လက်တစ်ကမ်းက အင်ဖော်မေးရှင်း

ဒီနေ့ခေတ်မှာ ပညာရှာချင်တဲ့ လူတွေ အတော်ကံကောင်းကြ ပါတယ်။ အင်တာနက်ရဲ့ အကျိုးကျေးဇူးကြောင့် အင်ဖော်မေးရှင်း တွေကို လိုရင် လိုသလောက် အများကြီး ရနိုင်ပါတယ်။ ကိုယ်မသိသေးတဲ့ အကြောင်းအရာ တစ်ခုကို သိချင်ရင် ဝီကီပိဒိယမှာ သွားရှာဖတ်လို့ ရပါတယ်။ အဲဒါမှ မကျေနပ်သေးရင် မစ္စတာ ဂူဂဲလ်ကို မေးလို့ ရပါတယ်။ ပညာရပ်တစ်ခုနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ စာအုပ်စာတမ်းတွေ ဖတ်ချင်ရင် 4shared လို ဝက်ဘ်ဆိုဒ် တွေကနေ E-book တွေ လိုသလောက် Download လုပ်ပြီး ဖတ်လို့ ရပါတယ်။ နိုင်ငံတကာ တက္ကသိုလ်တွေက လက်ချာတွေကို ကြည့်ချင်ရင် MIT Open Courseware လို ဝက်ဘ်ဆိုဒ်တွေ၊ Open Courseware Consortium လို ဝက်ဘ်ဆိုဒ်တွေ၊ NPTel လို ဝက်ဘ်ဆိုဒ်တွေမှာ သွားပြီး ကြည့်နိုင်ပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့ မြန်မာနိုင်ငံမှာ ရှိနေခဲ့တဲ့ အချိန်တုန်းကတော့ အင်ဖော်မေးရှင်း ဆိုတာ ရှားပါး ပစ္စည်း တစ်ခုပါပဲ။ အဲဒီအချိန်က ရန်ကုန်မှာ အင်တာနက် ဆိုတာလည်း မရှိသေးတော့ နည်းပညာတွေကို လေ့လာရင်း ကိုယ်နားမလည်တဲ့ အရာတစ်ခု ဒါမှမဟုတ် ကိုယ်သိချင်တဲ့ အရာ တစ်ခုခု ရှိရင် မေးဖို့မြန်းဖို့ လူကို လိုက်ရှာရပါတယ်။ နည်းပညာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ မိတ္တူဆွဲထားတဲ့ စာအုပ်ကလေးများ ဖတ်ခွင့်ရရင်ပဲ အတော်ကို ကျေနပ် ရပါတယ်။ အားတဲ့အချိန်ကလေးတွေ British Council သွား ဒါမှမဟုတ် USIS သွားပြီး ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ ဆောင်းပါးကလေး တစ်ပုဒ်တစ်လေများ ဂျာနယ်ထဲမှာ စာအုပ်တွေထဲမှာ ဖတ်ခွင့်ရလိုက်ရင် ဝမ်းသာလို့ မဆုံးပါဘူး။

စင်ကာပူကို စရောက်လာတဲ့ အချိန်မှာတော့ အင်ဖော်မေးရှင်းတွေ များလွန်းတော့ ရုတ်တရက် အင်ဖော်မေးရှင်း ရှော့ခ် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းစာကြည့်တိုက်က စင်ကာပူမှာ နည်းပညာဆိုင်ရာ စာအုပ်တွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ အစုံဆုံး စာကြည့်တိုက်တွေထဲမှာ တစ်ခု အပါအဝင် ဖြစ်ပါတယ်။ ၅ ထပ်ရှိတဲ့ စာကြည့်တိုက်မှာ ၃ ထပ်ကျော်လောက်က နည်းပညာဆိုင်ရာ စာအုပ်တွေနဲ့ ပြည့်နေပါတယ်။ ရန်ကုန်မှာတုန်းက C++ နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ် ဖတ်လို့ရဖို့ British Council စာကြည့်တိုက်မှာ အခြားသူတွေနဲ့ အလုအယက် ငှားခဲ့ရဖူးပါတယ်။ ကျောင်းစာကြည့်တိုက် မှာတော့ C++ နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စာအုပ်ချည်းပဲ စာအုပ်စင် နှစ်စင်လောက် ရှိပါတယ်။ အဲဒီလောက်များတော့ ဘယ်ကစလို့ ဘာကိုဖတ်ရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး။ အဲဒါတင် မကသေးပါဘူး။ ကျောင်းသားတွေ အနေနဲ့ Safari လို အွန်လိုင်း စာကြည့်တိုက်က E-book တွေကို ကြိုက်တဲ့နေရာကနေ အင်တာနက် သုံးပြီး ဖတ်လို့ရအောင် လုပ်ပေးထားပါတယ်။ စာကြည့်တိုက်ထဲမှာ အထပ်တစ်ထပ်ကို Multimedia Collection အနေနဲ့ သီးသန့် ထားပေးပြီး စီဒီရွမ်တွေ ဗွီဒီယိုတွေ ကြည့်လို့ရအောင် လုပ်ပေးထားပါတယ်။ အပြင်ကိုတော့ ငှားလို့ မရပါဘူး။ ပထမနှစ် ကျောင်းသားဘဝ တုန်းက ဒီဂျစ်တယ် အီလက်ထရွန်းနစ်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ၁၈ ခွေတွဲ ဗွီဒီယို စီးရီး၊ Visual Basic နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ၁၆ ခွေတွဲ စီဒီရွမ်တွေကို အချိန်ရရင် ရသလို စာကြည့်တိုက်မှာ သွားကြည့်ဖြစ်တာကို မှတ်မိပါသေးတယ်။

