Auto Roaming

Auto Roaming ဆိုတာက နိုင်ငံရပ်ခြားကို သွားတဲ့ အချိန်မှာ အခုလက်ရှိ သုံးနေတဲ့ ဖုန်းကိုပဲ ဆက်သုံးပြီး အဆက်အသွယ် လုပ်လို့ရတဲ့ ဝန်ဆောင်မှု တစ်မျိုးပါ။ ဈေးတော့ အတော်ကြီးပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားရတဲ့ အခါမျိုးမှာတော့ ကုမ္ပဏီက ဖုန်းဘီလ် ရှင်းပေးလေ့ ရှိတဲ့ အတွက် သုံးဖြစ်ပါတယ်။

အလုပ်စဝင်ခါစ အချိန်က အခြားသူတွေလို လကုန်မှ ပိုက်ဆံပေးရတဲ့ လိုင်းဖုန်းမျိုးမသုံးဘဲ ကတ်ဒ်ဝယ်ပြီး ဖြည့်ရတဲ့ Prepaid ဖုန်းကို သုံးပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က စင်ကာပူမှာ သုံးတဲ့ ကတ်ဒ်ဖုန်းတွေအတွက် အော်တိုရုန်းမင်း မရပါဘူး။ မလေးရှားက စက်ရုံကို တချိန်လုံး သွားနေရတာဆိုတော့ ကုမ္ပဏီကို အမြဲတမ်း ဖုန်းပြန်ဆက်ပြီး စကားပြောနေရပါတယ်။ ဘော့စ်က လိုင်းဖုန်း လျှောက်ပါ။ ဖုန်းဘီလ် ပြန်ပေးပါ့မယ် ဆိုတာတောင် ဟိုရွှေ့ ဒီရွှေ့နဲ့ မလျှောက်ဖြစ်ပါဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ဘော့စ်လည်း စိတ်မရှည်တာနဲ့ ကုမ္ပဏီက ဖုန်းတစ်လုံး ထုတ်ပေးထားပါတယ်။

ကျွန်တော်ကတော့ အော်တိုရုန်းမင်းဆိုတာ ဈေးကြီးမှန်းသိတော့ မလေးရှား ရောက်နေတဲ့အချိန် တော်ရုံတန်ရုံ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စနဲ့ ဖုန်းပြောလေ့ မရှိပါဘူး။ ကျွန်တော့် ဖုန်းကို အမြဲခေါ်နေကျ သူတွေ ဆိုရင်တော့ စင်ကာပူမှာ ရှိသလား မရှိဘူးလား ဆိုတာကို ဖုန်းခေါ်သံ နားထောင်တာနဲ့ သိကြပါတယ်။ ဖုန်းခေါ်လိုက်ရင် မြည်တဲ့အသံက မလေးရှားမှာ ဆိုရင် တစ်မျိုးပါ။ စင်ကာပူမှာ ရှိနေတဲ့ အချိန်နဲ့ မတူပါဘူး။ သူငယ်ချင်း အတော်များများကတော့ မသိကြလို့ နိုင်ငံခြား ရောက်နေရင်လည်း မကိုင်မချင်း ခေါ်ကြတာပါပဲ။ ကုမ္ပဏီ ပိုက်ဆံနဲ့ ပြောရတာဆိုတော့ အားနာပါနားနဲ့ လိုရင်း ကိစ္စလောက်ပဲ ပြောဖြစ်ပါတယ်။ အော်တိုရုန်းမင်းနဲ့ ပြောထားသမျှ ဖုန်းနံပါတ်တွေ အားလုံးက ဖုန်းဘီလ်ထဲမှာ ပါတာဆိုတော့ ဘယ်ဟာက အလုပ်ကိစ္စ ဘယ်ဟာက ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စဆိုတာ နံပါတ်ကို ကြည့်တာနဲ့ သိသာပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဘော့စ်ဆီကနေ တစ်ခါမှတော့ ကွန်ပလိန်း မလာပါဘူး။ နောက်တော့မှ ဘော့စ် ဘာလို့ ကွန်ပလိန်း မတက်သလဲ ဆိုတာကို သဘောပေါက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်လိုပဲ ကုမ္ပဏီက ဖုန်းထုတ်ပေးထားတဲ့ ဆားဗစ်အင်ဂျင်နီယာ နောက်တစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ သူ့ ဖုန်းဘီလ်က တစ်လကို စင်ကာပူ ဒေါ်လာ ၁၀၀၀ ကျော် တခါတလေ ၂၀၀၀ နီးပါးအထိ ကျပါတယ်။ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ပြောထားတာလည်း မနည်းမနောပါပဲ။ ဒါကြောင့် သူနဲ့ ယှဥ်လိုက်ရင် ကျွန်တော့် လို တစ်နေ့ကို ၅ မိနစ် ၁၀ မိနစ်လောက် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စ ပြောတာကိုတော့ ကုမ္ပဏီက ပျင်းတောင် ပျင်းသေးတယ် လို့ ထင်မှာပါ။

တစ်ခါတော့ ဖိလစ်ပိုင်ကို ရက်ရှည် သွားမိတာ ဖုန်းဘီလ် မဆောင်သွားမိပါဘူး။ ဖိလစ်ပိုင်ရောက်ပြီး ၁၀ ရက်လောက်နေတော့ ဖုန်းက ပြတ်သွားပါတယ်။ စင်ကာပူကို ဖုန်းဆက်ြပီး ဖုန်းဘီလ်ဆောင်ခိုင်းပေမယ့်လည်း အော်တိုရုန်းမင်းက ပြန်မပွင့်တော့ပါဘူး။ စင်ကာပူကို တစ်ပတ်လောက် ခဏပြန်ပြီး နောက်တစ်ခေါက် ပြန်လာမှပဲ အော်တိုရုန်းမင်းနဲ့ ဖုန်းကို ပြန်ပြောလို့ရပါတယ်။

အော်တိုရုန်းမင်းမှာ အထွက်ကောလ်တွေက အဝင်ကောလ်ထက် ၂ ဆ ကျော်လောက် ဈေးကြီးပါတယ်။ နည်းနည်းလေး လူရည်လည်လာတော့ အော်တိုရုန်းမင်းကို ဒီအတိုင်း မပြောတော့ဘဲ Smart Roaming သုံးပြီး ပြောပါတယ်။ စမတ် ရုန်းမင်း ဆိုတာကတော့ အထွက်ကောလ်ကို အဝင်ကောလ် ဖြစ်အောင် လုပ်ပြီး ပြောတာပါ။ ကိုယ်က ဖုန်းခေါ်စရာ မလိုပဲ ကိုယ်ခေါ်ချင်တဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို မက်ဆေ့ အနေနဲ့ ပို့ရပါတယ်။ ဥပမာအားဖြင့် ကျွန်တော်သုံးနေကျ ဖုန်းလိုင်းရဲ့ စမတ်ရုန်းမင်း နံပါတ်က နိုင်ငံအတော်များများမှာ 108 ပါ။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော်က နိုင်ငံခြားရောက်နေတဲ့အချိန် စင်ကာပူနံပါတ် 6223 8888 ကို ခေါ်ချင်တယ်ဆိုရင် ဖုန်းမှာ *108*6562238888# လို့ ရိုက်ပြီး ဖုန်းခေါ်တဲ့ ခလုပ်ကို နှိပ်လိုက်ရပါတယ်။ (အဲဒါက ကျွန်တော့်ဖုန်းနံပါတ် မဟုတ်ပါဘူး။ စင်ကာပူ လေကြောင်းလိုင်းရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ပါ။ :D ) အဲဒါဆိုရင် တခြားဘက်က ဖုန်းကို အလိုအလျောက် ခေါ်ပေးပြီး တခြားဖက်က ဖုန်းကိုင်တာနဲ့ ကျွန်တော့်ဖုန်းမှာ ပြန်မြည်ပါတယ်။ တခြားဖက်က ဖုန်းမကိုင်မချင်း ၂ ခါ ၃ ခါ ခေါ်ပေးတတ်ပါတယ်။ တခြားဖက်မှာတော့ "International call in progress. Please Wait" ဆိုတာမျိုးကို ဖုန်းကိုင်တာနဲ့ ကြားရတတ်ပါတယ်။ အဲဒီလို စမတ်ရုန်းမင်းနဲ့ ပြောတဲ့အတွက် ဖုန်းဘီလ်က တစ်ဝက်လောက် သက်သာပါတယ်။

နိုင်ငံရပ်ခြားကို ရက်ရှည်လများ သွားမယ့်သူတွေ အတွက်တော့ ပိုပြီးတော့ သက်သာတဲ့ နည်းရှိပါတယ်။ VOIP လို့ခေါ်တဲ့ အင်တာနက်ဖုန်း ဝန်ဆောင်မှုပါ။ ဥပမာအားဖြင့် မလေးရှားကို ရက်ရှည်သွားမယ်ဆိုရင် မလေးရှား ရောက်တာနဲ့ မလေးရှားက ဆင်းမ် (SIM) ကတ်ဒ်တစ်ခု ဝယ်ပြီး VOIP ဝက်ဘ်ဆိုဒ်မှာ အဲဒီဖုန်းနံပါတ်ကို လက်ရှိဖုန်းနံပါတ် အဖြစ် ရိုက်ထည့်ပေးထားရပါတယ်။ ကိုယ့်ဖုန်းကိုတော့ VOIP ဝက်ဘ်ဆိုဒ် ကို Divert လုပ်ထားပေး ရပါတယ်။ အဲဒါဆိုရင် ကိုယ့်ဆီကို လာသမျှ အဝင်ကောလ်အားလုံးကို အဲဒီနံပါတ်ကနေ တဆင့် ခေါ်ပေးတဲ့အတွက် IDD အတွက်ပဲ ပေးရပါတယ်။ ရုန်းမင်း အတွက် ပေးစရာ မလိုပါဘူး။ ဖုန်းခက အများကြီး သက်သာပါတယ်။

ရုန်းမင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မှတ်မှတ်ရရ မြိန်နေအောင် တစ်ခါ ခံခဲ့ရဖူးပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက ပိုလန်မှာပါ။ ကျွန်တော် ရောက်နေတဲ့ အချိန် ပိုလန်က ဂျီအက်စ်အမ် ကွန်ယက်က ဘာဖြစ်နေသလဲတော့ မသိပါဘူး။ အဝင်ကောလ်တွေ အားလုံး ဝင်ပြီးတာနဲ့ ပြတ်သွားပါတယ်။ နံပါတ်ပဲ မြင်ရပါတယ်။ စမတ်ရုန်းမင်းလည်း မရပါဘူး။ အဲဒါနဲ့ ဝင်သမျှ အရေးကြီးမယ်ထင်တဲ့ ဖုန်းတွေ အားလုံး ပြန်ခေါ်ရပါတယ်။ ကိစ္စရှိတာနဲ့ ရန်ကုန်ကိုလည်း ခေါ်ဖြစ်ပါတယ်။ ရန်ကုန် ကို ခေါ်သမျှ တစ်မိနစ်ကို ၄.၅ ဒေါ်လာနှုန်းနဲ့ ရှင်းရပြီး စင်ကာပူကို ခေါ်သမျှ တစ်မိနစ် ၃ ဒေါ်လာနီးပါး ရှင်းရပါတယ်။ ဖုန်းဘီလ်ထွက်လာတော့ တစ်ပတ်တည်းနဲ့ ဒေါ်လာ ၄၀၀ ကျော် ထိသွားပါတယ်။ စင်ကာပူကောလ်တွေ အတွက် ရုံးက ပြန်တောင်းလို့ ရလို့ တော်ပါသေးတယ်။

ကျွန်တော်တို့ ဩစတေးလျ ရောက်နေတဲ့ အချိန်တုန်းကတော့ အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်က သတိပေးပါတယ်။ ရုန်းမင်း ဖွင့်ထားတဲ့သူတွေ မက်ဆေ့ မပို့ဘဲ ကိစ္စရှိရင် အချင်းချင်း ဖုန်းခေါ်ကြဖို့ပါ။ စင်ကာပူက လူတွေ တချိန်လုံး မက်ဆေ့ပို့တတ်တဲ့ အကျင့်ကို သိထားလို့လည်း ပါပါတယ်။ မက်ဆေ့ပို့တတ်တဲ့သူတွေ အတွက်တော့ ရုန်းမင်း သုံးတဲ့အချိန် သတိထားဖို့ လိုပါတယ်။ ရုန်းမင်းမှာ ဘယ်နိုင်ငံပဲ ဖြစ်ြဖစ် မက်ဆေ့အတွက် နှုန်းတစ်ခုတည်း ရှိပါတယ်။ တစ်ခုကို ၆၀ ဆင့် ထင်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကိစ္စ ရှိရင် မက်ဆေ့ အပြန်အလှန် ပို့မယ့် အစား ဖုန်းခေါ်လိုက်တာက ပိုပြီး သက်သာပါတယ်။

တစ်ခါကတော့ ကုမ္ပဏီမှာ ပရော့ဂျက်တွေ အရမ်းများနေတဲ့ အချိန် ရန်ကုန်ပြန်တော့ မေးစရာ ရှိရင် လှမ်းမေးလို့ရအောင် ရန်ကုန်မှာ သုံးမယ့် ဖုန်းနံပါတ် ကုမ္ပဏီကို ပေးထားခဲ့ပါတယ်။ ကုမ္ပဏီကတော့ မြန်မာပြည်မှာ ရုန်းမင်း သုံးမရဘူး ဆိုလို့ တအံ့တဩ ဖြစ်နေပါတယ်။ မြန်မာပြည်မှာ ရုန်းမင်းက သုံးမရတာ မဟုတ်ပါဘူး။ သုံးချင်ရင် သုံးလို့ရတဲ့နည်းရှိပါတယ်။ ကိုယ့်ကို ဝန်ဆောင်မှုပေးတဲ့ ဖုန်းကုမ္ပဏီကနေ ဂြိုဟ်တုဖုန်း ငှားသွားလို့ ရပါတယ်။ အဲဒါဆိုရင် အခုလက်ရှိ သုံးနေတဲ့ ဖုန်းနံပါတ်နဲ့ ရန်ကုန်မှာ ဆက်သုံးလို့ရပါတယ်။ ဖုန်းငှားခကတော့ မသက်သာပါဘူး။ တစ်ပတ်ကို စင်ကာပူ ဒေါ်လာ ၂၀ ကျော် ပေးရပါတယ်။ ရန်ကုန်မှာ ပြောတဲ့အချိန် အဝင်ကောလ်အတွက် တစ်မိနစ်ကို ယူအက်စ်ဒေါ်လာ ၆၀ ဆင့် အထွက်ကောလ်အတွက် တစ်မိနစ်ကို ယူအက်စ်ဒေါ်လာ ၁ဒေါ်လာနဲ့ ၈၀ ဆင့် လောက် ကျပါတယ်။ ကျွန်တော်သုံးတဲ့ ဖုန်းကုမ္ပဏီက အင်တာနက်စာမျက်နှာမှာတော့ အလွန်ဝေးလံခေါင်ဖျားတဲ့ မြန်မာတို့ သီရိလင်္ကာတို့လို နိုင်ငံမျိုးကို သွားမယ်ဆိုရင် ဂြိုဟ်တုဖုန်း ငှားလို့ရတယ်လို့ ရေးထားပါတယ်။ လေယာဉ်ပျံနဲ့သွားရင် ၃ နာရီ မကြာတဲ့ မြန်မာပြည်က ဘယ့်နှယ့်ကြောင့် ဝေးလံခေါင်ဖျားတဲ့နေရာ (Remote Location) ဖြစ်နေရသလဲတော့ မသိပါဘူး။

ရုန်းမင်း သုံးမရတဲ့ နောက်တစ်နိုင်ငံကတော့ ဂျပန်ပါ။ ကျွန်တော် တိုကျို နာရီတာမှာ ထရန်စစ် ဝင်တဲ့အချိန်တိုင်း ဖုန်းခေါ်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ် ကြိုးစားကြည့် ဖူးပါတယ်။ တစ်ခါမှ မရဖူး ပါဘူး။ နောက်မှ သိရတာက ဂျပန်မှာ သုံးတဲ့ စနစ်က ဂျီအက်စ်အမ် စနစ် မဟုတ်လို့ ဆိုတာ သိရပါတယ်။ ပိုဆိုးတာက ဟင်းန်ဖုန်း မသုံးဘဲ အများသုံးဖုန်းကို သုံးဖို့ ကြိုးစားတော့လည်း ဂျပန် အများသုံးဖုန်းများက စင်ကာပူ ခရက်ဒစ်ကတ်ဒ်ကို လက်မခံပါဘူး။ :D

နည်းပညာ အနေနဲ့ ကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့ ဖုန်းတစ်လုံးကို နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ပါဝါ ဖွင့်လိုက်မယ်ဆိုရင် ကိုယ့်ရဲ့ ဆင်းမ်ကတ်ဒ် နံပါတ်က အဲဒီနိုင်ငံမှာ ရှိတဲ့ ကွန်ယက်ကို ဆက်သွယ်ပါတယ်။ ဆင်းမ်ကတ်ဒ်နံပါတ် ကနေတဆင့် အဲဒီဖုန်းဟာ ဘယ်နိုင်ငံမှာ မှတ်ပုံတင်ထားသလဲ ဆိုတာကို အဲဒီနိုင်ငံရဲ့ ကွန်ယက်က သိပါတယ်။ အဲဒီတော့ မှတ်ပုံတင်ထားတဲ့ နိုင်ငံကို ဆက်သွယ်ပြီး ဒီဖုန်းဟာ ရုန်းမင်းဖွင့်ထားတာ ဟုတ်မဟုတ် အလိုအလျောက် စစ်ကြည့်ပါတယ်။ ရုန်းမင်းဖွင့် ထားတာ ဟုတ်တယ်ဆိုရင် ဖုန်းကွန်ယက်က လိုင်းကို ဖွင့်ပေးပါတယ်။

