်ရတယ်လို့ စဉ်းစားရင်း ပြုံးမိပါသေးတယ်။