အင်တာနက် သုံးဖြစ်တော့ အင်ဖော်မေးရှင်းက ပိုပြီး ဖောင်းပွလာပါတယ်။ အရင်က နည်းပညာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ဂျာနယ် မဂ္ဂဇင်း အသစ်တွေကို ခက်ခက်ခဲခဲ ရှာဖတ်ရဖူးတော့ အင်တာနက်ထဲမှာ နည်းပညာနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ဂျာနယ် မဂ္ဂဇင်းတွေ အတော်များများကို အီးမေးလ်နဲ့ Subscribe လုပ်ထားလိုက်မိပါတယ်။ တစ်လလောက် ကြာတော့ ကျွန်တော် လက်လျှော့လိုက်ပါတယ်။ တစ်နေ့တစ်နေ့ ဒီလောက်များတဲ့ အီးမေးလ်တွေကို ကုန်အောင် မဖတ်နိုင်လို့ပါ။ အင်တာနက်ထဲမှာလည်း ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ ဝက်ဘ်ဆိုဒ်ကလေးများ ရှိရင်တော့ မကြာခဏ ဝင်ဖတ်ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ကျွန်တော် အရောက်ဖြစ်ဆုံး ဝက်ဘ်ဆိုဒ်ကတော့ အီလက်ထရွန်းနစ် နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ Epanorama ပါ။

ဒါပေမယ့် အဲဒီလောက် အင်ဖော်မေးရှင်းတွေ များနေတော့လည်း ပြသနာက ရှိလာပါတယ်။ တွေ့သမျှ အကုန် လိုက်ဖတ်နေရင် ဒီတစ်သက်တောင် ပြီးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်လိုချင်တဲ့ အင်ဖော်မေးရှင်းကို စိစစ်ပြီး ထုတ်ယူတတ်ဖို့ လိုလာပါတယ်။ အစက အဲဒီအချက်ကို သဘောမပေါက်တော့ ရှိသမျှ အကုန် လျှောက်ဖတ်ပြီး လိုရင်းကို မရောက်တော့ပါဘူး။ စာအုပ်တိုင်းကို ရှေ့ဖုံးကနေ နောက်ဖုံးအထိ ဖတ်နေဖို့ အချိန်မရှိပါဘူး။ ကိုယ်သိချင်တဲ့ အကြောင်းအရာကိုပဲ Index ကနေ ရှာပြီး ရွေးဖတ်တတ်တဲ့ အကျင့်ကို လုပ်လာရပါတယ်။ တကယ် စိတ်ဝင်စားတဲ့ စာအုပ်မှပဲ အစအဆုံး ဖတ်ဖြစ်ပါတော့တယ်။

နောက်တစ်ခုက Google ကို အရမ်းအားကိုးလာတဲ့ အချက်ပါ။ ကိုယ်ရှင်းမရတဲ့ ပြသနာ အတော်များများရဲ့ အဖြေကို Google ထဲမှာ ရှာတွေ့ဖူးတော့ ပြသနာတိုင်းရဲ့ အဖြေဟာ ဂူဂဲလ်မှာ ရှာလို့ရမယ်လို့ ထင်နေပါတယ်။ တက္ကသိုလ်ရောက်မှ အဲဒီအချက်မှားမှန်း သိပါတယ်။ ကျောင်းက ပရော့ဂျက်တွေ အဆိုင်းမင့်တွေရဲ့ အဖြေကို အင်တာနက်မှာ ဘယ်တော့မှ ရှာလို့ မတွေ့ခဲ့ ဖူးပါဘူး။ သမန်ကာ လျှံကာ သိချင်ရင် ကိစ္စမရှိပေမယ့် ပညာရပ်တစ်ခုကို နက်နက်နဲနဲ လိုက်စားချင်ရင်တော့ အခြေခံကောင်းကောင်း ရှိဖို့ လိုအပ်တယ်ဆိုတာကို တဖြည်းဖြည်း သဘောပေါက်လာပါတယ်။