မှတ်မှတ်ရရ ရန်ကုန်မှာ အော်တိုရုန်းမင်း တစ်ခါပွင့် ဖူးပါတယ်။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ကြုံလိုက်ရပါတယ်။ ရန်ကုန်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာ ညီလာခံ ရှိနေတဲ့ အချိန်ပါ။ မင်္ဂလာဒုံ လေဆိပ် ရောက်လို့ ဖုန်းဖွင့်လိုက်တာနဲ့ မလေးရှားမှ ကြိုဆိုပါတယ် ဆိုပြီး မက်ဆေ့ ဝင်တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ မလေးရှား ဖုန်းကုမ္ပဏီ တစ်ခုက ဝန်ဆောင်မှု ပေးတာကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ စင်ကာပူက ဖုန်းကို သုံးပြီး ဈေးသက်သက်သာသာနဲ့ ပြောခွင့်ရလိုက်တယ်လို့ သူက ပြောပါတယ်။ အကြောင်းမသိတော့ နောက်တစ်လ ရန်ကုန်ပြန်သွားတဲ့ သူငယ်ချင်းက ထပ်ပြီ: စမ်းကြည့်ပေမယ့် အဲဒီတစ်ခါတော့ ရုန်းမင်း မရတော့ ပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ ပြည်မြန်မာလည်း ဘယ်သောအခါမှ နိုင်ငံတကာ အဆင့်မီ ရုန်းမင်း သုံးလို့ရတဲ့ နိုင်ငံဖြစ်မလဲ ဆိုတာကို တွေးကြည့်မိပါတယ်။ ဖြစ်နိုင်တာကတော့ အိုင်ဒီဒီ နှုန်းတွေ ကမ္ဘာ့ အဆင့်မီ ဖြစ်တဲ့အချိန် ဆင်းမ်ကတ်ဒ်တန်ဖိုးတွေ ကမ္ဘာ့ အဆင့်မီ ဖြစ်တဲ့အချိန် ရောက်ရင်တော့ မြန်မာပြည်လည်း အော်တိုရုန်းမင်း သုံးလို့ ရလာမှာပါ။

ရောင်းကုန်တွေ ပုံစံကွဲရတဲ့ အကြောင်းရင်း

ကုန်ပစ္စည်းတွေရဲ့ ဒီဇိုင်းတွေဟာ ဘာဖြစ်လို့ တစ်ခုနဲ့ တစ်ခု မတူဘဲ သီးသန့် ပုံသဏ္ဌန်တွေ ဖြစ်နေကြရတာလဲ ဆိုတာ စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းတဲ့ မေးခွန်းတစ်ခုပါ။ CD နဲ့ DVD တွေ အရွယ်အစားချင်း တူရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ CD တွေရဲ့ ဘူးခွံကသေးပြီး DVD တွေ ရဲ့ ဘူးခွံက ကြီးနေရတာလဲ။ အမျိုးသားတွေ ဝတ်တဲ့ ဝတ်စုံတွေမှာ ညာဖက်က ကြယ်သီးတပ်တဲ့ ပုံစံ ဖြစ်နေပေမယ့် ဘာဖြစ်လို့ အမျိုးသမီးတွေ ဝတ်တဲ့ ဝတ်စုံတွေမှာ ဘယ်ဖက်က ကြယ်သီးတပ်တဲ့ ပုံစံ ဖြစ်နေတာလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ နွားနို့ဗူးတွေက လေးထောင့်တွေ ဖြစ်ပြီး ကိုကာကိုလာ ဆဲဗင်းအပ်စတဲ့ အအေးဗူးတွေက အဝိုင်းတွေ ဖြစ်နေ ရတာလဲ။ ရေခဲသေတ္တာ အတော်များများရဲ့ အောက်အကန့် အအေးခန်းမှာ မီးလုံးပါပေမယ့် ဘာလို့ အထက်အကန့် ရေခဲခန်းမှာ မီးလုံး မပါရတာလဲ။

အဲဒီမေးခွန်းတွေ အားလုံးရဲ့ အဖြေက ဘောဂဗေဒ ရဲ့ အခြေခံ သဘောတရား တစ်ခု ဖြစ်တဲ့ သုံးငွေနဲ့ အကျိုးအမြတ် သဘောတရား (Cost-Benefit Principle) မှာ ရှိပါတယ်။ လူတွေဟာ ငွေ အပို သုံးလိုက် ရတဲ့အတွက် ပိုရလာတဲ့ အကျိုးအမြတ်ဟာ အပိုသုံးလိုက်ရတဲ့ ငွေကြေးထက်များမှသာ အလုပ်တစ်ခုကို လုပ်လိမ့်မယ် လို့ အဲဒီ သဘောတရားက ဆိုထားပါတယ်။ ဥပမာ အားဖြင့် လူတစ်ယောက်ဟာ စာအုပ် တစ်အုပ်ကို အိမ်အနီးအနားက ဆိုင်မှာ ၃ ဒေါ်လာနဲ့ ဝယ်လို့ ရပြီး အနည်းငယ် လှမ်းတဲ့ နေရာက ကုန်တိုက်တစ်ခု မှာ ၂ ဒေါ်လာနဲ့ ဝယ်လို့ ရနေတယ် ဆိုရင် ဘယ်နေရာမှာ ဝယ်သင့်သလဲ ဆိုတာကို တွေးပါလိမ့်မယ်။ ကုန်တိုက်ကို သွားဖို့အတွက် အသွားအပြန် ဘတ်စ်ကားခက ၁ ဒေါ်လာခွဲ ကျမယ် ဆိုရင် စာအုပ်တစ်အုပ်တည်း ဝယ်ဖို့ အတွက်တော့ ကုန်တိုက်ကို ကားခ အကုန်ခံ သွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အိမ်အနီးအနားက ဆိုင်မှာပဲ ၃ ဒေါ်လာပေးပြီး ဝယ်ကြမှာပါ။ အဲဒါက သုံးငွေနဲ့ အကျိုးအမြတ် သဘောတရားရဲ့ အခြေခံ ပါပဲ။ လူသုံးကုန် ပစ္စည်းတွေရဲ့ ဒီဇိုင်းတွေ ကွဲပြားခြားနား နေရတဲ့ အကြောင်းရင်းကလည်း အဲဒီလို သုံးငွေနဲ့ အကျိုးအမြတ် သဘောတရားပေါ်မူတည်နေပါတယ်။

ပထမဆုံး အနေနဲ့ ရေခဲသေတ္တာကို ဥပမာ အနေနဲ့ ကြည့်ပါ။ ရေခဲသေတ္တာရဲ့ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရင် မီးလုံးလင်းလာတာကို ရေခဲသေတ္တာ အများစုမှာ တွေ့ရပါ လိမ့်မယ်။ ရေခဲသေတ္တာ အတော်များများရဲ့ အောက်က အအေးကန့်မှာ မီးလုံးပါ ပေမယ့် အပေါ်က ရေခဲတဲ့ အကန့်မှာ မီးလုံး မပါကြတာ များပါတယ်။ ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်ရင် မီးလုံးလင်းလာဖို့ အတွက် အပေါ်ကန့်မှာပဲ တပ်တပ် အောက်အကန့်မှာပဲ တပ်တပ် မီးလုံးကို တပ်ဆင်ရတဲ့ ကုန်ကျစရိတ်ဟာ အတူတူ ပါပဲ။ ဒါဆိုရင် ဘာလို့ အအေးကန့်မှာ မီးလုံးတပ်ြပီး ရေခဲတဲ့ အကန့်မှာ မီးလုံး မတပ်ကြတာလဲ။

ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ မီးလုံးတပ်ထားတဲ့ အတွက် ရရှိတဲ့ အကျိုး အမြတ်ကတော့ ပစ္စည်းရှာရတဲ့ နေရာမှာ ပိုပြီး လွယ်ကူစေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လူအများစုက အအေးကန့်ကို ပိုပြီး အသုံးများကြတဲ့ အတွက် အောက်အကန့်မှာ မီးလုံးတပ်တာက သုံးစွဲတဲ့သူကို ပိုပြီး အကျိုးများစေ ပါတယ်။ အပေါ်က ရေခဲတဲ့ အကန့်မှာပါ မီးလုံးတပ်မယ်ဆိုရင်တော့ ရေခဲသေတ္တာကို ထုတ်လုပ်ရတဲ့ ကုန်ကျစရိတ်က ပိုများသွားပါ လိမ့်မယ်။ သုံးစွဲသူတွေ ဖက်က အပေါ်ကန့်မှာ မီးလုံးတပ် ထားလို့ ရေခဲသေတ္တာကို ဈေးကြီးကြီး ပေးဝယ်ဖို့ လက်မတွန့်ကြဘူး ဆိုရင်တော့ အပေါ်အကန့်မှာလည်း မီးလုံးတပ် ကြမှာပါ။ ဒါပေမယ့် သုံးစွဲသူ အများစုက အပေါ်ကန့်မှာ မီးလုံးရှိရုံ တစ်ခုတည်းနဲ့တော့ ရေခဲသေတ္တာကို ဈေးအပို ပေးဝယ်ကြမှာ မဟုတ်တဲ့အတွက် ထုတ်လုပ်သူ သုံးစွဲသူ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် စလုံး အတွက် အကျိုးအမြတ်ရှိအောင် အပေါ်အကန့်မှာ မီးလုံး မတပ်ကြတာ လို့ ယူဆလို့ ရပါတယ်။

နောက်တစ်ခု နှိုင်းယှဉ် ကြည့်စရာ ရှိတာက ခရီးဆောင် ကွန်ပြူတာတွေနဲ့ တီဗွီ ရေခဲသေတ္တာ အစရှိတဲ့ အခြား အိမ်သုံး လျှပ်စစ် ပစ္စည်းတွေပါ။ လက်ပ်တော့ပ် အများစုမှာ ၁၁၀ ဗို့ နဲ့ ၂၂၀ ဗို့ ဓာတ်အား ၂ မျိုး စလုံးကို သုံးလို့ ရပေမယ့် တီဗွီ ရေခဲသေတ္တာစတဲ့ အိမ်သုံးလျှပ်စစ် ပစ္စည်း အများစု မှာတော့ နိုင်ငံအလိုက် ၁၁၀ ဗို့ ဒါမှမဟုတ် ၂၂၀ ဗို့ ဗို့အား တစ်ခုတည်းကို ပဲ သုံးလို့ ရပါတယ်။ လက်တော့ပ်ဆိုတာက အသုံးပြုသူတွေက သွားလေရာ နေရာကို သယ်သွားတတ်တဲ့ ပစ္စည်းပါ။ အဲဒီအတွက် ၂၂၀ ဗို့ တစ်မျိုးတည်းပဲ သုံးလို့ ရမယ် ဆိုရင် ဂျပန်တို့ ယူအက်စ်တို့ စတဲ့ နိုင်ငံတွေကို သယ်သွားရင် ဓာတ်အား အပြောင်းအလဲ ကြောင့် သုံးဖို့ အဆင်မပြေ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီနိုင်ငံတွေမှာ သုံးချင်ရင် ၂၂၀ ဗို့ကနေ ၁၁၀ ဗို့ ပြောင်းဖို့ ထရန်စဖော်မာ လိုပါလိမ့်မယ်။ အဲဒါကြောင့် သုံးစွဲသူတွေ အနေနဲ့ ထရန်စဖော်မာ ပါပြီးသား ဗို့အား နှစ်မျိုးစလုံး သုံးလို့ ရတဲ့ လက်ပ်တော့ပ်ကို ဈေးနည်းနည်း အပိုပေးပြီး ဝယ်ဖို့ လက်နှေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ထုတ်လုပ်သူဖက်ကလည်း ထရန်စဖော်မာ ပါတာနဲ့ မပါတာ နှစ်မျိုးကို ထုတ်တာထက် စာရင် တစ်မျိုးတည်းကို ထုတ်လုပ်ရတာက ပိုပြီး ဈေးသက်သာ ပါတယ်။ ရေခဲသေတ္တာလိုမျိုး တီဗွီလိုမျိုး ပစ္စည်းမျိုးတွေ ကိုတော့ သုံးစွဲသူက သွားလေရာ ကို လျှောက်ပြီး သယ်သွားမှာ မဟုတ်ဘဲ အိမ်မှာပဲ ထားပြီး သုံးကြမှာပါ။ အဲဒီအတွက် ထရန်စဖော်မာ ပါပြီးသား ရေခဲသေတ္တာနဲ့ ထရန်စဖော်မာ မပါတဲ့ ရေခဲသေတ္တာနဲ့ ဈေးချင်း ကွာနေတယ် ဆိုရင် သုံးစွဲသူ အများစုက ဈေးသက်သာတဲ့ ထရန်စဖော်မာ မပါတဲ့ ရေခဲသေတ္တာကိုပဲ ရွေးဝယ်ကြမှာပါ။ အဲဒါကြောင့် ရေခဲသေတ္တာလို တီဗွီလို ပစ္စည်းမျိုးမှာ ထရန်စဖော်မှာ မပါပဲ လက်တော့ပ်တွေမှာတော့ ထရန်စဖော်မာ ပါပြီးသား ဖြစ်နေတယ် လို့ ယူဆ နိုင်ပါတယ်။

နွားနို့ဗူးနဲ့ အအေးဗူး ကိစ္စက နည်းနည်း ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းပါတယ်။ စတိုးဆိုင်တွေမှာ ကြည့်မယ်ဆိုရင် နွားနို့ထည့်တဲ့ ဗူး အများစုဟာ လေးထောင့်ပုံ ဖြစ်နေတာ တွေ့ရပေမယ့် ကိုကာကိုလာလို ဆဲဗင်းအပ်လို အအေးဗူးတွေမှာတော့ အဝိုင်းပုံ ဖြစ်နေတာ တွေ့ရပါလိမ့်မယ်။ လူအများစုက အအေးဗူးတွေကို လက်ကနေကိုင်ပြီး မော့သောက်ကြတာ များပါတယ်။ အဲဒီအတွက် အဝိုင်းပုံ ဖြစ်နေရင် လက်ထဲမှာ ကိုင်ရတာ ပိုပြီး လွယ်ကူစေပါတယ်။ နွားနို့ကိုတော့ လက်ကကိုင်မသောက်ပဲ ခွက်ထဲ ထည့်သောက်ကြတာ ပိုများပါတယ်။ အဲဒီတော့ လေးထောင့်ပုံ ဖြစ်နေရင်လည်း ကိစ္စ မရှိပါဘူး။ ဗူးတစ်ဗူးရဲ့ ပုံစံဟာ လေးထောင့်ဖြစ်နေမယ်ဆိုရင် စင်ပေါ်မှာရှိတဲ့ နေရာကို အပြည့်အဝ အသုံးချ နိုင်ပါတယ်။ အဝိုင်းဖြစ်နေမယ် ဆိုရင်တော့ ဘေးနားက နေရာတွေက အလဟသ ဖြစ်သွားမှာပါ။



ဒါပေမယ့် စတိုးဆိုင်တွေမှာ အအေးဗူးတွေကို ရိုးရိုးစင်မှာပဲ တင်ထားလို့ ရတဲ့အတွက် ဆိုင်မှာရောင်းတဲ့အချိန်မှာ ပိုက်ဆံ အပိုမကုန်ပါဘူး။ နွားနို့ဗူးတွေ ကိုတော့ အအေးပေးတဲ့ စင်နဲ့ တင်ထားရပါတယ်။ အဲဒီအတွက် ဆိုင်မှာတင်ရောင်းဖို့ ကုန်ကျငွေ (Operating Cost) ရှိပါတယ်။ အအေးပေးမထားရတဲ့ စင်မှာ သိပ်ပြီး ပြသနာ မရှိပေမယ့် အအေး ပေးထားရတဲ့ စင်မှာတော့ စင်နေရာ အလဟသ မဖြစ်ဖို့က အရေးကြီးပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် အအေးပေးထားရတဲ့ စင်ပေါ်မှာ ထားရတဲ့ နွားနို့ဗူးတွေကို လေးထောင့် ပုံသဏ္ဌန် လုပ်ထားတာလို့ ယူဆလို့ ရပါတယ်။

အအေးဗူးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နောက်ထပ် စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းတာက အအေးဗူးတွေရဲ့ ပုံသဏ္ဌန်ပါ။ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အခုလက်ရှိ ရောင်းနေကြတဲ့ အအေးဗူး အများစုမှာ အကျယ်အဝန်းထက် အရှည်က ၂ ဆလောက် ပိုရှည်ပါတယ်။ ပုံမှန် အားဖြင့် ၁၂ စင်တီမီတာ လောက်ရှည်ပြီး ၆.၅ စင်တီမီတာလောက် အကျယ်အဝန်း ရှိပါတယ်။ အကယ်၍ အဲဒီ အအေးဗူးကို ၇.၈ စင်တီမီတာ အရှည် ၇.၆ စင်တီမီတာ အကျယ်အဝန်းနဲ့ ထုတ်လုပ်မယ်ဆိုရင် အခုလက်ရှိ ထည့်သွင်းထားနိုင်တဲ့ အအေးပမာဏကို ထည့်သွင်းထား နိုင်မှာပါ။ ဒါပေမယ့် အအေးဗူးကို ထုတ်လုပ်တဲ့ နေရာမှာတော့ အလူမီနီယံ ၃၀ ရာခိုင်နှုန်းလောက် ပိုပြီး သက်သာအောင် ထုတ်နိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါဆိုရင် ဘာဖြစ်လို့ အအေးဗူး ထုတ်တဲ့သူတွေက အဲဒီလို မထုတ်လုပ်ကြတာလဲ။