အခု နောက်ပိုင်းမှာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြန်ဆင်ခြင်မိတဲ့ အချက်ကတော့ တစ်ခုခုကို စူးစိုက်ပြီး လုပ်ဖို့ပါ။ နည်းပညာဆိုတာ အကုန်လုံးကို သိချင်နေရင်တော့ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတာကိုပဲ စူးစိုက်ပြီး လုပ်မှ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါမှမဟုတ်ရင်တော့ ဟိုနားစပ်စပ် ဒီနားစပ်စပ်နဲ့ ဘာမှ ဟုတ်တိပတ်တိ ဖြစ်လာလိမ့်မယ် မထင်ပါဘူး။ နောက်တစ်ခုကတော့ အခြေခံနဲ့ ပတ်သက်လို့ စဥ်းစားမိ ပါတယ်။ ပညာရပ်တွေကို လေ့လာ လိုက်စားချင်ရင် အခြေခံ ကောင်းကောင်း ရှိဖို့ လိုအပ် ပါလိမ့်မယ်။ ဖြတ်လမ်းက သွားတာ သိပ်မကောင်း ပါဘူး။ ဖြတ်လမ်းနဲ့ သွားရင် ခရီးရောက်တာ မှန်ပေမယ့် တစ်နေရာ ရောက်ရင်တော့ တန့်သွားပြီး ရှေ့ဆက်ဖို့ ခက်ပါလိမ့်မယ်။ မသွားမဖြစ်လို့ ဖြတ်လမ်းနဲ့ သွားရင်လည်း အခြေခံတွေတော့ အချိန်ရရင် ရသလို ပြန်လေ့လာဖို့ လိုလိမ့်မယ်လို့ တွေးမိပါတယ်။ တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း ဘာမှ မလုပ်ပဲ ပိုက်ဆံပဲ ရှာပြီး သူများတွေကို လုပ်ခိုင်း ကိုယ်က ဘေးကနေ ထိုင်ပြီး အားပေးနေတာပဲ ကောင်းမလားလို့ တွေးမိပါတယ်။ :D

ဒီဇိုင်းနာနဲ့ စက်ပြင်ဆရာ

မြန်မာနိုင်ငံမှာ ရှိနေတဲ့အချိန်တုန်းက မဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်ထဲမှာ ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ကို ဖတ်ဖူးပါတယ်။ အဲဒီဆောင်းပါး ထဲမှာ ရေးထားတဲ့ အကြောင်းအရာကတော့ လူတစ်ယောက်က အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ကို မင်းတို့ အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်နေပြီး စက်ပြင် ဆရာ တွေလောက်တောင်မှ မပြင်တတ်ကြဘူး လို့ ဝေဖန်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ အင်ဂျင်နီယာက မင်းက အင်ဂျင်နီယာ ရဲ့ အလုပ်ကို မသိဘူး။ အင်ဂျင်နီယာရဲ့ အလုပ်ဆိုတာ စက်ပြင်တတ်ဖို့ မလိုဘူး။ ဒီဇိုင်းလုပ်တတ်ရင် ပြီးတာပဲ ဆိုပြီး ချေပပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကတော့ ကိုယ်က အင်ဂျင်နီယာလည်း မဟုတ် ဒီဇိုင်းဆိုတာလည်း ဘာမှန်းမသိတော့ သူတို့ရေးထားတာကို အဟုတ် ထင်ပါတယ်။ အင်ဂျင်နီယာဆိုတာ ဒီဇိုင်းလုပ်တတ်ရင် ပြီးတာပဲ မပြင်တတ်ရင်လည်း ကိစ္စမရှိဘူးလို့ စိတ်ထဲမှာ စွဲသွားပါတယ်။

ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်လာပြီး ဒီဇိုင်းလုပ်ဖူးတဲ့ အချိန်မှ အဲဒီ အင်ဂျင်နီယာ ပြောတာ မှားနေမှန်း သိရပါတယ်။ အမှန်တကယ်ကတော့ အင်ဂျင်နီယာ အလုပ်ဆိုတာ လက်တွေ့နဲ့ ကင်းကွာလို့ မရတဲ့ အလုပ်ပါ။ အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ သီအိုရီတွေ အလွတ်ကျက်နေရုံ၊ ပုစ္ဆာတွေ ချတွက်နေရုံနဲ့ မပြီးပါဘူး။ အဲဒီလို အင်ဂျင်နီယာတွေထဲမှာမှ ကိုယ်တိုင် ဒီဇိုင်းလုပ်နိုင်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ပိုပြီးတော့ ခက်ပါတယ်။ စက်ပြင်ဆရာ တစ်ယောက်ကို ဒီဇိုင်းနာ ဖြစ်အောင် သင်ပေးဖို့ မလွယ်ဘူး ဆိုတာ မှန်ပေမယ့် အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ဟာလည်း ကိုယ်တိုင် မပြင်တတ်ရင် ဒီဇိုင်းနာ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ကျွန်တော်တို့ စက်ပစ္စည်း ဒီဇိုင်းလုပ်တဲ့ သူတွေ အတွက်ကတော့ စာရွက်ပေါ်မှာ ကွန်ပြူတာထဲမှာ ချဆွဲ ချတွက်ထားတဲ့ ဒီဇိုင်းတွေက တွက်ထားတဲ့အတိုင်း အပြင်မှာ အလုပ်မလုပ်တာ များပါတယ်။ စက်တစ်လုံးကို တပ်ဆင်ပြီးသွားလို့ မှန်းထားတဲ့အတိုင်း အလုပ်မလုပ်ဘူး ဆိုရင် ဘာလို့ အလုပ်မလုပ်တာလဲ ဆိုတာကို ဒီဇိုင်းနာ ကိုယ်တိုင် အဖြေရှာရပါတယ်။ အဲဒီလို ပြင်ရဆင်ရတာဟာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ စက်တစ်လုံးကို ပြင်ရတာထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုခက်ပါတယ်။ လုံးဝ အလုပ်မလုပ်တဲ့ စက်တစ်လုံးကို လည်ပတ်အောင် လုပ်နိုင်တဲ့ ဒီဇိုင်းနာက လည်ပတ်နေပြီးသား စက်တစ်လုံး ပျက်သွားရင် ပြန်ပြင်ဖို့ ဆိုတာ ဘာမှ မခဲယဉ်းပါဘူး။ ကိုယ်တိုင် လက်တွေ့မလုပ်တတ်ရင်လည်း သူများ ခိုင်းရုံပါပဲ။ ဘယ်လို ခိုင်းရမလဲတော့ သိဖို့လိုပါတယ်။

နောက်တစ်ခုက စက်ပစ္စည်းတွေ ထုတ်လုပ်တဲ့ ကုမ္ပဏီတွေမှာတော့ ဒီဇိုင်းနာ ဆိုတာ ဆားဗစ်အင်ဂျင်နီယာတွေရဲ့ နောက်ဆုံး အားထားရာ လူပါ။ ဆားဗစ်အင်ဂျင်နီယာတွေ ပြင်မရဘူးဆိုပြီး လက်လျှော့လိုက်ရင် အဲဒီစက်ကို ဒီဇိုင်းနာတွေ ကိုယ်တိုင် ပြင်ရပါတယ်။ ဒီဇိုင်းနာကမှ မပြင်တတ်ဘူး ဆိုရင်တော့ ဘုရားသာ တပေတော့လို့ပဲ ပြောရပါလိမ့်မယ်။

တစ်ခါက ကျွန်တော် အလုပ်လုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ ကုမ္ပဏီ အုပ်ချုပ်သူတွေက အခု လက်ရှိ သုံးနေတဲ့ နည်းပညာတွေကနေ အဆင့်ပိုမြင့်တဲ့ နည်းပညာတွေကို သုံးပြီး စက်တွေ ထုတ်လုပ်ဖို့ ကြံကြပါတယ်။ ပထမဆုံး ခြေလှမ်းအနေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ တခါမှ မလုပ်ဖူးတဲ့ အရမ်းကို ခက်ခဲပြီး ရှုပ်ထွေးတဲ့ စက်တစ်လုံးကို အော်ဒါလက်ခံ လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဒီဇိုင်းအဖွဲ့ထဲမှာ ပါတဲ့ အင်ဂျင်နီယာတွေ အတော်များများက လူငယ်တွေပါ။ ပရော့ဂျက် မန်နေဂျာ ကိုယ်တိုင်ကလည်း လူငယ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် စက်ဒီဇိုင်းနဲ့ ပတ်သက်လို့ ၁၀ နှစ်နီးပါး အတွေ့အကြုံ ရှိတဲ့သူပါ။ ကျွန်တော်တို့ အားလုံးအတွက်တော့ အဲဒီစက်ကို ဒီဇိုင်း လုပ်ရတာဟာ အတော်ကို ကြီးကျယ်တဲ့ စိန်ခေါ်မှု တစ်ခုပါပဲ။