အဖြေကတော့ လူအများစုဟာ တုတ်တစ်ချောင်းကို လှဲထားတာနဲ့ ယှဥ်ရင် ထောင်ထားတာက ပိုရှည်တယ်လို့ ထင်တတ် ကြပါတယ်။ အဲဒါကို Vertical Illusion လို့ ခေါ်ပါတယ်။ အောက်က ပုံမှာ ကြည့်ပါ။ အလျားလိုက်နဲ့ ဒေါင်လိုက် တုတ်ချောင်းနှစ်ချောင်းရဲ့ အရှည်ဟာ အတူတူ ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒေါင်လိုက်ထောင်ထားတဲ့ တုတ်ချောင်းက ပိုရှည်တယ်လို့ ထင်ရပါတယ်။

အအေးဗူး ထုတ်လုပ်တဲ့သူ တစ်ယောက်က အလူမီနီယံကို အကုန်အကျ နည်းအောင် အအေးဗူးကို (၇.၈ x ၇.၆) စင်တီမီတာ အရွယ်အစား အတိုင်း ထုတ်လုပ်လိုက်မယ်ဆိုရင် သူ့ရဲ့ ပြိုင်ဖက် (၆.၅ x ၁၂) စင်တီမီတာ အရွယ်နဲ့ ထုတ်လုပ်တဲ့သူရဲ့ အအေးဗူးနဲ့ နှိုင်းယှဥ်ရင် ဈေးကွက်မှာ မျက်နှာပန်း လှမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ စားသုံးသူတွေက ပိုရှည်တဲ့ အအေးဗူးမှာ အအေးပိုပါမယ်လို့ ယူဆကြပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီအတွက် အလူမီနီယံ ပိုကုန် ပေမယ့်လည်း (၆.၅ x ၁၂) အရွယ်အစားနဲ့ပဲ ဆက်ပြီး ထုတ်လုပ်ကြတာလို့ ယူဆလို့ရပါတယ်။

CD နဲ့ DVD တွေရဲ့ အရွယ်အစားကတော့ သမိုင်းကြောင်းနဲ့ ဆက်စပ်နေပါတယ်။ စီဒီတွေကို ထုတ်လုပ်တဲ့ အချိန်မှာ စီဒီအရောင်းဆိုင်တွေမှာ လက်ရှိ ရှိနေတာက ဓာတ်ပြားချပ်တွေပါ။ အဲဒီအတွက် ဓာတ်ြပား တင်တဲ့စင်မှာ အလယ်ခေါင်က အကန့်တစ်ခု ထည့်ရင် စီဒီနှစ်ချပ်ကို အဲဒီစင်ပေါ်မှာ တင်လို့ ရပါတယ်။ ဓာတ်ပြားချပ်ကနေ စီဒီကို အပြောင်းအလဲမှာ အရောင်းဆိုင်တွေ အနေနဲ့ ရှိပြီးသားစင်ကို အစားထိုး စရာ မလိုပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လည်း DVD တွေကတော့ ဗီဒီယို တိပ်ခွေတွေကို အစားထိုးတာပါ။ အဲဒီအတွက်ကြောင့် ရောင်းချတဲ့ ဆိုင်တွေ အနေနဲ့ ပိုက်ဆံ အကုန်ခံပြီး လက်ရှိ ရှိနေပြီးသားစင်တွေကို အစားထိုးစရာ မလိုအောင် DVD ဘူးခွံတွေရဲ့ အရွယ်အစားကို ဗွီဒီယို တိပ်ခွေတွေရဲ့ အရွယ်အစား အတိုင်း ဖြစ်အောင် လုပ်ထားတာ လို့ သိရပါတယ်။

အမျိုးသမီးတွေရဲ့ ဝတ်စုံတွေမှာ ဘယ်ဖက်က စပြီး ကြယ်သီး တပ်ရတဲ့ ဒီဇိုင်း လုပ်ထားရတာလည်း သမိုင်းကြောင်းနဲ့ ဆက်စပ်နေပါတယ်။ ရှေးခေတ်တွေတုန်းက အမျိုးသားတွေက အင်္ကျီကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဝတ်လေ့ ရှိကြပြီး အမျိုးသမီးတွေ အတွက် ကတော့ အစေခံတွေက ဝတ်ဆင်ပေးကြတာ များပါတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အင်္ကျီ ဝတ်မယ်ဆိုရင် ညာဖက်က ကြယ်သီး တပ်ရတာ အဆင်ပြေပေမယ့် အစေခံတွေက ဝတ်ပေးမယ် ဆိုရင်တော့ ဘယ်ဖက်က ကြယ်သီး တပ်ရတာက ပိုပြီး အဆင်ပြေပါတယ်။ အခုခေတ်မှာတော့ အမျိုးသမီးတွေ ဝတ်စုံကို ကိုယ်တိုင် ဝတ်နေကြပါပြီ။ ဒါပေမယ့်လည်း အင်္ကျီ ထုတ်လုပ်တဲ့သူ တစ်ယောက်က သူထုတ်လုပ်တဲ့ အမျိုးသမီး ဝတ်စုံကို ညာဖက်က ကြယ်သီးတပ်တဲ့ ဝတ်စုံ အဖြစ် ပြောင်းပြီး ထုတ်လုပ်မယ် ဆိုရင် သူ့အနေနဲ့ စွန့်စား ထုတ်လုပ်ရပါလိမ့်မယ်။ ဘယ်ဖက်က ကြယ်သီးတပ်တာကို အသားကျနေတဲ့ အမျိုးသမီးတွေက သူထုတ်လုပ်တဲ့ ဝတ်စုံကို ဝယ်ဖို့ စဥ်းစားကြပါလိမ့်မယ်။ အဲဒါကြောင့်လည်း အခုထက်ထိ အမျိုးသမီး ဝတ်စုံတွေကို ဘယ်ဖက်က ကြယ်သီးတပ်တဲ့ ဝတ်စုံတွေ အနေနဲ့ပဲ ထုတ်လုပ် ရောင်းချ နေကြတာလို့ စဉ်းစားကြည့်နိုင် ပါတယ်။

Ref: The Economic Naturalist; Why Economics explains almost everything by Robert H Frank

(Image source for Vertical Illusions: henryflynt.org)

ကမ္ဘာကြီး လုံးသလား ပြားသလား

တစ်ခါတုန်းက ထင်ရှားတဲ့ သိပ္ပံပညာရှင်ကြီး တစ်ယောက်ဟာ ရိုးရိုးသာမန် ပြည်သူတွေကို နက္ခတ္တ ဗေဒနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဟောပြောခဲ့ ပါတယ်။ သိပ္ပံပညာရှင်ကြီးက ကမ္ဘာဟာ နေကို လှည့်ပတ် နေတဲ့အကြောင်း၊ နေကလည်း ဂယ်လက်ဆီလို့ ခေါ်တဲ့ ကြယ်အစုအဝေးကြီး တစ်ခုကို လှည့်ပတ်နေတဲ့ အကြောင်းတွေ ဟောပြောပါတယ်။ ဟောပြောပွဲ အပြီးမှာတော့ နောက်နားမှာ ထိုင်နေတဲ့ အဖွားကြီး တစ်ယောက်က “ဟေ့ သူငယ်။ မင်းရုပ်တည်နဲ့ လျှောက်ဖောမနေနဲ့။ ကမ္ဘာဆိုတာက အပြားကြီး။ အဲဒီကမ္ဘာကြီးကို ဧရာမ လိပ်ကြီး တစ်ကောင်က ကျောပေါ်မှာ ပိုးထားတာ။” လို့ ထပြောပါတယ်။ အဲဒီတော့ သိပ္ပံပညာရှင်ကြီးလည်း ငါးခူပြုံး၊ ငါးသလောက်ပြုံး၊ ငါးသလဲထိုးပြုံးမျိုး ပြုံးပြီးတော့ “ငွှားငွှား။ အဲဒီလို ဆိုရင် အဲဒီလိပ် ကြီးက ဘယ်ပေါ်မှာ ရပ်နေသလဲ။” လို့ ပြန်မေးပါတယ်။ အဲဒီအခါမှာတော့ အဘွားကြီးက “ကောင်လေး။ မင်းတော်တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလိပ်က အခြားလိပ်တွေရဲ့ ကျောပေါ်မှာ တစ်ဆင့်ပြီး တစ်ဆင့် ထပ်ပြီး ရပ်နေတာပေါ့။” လို့ ပြန်ပြော ပါတယ်။ အဲဒီ ဟောပြောပွဲမှာပြောတဲ့ သိပ္ပံပညာရှင်ဟာ ဘာထရန် ရပ်ဆဲလ် (Bertrand Russell) ဖြစ်တယ်လို့ အချို့က ပြောကြပါတယ်။

ကမ္ဘာဆိုတာ လိပ်တွေ ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ထပ်ထားတဲ့ လိပ်မျှော်စင်ပေါ်က အပြားကြီး ဆိုတာ လူအများစု အတွက်တော့ ရယ်စရာ ကောင်းတဲ့ အတွေးအခေါ် တစ်ခု ဖြစ်မှာပါ။ ကမ္ဘာကြီးဟာ မပြားဘဲ လုံးနေတယ် ဆိုတဲ့ အယူအဆကိုတော့ ဂရိ တွေးခေါ်ပညာရှင် အရစ္စတိုတယ် (Aristotle) က စပြောခဲ့ပါတယ်။ ဘီစီ ၃၄၀ ဒါမှ မဟုတ် ခရစ်သက္ကရာဇ် မစခင် နှစ်ပေါင်း ၃၄၀ လောက်က သူ့ရေးခဲ့တဲ့ “ကောင်းကင်ဘုံပေါ်မှာ (On the Heaven) ” ဆိုတဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ အရစ္စတိုတယ်က ကမ္ဘာဟာ လုံးဝန်းကြောင်း ပြနိုင်ဖို့အတွက် ငြင်းဆိုချက် နှစ်ခုကို ထည့်ရေးခဲ့ပါတယ်။

ပထမ အချက်ကတော့ လကြတ်တာနဲ့ ဆိုင်ပါတယ်။ ဘီစီ ၃၄၀ တုန်းက တီဗွီ မရှိ၊ ရုပ်ရှင်မရှိ ဆိုတော့ ဂရိတွေလည်း ညဖက် အားအားရှိတိုင်း ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့် နေကြ သလားတော့ မသိပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် ဂရိတွေဟာ လကြတ်တယ် ဆိုတာ နေ နဲ့ လကြားမှာ ကမ္ဘာက ခပ်တည်တည် ဝင်ရပ်လို့ လ ခမျာ ငုတ်တုတ်မေ့ပြီး အလင်းရောင် ပျောက်သွားတယ် ဆိုတဲ့ အချက်ကို သူတို့ လေ့လာ မိကြပါတယ်။ အဲဒီလိုပဲ လပေါ်မှာ ကျရောက်တဲ့ ကမ္ဘာရဲ့ အရိပ်ဟာ ဝိုင်းနေတယ် ဆိုတာကို လကြတ်တဲ့ အချိန်မှာ သူတို့ မြင်ရပါတယ်။ အကယ်၍ ကမ္ဘာသာ မလုံးဘဲ ပြားနေတယ် ဆိုရင် လပေါ်မှာ ကျတဲ့ ကမ္ဘာရဲ့ အရိပ်ဟာ ရှည်ရှည်မျောမျော ဘဲဥပုံကြီး ဖြစ်နေရမှာပေါ့လို့ အရစ္စတိုတယ်က ဆိုပါတယ်။ လကြတ်တယ် ဆိုတဲ့ အချိန်တိုင်းမှာ နေဟာ ကမ္ဘာရဲ့ အလယ်ခေါင်တည့်တည့် မှာချည်းပဲ ရှိမနေဘူး ဆိုရင်တော့ အဲဒီအချက်ဟာ မှန်မယ် လို့ သူက ဆိုပါတယ်။

နောက်တစ်ချက်ကတော့ ဂရိများဟာ အတော်ပဲ ခြေရှည်ကြပါတယ်။ အဲဒီလို သွားရင်း လာရင်းကနေ သူတို့ဟာ မြောက်ဖက်ကြယ် (North Star) ရဲ့ တည်နေရာကို လေ့လာ မိကြပါတယ်။ မြောက်ဖက်ကြယ်ရဲ့ တည်နေရာဟာ ကမ္ဘာရဲ့ မြောက်ဖက်ကျတဲ့ အပိုင်းကနေ ကြည့်တာထက်စာရင် တောင်ဖက်ကျတဲ့ အပိုင်းကနေ ကြည့်ရင် ပိုနိမ့်နေတယ် ဆိုတာကို ဂရိလူမျိုးတွေ သတိထားမိ ခဲ့ကြ ပါတယ်။ အကယ်၍ ကမ္ဘာသာ မလုံးဘဲ ပြားနေမယ် ဆိုရင် မြောက်ဖက်ကြယ်ရဲ့ တည်နေရာဟာ ဘယ်နေရာက ကြည့်ကြည့် အတူတူ ဖြစ်ရမှာပါ။ အရစ္စတိုတယ်ကတော့ ဂရိနဲ့ အီဂျစ်ကနေ ကြည့်ရင် မြောက်ဖက်ကြယ်ရဲ့ တည်နေရာဟာ မတူတဲ့ အတွက် ကမ္ဘာဟာ လုံးရမယ် လို့ ဆိုပါတယ်။

ကြုံတုန်း ကြိုက်တုန်း မြောက်ဖက်မှာ အလင်းဆုံးကြယ် အကြောင်းကို နည်းနည်း လေရှည် လိုက်ပါဦးမယ်။ အခုလက်ရှိ မြောက်ဖက်မှာ အလင်းဆုံးကြယ်ကတော့ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာအခေါ်အဝေါ် ဓူဝံကြယ်လို့ ခေါ်တဲ့ ပိုလာရစ်စ် (Polaris) ကြယ်ပါ။ ပိုလာရစ်စ် ဟာ နက္ခတ္တဗေဒ အခေါ်အဝေါ် အာဆာမိုင်နာ ကြယ်တာရာစု (Ursa Minor Constellation) မှာ ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ခုနှစ်စင်ကြယ်လို့ သိကြတဲ့ ကြယ် ၇ လုံးကတော့ အာဆာမေဂျာ ကြယ်တာရာစု (Ursa Major Constellation) မှာ ရှိပါတယ်။ ခုနှစ်စင်ကြယ်ကို အမေရိကန် ပြည်ထောင်စုနဲ့ ကနေဒါမှာ Big Dipper လို့ သိကြပြီး အင်္ဂလန် အိုင်ယာလန်စတဲ့ ဗြိတိသျှ ကျွန်းစုတွေမှာတော့ Plough လို့ သိကြပါတယ်။ ခရစ်သက္ကရာဇ် မပေါ်ခင် နှစ်ပေါင်း ၃၀၀၀ လောက်ကတော့ မြောက်ဖက်မှာ အလင်းဆုံးကြယ်ဟာ ပိုလာရစ် မဟုတ်ဘဲ ဒရာကို ကြယ်တာရာစု (Draco Constellation) မှာ ရှိတဲ့ သူဘန် (Thuban) ကြယ်ဖြစ်ပါတယ်။ သက္ကရာဇ် ၃၀၀၀ ပြည့်ရင်တော့ မြောက်ဖက်မှာ အလင်းဆုံးကြယ်ဟာ ပိုလာရစ်စ် မဟုတ်တော့ဘဲ စီးဖီးယပ်စ် ကြယ်တာရာစု (Cepheus Constellation) မှာ ရှိတဲ့ ဂမ်မာစီဖေး (Gamma Cephei) ကြယ် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ဆိုကြပါတယ်။

ဂရိတွေက တတိယမြောက် ငြင်းချက်တစ်ခုကိုလည်း ပြောကြပါသေးတယ်။ မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းကနေ သင်္ဘောတွေ ရွက်လွှင့်လာတာကို မြင်ရတဲ့ အခါမှာ ရွက်တိုင်ကို အရင် မြင်ရပြီး ကိုယ်ထည်ကို နောက်မှ မြင်ရတာဟာလည်း ကမ္ဘာလုံးကြောင်း သက်သေပြချက် တစ်ခုပဲ ဖြစ်တယ်လို့ သူတို့က ဆိုကြပါတယ်။

အခုခေတ် အခါမှာတော့ အာကာသယာဉ်တွေ ဂြိုဟ်တုတွေ ပေါ်ကနေ ရိုက်ထားတဲ့ ကမ္ဘာရဲ့ ဓာတ်ပုံကို ကြည့်တာနဲ့ ကမ္ဘာဟာ လုံးတယ်ဆိုတဲ့ အချက်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိနိုင်ပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အာကာသထဲကို ဂြိုဟ်တုတွေ မရောက်သေးခင် အချိန်တုန်းက လူတွေ ကမ္ဘာကြီး လုံးတယ် ဆိုတဲ့ အချက်ကို စဉ်းစားနိုင်ခဲ့တာကတော့ အတော်ကို အံ့သြချီးကျူးဖို့ ကောင်းတယ်လို့ ပြောရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။