မက္ကင်နီကယ် အင်ဂျင်နီယာတွေ အနေနဲ့ ၀.၀၄ မီလီမီတာ အကွာအဝေး အထိ အတိအကျ သွားနိုင်တဲ့ ဝင်ရိုးတွေကို ဒီဇိုင်းလုပ်ရတဲ့အတွက် ပုံမှန် စက်တွေကို ဒီဇိုင်းလုပ်ရတာနဲ့ ယှဥ်ရင် အတော်ကို ခက်ခဲပါတယ်။ အီလက်ထရစ်ကယ် အင်ဂျင်နီယာတွေ အနေနဲ့ကလည်း အဲဒီလို တိကျအောင် ရွေ့လျားနိုင်တဲ့ ဆာဗိုမော်တာ အတွက် စိတ်ချရတဲ့ ပါဝါဆပ်ပလိုင်းတွေ၊ ပါဝါကြိုးတွေကနေ ဆစ်ဂနယ် ကြိုးတွေကို အနှောင့်အယှက် မပေးဖို့ အစီအစဥ်ချရတာတွေ၊ ထောင်ပေါင်းများစွာသော ဝိုင်ယာကြိုးတွေ အစီအစဉ်တကျ သွားနိုင်ဖို့ ဒီဇိုင်းလုပ်ရတာတွေနဲ့ အတော်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ လုပ်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဆော့ဖ်ဝဲလ် သမားတွေကလည်း အဲဒီစက်ကို အတိအကျ ရွေ့လျားနိုင်အောင် ကွန်ပြူတာ အမြင်အာရုံစနစ် (Machine Vision) နဲ့ ဆာဗိုမော်တာတွေရဲ့ ရွေ့လျားမှုတွေကို ဆက်စပ်ရတာတွေ၊ စက်ကို သတ်မှတ်ထားတဲ့ အမြန်နှုန်းနဲ့ လည်ပတ်နိုင်အောင် ဆော့ဖ်ဝဲလ်ကို အမြန်ဆုံး Run နိုင်အောင် ညှိနှိုင်း ရတာတွေ၊ အာရုံခံကိရိယာ (Sensors) တွေက လာတဲ့ ဆစ်ဂနယ်တွေကို အမြန်ဆုံး တုန့်ပြန်နိုင်အောင် ဆော့ဖ်ဝဲလ်ကို ပြင်ဆင်ရတာတွေနဲ့ အတော့်ကို ခေါင်းစားပါတယ်။ ၃ လနဲ့ အပြီး လုပ်ဖို့ စီစဥ်ထားတဲ့ စက်ဟာ ၂ လခွဲ ကျော်လောက်နဲ့ ပြီးပေမယ့် အဲဒီစက်ကို သတ်မှတ်ထားတဲ့ စံချိန်စံနှုန်းအတိုင်း ကိုက်အောင် ပြန်ပြင်ရတာ ၆ လနီးပါး ကြာပါတယ်။ စက်ကို တပ်ဆင်ပြီးတဲ့ အချိန်ကစပြီး ၆လလောက် ကြာတဲ့အချိန်အထိ ဟိုနားပြင်လိုက် ဒီနားပြင်လိုက် လုပ်နေရတုန်း ပါပဲ။ အစည်းအဝေး တစ်ခုမှာ ပရော့ဂျက် မန်နေဂျာက "ငါတို့ အင်ဂျင်နီယာ ဆိုတာမျိုးက ကိုယ်ဒီဇိုင်းလုပ်ရင် ဘာမဆို ဖြစ်မယ် ထင်ကြတာချည်းပဲကွ။ ငါတို့လည်း အရင်က ဒုံးပျံ ဒီဇိုင်း လုပ်ချင်ရင်လည်း လုပ်လို့ ရတယ် ထင်တာပဲ။ အခုတော့ သိသွားပြီကွ။ ငါတို့သာ ဒုံးပျံ ဒီဇိုင်း လုပ်ရင် အဲဒီ ဒုံးပျံက မိုးပေါ်တက်မှာ မဟုတ်ဘူး။" ဆိုပြီး ဟာသပြောလို့ ကျွန်တော်တို့ အားလုံး ဝိုင်းရယ်ကြပါတယ်။