ကိုးကား
1. A Brief History of Time by Stephen Hawking
2. http://en.wikipedia.org/wiki/North_Star

စက်ရုပ်နဲ့လူ

ရုပ်ရှင်တွေထဲက အတိုင်းသာ ဆိုရင်တော့ စက်ရုပ်ဆိုတာ “စက်ရုပ်ရေ” ဆိုတာနဲ့ ခပ်ပြီးသား အသင့် ဆိုတာမျိုး တွေးမိကြပါလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ခေတ် လက်ရှိ နည်းပညာ လောက မှာတော့ စက်ရုပ်ဆိုတာ အဲဒီလောက် အထိ မတိုးတက်သေးပါဘူး။

ကျွန်တော်လည်း နည်းပညာကို ခုံမင်ရူးသွပ်တဲ့ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ပီပီ စက်ရုပ်တွေကို စိတ်ဝင်စား ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကျောင်းတက်တဲ့ အချိန်မှာတောင်မှ စက်ရုပ် နည်းပညာတွေနဲ့ ပတ်သက်နေတဲ့ ဘာသာရပ်ကို ယူဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စက်ရုပ်တွေ အကြောင်းကို ပိုပြီး သိလာတာနဲ့ အမျှ စက်ရုပ်ဆိုတာ ရုပ်ရှင်တွေ ဝတ္တုတွေ ထဲကလို မဟုတ်မှန်း သဘောပေါက်လာပါတယ်။ လူတွေရဲ့ စွမ်းဆောင်နိုင်ရည်နဲ့ အလွန်ပဲ ကွာခြားနေသေးတယ် ဆိုတာကိုလည်း သိလာရပါတယ်။

ကျောင်းမှာတုန်းက စက်ရုပ်တွေ ကစားတဲ့ ဘောလုံးပွဲကို ကြည့်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဲဒီမှာ စက်ရုပ် ရှေ့တန်း တိုက်စစ်မှူးရဲ့ ဂိုးသွင့်တဲ့ အကွက်ကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော်တို့ အားလုံး အားရပါးရ ရယ်ခဲ့ရ ပါတယ်။ စက်ရုပ် ဂိုးသွင်းတဲ့ ပုံစံကတော့ စံတင်လောက်ပါတယ်။ ဂိုးရှေ့မှာ ရပ်နေတဲ့ ဂိုးသမား စက်ရုပ်ကို ဘော်ဒီချင်းတိုက်ပြီး ဂိုးသမားရွေ့သွားတဲ့ အချိန်ကျမှ ဘောလုံးကို ဂိုးထဲ ကန်ထည့်ပါတယ်။ အပြင်မှာ အဲဒီလို လုပ်ရင်တော့ အနီကတ် ပြခံရမလား မသိပါဘူး။

စက်ရုပ်နည်းပညာကို လေ့လာရင်း စက်ရုပ်နဲ့ လူသားတွေကြားမှာ တူညီတဲ့အချက်နဲ့ မတူညီတဲ့ အချက်တွေကို နှိုင်းယှဉ် ကြည့်မိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ လူသားတွေ အတွက်တော့ လမ်းလျှောက် တတ်ခါစအရွယ်မှာ ကမ္ဘာမြေကြီးရဲ့ ဆွဲငင်အားကို အသားမကျလို့ ခုန်ဆွခုန်ဆွ ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့မှ ခြေထောက်ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကို ကမ္ဘာမြေကြီးရဲ့ ဆွဲငင်အားနဲ့ အသားကျအောင် ဦးနှောက်ကနေ တုံ့ပြန်ထိန်းချုပ် ပေးနိုင်လို့ လမ်းကောင်းကောင်း လျှောက်တတ် လာကြပါတယ်။ စက်ရုပ်ဆိုတာကတော့ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာသာ လပ်လျားလပ်လျားနဲ့ လျှောက်သွားနေတတ်ပေမယ့် အပြင်မှာတော့ လမ်းလျှောက်ဖို့ မပြောနဲ့ မတ်တပ်ရပ် နိုင်အောင် လုပ်ဖို့တောင် အတော် ခဲယဉ်းပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုရင်တော့ စက်ရုပ်ကို တည်ဆောက်တဲ့ နေရာမှာ လူလို ခြေထောက်နှစ်ချောင်းနဲ့ တည်ဆောက်ရင် မတ်မတ်ရပ်နိုင်အောင် ထိန်းချုပ်ဖို့ နည်းပညာ အနေနဲ့ ခက်ခဲ လို့ ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် စက်ရုပ် တွေကို များသောအားဖြင့် ဘီးတပ်ပြီး သွားခိုင်းကြပါတယ်။

လူတွေက လမ်းလျှောက်တဲ့ အချိန်မှာ မျက်လုံးနဲ့ ရှေ့တည့်တည့်ကို ကြည့်ပြီး လျှောက်နိုင်ပေမယ့် စက်ရုပ်မှာတော့ မျက်လုံး မပါပါဘူး။ အဲဒီအတွက် ကိုယ်လိုချင်တဲ့ နေရာကို ရောက်အောင် သွားနိုင်ဖို့ အကြံအဖန် လုပ်ရပါတယ်။ လမ်းကြောင်း တစ်ခုတည်းကို ပုံသေ လှုပ်ရှားမယ့် စက်ရုပ်အတွက် အလွယ်ဆုံးနည်းကတော့ သတ္တု တစ်ခုခု နဲ့ ပြုလုပ်ထားတဲ့ လမ်းကြောင်း (Track) ကို ဆွဲပေးထားတာပါ။ လမ်းကြောင်း ဆွဲပေးထားတဲ့အတွက် စက်ရုပ်ဟာ အာရုံခံကိရိယာ (Sensor) တွေနဲ့ လမ်းကြောင်းကို ကြည့်ပြီး သွားလို့ ရပါတယ်။ တစ်ချို့ စက်ရုပ်တွေမှာတော့ လမ်းကြောင်းကို အသေဆွဲ မထားပဲ ကင်မရာ နဲ့ အာထရာလ်ဆောင်း လှိုင်းသုံး အာရုံခံ ကိရိယာ (Ultrasonic Sensor) တွေကို သုံးပြီး လမ်းကြောင်း ရှာကြပါတယ်။

အာထရာလ်ဆောင်း လှိုင်းသုံး အာရုံခံ ကိရိယာ ရဲ့ အလုပ်လုပ်ပုံကတော့ ကိရိယာကနေ သွားချင်တဲ့ အရပ်မျက်နှာ ဆီကို အာထရာလ်ဆောင်း လှိုင်းကို ထုတ်လွှတ်လိုက် ပါတယ်။ အဲဒီလှိုင်းက အဆီးအတား တစ်ခုနဲ့ တွေ့တဲ့ အချိန်မှာ နောက်ကို ပြန်ပြီး ကန်လာပါတယ်။ အဲဒီလို ပြန်ကန်လာတဲ့ လှိုင်းကို စက်ရုပ်ကနေ ပြန်ဖမ်းမိဖို့ ကြာတဲ့အချိန် အတိုင်းအတာ ပေါ်မူတည်ပြီး အရှေ့မှာ ရှိတဲ့ အတားအဆီးနဲ့ ဘယ်လောက် ဝေးသလဲ ဆိုတာကို တွက်လို့ ရပါတယ်။ ကင်မရာ နည်းပညာ သုံးထားတဲ့ စက်ရုပ် မှာတော့ ရှေ့က အရာဝတ္ထုဟာ ဘယ်လို အရာဝတ္ထုမျိုးလဲ ဆိုတာကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီး ပုံသဏ္ဍန် သရုပ်ခွဲခြင်း (Image Analysis) လုပ်ပြီး ကြည့်ပါတယ်။ ဓာတ်ပုံကို သရုပ်ခွဲ ပြီးမှ ရှောင်သင့်ရင် ရှောင်ပြီး ရှေ့ဆက်သွားသင့်ရင် သွားပါတယ်။

လူနဲ့ စက်ရုပ် အခြားနားဆုံး အချက်ကတော့ အသိဉာဏ်ပါ။ စက်ရုပ်မှာ အသိဉာဏ်မရှိပါဘူး။ စက်ရုပ်တွေကို ကွန်ပြူတာ လိုပဲ မိုက်ခရို ကွန်ထရိုလာ ဒါမှမဟုတ် မိုက်ခရို ပရိုဆက်ဆာတွေနဲ့ ပရိုဂရမ် ရေးပြီး ထိန်းချုပ်ရပါတယ်။ အဲဒီ အတွက် စက်ရုပ်ဟာ ပရိုဂရမ်ထဲမှာ ရေးတဲ့ အတိုင်း၊ ခိုင်းတဲ့ အတိုင်းပဲ အလုပ် လုပ်တတ်ပါတယ်။ ခိုင်းထားတာထက် ပိုပြီး မလုပ်တတ် ပါဘူး။ ဉာဏ်တု (Artificial Intelligence)၊ ဦးနှောက် ထဲက ဆဲလ်တွေလို အလုပ်လုပ်ခြင်း (Neural Processing)၊ အတွေ့အကြုံပေါ်မူတည်ပြီး သင်ယူခြင်း (Experience-based Learning) စတဲ့နည်းပညာတွေ ရှိပေမယ့် အဲဒီ နည်းပညာတွေဟာ လူရဲ့ အသိဉာဏ်နဲ့ ယှဉ်ရင် အလွန် နုနယ်တဲ့ အဆင့်မှာပဲ ရှိပါသေးတယ်။

အဲဒါဆိုရင် စက်ရုပ်တွေကို ဘာလို့ သုံးနေသေးသလဲ လို့ မေးစရာ ရှိလာပါတယ်။ စက်ရုပ်မှာ လူထက်သာတဲ့ အချက်တွေလည်း ရှိပါတယ်။ လူတစ်ယောက်က အလုပ်တစ်ခုကို ထပ်ခါတလဲလဲ လုပ်ရရင် ပျင်းရိ ငြီးငွေ့လာ တတ်ပါတယ်။ စက်ရုပ်ကတော့ အလုပ်တစ်ခုကို ထပ်ခါတလဲလဲ မပျင်း မရိ လုပ်နိုင်ပါတယ်။ နောက်တစ်ခုက တော့ တိုးတက်တဲ့ နိုင်ငံတွေမှာ ဂဟေဆော်တဲ့ အလုပ်လို အန္တရာယ်များပြီး လူရဲ့ ကျန်းမာရေးကို ထိခိုက်နိုင်တဲ့ အလုပ်တွေအတွက် စက်ရုပ်တွေကို သုံးပြီး လုပ်ကြပါတယ်။ အင်္ဂါဂြိုဟ်ကို ဆင်းသက်ပြီး လေ့လာတာတို့၊ ပင်လယ်ရေအောက် ကြမ်းပြင်ကို ငုပ်တာတို့ စတဲ့ လူသားရဲ့ အသက်အန္တရာယ် ရှိနိုင်တဲ့ အလုပ်တွေ အတွက်လည်း စက်ရုပ်တွေကို သုံးကြပါတယ်။

စက်ရုပ်ရဲ့ အကောင်းဆုံး အချက်ကတော့ အတိုင်းအတာ အတိအကျ အလုပ်လုပ်အောင် ထိန်းချုပ်လို့ ရတာပါ။ နည်းပညာ မြင့်မားတဲ့ စက်ရုပ်တွေမှာ မီလီမီတာ(10^-3) ထက် အဆပေါင်းများစွာ သေးငယ်တဲ့ မိုက်ခရို မီတာ (10^-6)၊ နာနိုမီတာ (10^-9) စတဲ့ အလွန်သေးငယ်တဲ့ အတိုင်းအတာတွေ အထိ တိကျအောင် ထိန်းချုပ် လို့ ရပါတယ်။ အဲဒီအတွက် အရေးကြီးတဲ့ ခွဲစိတ်ကုသမှုလို နေရာမျိုးတွေ၊ အတိအကျ တပ်ဆင်ရမယ့် စက်ပစ္စည်းတွေ ၊ အီလက်ထရွန်းနစ် ကိရိယာတွေ အတွက် စက်ရုပ်ကို သုံးကြပါတယ်။

ွှTransformer တို့၊ Wall-E တို့ ထဲကလို စက်ရုပ်တွေ ဘယ်တော့လောက် ဖြစ်လာမလဲလို့ တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို လာမေးရင်တော့ ကျွန်တော့် တသက်တော့ ဖြစ်လိမ့်မယ် မထင်ပါဘူးလို့ပဲ ဖြေမိပါလိမ့်မယ်။

ဘဝလမ်းခွဲ

တခါတလေတော့လည်း ကျွန်တော်တို့ ဆယ်တန်း အောင်ခဲ့တဲ့ ၁၆ နှစ်ဆိုတဲ့ အရွယ်ဟာ တစ်ဘဝလုံးစာ အတွက် အသက်မွေး ဝမ်းကြောင်း လုပ်မယ့် အလုပ်ကို ရွေးချယ်ဖို့ စောလွန်း နေသေးသလားလို့ တွေးမိပါတယ်။ မြန်မာနိုင်ငံမှာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲကို အမှတ်ကောင်းကောင်းနဲ့ အောင်ပြီး ရွေးချင်ရာ ရွေးခွင့် ရတယ်လို့ ပြောတဲ့ သူတွေ အတွက် တောင်မှ ရွေးချယ်စရာက သိပ်မများ လှပါဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်က ဖိအားတွေကြောင့် ဆရာဝန်လိုင်း၊ အင်ဂျင်နီယာလိုင်း၊ ကွန်ပြူတာ လိုင်း ဒီ ၃လိုင်း ထဲက တစ်လိုင်းကိုပဲ ရွေးဖြစ်ကြတာ များပါတယ်။ နိုင်ငံရပ်ခြား တိုင်းပြည် တွေမှာတော့ ကိုယ် ဝါသနာ ပါရာ ကိုယ်ရွေးတဲ့ လူငယ်တွေ အများအပြား ရှိကြပါတယ်။

အဲဒီ အကြောင်းကို စဉ်းစားရင်းနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ဆယ်တန်းနှစ်က အတန်းထဲမှာ ဆရာ ပြောပြခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ်လမ်း တစ်ပုဒ်ကို သွားပြီး သတိရမိပါတယ်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ထူးချွန်တဲ့သူတွေ အကြောင်း ကြားရရင် ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ စွဲနေအောင် မှတ်မိတတ်တာမို့ ပြန်စဉ်းစားလိုက်တဲ့ အခါမှာ ဆရာ ပြောခဲ့ဖူးသမျှ အားလုံးလိုလို သတိရနေ ပါသေးတယ်။

ကျွန်တော် ဆယ်တန်းတက်ခဲ့တဲ့ အထက်တန်းကျောင်းက အ.ထ.က(၂) ကမာရွတ် ပါ။ ဆယ်တန်း ကျောင်းသား ဘဝရဲ့ နေ့တစ်နေ့ မှာတော့ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းရဲ့ ဒုကျောင်းအုပ်လည်းဖြစ် ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဇီဝဗေဒ ဆရာလည်း ဖြစ်တဲ့ ဆရာ ဦးပြည်သိမ်း အတန်းထဲကို ဝင်လာပါတယ်။ အဲဒီနေ့က သူ စာမသင်ပဲ ကျွန်တော်တို့ကို စကားတွေ ချည်းပဲ ပြောပါတယ်။ သူပြောခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရာကတော့ ကျွန်တော်တို့ မကြာခင် ကြုံရတော့မယ့် အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း ရွေးချယ်မှုနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အကြောင်းပါ။

ဆရာက ကျွန်တော်တို့ကို “မင်းတို့ ဆယ်တန်း (A) က ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေမို့ ဆရာ အခုလို တကူးတက အချိန်ယူပြီး စကား ပြောတာ။ ဒီကျောင်းမှာ (A) ခန်းရောက်ဖို့ တော်ရုံတန်ရုံ အရည်အချင်း ကြိုးစားမှုနဲ့ မရောက်ဖူးဆိုတာ မင်းတို့ ကိုယ်တိုင် သိပါတယ်။ အခု ဆယ်တန်း စာမေးပွဲ ဖြေပြီးရင် မင်းတို့ထဲက အတော်များများဟာ ဆေးတက္ကသိုလ် တက်ခွင့်ရမယ့် အမှတ်နဲ့ အောင်ကြမယ် ဆိုတာကိုလည်း ဆရာ သိထားတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဆရာ တွေ့လိုက်သမျှ ကျောင်းသား ကျောင်းသူတိုင်း လိုလိုက ဘာလုပ်မလဲလို့ မေးရင် ဆရာဝန်လုပ်မယ် လို့ပဲ ဖြေကြတယ်။ ဘာလို့ ဆရာဝန် လုပ်ချင်တာလဲ မေးရင်တော့ ဆရာဝန် အလုပ်က မွန်မြတ်လို့ပါလို့ ပြန်ဖြေကြတယ်။ မင်းတို့ အားလုံး မွန်မြတ်နေကြလို့ ငါတို့ နိုင်ငံ တိုးတက်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ နိုင်ငံ တိုးတက်ဖို့ အတွက် ငါတို့အနေနဲ့ ဘက်စုံ ကဏ္ဍစုံမှာ အသိပညာရှင် အတတ်ပညာရှင်တွေ အများကြီး လိုတယ်။ စိုက်ပျိုးရေးတို့ စီးပွားရေးတို့ စတဲ့ နေရာတွေမှာလည်း တကယ် ထူးချွန် ထက်မြက်တဲ့သူတွေ ရှိနေဖို့ လိုတယ်ကွ။ လူတော်တွေ အားလုံး ဆရာဝန် ဖြစ်နေကြရင်တော့ ငါတို့ နိုင်ငံအတွက် သိပ်မဟုတ်သေးဘူး လို့ ဆရာထင်တယ်ကွ။” လို့ အစချီပြီး ပြောပါတယ်။

နောက်တော့ ဆရာက “ဆရာ ဒီကျောင်းမှာ သင်လာတာ ကြာပြီ။ လူတော်ဆိုတဲ့သူတွေ တချိန်လုံး တွေ့နေရလို့ တော်ရုံတန်ရုံ တော်တဲ့သူလောက်ဆို ဆရာ့အတွက် ဘာမှ မထူးတော့ဘူးကွ။ ဥပမာ ပြောရရင် ဆရာ ဒီကျောင်းမှာ စသင်တဲ့ အချိန်ကတည်းက အခုအချိန်အထိ ဆယ်တန်း (A) ကနေ မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံး အဆင့် ၁ ကနေ ၁၀ အတွင်း တစ်ယောက်မှ မဝင်တဲ့နှစ်ဆိုတာ မရှိဖူးဘူးကွ။ အနည်းဆုံး တစ်ယောက်တော့ ဝင်တာပဲ။ မင်းတို့ မယုံရင် ပြန်ကြည့်လို့ ရတယ်။” လို့ ဆက်ပြောပါတယ်။ အရင်က မှတ်တမ်းတွေတော့ ပြန်မကြည့်မိလို့ မသိပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ကတော့ မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံး ပထမ အပါအဝင် Top 10 မှာ ၅ ယောက် ဝင်ပါတယ်။

ဆရာက နောက်တော့ သူမှတ်မိနေတဲ့ တပည့်နှစ်ယောက် အကြောင်းကို ပြန်ပြောပြပါတယ်။ တစ်ယောက် ကတော့ မြန်မာတနိုင်ငံလုံး ပထမ ရခဲ့တဲ့ ကျောင်းသူ တစ်ယောက်ပါ။ ဆရာ့ ပြောပြချက်အရ မြန်မာ တစ်နိုင်ငံလုံး ပထမရတဲ့သူတွေ တစ်ယောက်မက သူသင်ခဲ့ဖူးပေမယ့် အဲဒီတစ်ယောက်ကတော့ အတန်းထဲမှာ စာကို လိုလိုချင်ချင် အာရုံစိုက် သင်ယူတတ်လို့ မှတ်မိနေတယ်လို့ ပြောပါတယ်။

နောက်တစ်ယောက် အကြောင်းကတော့ နည်းနည်းလေး ထူးခြားနေပါတယ်။ ဆရာက သူ့အကြောင်းကို ဒီလို ပြောပြပါတယ်။
“သူ့ကို ဆရာ မှတ်မိနေတာ Top 10 ဝင်လို့ မဟုတ်ဘူးကွ။ သူတော်တယ် ဆိုတဲ့ ပုံစံက တစ်မျိုး။ ဆရာ တွေ့ဖူးသမျှ ကျောင်းသားတွေ အားလုံး ထဲမှာ ရူပဗေဒ နဲ့ သင်္ချာမှာ ဒီကောင် အတော်ဆုံးပဲ။ ဆယ်တန်း ကျောင်းသား လို့သာ ပြောတယ်။ ဆယ်တန်းစာလောက်ကို ဒီကောင်က ဂရု မစိုက်ဘူး။ ဆယ်တန်းနှစ်မှာ သူတွက်နေတဲ့ ပုစ္ဆာတွေက တက္ကသိုလ် ပထမနှစ် ဒုတိယနှစ်မှာ သင်နေတဲ့ ပုစ္ဆာတွေ။ သူ့အဖေ အမေတွေက ပညာတတ် တွေဆိုတော့ သူ့ကို ကောင်းကောင်း လေ့ကျင့်ပေးထားတာ။ အိမ်မှာ ဆယ်တန်းစာ မသိလို့ မေးရင် ဒီလောက် လွယ်တဲ့စာ လာမေးရမလား ဆိုပြီး သူ့အဖေက ဆူတယ် လို့ ပြောတယ်။ ဆရာ သိပ္ပံခန်းထဲမှာ ထိုင်နေရင် ဒီကောင်က လာပြီး လကမ္ဘာကို အာကာသယာဉ်ဆင်းတာကို ရူပဗေဒမှာ ဘယ်လို တွက်တယ် ချက်တယ် ဆိုတာမျိုးတွေ လာဆွေးနွေးတတ် သေးတယ်ကွ။ တခါတလေ ဆရာ ကိုယ်တိုင်တောင် သူပြောသမျှ ပါးစပ် အဟောင်းသားနဲ့ နားထောင်နေရတာ။”

ကြားရတာတော့ အားကျစရာ အံ့သြစရာ ပါပဲ။ ဆရာက သူ့တပည့်အကြောင်းကို ဆက်ပြောပါတယ်။
“တစ်နေ့တော့ ဆရာ ဒီကောင့်ကို စမ်းဖို့ အခွင့်အရေး ပေါ်လာတယ်ကွ။ အဲဒီနေ့က ဆရာ အတန်းထဲမှာ ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ကို ရှင်းပြနေတာ။ ရှင်းပြလို့ ပြီးတော့ ဆရာက နားလည်သလားလို့ ကျောင်းသားတွေကို မေးတော့ ကျောင်းသူတစ်ယောက်က သူ နားမလည်ဘူး လို့ ပြောတယ်ကွ။ အဲဒါနဲ့ ဆရာ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ရှင်းပြတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီကျောင်းသူကို နားလည်သလားလို့ ထပ်မေးတယ်။ အဲဒီ ကျောင်းသူကလည်း နားမလည်ဘူးလို့ ထပ်ပြောတယ်ကွ။ ဆရာလည်း အတော် အကြံရခက်သွားတယ်။ အဲဒီအချိန် ဆရာလည်း ဒီကောင့်ကို စမ်းချင်တာနဲ့ ဟေ့ကောင်။ လာဦး။ မင်းလာရှင်းပြလိုက် ဆိုပြီး သူ့ကို ရှင်းခိုင်းလိုက်တယ်။ ဒီကောင်က ဆရာ ရှင်းပြတဲ့ နည်းအတိုင်း မဟုတ်ဘဲ သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့ နောက်တစ်မျိုး ရှင်းပြတယ်။ သူလည်း တစ်ခေါက် ရှင်းပြပြီးရော။ အဲဒီ ကျောင်းသူက သူ နားလည်သွားပါပြီလို့ ဆရာ့ကို ပြောတယ်။”

အဲဒီ ကျောင်းသားကို သဘောကျ သွားသလို ကိုယ့်တပည့်ကို အဲဒီလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ချီးကျူးရဲတဲ့ ဆရာ့ကိုလည်း လေးစားသွားပါတယ်။ ဆရာက သူ့ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပါတယ်။
“အောင်စာရင်းထွက်တော့ ဘယ်လို ဖြစ်တယ်ထင်သလဲ။ သူ စာရှင်းပြလိုက်တဲ့ ကောင်မလေးက ဘာသာစုံဂုဏ်ထူး ထွက်တယ်ကွ။ သူကတော့ လေးဘာသာ ဂုဏ်ထူးပဲ ပါတယ်။ သူ့အိမ်က သူ့ကို တက္ကသိုလ်မှာ ကိုယ်ကြိုက်တဲ့ ဘာသာတက်ဖို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရွေးချယ်ခွင့် ပေးတယ်။ အဲဒီမှာ သူက ဆရာဝန် အင်ဂျင်နီယာ လိုင်း တစ်ခုမှ မရွေးဘဲ ရူပဗေဒ အထူးပြုကို ရွေးသွားတယ်။”

သူများတွေလို အသက်မွေး ဝမ်းကြောင်းလိုင်းကို မရွေးဘဲ ရူပဗေဒကို ရွေးသွားတယ် ဆိုတာ တော်ရုံတန်ရုံ ခံယူချက်နဲ့တော့ ဖြစ်လိမ့်မယ် မထင်ပါ။ အဲဒီမှာ ပိုပြီး အံ့သြစရာ ကောင်းတဲ့ အကြောင်းတွေကို ဆရာက ဆက်ပြောပါတယ်။
“ဒီလိုနဲ့ သူ ရူပဗေဒ မေဂျာမှာ တက်နေရင်းနဲ့ ဒုတိယနှစ် စာမေးပွဲ ပြီးတော့ ဂုဏ်ထူးတန်း မဝင်လို့ သူ့ အဖေနဲ့ အကြီးအကျယ် ပြသနာ တက်ကြတယ်ကွ။ သူ့အဖေက ရူပဗေဒ ဆိုတာ မင်းရွေးခဲ့တဲ့ဘာသာ။ အခုတော့ ဂုဏ်ထူးတန်းတောင် ဝင်အောင် မဖြေနိုင်ဘူးလား ဆိုပြီး ဆူတာပေါ့ကွာ။ အဲဒီတော့ သူက သူ့အဖေကို ဂုဏ်ထူးတန်း မဝင်တာ ကျွန်တော် ညံ့လို့ မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော့် အဖြေလွှာကို စစ်တဲ့ ဆရာက ညံ့လို့ ဆိုပြီး ပြန်ပြောတယ်ကွ။ သူ့အဖေကလည်း တက္ကသိုလ် အသိုင်းအဝိုင်းထဲကပဲ ဆိုတော့ ရူပဗေဒ ပါမောက္ခကို ကိုယ်တိုင် သွားတွေ့ပြီး ပြောတာပေါ့ကွာ။ ဆရာကြီး။ ကျွန်တော့်သားကတော့ သူဂုဏ်ထူးတန်း မဝင်တာကို သူညံ့လို့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့အဖြေလွှာကို စစ်တာမှားလို့ လို့ ပြောနေတယ်။ ကျွန်တော်တော့ မယုံဘူး။ ဒါပေမယ့် ဆရာကြီး ပြန်ကြည့်ပေးလို့ ရမလားဆိုပြီး တော့ပေါ့ကွာ။ အဲဒါနဲ့ ရူပဗေဒ ပါမောက္ခကလည်း နည်းနည်းတော့ ထူးခြားနေတယ် ဆိုပြီး သူ့အဖြေလွှာတွေကို ပြန်ယူကြည့်တယ်ကွ။ အဲဒီတော့ သူပြောတာ အမှန်ပဲကွ။ သူဖြေထားတာတွေကို စာစစ်တဲ့ ဆရာက နားမလည်ဘူး။ ပါမောက္ခကတော့ နားလည်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ပါမောက္ခက စာစစ်တဲ့ ဆရာကို ကျောင်းသားလောက်တောင် မသိဘူးလား ဆိုပြီး ခေါ်ဆူတော့တာပဲ။ သူ့ကိုလည်း ဂုဏ်ထူးတန်း တက်ဖို့ ပြောတယ်ကွ။ ဒါပေမယ့် သူက မြန်မြန် ကျောင်းပြီးအောင်ပဲ လုပ်ပြီး နိုင်ငံခြား ထွက်တော့မယ် ဆိုပြီး ဂုဏ်ထူးတန်း မတက်တော့ဘူး။ အခုတော့ အမေရိကားမှာ ရူပဗေဒနဲ့ ဒေါက်တာဘွဲ့ ယူပြီး တက္ကသိုလ် တစ်ခုမှာ ဆရာ လုပ်နေတယ်လို့ ကြားတယ်ကွ။”

ဆရာက သူ့တပည့်အကြောင်းကို အဲဒီလို ပြောပြီး အဆုံးသတ်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ကို “မင်းတို့လည်း ကိုယ်ဝါသနာပါတဲ့ လိုင်းမှာ တကယ်ထူးချွန်အောင် ရေဆုံးရေဖျား လိုက်နိုင်မယ် ဆိုရင် မဖြစ်နိုင်စရာ မရှိပါဘူး။ တကယ် ခံယူချက်ရှိဖို့နဲ့ ကြိုးစားဖို့ပဲ လိုတယ်။” လို့ ပြောပါတယ်။

ဆယ်တန်း စာမေးပွဲ ပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ ကျွန်တော့် အတန်းဖော်တွေ ထဲမှာ ဆရာ ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ ဆရာ့တပည့်လို အသက်မွေး ဝမ်းကြောင်း လိုင်းတွေ မရွေးဘဲ ကိုယ်ဝါသနာ ပါပြီး ပရော်ဖက်ရှင်နယ် မဟုတ်တဲ့ လိုင်းကို ရွေးသွားတယ် ဆိုတဲ့သူ တစ်ယောက်မှ မရှိပါဘူး။ အမှတ်ကောင်းတဲ့သူ အားလုံး နိုင်ငံခြား ထွက်သွားတဲ့ သူတွေ ကလွဲလို့ အားလုံး ဆေးတက္ကသိုလ်၊ စက်မှု တက္ကသိုလ်၊ ကွန်ပြူတာ တက္ကသိုလ်နဲ့ စီးပွားရေး တက္ကသိုလ် တွေကိုပဲ ကိုယ်စီ ကိုယ်စီ ရောက်သွား ကြတာပါပဲ။ စက်မှုတက္ကသိုလ် တက်ခွင့်ရရဲ့ သားနဲ့ စီးပွားရေး တက္ကသိုလ် ရွေးသွားတယ် ဆိုတာလောက်ပဲ ကြားရတာ ရှိခဲ့ပါတယ်။

(ဆရာ ပြောတဲ့ ဆရာတပည့်ရဲ့ နာမည်ကို မှတ်မိပေမယ့် သူ့ရဲ့ Privacy အတွက် ထည့်မရေးဖြစ်တာ ခွင့်လွှတ် စေချင်ပါတယ်။ )