စက်ပြင်ဆရာ တစ်ယောက်အနေနဲ့ ဒီဇိုင်းနာ တစ်ယောက်လို သိဖို့ မလိုပါဘူး။ ဒီနေရာမှာ တပ်ထားတဲ့ ပစ္စည်း အလုပ်မလုပ်ရင် အဲဒီပစ္စည်းကို ဖြုတ်လဲ ရုံပါပဲ။ ဆားကစ်ပြားတွေ ပြင်တာ အရမ်းတော်တဲ့ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က သူဘယ်လိုပြင်သလဲ ဆိုတာ ပြောပြဖူးပါတယ်။ သူက "ဆားကစ်ပြားကို ကြည့်။ ထရန်စစ်စတာလို Active Component တွေက ပျက်ဖို့ ရာခိုင်နှုန်းများတယ်။ ဘာလို့ ပျက်သလဲ မသိရင် ငါတော့ အဲဒီလို ပစ္စည်းမျိုးတွေ အကုန် ဖြုတ်လဲ ပစ်လိုက်တာပဲ။ အဲဒါဆို ကောင်းဖို့ သေချာသလောက် ရှိတယ်။" လို့ ပြောပြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီဇိုင်းနာတစ်ယောက် အနေနဲ့ကတော့ စက်ပြင်ဆရာ တစ်ယောက်ထက်မက သိထားဖို့ လိုပါတယ်။ ဘယ်လို ပစ္စည်းမျိုးကို ဘယ်နေရာမှာ သုံးရင် ပျက်တတ်တယ် ဆိုတာ သိဖို့ လိုပါတယ်။ ပစ္စည်းတစ်ခု က ခဏခဏ ပျက်နေရင် သူ့ရဲ့ ပြသနာ ဇာစ်မြစ်ကို လိုက်ရှာပြီး ရှင်းတတ်ဖို့ လိုပါတယ်။ အမြဲတမ်း ရွေ့လျားနေပြီး ခဏခဏ ပြတ်တတ်တဲ့ ဝိုင်ယာကြိုးမျိုးကို ဖြုတ်လဲဖို့ ခက်တဲ့နေရာမှာ ထည့်ထားတဲ့ ဒီဇိုင်းနာ မျိုးဆိုရင်တော့ ဆားဗစ်အင်ဂျင်နီယာတွေ ကောင်းကောင်း မေတ္တာပို့တာ ခံရတတ်ပါတယ်။

အခုအချိန်မှာသာ တစ်စုံတစ်ယောက်က အင်ဂျင်နီယာဆိုတာ ဒီဇိုင်းလုပ်တတ်ဖို့ပဲ လိုတယ် ပြင်တတ်ဖို့ မလိုဘူး လို့ ပြောခဲ့ရင်တော့ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ အဲဒီအင်ဂျင်နီယာဟာ ကိုယ်တိုင် ဒီဇိုင်းတစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘဲ လူအထင်ကြီးအောင် လျှောက်ပြောနေတဲ့ အင်ဂျင်နီယာလို့ပဲ သတ်မှတ်မိ ပါလိမ့်မယ်။

ဗိုက်ဆာနေတဲ့ သရဲများ

ရောမမြို့ကြီး မီးလောင်တာ နီရိုးဘုရင်က တယောထိုးမပျက်ဘူး လို့ ပြောကြတဲ့ စကား ရှိပါတယ်။ အမှန်တကယ်ကတော့ အဲဒီစကားဟာ အခြေအမြစ် မရှိပါဘူး။ ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း အချက်အလက်အားဖြင့် မှားနေတယ်လို့ ပြောရင်လည်း ရပါတယ်။ အကြောင်းကတော့ ရောမမှာ နီရိုးဘုရင် အုပ်ချုပ်နေတဲ့အချိန်က တယောဆိုတဲ့ တူရိယာ မပေါ်သေးပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် သူတီးနေတာ မှန်ရင်တောင်မှ တယောမဟုတ်ပဲ တယောနဲ့တူတဲ့ တခြား တူရိယာ တစ်ခုခုပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။

အခု လောလောဆယ် စင်ကာပူမြို့ကြီးတော့ မီးလောင်မနေပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မီးတွေတော့ အပြိုင်အဆိုင် ရှို့နေကြပါတယ်။ ဘာတွေ ရှို့နေသလဲ မေးရင် ဒေါ်လာတွေ မီးပုံရှို့နေကြပါတယ် လို့ ဖြေရပါလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် အမေရိကန် ဒေါ်လာ ယူရိုဒေါ်လာ စင်ကာပူ ဒေါ်လာတွေတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဟဲလ်မန်းနီး ( Hell Money) လို့ ခေါ်တဲ့ ငရဲပြည်သုံး ဒေါ်လာတွေကို ရှို့နေကြ တာပါ။