လက်တွေ့ကျလွန်းလို့

“မောင်ရေ။ မ ရှော့ပင် သွားချင်လို့ လိုက်ပို့စမ်းပါ။”
“လုပ်ပြန်ပြီ။ ဒီရှော့ပင်။ ဘာမှ ဝယ်တာလဲမဟုတ်။ ဟိုငေး ဒီငေး။ ဟိုဟာ ကိုင်ကြည့် ဒီဟာ ကိုင်ကြည့်နဲ့။ အလကားသက်သက် အချိန် ဖြုန်းတဲ့ အလုပ်။”
“မောင်ကလဲ။ ပစ္စည်းအဆန်းလေးတွေ တွေ့ရတာပေါ့။ နောက်ဝယ်ချင်ရင် ဘယ်ဟာ ဝယ်ရမလဲ သိရတာပေါ့။”
“အေး။ မင်းတို့ကတော့ အားအားရှိ ဒါပဲလုပ်နေ။ ခဏနေ ဝယ်ပြန်ပြီ အိတ်။ ခဏနေ ဝယ်ပြန်ပြီ ဖိနပ်။ ဖိနပ် နဲ့ အိတ်လည်း အိမ်မှာ များလွန်းလို့ ဖိနပ်နဲ့ အိတ်ဆိုင်တောင် ဖွင့်လို့ရတယ်။”
“အော်။ ဒါကတော့ မိန်းကလေးပဲ။ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့။ မက သူများတွေလို Prada တွေ LV တွေ ဝယ်တာမှ မဟုတ်တာ။ ဒီလောက်နဲ့ ဘာဖြစ်မှာလဲ။”
“ဘာဖြစ်မှာလဲ။ ဟုတ်လား။ ပိုက်ဆံ ကုန်တာပေါ့ကွ။ ပစ္စည်းပဲ လိုအပ်မှ ဝယ်ပေါ့။ မလိုအပ်ပဲ ဘာကိစ္စ လျှောက်ဝယ် နေရတာလဲ။”
“မောင်ကတော့ ပြောလိုက်ရင် ဒီအတိုင်း ချည်းပဲ။ သူများ အတွဲတွေ ကြည့်စမ်းပါဦး။ စန္ဒါ့ ကောင်လေး ဆိုရင် သူ ရှော့ပင် ထွက်တိုင်း နောက်က ပါတယ်။ ပြီးရင် သူ့ရည်းစားနဲ့ လိုက်မလိုက် သူကိုယ်တိုင် ရွေးပေးတယ်။ မောင်ကတော့ မတတ်သာလို့ ပါလာရင်တောင် နောက်ကနေ တဝါးဝါးနဲ့ သမ်းနေတာ။”
“ငါမှ စိတ်မဝင်စားတာကွ။ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ။”
------------------------------------------------------------------------------------------------
“အခုတင်နေတဲ့ ရုပ်ရှင်ကောင်းတယ်။ မတို့ ဒီတပတ် စနေ တနင်္ဂနွေ သွားကြည့် ရအောင်နော်။”
“ဘာကား မို့လဲ။”
“အချစ်ဇာတ်လမ်းလေး လေ။ ဟိုတလောက Trailer ထဲမှာ ကြည့်လိုက်ရတာ အတော် ကောင်းမယ့် ပုံပဲ။”
“မသွားစမ်းပါနဲ့ကွာ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ သက်သက်မဲ့ ၂ နာရီလောက်ထိုင်ပြီး အချိန်ဖြုန်းရမဲ့ အလုပ်။ အဲဒီ ၂ နာရီ တခြား အလုပ်လုပ်တာမှ အကျိုးရှိသေးတယ်။”
“တခါတလေ ကြည့်တာပဲ။ ဘာဖြစ်သေးလဲ။”
“အဲဒီလို ကားမျိုး ကြည့်မယ့် အစား Science Centre သွားပြီး Documentaries တွေ ကြည့်တာမှ ဗဟုသုတ ရသေးတယ်။”
“လာပြန်ပြီ လား ဒီဗဟုသုတ။ အဲဒီ ဗဟုသုတတွေ ရှင့်ခေါင်းထဲမှာ ပြည့်နေလို့ ဘာသွားလုပ်မှာလဲ။ မ လည်း တခါတလေတော့ ကိုယ့်ရည်းစားနဲ့ကိုယ် ရိုမန်းတစ် ဖြစ်တဲ့ ရုပ်ရှင်လေး ဘာလေး ကြည့်ချင်သေးတာပေါ့။”
“ဟာကွာ။ ဒီအရွယ်ကြီးတွေ ရောက်နေပြီ။ ကလေးမဟုတ် သူငယ်မဟုတ် မကြီးမငယ်နဲ့ ရိုမန်းတစ် ချင်သေးတယ်။”
“ချစ်တာပဲ။ ဘယ်အရွယ်မှ ရိုမန်းတစ် ဖြစ်ရမယ် ဆိုတာ ရှိသေးလို့လား။ သူများတွေ အဖိုးကြီး အဖွားကြီး ဖြစ်တာတောင် ရိုမန်းတစ် ဖြစ်ကြတုန်း။”
“တော်စမ်းပါကွာ။ အရူးမထ စမ်းပါနဲ့။”
------------------------------------------------------------------------------------------------
“မောင်ရေ။ မတို့ ရှန်ဂရီလာမှာ မင်္ဂလာဆောင် ကြမယ်နော်။”
“အင်း။ မောင် တွက်ပြမယ်။ သေသေချာချာ စဉ်းစားကြည့်။ ရှန်ဂရီလာမှာ ဝိုင်း ၃၀ ဆိုရင်ကို ဒေါ်လာ သုံးသောင်းလောက် ဖြစ်နေပြီ။ အဲဒီ ဒေါ်လာ ၃ သောင်းကို တခြားနေရာမှာ ရင်းနှီးမြှုပ်နှံလိုက်ရင် ခဏအတွင်း ပိုက်ဆံတွေ အများကြီး ပွားလာနိုင်တယ်။”
“ဟာ။ မောင်ကလဲ။ မတို့ မိန်းကလေးတွေက တသက်မှာ တခါ မင်္ဂလာဆောင်ရတဲ့ ဥစ္စာ။ ခမ်းခမ်းနားနားတော့ လုပ်ချင်တာပေါ့။”
“အပိုတွေ မလုပ်စမ်းပါနဲ့ကွာ။ မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ ကိစ္စက စိတ်ပင်ပန်း လူပင်ပန်း။ ပြီးရင် ဟိုလူ့ ရယ်ပြရ ဒီလူ့ရယ်ပြရနဲ့။ အဓိပ္ပါယ် မရှိတဲ့ အလုပ်တွေပါ။ ဘုန်းကြီးကျောင်း ဆွမ်းကွေျးလိုက်ရင် ပြီးနေတဲ့ ကိစ္စ။ ဘာဖြစ်လို့ ချဲ့ကားချင် နေရတာလဲ။”
“သူများတွေလည်း ကြည့်စမ်းပါဦး။ ဟိုလူ ကြည့်ရင် ရှန်ဂရီလာ။ ဒီလူ ကြည့်ရင် Fullerton။ အားလုံး ဟိုတယ် ကောင်းကောင်းတွေမှာ မင်္ဂလာဆောင်တာ ချည့်ပဲ။”
“ပကာသန တွေပါကွာ။ ကိုယ်တင် ဒုက္ခရောက်တာ မဟုတ်ဘူး။ မင်္ဂလာဆောင် လာတဲ့သူလည်း ဒုက္ခ ရောက်သေးတယ်။ ဝတ်ရ စားရ။ ပြီးရင် လက်ဖွဲ့ကိုလည်း ဟိုတယ်နဲ့ လိုက်အောင် လိုက်ပေးရ။ ဘာလုပ်မှာလဲကွာ။”
“ဘာပဲ ပြောပြော သူများတွေ လုပ်ပြီး ကိုယ်မလုပ်ရင် မျက်နှာငယ်တာပေါ့ကွာ။”
“ဘာမျက်နှာ ငယ်စရာ ရှိသလဲ။ ပကာသန မလုပ်လို့ မျက်နှာငယ်ကြေးဆိုရင်လည်း ငယ်ပေ့စေပေါ့ကွာ။ အဲဒီလိုမျိုးတွေ အထင်ကြီးစရာ မရှိပါဘူး။”
-------------------------------------------------------------------------------------------------
“မောင်ရေ။ စန္ဒါ့ ရည်းစားကတော့ Toyota Altis လေး ဝယ်လိုက်ပြီ။ သိလား။ အရမ်းမိုက်တာပဲ။”
“ဟုတ်လား။ အလကား သက်သက်ကွာ ပိုက်ဆံဖြုန်းတဲ့ အလုပ်တွေ လုပ်ပြန်ပြီ။”
“ဘာ ပိုက်ဆံဖြုန်းတာလဲ။ ကားဝယ်တော့ ပွဲနေပွဲထိုင် စီးရတာပေါ့။”
“မကလည်းကွာ။ ဒီနိုင်ငံမှာ တက်ကစီတွေ ရထားတွေ ဘတ်စ်ကားတွေ ဒီလောက် ပေါနေတဲ့ ဥစ္စာ။ ကိုယ်ပိုင်ကား ဆိုတာ စင်ကာပူမှာ မရှိမဖြစ် လိုအပ်တဲ့ အရာမှ မဟုတ်တာပဲ။ ယူအက်စ်တို့ သြစတေးလျတို့လို နိုင်ငံမျိုးမှာ ဆိုရင် မဝယ်မဖြစ်လို့ ဝယ်ရတယ် ဆိုရင် ထားပါတော့။ နောက်ပြီး ကားက ဆယ်နှစ်စီးပြီးရင် ဖျက်ပစ်ရမှာ။ ဒီဆယ်နှစ်အတွင်း ပေးလိုက်ရတဲ့ ပိုက်ဆံက ကိုယ့်အိတ်ထဲက ထွက်သွားမှာပဲ။ Robert Kiyosaki ရဲ့ Rich Dad Poor Dad ထဲကလို ဆိုရင် အဲဒီ ပိုက်ဆံက ကိုယ့်အိတ်ထဲကနေ လစဉ် ပေးနေရမယ့် ပိုက်ဆံ။ အဲဒီ ပိုက်ဆံကို ရင်းနှီးမြှုပ်နှံထားရင် ကိုယ့်အတွက် အပိုဝင်ငွေရတယ်။ ကိုယ့်လခရော ရင်းနှီးမြှုပ်နှံ ထားတာကနေ ရတဲ့ ပိုက်ဆံရော ဝင်ငွေ နှစ်ခု ဖြစ်လို့ ခဏ အတွင်း ကြီးပွားနိုင်တယ်။ နို့မဟုတ်ရင် ကိုယ့်လခက ကားဖိုး အကြွေးပဲ ဆပ်နေရတာမို့ အလဟသ ကုန်သွားမှာ။”
“သူများတွေ ကားစီးနေတော့ မ လည်း စီးချင်တာပေါ့။”
“ဝယ်မပေးဘူး မပြောပါဘူးကွာ။ ကိုယ်ပိုက်ဆံရှိရင် မ စီးဖို့ BMW Convertible ဝယ်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား။”
-----------------------------------------------------------------------------------------------

ကိုလက်တွေ့ကြီးရေ
ကျွန်မနှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်။
ရှင်က နေရာတကာ လက်တွေ့ကျပေမယ့် ကျွန်မကတော့ နေရာတကာ လက်တွေ့ မကျနိုင်ဘူး။
ကျွန်မလည်း အခြား မိန်းကလေးများနည်းတူ ရှော့ပင် ထွက်ချင်တယ်။ ကိုယ့်ရည်းစားနဲ့ကိုယ် ရုပ်ရှင် သွားချင်တယ်။ အတူတူ လျှောက်လည်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ရှင်က မိန်းကလေးတွေရဲ့ စိတ်ကို နားမလည်ဘူး။
ရှင်လုပ်ချင်တာပဲ တစ်ခုတည်းပဲသိတယ်။
အခု ကျွန်မ နောက်တစ်ယောက်ကို အဖြေပေးလိုက်ပြီ။
သူက ကျွန်မကို အစစ အရာရာ ဂရုစိုက်တယ်။ ကျွန်မ ရှော့ပင်သွားမယ် ဆိုရင်လည်း သူကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့ပေးတယ်။ ဘေးနားကနေ အကြံပေးတယ်။ ရုပ်ရှင် ကြည့်ဖို့ ဆိုရင်လည်း ကျွန်မကတောင် စပြောစရာ မလိုဘဲ သူကပဲ ကျွန်မကို ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်သွားတယ်။ ရှင်နဲ့တော့ တခြားစီပဲ။
နောက်ပြီး ရှင့်လို သူများ သားသမီးကို ပစ္စလက္ခတ် လုပ်ဖို့ မစဉ်းစားဘူး။ ကျွန်မ ကို ဟိုတယ်မှာ တင့်တောင့်တင့်တယ် မင်္ဂလာဆောင်ယူမယ် ပြောတယ်။
ရှင့်ရဲ့ လက်တွေ့ကျတဲ့ အစီအစဉ်တွေ ရေရှည်မှာ ကောင်းလာနိုင်တာ မှန်ပေမယ့် ကျွန်မကတော့ ရှင့်ကို သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ အဲဒီတော့ ကျွန်မနဲ့ လိုက်ဖက်မယ့် အိမ်ထောင်ဖက်ကိုပဲ ရွေးချယ် သွားပါတယ်။
ရှင်လည်း ရှင့်ရဲ့ စိတ်နဲ့ကိုက်မယ့် ရှင့်ရဲ့ လက်တွေ့ကျတဲ့ စီမံကိန်းတွေကို လက်ခံမယ့် အိမ်ထောင်ဖက်ကို ပဲ ရှာပါတော့။

တစ်ချိန်က ရှင့်ရဲ့
မ

စူ့ထက်စူ လူစွမ်းကောင်းတွေ

ကျွန်တော်တို့နဲ့ မရှေးမနှောင်း စင်ကာပူ ရောက်ခဲ့ကြပြီး တစ်ကျောင်းတည်း အတူ တက်ခဲ့ကြတဲ့ မြန်မာကျောင်းသားတွေကတော့ စူ့ထက်စူ လူစွမ်းကောင်းတွေ ချည်းပါပဲ။ အနူတောမှာ လူချော ဖြစ်ကြတာလားတော့ မသိပါ။ :D ဒါပေမယ့် ထူးချွန်တာက တော့ အမှန်ပါပဲ။

ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းစတက်တဲ့ နှစ်က ကျောင်းမှာ မြန်မာကျောင်းသား အယောက် ၈၀ လောက် ရှိပါတယ်။ ၇၀ ကျော်က ကျွန်တော်တို့နဲ့ တစ်နှစ်တည်း အတူတူ ရောက်တဲ့သူတွေပါ။ အဲဒီအထဲမှာမှ ရန်ကုန် စက်မှုတက္ကသိုလ်က တဝက်တပျက်နဲ့ ထွက်လာတဲ့သူက အယောက် ၅၀ လောက် ပါပါတယ်။

ကျောင်းနဲ့ ဝေးနေတာ ကြာပြီဆိုတော့ အားလုံးက ပညာကို အတော်လေး လိုလိုချင်ချင် ဖြစ်နေကြပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ကွာလတီ ဘာသာ သင်တဲ့ မစ်(စ်) ကွမ် ဆိုတဲ့ ဆရာမကတော့ “မြန်မာကျောင်းသားတွေ knowledge hungry ဖြစ်နေကြတယ်။” လို့ မှတ်ချက် ပေးပါတယ်။ ပထမနှစ်မှာတော့ စာမေးပွဲတွေ ဖြေလိုက်တိုင်း အားလုံးလိုလိုရဲ့ အမှတ်တွေက ဝဲကားနေတာပါပဲ။

ကျောင်းက ဆရာဆရာမတွေကို မျက်လုံးပြူးအောင် လုပ်တဲ့သူတွေလည်း ပါပါတယ်။ မြို့ပြ အင်ဂျင်နီယာ ဘာသာက သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က ကျောင်းက သင်ပေးတဲ့ AutoCAD ကို လွယ်လွန်းတယ် ဆိုပြီး သူတို့ ဌာနမှာ ကွန်ပလိန်းတက်ပါတယ်။ အစကတော့ သူ့ကို ဌာနက လာနောက်နေတယ် ထင်တာပါ။ ဒါပေမယ့် သူက အတည်ပေါက် ပြောနေတော့ သူ့ကို နောက်ဆုံး အဆိုင်းမင့် တင်ရမယ့် ပုံနှစ်ပုံ ပေးပြီး ဆွဲခိုင်းပါတယ်။ သူက အဲဒီ ၂ ပုံကို တထိုင်တည်း တစ်နာရီအတွင်း ဆွဲပြလိုက်လို့ ဌာနက မင်းဒီလောက် တတ်ရင်လည်း သင်မနေနဲ့တော့ကွာ ဆိုပြီး Exemption ပေးလိုက်ပါတယ်။ ( AutoCAD အဲဒီလောက် ကျွမ်းတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်က အခုတော့ အမေရိကားမှာ စီးပွားရေးပညာ ဘာသာရပ်နဲ့ ပါရဂူဘွဲ့ စာတမ်းရေးနေပါတယ်။ :D )

နောက်ထပ် ကြားဖူးတာ တစ်ခု ရှိပါတယ်။ ဓာတု အင်ဂျင်နီယာ ဘာသာရပ် အတန်းမှာ ဆရာမက ညီမျှခြင်း တစ်ခု ပေးပြီး အဲဒီ ညီမျှခြင်းကို တနာရီ အတွင်း ညီအောင် ညှိပြနိုင် မလားလို့ ကျောင်းသားတွေကို စိန်ခေါ်ပါတယ်။ မြန်မာ ကျောင်းသား တစ်ယောက်က ၁၀ မိနစ်နဲ့ အဲဒီ ညီမျှခြင်းကို ညှိပြပါတယ်။ ဆရာမလည်း အတော်လေး ဖြုံသွားပါတယ်။ နောက်တော့ သူက မြန်မာ သူငယ်ချင်းတွေကို ဝန်ခံပါတယ်။ ဆယ်တန်း စာအုပ်ထဲက ညီမျှခြင်းကြီး ကွာ။ ငါအလွတ်ရနေတာ။ ချက်ချင်း အဖြေချရေးရင် မကောင်းလို့။ ၁၀ မိနစ်ကြာမှ ရေးတာလို့ ပါ။ သူကတော့ ကျွန်တော်တို့နှစ်က ဆယ်တန်း စာမေးပွဲမှာ မြန်မာ တနိုင်ငံလုံး ၁ ကနေ ၁၀ အတွင်း ဝင်တဲ့သူပါ။

စက်မှု အင်ဂျင်နီယာ ဘာသာရပ် အတန်းကတော့ တကယ့်လူတော်တွေချည်း စုနေတာပါ။ ကျွန်တော့် စီပုံးမှာ လာလာ အော်တတ်တဲ့ KT တို့ အတန်းပါ။ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းရဲ့ ထုံးစံက အမှတ် ၈၀ ကျော်ရုံနဲ့ ဂုဏ်ထူး မပေးပါဘူး။ အမှတ် ၈၀ ကျော်တဲ့သူက A ရပြီး အဲဒီအထဲကမှ Top 5 percent ကို ဂုဏ်ထူးပေးပါတယ်။ သူတို့အတန်းမှာ မြန်မာကျောင်းသားတွေ အားလုံးလိုလို သင်္ချာ ၁၀၀ ရကြလို့ ၉၉ မှတ်ရတဲ့သူတောင် ဂုဏ်ထူး မထွက်ဘူး လို့ ဆိုပါတယ်။

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဖော် မသူတော် လုပ်လိုက်ပါဦးမယ်။ ကျွန်တော် အင်ဂျင်နီယာ ကျောင်းသားပေမယ့် Programming ကို အတော် ဝါသနာ ကြီးပါတယ်။ ကျောင်းမှာ သင်တဲ့ Programming က ကျွန်တော့် အတွက်တော့ အတော့်ကို လွယ်လွန်းနေပါတယ်။ ကိုယ့်အတွက်တင် မဟုတ်ဘဲ တခြား ဘာသာရပ်က သူငယ်ချင်းတွေ အတွက်လည်း Programming အဆိုင်းမင့်တွေ ပရော့ဂျက်တွေ ကြုံရင် ကြုံသလို ရေးပေးတတ် ပါတယ်။ ဝါသနာ ပါလွန်းလို့ ရေးချင်လွန်းလို့ကို ရေးတာပါ။ အတန်းထဲမှာ C Programming ဖြေရင် ၁၀၀ ရတာများပါတယ်။ အမြဲတမ်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ၃ ခါလောက် ၁၀၀ ရပြီး နောက်တစ်ခေါက် စာမေးပွဲ စစ်တော့ ဆရာက မင်းအမှတ် မပြောတော့ဘူးကွာ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ သိလိုက်တော့လို့ ပြောပါတယ်။ အဲဒါတောင်မှ နှစ်ဆုံးလို့ အမှတ်ပေါင်းတော့ ၉၀ ကျော်ပဲ ရတာကြောင့် Top 5 percent မဝင်လို့ ဂုဏ်ထူး မထွက် ပါဘူး။

သင်္ကြန်ပြဇာတ်ထဲမှာ “အမေရေ။ သားတို့ ဆီမှာတော့ ၄လသင်တဲ့ ဘာသာကို ၄ ရက်နဲ့ ကျက်ပြီး ဂုဏ်ထူးတွေ ထွက်နေကြတယ်။” ဆိုပြီး ကျောင်းကို ပြောင်ကြပါတယ်။ စာက လွယ်လွန်းနေတာလားတော့ မသိပါဘူး။ အချင်းချင်းတော့ “စာမေးပွဲကျတယ် ဆိုတဲ့ကောင်က မနက်ဖြန် စာမေးပွဲ ရှိတာကို ဒီည စာမကျက်လို့လည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်မယ်။ ဒါမှမဟုတ် တစ်နှစ်လုံး ရှိသမျှ စာမေးပွဲ အကုန်လုံး စုတ်ပြတ်နေအောင် ဖြေခဲ့လို့လည်း ဖြစ်ချင် ဖြစ်မယ်။” လို့ ပြောကြပါတယ်။

ထူးထူးခြားခြား လက်ဖျားခါလောက်အောင် ဉာဏ်ကောင်းတဲ့သူများလည်း ရှိပါတယ်။ ဉာဏ်ကောင်းပေမယ့် စာမလုပ်တဲ့သူ တွေပါ။ ကျွန်တော်နဲ့ တအိမ်တည်း အတူ နေခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရဲ့ အဖြစ်တစ်ခု ကို မှတ်မိနေပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက သူဟာ နောက်တစ်နေ့ မနက် ဖိုင်နယ် စာမေးပွဲ ရှိတာကို စာမကျက်ဘဲ စောစောစီးစီး ဝင်အိပ်နေပါတယ်။ ည ၁၂ နာရီလောက် ရောက်တော့ နာရီ နှိုးစက်မြည်လို့ ထလာပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ စာထကျက်တယ် ထင်တာပါ။ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘောလုံးပွဲ ထကြည့်တာပါ။ ဘောလုံးပွဲ ပြီးမှ စာအုပ်ရှာပါတယ်။ ပြီးမှ စာကျက်ပါတယ်။ အဲဒါလည်း သိပ်မဆိုးတဲ့ ဂရိတ်နဲ့ အောင်တာပါပဲ။

ကျွန်တော်နဲ့ ၃ နှစ်စလုံး ဘာသာရပ် အတူတူ တစ်တန်းတည်း တက်ခဲ့တဲ့ အစ်ကိုကြီး တစ်ယောက်လည်း ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နောက်ဆုံးနှစ်မှာ သင်ရတဲ့ Control အင်ဂျင်နီယာ ဘာသာရပ်က ခက်လွန်းလို့ ကျောင်းသား အတော်များများ မလိုက်နိုင်ကြပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့လည်း ထူးမခြားနားပါပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ Mid-term ဖြေခါနီးမှ ဒီအတိုင်းတော့ မဖြစ်သေးဘူးလို့ သတိရတာနဲ့ စာကြည့်တိုက်မှာ တစ်ပတ်လောက် အသည်းအသန် စာအုပ်ရှာဖတ်ပြီး အဲဒီဘာသာကို နားလည်အောင် လုပ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘော်ဒါကြီးကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ သူ့အိမ်မှာ နှပ်နေပါတယ်။ တခန်းတည်း အတူတက်တာ ဆိုတော့ သူလည်း မရမှန်း ကျွန်တော် သိပါတယ်။ စာမေးပွဲ မဖြေခင် တရက်အလိုမှ သူက ဟေ့ကောင်။ ငါ့ကိုလည်း သင်ပေးဦး ဆိုလို့ ကျွန်တော်လည်း တတ်သလောက် မှတ်သလောက် ရှင်းပြလိုက်ပါတယ်။ စာမေးပွဲ ဖြေတော့ ကျွန်တော်က အောင်မှတ်နားမှာ ကပ်ကျပြီး သူကတော့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကို အမှတ် ကောင်းကောင်းနဲ့ အောင်ပါတယ်။ အတန်းထဲမှာ ဆရာက ကျွန်တော့်ကို “မင်းနားမလည်ရင်လည်း မင်းသူငယ်ချင်းကို သင်ခိုင်းပေါ့ကွာ။” လို့ လာပြောလို့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် အားရပါးရ ရယ်ခဲ့ကြ ပါတယ်။

KT ၊ photovigor နဲ့ ဟန်သူ အပါအဝင် Singapore Polytechnic မှာ တစ်ကျောင်းတည်း အတူတက်ခဲ့ကြတဲ့ မြန်မာ သူငယ်ချင်းတွေ အတွက် အမှတ်တရ ရေးလိုက်ပါတယ်။

ယူနီကုတ် ပြောင်းဖို့လိုအပ်သမျှ

ယူနီကုတ် ပြောင်းဖို့အတွက် ဘယ်က စရမှန်း မသိတဲ့သူတွေ အတွက် အချက်အလက်တွေ အားလုံးကို တတ်နိုင်သမျှ စုစည်း ပေးထားပါတယ်။

ယူနီကုတ် ဖောင့် ထည့်သွင်းခြင်း

ပထမဆုံးအနေနဲ့ ယူနီကုတ်ဖောင့်တွေထဲက GPL(General Public License), OFL (Open Font License) နဲ့ ဖြန့်ဝေထားတဲ့ ဖောင့်တွေကို တစုတစည်းတည်း Zip ဖိုင်နဲ့ ထည့်ပြီး တင်ထားပါတယ်။ အောက်က လင့်ခ်မှာ ရယူနိုင်ပါတယ်။
Download Myanmar Unicode Fonts Here

"MyanmarUnicodeFonts.zip" ဆိုတဲ့ ဖိုင်ထဲမှာ Myanmar NLP က ထုတ်တဲ့ Myanmar3 ၊ Solveware Solution က ထုတ်တဲ့ ပုရပိုက် နဲ့ ပိတောက်-ဇော်ဂျီဖောင့် တွေ ပါဝင်ပါတယ်။

Zip File ကို ဖွင့်ပြီး အထဲမှာ ပါတဲ့ ဖောင့်တွေ အားလုံးကို C:\Windows\Fonts ဆိုတဲ့ Folder ထဲကို ကူးထည့်ပါ။ (Windows 2000 based system တွေမှာတော့ C:\WINNT\Fonts ဆိုတဲ့ Folder ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။) Administrator right ရှိဖို့တော့ တော့ လိုအပ်ပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီလို Install လုပ်ပြီး သွားပြီ ဆိုရင်တော့ ယူနီကုတ်နဲ့ ရေးထားတဲ့ စာမျက်နှာတွေကို ဖတ်လို့ ရပါပြီ။

မြန်မာဝီကီပိဒိယ http://my.wikipedia.org စာမျက်နှာကို ကြည့်ပါ။ စာလုံးတွေ အကုန်လုံးကို အမှန်အတိုင်း မြင်ရတယ် ဆိုရင်တော့ Installation အောင်မြင်သွားပါပြီ။ (ကြုံတုန်း ကြိုက်တုန်း မြန်မာဝီကီပိဒိယပါ ကြော်ငြာဝင်လိုက်ပါတယ်။ :D )

ပိတောက်-ဇော်ဂျီဖောင့် ဆိုတာကတော့ အခုရက်ပိုင်းအတွင်း Myanmar IT Professional ဖိုရမ်က Lionslayer လက်စွမ်းပြ ထားတဲ့ ဖောင့်ပါ။ မူရင်း SIL International က ထုတ်တဲ့ ပိတောက်ဖောင့်ကို ဇော်ဂျီရဲ့ စာလုံးတွေနဲ့ အစားထိုးထား ပါတယ်။ အဲဒီအတွက် ပိတောက်ဖောင့်ကို သုံးထားပေမယ့် ဇော်ဂျီက စာလုံးတွေ အတိုင်း မြင်ရပါတယ်။ ပိတောက်-ဇော်ဂျီဖောင့်အကြောင်း အသေးစိတ် သိချင်ရင် ဒီမှာ ဖတ်လို့ရပါတယ်။

ယူနီကုတ် ကီးဘုတ် ထည့်သွင်းခြင်း

ယူနီကုတ် ကီးဘုတ်ကို တစ်ခါမှ မသုံးဖူးတဲ့ သူတွေ အတွက် စမ်းသုံးကြည့်ကြဖို့ အကြံပေးချင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အတွေ့အကြုံအရ ပြောရမယ် ဆိုရင် အခြား မြန်မာကီးဘုတ် သုံးဖူးတဲ့ သူတွေ အတွက် တပတ်အတွင်း ယူနီကုတ် ကီးဘုတ်နဲ့ အသားကျနိုင် ပါတယ်။ မြန်မာစာကို စာလုံးပေါင်းအတိုင်း ရိုက်ရတဲ့အတွက်လည်း ပိုမြန်အောင် ရိုက်နိုင်ပါတယ်။ ကောင်းတဲ့အချက်တစ်ချက်ကတော့ စံနှုန်းညှိထားတဲ့ အတွက် ယူနီကုတ် ကီးဘုတ်တစ်ခု ရှိရင် ဘယ်ယူနီကုတ် ဖောင့်ကို မဆို သုံးပြီး ရိုက်လို့ရပါတယ်။

Myanmar3 Installation package ကို အောက်က လင့်ခ်မှာ ရယူနိုင်ပါတယ်။

Download Myanmar3 Installation Package Here

အဲဒီ Package မှာ ဖောင့်၊ ကီးဘုတ်၊ လက်ကွက် နဲ့ ယူနီကုတ် ရိုက်နည်းတွေ တစုတစည်းတည်း ပါပါတယ်။ Install လုပ်ပြီးတဲ့အခါမှာ Start->Program Files->Myanmar3 ဆိုတဲ့ Menu အောက်မှာ ရှာလို့ ရနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် Installation လုပ်တဲ့နေရာမှာ မသေမချာ မရေမရာ ဖြစ်နေတဲ့ သူများအတွက် Unofficial Installation Guide ရေးထားပါတယ်။ အောက်က လင့်ခ်မှာ Download လုပ်လို့ရပါတယ်။

Download Myanmar3 Unofficial Installation Guide Here

ယူနီကုတ် ကီးဘုတ်ကို ဘယ်က စရမှန်း မသိဖြစ်နေတဲ့ သူများ အတွက် FAQ တစ်ခုလည်း ရေးထားပါတယ်။ အောက်ကလင့်ခ်မှာ Download လုပ်လို့ရပါတယ်။

Download Unicode Keyboard FAQ Here

ဇော်ဂျီလက်ကွက်ဖြင့် ယူနီကုတ် စာလုံးများ ရိုက်ခြင်း

ဇော်ဂျီလက်ကွက်ကိုပဲ ဆက်သုံးချင်တယ် ဆိုတဲ့ သူတွေ အတွက်တော့ ဇော်ဂျီလက်ကွက်နဲ့ ယူနီကုတ် ကီးဘုတ် ရှိပါတယ်။

ပထမဆုံး NHM Writer ကို Install လုပ်ဖို့ လိုအပ်ပါလိမ့်မယ်။
http://software.nhm.in/products/writer

ယူနီကုတ် ၅.၁ စာလုံး ဇော်ဂျီ လက်ကွက်နဲ့ ကီးဘုတ်ကို အောက်ကလင့်ခ်မှာ Download လုပ်ပါ။
http://novasteps.com/Unicode_5.1_Zawgyi_Layout.zip

NHM Writer ကို Install လုပ်တဲ့ အချိန် ကြိုက်တဲ့ဘာသာ စကားကို ရွေးပါ။ Install လုပ်ပြီးသွားရင် Run ပါ။ Taskbar ထဲက NHM အိုင်ကွန်ကို Right-Click နှိပ်ပြီး Settings ကို ရွေးပါ။ ပြီးရင် ခုန Download လုပ်ထားတဲ့ ကီးဘုတ် အသစ်ကို ထည့်ပါ။

ဒီကီးဘုတ်ရဲ့ လက်ကွက်ဟာ ဇော်ဂျီနဲ့ အတူတူ ပါပဲ။ ဇော်ဂျီလို DeadKey ကို သုံးလို့ရပါတယ်။ Special Key ']' ကို သုံးပြီး English punctuations တွေ နံပါတ်နဲ့ အက္ခရာတွေကို ရိုက်လို့ ရပါတယ်။

ဇော်ဂျီကီးဘုတ်ဖြင့် ယူနီကုတ်စာလုံးများ ရိုက်ခြင်း

ကီးဘုတ် ဒရိုင်ဘာ အသစ် ထပ်မထည့်ချင်ဘူး။ ရှိပြီးသား ဇော်ဂျီကီးဘုတ်နဲ့ပဲ ရိုက်ချင်တယ် ဆိုတဲ့သူတွေ အတွက်ကတော့ ကွန်ဗာတာ တစ်ခု ဒေါင်းလုပ် လုပ်ဖို့ လိုအပ်ပါလိမ့်မယ်။
Download Web-based Converter Here

ကွန်ဗာတာထဲမှာ ဇော်ဂျီနဲ့ ရိုက်ထည့်ပြီး ယူနီကုတ်စာလုံးပြောင်းလို့ ရပါတယ်။ ကွန်ဗာတာက အင်တာနက်စာမျက်နှာ ပုံစံ လုပ်ထားတဲ့ အတွက် စက်ထဲမှာ Install လုပ်ဖို့မလိုပါဘူး။ Zip File ထဲမှာ ပါတဲ့ Converter.htm ကို Webpage တစ်ခု အနေနဲ့ပဲ ဖွင့်ထားဖို့ လိုအပ်ပါလိမ့်မယ်။

ဘားဂလစ်ခ်ျသုံး၍ ယူနီကုတ် စာလုံးများ ရိုက်ခြင်း

မြန်မာစာကို လုံးဝ မရိုက်ဖူးဘူး မြန်မာကီးဘုတ်နဲ့လည်း အကျွမ်းတဝင် မရှိဘူး ဆိုတဲ့ သူတွေ အတွက် Seth Hetu နဲ့ မာ့ခ်တို့ ပူးပေါင်းပြီး ရေးထားတဲ့ ဝိဇ္ဖာ ဘားဂလစ်ခ်ျ စာရိုက်စနစ်ကို သုံးကြည့်ဖို့ အကြံပေး ချင်ပါတယ်။ ဝိဇ္ဇာ စာရိုက်စနစ်ဟာ မြန်မာကီးဘုတ် သိစရာ မလိုပဲ ဘားဂလိပ် စာလုံးတွေ အားလုံးကို မြန်မာစာလုံး အဖြစ် ပြောင်းပေးပါတယ်။ အဲဒါအပြင် ဝိဇ္ဖာဟာ ကွန်ပြူတာထဲမှာ Install လုပ်စရာ မလိုဘဲ သုံးလို့ရပါတယ်။

၁။ ဝိဇ္ဖာ စာရိုက်စနစ်ကို အောက်က လင့်ခ်မှာ ဒေါင်းလုပ် လုပ်ပါ။
waitzar_release_1.7.zip
၂။ Zip File ကို Extract လုပ်ပြီး Waitzar.exe ကို Run ပါ။ Windows ရဲ့ ညာဖက် အောက်ဆုံး ထောင့်မှာ ဝိဇ္ဖာအိုင်ကွန် ပေါ်လာပါလိမ့်မယ်။ Right-Click နှိပ်ပြီး Myanmar ကို ရွေးပါ။ ဒါမှ မဟုတ်ရင် Ctrl+shift ကို နှိပ်ပြီး မြန်မာစာ ပြောင်းလို့ ရပါတယ်။ ဝိဇ္ဖာဟာ ဇော်ဂျီနဲ့ ယူနီကုတ် ၅.၁ နှစ်မျိုးစလုံးအတွက် သုံးလို့ရပါတယ်။ Default Encoding က ယူနီကုတ် ၅.၁ ဖြစ်တဲ့အတွက် ယူနီကုတ် ရိုက်မယ်ဆိုရင် Encoding ပြောင်းစရာ မလိုပါဘူး။

ဝိဇ္ဖာနဲ့ စာရိုက်တဲ့ ပုံစံကို အောက်က ပုံမှာမြင်နိုင်ပါတယ်။ ဘားဂလိပ်က နေ မြန်မာစာလုံး တစ်လုံးထက်ပိုပြီး တူနေရင် ၁၊၂၊၃၊၄ ရွေးစရာ ပေါ်လာပါလိမ့်မယ်။ ကိုယ်ရွေးချယ်ချင်တဲ့ စာလုံးကို ၁၊၂၊၃၊၄ နှိပ်ပြီး ရွေးပါ။



ယူနီကုတ် မဟုတ်သော စာများကို ယူနီကုတ်သို့ ပြောင်းလဲခြင်း

ဇော်ဂျီနဲ့ ရေးထားတဲ့စာတွေကို ယူနီကုတ်စာလုံး တွေ အဖြစ် ပြောင်းချင်ရင် Web-based ကွန်ဗာတာ သုံးပြီး ပြောင်းလို့ ရပါတယ်။ ခုနလည်း ညွှန်းခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီ ကွန်ဗာတာက Open Source အနေနဲ့ ဖြန့်ချီထားပါတယ်။