အနောက်တိုင်းသားတွေ အတွက် ဂိုးတူဟဲလ် ဒါမှမဟုတ် ငရဲကိုသွား ဆိုတာ ကျိန်ဆဲတဲ့ စကားပါ။ ဒါပေမယ့် တရုတ်လူမျိုးတွေရဲ့ ဟဲလ်က အနောက်တိုင်းသားတွေ ယုံကြည်တဲ့ ဟဲလ် မဟုတ် သလို ကျွန်တော်တို့တွေ သိထားတဲ့ မဟာ အဝီစိတို့ ယောရုဝ တို့လို ငရဲကြီး ရှစ်ထပ်ထဲက ငရဲကို ပြောတာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ သူတို့ရဲ့ ငရဲ ဒါမှမဟုတ် ဟဲလ်ဆိုတာက သေပြီးနောက် ရောက်နေတဲ့ကမ္ဘာ (afterlife) ကို ဆိုလိုချင်တာပါ။ Nether World လို့လည်း ခေါ်ကြပါတယ်။

တရုတ်လူမျိုး အများစုကတော့ သေပြီးသား ဆွေမျိုးသားချင်းတွေကို ပစ္စည်းတစ်ခုခု သုံးဖို့စွဲဖို့ ပို့ပေးချင်ရင် မီးရှို့ ပြီး ပို့ပေးရတယ်လို့ အယူအဆ ရှိကြပါတယ်။ အသုဘ အခမ်းအနားတွေမှာ သေပြီးသားသူ သုံးဖို့ ငွေတွေ၊ ဝတ်ဖို့ အဝတ်အစားတွေ၊ စီးဖို့ကားတွေ၊ နေဖို့အိမ်တွေ မီးရှို့ပေးတတ် ကြပါတယ်။ တကယ့် အစစ်တွေတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ စက္ကူနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ပုံစံလေးတွေပါ။ စင်ကာပူမှာ အဲဒီလို တမလွန်က လူတွေအတွက် မီးရှို့ပေးဖို့ စက္ကူနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေ ချည်းပဲ သီးသန့်ရောင်းတဲ့ ဆိုင်တွေ ရှိပါတယ်။ အဲဒီဆိုင်တွေမှာ ရှိတဲ့ ပစ္စည်းကလည်း အစုံပါပဲ။ တစ်ခါက Singapore Dreaming ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်ထဲမှာ မင်းသားက သူ့အဖေအတွက် ရေကူးကန်ပါတဲ့ တိုက်ကို မီးရှို့ပေးတာ မြင်လို့ ရေကူးကန်ကို ဘယ်လိုများ မီးရှို့ကြပါလိမ့်လို့ တွေးပြီး ပြုံးမိပါသေးတယ်။