Download Web-based Converter Here

နောက်ထပ် Download ယူနိုင်တဲ့ ကွန်ဗာတာ တစ်ခုကတော့ Solveware Solution က ထုတ်တဲ့ စာရေးကြီး (Officer) ကွန်ဗာတာပါ။ Free Version ကို အောက်က လင့်ခ်မှာ ရယူနိုင်ပါတယ်။

Download Officer Converter Here

စာရေးကြီး ကွန်ဗာတာမှာတော့ ဇော်ဂျီ တစ်ခုတည်းသာ မကပဲ ဝင်းမြန်မာ၊ မြစေတီ၊ မြန်မာ၁ ဖောင့်နဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ စာတွေကိုလည်း ယူနီကုတ် စံနှုန်းညီတဲ့ စာလုံးတွေ အဖြစ် ပြောင်းလို့ ရပါတယ်။ စာရေးကြီး ကွန်ဗာတာရဲ့ မြန်မာစာနဲ့ ရေးထားတဲ့ မီနူးတွေ ကို မြင်နိုင်ဖို့အတွက် စက်ထဲမှာ ပုရပိုက်ဖောင့် ရှိနေဖို့ လိုပါတယ်။ ပထမဆုံး ကျွန်တော် ညွှန်းခဲ့တဲ့ MyanmarUnicodeFont.zip ထဲမှာ ပုရပိုက်ဖောင့် ပါဝင်ပါတယ်။ ပုရပိုက်ဖောင့်ကို ဒီလင့်ခ် ကနေလည်း Download ယူနိုင်ပါတယ်။

Blogspot ပေါ်က ဘလော့ခ်တစ်ခုကို ယူနီကုတ်သို့ ပြောင်းခြင်း

Blogspot ပေါ်မှာ ဇော်ဂျီနဲ့ ရေးထားတဲ့ ဘလော့ခ်တစ်ခုကို စာရေးကြီး ဆော့ဖ်ဝဲလ် သုံးပြီး နာရီပိုင်းအတွင်း ယူနီကုတ် ဘလော့ခ် အဖြစ် ပြောင်းလဲပစ်လို့ ရပါတယ်။ ပို့စ် ၁၀၀ ကျော် ရှိတဲ့ ကျွန်တော့် ဘလော့ခ်ကို ပြောင်းတာ မိနစ် ၂၀ လောက် ကြာပါတယ်။ Blogspot ပေါ်က ဇော်ဂျီနဲ့ ရေးထားတဲ့ ဘလော့ခ်ကို ယူနီကုတ် ဘလော့ခ် အဖြစ် ပြောင်းလဲဖို့ ကျွန်တော် ဘလော့ခ် ၂ ခု ၃ ခုကို သုံးပြီး စမ်းသပ်ထားပါတယ်။ အသေးစိတ် လမ်းညွှန်ကို အောက်ကလင့်ခ်မှာ ရယူနိုင်ပါတယ်။

ဇော်ဂျီဘလော့ခ်ကို ယူနီကုတ် ပြောင်းလဲနည်း ရယူရန်

ယူနီကုတ် ပြောင်းတဲ့ နေရာမှာ ကြုံတွေ့ရတဲ့ အခက်အခဲတွေကို ကူညီ ဖြေရှင်းပေးဖို့ Google Group တစ်ခု ရှိပါတယ်။ မေးချင်တာတွေ အခက်အခဲတွေကို Google Myanmar Unicode 2009 Group မှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း အားမနာတမ်း လာရောက်ဆွေးနွေးနိုင်ပါတယ်။

http://groups.google.com.sg/group/myanmar-unicode-2009

ဘယ်သူတွေ ပြောင်းသည် ဖြစ်စေ မပြောင်းသည် ဖြစ်စေ ကျွန်တော်တော့ ယူနီကုတ် ပြောင်းဖို့ အသင့် ဖြစ်နေပါပြီ။ ဖူးနုသစ်ကို ၂၀၀၉ ခုနှစ် သြဂုတ်လ ၁၆ ရက်နေ့ကနေ စပြီး ယူနီကုတ် ၅.၁ နဲ့ပဲ မြင်ရပါတော့မယ်။ အဆင်မပြေ မှုတွေ ရှိခဲ့ရင် ဆောရီးပါ။

Credits:
Myanmar3 (MyanmarNLP)
Parabaik, Officer, Web-based Converter ( Solveware Solution)
Waitzar Input System (Seth Hetu, Ko Soe Min (Mark))
Padauk-Zawgyi (SIL International, Lionslayer, Alpha)
Unicode 5.1 Zawgyi Keyboard (Ko Ravi)

ကျွန်ခံသူတို့ရဲ့ ပေါက်ကွဲသံစဉ်များ

ကျွန်ခံတယ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးက ကြားရတာ အတော်ဆိုးပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း နိုင်ငံရပ်ခြား ရောက်နေတဲ မြန်မာလူမျိုးတွေရဲ့ ပါးစပ်က မကျေနပ်ချက်တွေ ပွင့်ထွက်လာတဲ့ အခါမှာ အဲဒီစကားလုံးကို အမြဲလိုလို ကြားရတတ်ပါတယ်။

ကျွန်တော့် အတွက်ကတော့ ရောက်ရောက်ချင်း ဆောက်နဲ့ထွင်း ဆိုသလိုပါပဲ။ နိုင်ငံရပ်ခြား စရောက်ကတည်းက အဲဒီ စကားလုံးနဲ့ စပြီး မိတ်ဆက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော် စင်ကာပူကို ရောက်ခါစက ဆော့ဖ်ဝဲလ် ကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ မန်နေဂျာ ရာထူးနဲ့ အလုပ် လုပ်နေတဲ့ မြန်မာ အစ်ကိုကြီး တစ်ယောက်ရဲ့ အိမ်မှာ ခဏ နေဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီ အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော့်ကို “ငါတို့ သူများနိုင်ငံမှာ လာအလုပ်လုပ်တယ် ဆိုတာ ရှင်းရှင်း ပြောရရင်တော့ ကျွန်လာခံတာ ပဲကွ။ အဲဒီတော့ အချိန်ရှိတိုင်း သောက်လိုက် စားလိုက် လုပ်နေပြီး ရသမျှ ပိုက်ဆံတွေ လျှောက်ဖြုန်းပစ် မနေနဲ့။ အချိန်ဖြုန်း မနေနဲ့။ နိုင်ငံခြားက ပြန်ရင် ပိုက်ဆံဖြစ်ဖြစ် အတွေ့အကြုံ ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်အတွက် တစ်ခုခုတော့ ပါအောင် လုပ်သွားကွ။” လို့ သတိပေး ခဲ့ဖူး ပါတယ်။ သူပြောတဲ့ စကားကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ ဟုတ်သလိုပါပဲ။ နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ အခြေချပြီး နေမယ် ဆိုတဲ့သူတွေ အတွက်ကတော့ အဲဒီစကားက အကျုံးမဝင် ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အချိန်တန်ရင် အိမ်ပြန်မယ်လို့ စိတ်ကူးထားတဲ့ သူတွေ အတွက်ကတော့ နိုင်ငံခြားမှာ လာအလုပ်လုပ်ပြီး ဘာမှ မပါဘဲ လက်ချည်းသက်သက် ပြန်သွားရင် ကိုယ့်ဘဝရဲ့ အချိန်တွေထဲက တစိတ်တပိုင်းကို အကြောင်းမဲ့ သက်သက် ရောင်းစားလိုက် သလိုပါပဲ။ လူတိုင်းကတော့ အဲဒီလို ထင်ချင်မှလည်း ထင်ပါလိမ့်မယ်။

ကျွန်တော် စလုံးမှာ နေပြီး ၂ နှစ်လောက် အကြာမှာတော့ ဆွေမကင်း မျိုးမကင်း သင်္ဘောသား တစ်ယောက် စင်ကာပူမှာ သင်္ဘော ဒေါက်တင်ဖို့ ရောက်လာပါတယ်။ သူတို့ သင်္ဘောမှာ ကြီးလေးကြီး ဆိုတဲ့ အကြီးဆုံး အရာရှိကြီး ၄ ယောက်က လွဲရင် ကျန်တဲ့ သင်္ဘောသား အားလုံးက မြန်မာတွေပါ။ အဲဒါနဲ့ သင်္ဘောသား အစ်ကိုကို “မြန်မာတွေနဲ့ အတူတူ လုပ်ရတာ ပျော်စရာကြီးနေမှာပဲနော်။ အရာရှိတွေပါ မြန်မာတွေ ဖြစ်ရင် ပိုကောင်းမယ်။” လို့ ပြောမိပါတယ်။ အဲဒီတော့ သူက “ငါတော့ မြန်မာ အရာရှိတွေအောက် မလုပ်ချင်ဘူး။ ဒီကောင်တွေက ကျွန်ပါး မဝဘူးကွ။ သူတို့ကိုယ် သူတို့ လခစား ဆိုတာကို မေ့နေကြတယ်။ ပိုက်ဆံပေးခိုင်းတာ တန်အောင် လုပ်ပေါ့ကွာ။ ကိုယ့်အဖေ ကုမ္ပဏီမှ မဟုတ်တာ။ အဲဒါကို သူတို့ နာမည်ကောင်းရဖို့ အောက်က သင်္ဘောသားတွေကို အတင်းဖိခိုင်းတယ်။ ငါတို့မှာက ပြဲနေအောင် လုပ်ရတယ်။ အဖြူကောင်တွေက အဲဒီလို မဟုတ်ဘူးကွ။ ဒီကောင်တွေက ကိုယ်လည်း လခစား သူလည်း လခစားဆိုတာ သဘောပေါက်တယ်။ အချိန်တန်လို့ အလုပ်ပြီးရင် ပြီးတာပဲ။ အရေး မပါတာတွေ လျှောက် မလုပ်ခိုင်းဘူး။ သူတို့ လက်အောက်မှာ အလုပ်လုပ်ရတာ ပိုကောင်းတယ်ကွ။” လို့ ပြန်ပြီး မှတ်ချက်ပေးပါတယ်။ အဲဒီတော့မှ ဒါမျိုးတွေလည်း ရှိသေးသကိုးလို့ သဘောပေါက်ပါတယ်။

ကျွန်တော် တွေးကြည့်မိပါတယ်။ မြန်မာလူမျိုးတွေ ခိုင်းကောင်းတယ် ဆိုတာ ဂုဏ်ယူစရာ တစ်ခုလား။ ခိုင်းကောင်းတာနဲ့ အလုပ် ကြိုးစားတာနဲ့ အဓိပ္ပါယ် ဖွင့်ဆိုချက်ချင်း မတူဘူးလို့ ထင်ပါတယ်။ အလုပ်ကြိုးစားတယ် ဆိုတာ ဂုဏ်ယူစရာပေမယ့် ခိုင်းကောင်းတယ် ဆိုတာ ဂုဏ်ယူစရာ မဟုတ်တဲ့ အပြင် အ တယ်လို့တောင် တခြားသူတွေ ထင်စရာ ဖြစ်နေပါသေးတယ်။

ကျွန်တော် ကျောင်းပြီးတော့ ပထမဆုံး လုပ်ခဲ့တဲ့ ကုမ္ပဏီ ၂ ခုမှာ မြန်မာဝန်ထမ်း မရှိပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် တတိယမြောက် ကုမ္ပဏီ ရောက်တဲ့ အချိန်မှာ မြန်မာဝန်ထမ်းတွေ အများကြီးတွေ့တော့ ပျော်သွားပါတယ်။ Engineering ဘက်မှာ ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း ရှိပေမယ့် ထုတ်လုပ်ရေး အပိုင်းမှာ မြန်မာ Technician အယောက် ၂၀ လောက် ရှိပါတယ်။ သူတို့ကို ကျွန်တော်တို့ ကုမ္ပဏီကနေ ဆပ်ကန်ထရိုက်နဲ့ ငှားထားတာပါ။ သူတို့ကို လက်ရှိ အလုပ်ခန့်ထားတဲ့ ကုမ္ပဏီမှာလည်း မြန်မာဝန်ထမ်းတွေ မန်နေဂျာရာထူး အပါအဝင် အတော်များများ ရှိတယ်လို့ သိရပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အမှတ် မရှိပါဘူး။ သူတို့ကို ထပ်မေးပါတယ်။ မြန်မာမန်နေဂျာတွေနဲ့ အလုပ်လုပ်ရတာ ဘယ်လို နေသလဲလို့ တီးခေါက်ကြည့်မိပါတယ်။

မြန်မာ အကိုကြီးတစ်ယောက်က “တို့ ကုမ္ပဏီက တစ်ချို့ မြန်မာ မန်နေဂျာတွေက သောက်ရူးတွေကွ။ အလကား ဘဝင်မြင့်နေတာ။ ဒီကောင်တွေ လည်း ကုမ္ပဏီ ဝန်ထမ်း ငါတို့လည်း ကုမ္ပဏီ ဝန်ထမ်းပဲကွာ။ ပိုက်ဆံရလို့ အလုပ်လာလုပ်နေကြတာပဲ။ အဲဒါကို သူတို့ကို ဆရာလို့ ခေါ်စေချင်တယ်။ အရေးမပါတဲ့ ကိစ္စကွာ။ ရာထူးကြီးတာနဲ့ ဘာကိစ္စ ဆရာ ခေါ်ရမှာလဲ။ သူတို့ ဆီက ပညာတွေ ငါတို့ကို သင်ပေးနေတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ သူတို့ ကွေျးတဲ့ ထမင်း စားနေရတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ မြန်မာနိုင်ငံမှာ ဆိုရင်တော့ ထုံးစံပေါ့ကွာ။ အခု ဒီကောင်တွေက သူများနိုင်ငံ လာပြီး ကျွန်ခံနေတာတောင် အဲဒီ အကျင့်တွေ မဖျောက်နိုင်ဘူး။ သူတို့ကို ဆရာခေါ်တဲ့ကောင်တွေ ပစားပေးတယ်။ ငါတို့လို ဂွတိုက်တတ်တဲ့ ကောင်တွေကျတော့ ချောင်ထိုးထားတယ်။ တို့လူမျိုးတွေ ဒီပုံနဲ့ ဆိုရင်တော့ မလွယ်ပါဘူးကွာ။” လို့ ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ဆဲရင်း ရင်ဖွင့်ပါတယ်။

အဲဒီလိုပြောတော့ ရန်ကုန်မှာတုန်းက ဗြိတိသျှ သံရုံးမှာ ဝန်ထမ်းအဖြစ် အလုပ်လုပ်နေတဲ့ မြန်မာ အစ်ကိုကြီး တစ်ယောက် ပြောခဲ့တာ ကို သတိရ မိပါတယ်။ သူက ကျွန်တော်တို့ကို “ဟေ့့ကောင်တွေ။ အားရှိတိုင်း တွေ့သမျှ သူတိုင်းကို ရက်စ်ဆာ လုပ်မနေနဲ့။ ဆာတပ်ခေါ်ရအောင် ဒီကောင်တွေလည်း ဘာကောင်တွေမှ မဟုတ်ဘူး။ ငါတို့ သံရုံးမှာဆို သံအမတ်ကြီး ကိုတောင် ဘယ်သူမှ ဆာ တပ်မခေါ်ဘူး။” လို့ ပြောပြခဲ့ဖူးတာကို သွားသတိရမိ တာပါ။

ကျွန်တော် ကြုံခဲ့ဖူးသလောက်တော့ နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ရှိတဲ့ အင်ဂျင်နီယာ လုပ်ငန်းခွင်ထဲမှာ ဘယ်သူ့ ဘယ်သူမှ ဆရာခေါ်ရိုး ထုံးစံ မရှိပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ မန်နေဂျင်း ဒါရိုက်တာ၊ အမှုဆောင် အရာရှိချုပ် ၊ ဒါရိုက်တာ စတဲ့သူမျိုးတွေကို စကားပြောရင်တောင် နာမည်ရှေ့မှာ မစ္စတာ တပ်ခေါ်တာ လောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ ဆာ ခေါ်တယ် ဆိုတာ မကြားဖူးသလောက် ပါပဲ။ အဲဒီလို ထုံးစံတွေကို သိရဲ့သားနဲ့ မြန်မာ လူမျိုး အချင်းချင်း ဆရာ အခေါ်ခံ ချင်သေးတဲ့ အဲဒီလို စိတ်ဓာတ်မျိုးတွေ ရှိနေသေးတယ် ဆိုတာတော့ ကြားရတာတောင် မယုံနိုင်စရာ ကောင်းပါတယ်။ နိုင်ငံရပ်ခြား ရောက်နေပြီးမှတော့ ဒီလို စိတ်ဓာတ်မျိုးတွေ ပြင်သင့်တာပေါ့ လို့ပဲ ကျွန်တော့်ကို ရင်ဖွင့်တဲ့ အစ်ကိုကြီး ဘက်ကပဲ ထောက်ခံ မိပါတယ်။

ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး။ ဟိုတစ်နေ့က သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ဆီက “သူများနိုင်ငံ လခစားလုပ်ပြီး တသက်လုံး ကျွန်ခံ မနေနိုင်ဘူး” ဆိုပြီး ပေါက်ကွဲထွက်လာတဲ့ စကားကို ကြားတော့ ကျွန်ခံတယ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ဆက်စပ်ပြီး တွေးမိ သွားတာတွေပါ။ ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ အဖြစ်တွေကို ပြန်စဉ်းစားမိလို့ စိတ်ထဲ ပေါ်လာတာတွေ ချရေးဖြစ် သွားပါတယ်။