ကျွန်တော်နဲ့ အတော်ခင်တဲ့ စလုံး သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ကို စကားကတ်ပြီး မေးဖူးပါတယ်။ မင်းတို့က အတုတွေ မီးရှို့တော့ သေပြီးသားသူက အတုတွေပဲ ရမှာပေါ့။ အစစ် ရှို့မှ သေပြီးသားသူက အစစ်ရမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား။ လို့ မေးတော့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းက ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ရယ်နေပါတယ်။ နောက်တော့ သူက တခါတလေတော့လည်း တကယ် ရယ်စရာ ကောင်းတယ်ကွ ဆိုပြီး သူ့ အမေအကြောင်းကို ပြောပြပါတယ်။ သူ့အဖေ မသေခင်တုန်းက ခရီး အတော်သွားတယ်လို့ ပြောပါတယ်။ သူ့အမေက သူ့အဖေ သုံးဖို့ ပစ္စည်းတွေကို မီးရှို့ပြီး ပို့ပေးတတ်ပါတယ်။ တစ်နေ့ တမလွန်က လူတွေအတွက် ပစ္စည်းတွေ ရောင်းတဲ့ဆိုင်ကို သွားရင်း ပတ်စ်ပို့ စာအုပ်တွေ့လို့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ဝယ်လာပြီး သူ့အဖေအတွက် မီးရှို့ပေးတယ် ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းကတော့ သေပြီးတာတောင်မှ ခရီးသွားဖို့ ပတ်စ်ပို့က လိုသေးသလားကွာ လို့ ပြောပြီး ရယ်ပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့ မြန်မာပြည်မှာတင် ၄၅ ကျပ်တန် ၉၀ တန်လို ထူးထူးခြားခြား ပိုက်ဆံတွေ ရှိတာမဟုတ်ပါဘူး။ ငရဲပြည်သုံး ပိုက်ဆံမှာလည်း ၈ ဘီလျံတန် ရှိပါတယ်။ ၈ ဂဏန်းကို တရုတ်လူမျိုးတွေက ကံကောင်းတဲ့ ဂဏန်းလို့ အယူရှိတဲ့အတွက် ၈ ဘီလျံတန် ပိုက်ဆံ လုပ်ထားတာလို့ ပြောကြပါတယ်။ အဲဒီလို ၈ဘီလျံတန်တွေကို အုပ်လိုက် မီ:ရှို့လေ့ ရှိကြပါတယ်။ အနောက်တိုင်းသား စီးပွားရေး ပညာရှင် တစ်ယောက်ကတော့ ငရဲပြည်မှာ ပိုက်ဆံတွေ အဲဒီလောက် ပေါနေရင် ငွေကြေးဖောင်းပွပြီး ပေါင်မုန့်တစ်လုံးကို သန်းနဲ့ချီပေးပြီး စားရမှာပေါ့ လို့ တွက်ပြပါတယ်။ ငရဲပြည်သုံး ပိုက်ဆံနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သတိပေးစရာ တစ်ခု ရှိပါတယ်။ တရုတ်လူမျိုးတွေ အနေနဲ့ အဲဒီပိုက်ဆံကို ငရဲပြည်မှာ သုံးဖို့ဆိုပြီးတော့သာ ရည်ရွယ်ကြပါတယ်။ အဲဒီတော့ လူအချင်းချင်း နောက်ပြောင်ပြီး ပေးတာကို လုံးဝ မကြိုက်ကြပါဘူး။ လူတစ်ယောက်ကို ငရဲပိုက်ဆံ ပေးတာဟာ အဲဒီလူကို သေဖို့ ကျိန်ဆဲတာနဲ့ အတူတူပဲလို့ တချို့က ယူဆကြပါတယ်။ အဲဒီလို ယုံကြည်ထားတဲ့ သူငယ်ချင်း မိတ်ဆွေတွေကို သွားပြီး မစမိအောင် သတိထား နိုင်ကြဖို့ပါ။

ဒီလက တရုတ်ပြက္ခဒိန်မှာ ၇ လမြောက် ဒါမှမဟုတ် သရဲလ ပါ။ အဲဒီအတွက် ငရဲပြည် တံခါးပွင့်ပြီး သရဲတွေ ကမ္ဘာပေါ်ကို အစာလာရှာကြတယ်လို့ တရုတ်လူမျိုးတွေမှာ အယူအဆ ရှိကြပါတယ်။ အဲဒါကြောင့် ဗိုက်ဆာနေသော သရဲများ ပွဲတော် (Hungry Ghost Festival) ကို ကျင်းပကြပါတယ်။ ကွယ်လွန်ပြီးသား ဆွေမျိုးသားချင်းတွေကို ဖိတ်ပြီး အစားအသောက်တွေ ကျွေးကြပါတယ်။ မြန်မာပြည်မှာတော့ တစ္ဆေကြီးပွဲလို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ အဖိုးအဖွားတွေ တစ္ဆေကြီးပွဲ လုပ်တာ ကြုံဖူးပါတယ်။ အိမ်မှာ အစားအသောက်တွေ အလျှံပယ်ချက် နောက်ပြီးရင် ကွယ်လွန်ပြီးသား ဆွေမျိုးသားချင်းတွေ ရဲ့ အမည်ကို စာရွက်နဲ့ ရေးပြီး လာစားဖို့ ဖိတ်ကြပါတယ်။ လူစုံမစုံ သိချင်ရင် ကျပ်စေ့သုံးစေ့ကို ပစ်ပြီး စစ်ကြပါတယ်။ ကျပ်စေ့ သုံးစေ့လုံးက ခေါင်းချည်းပဲ ကျရင် လူစုံပြီလို့ သတ်မှတ်ကြပါတယ်။ ငယ်ငယ်ကတော့ အဖိုးက ကျပ်စေ့ သုံးစေ့ ပစ်တာကို ပိုက်ဆံကြဲတယ်ကွ ဆိုပြီး ဝိုင်းလုလို့ အဆူခံရဖူးပါတယ်။ :D

စင်ကာပူမှာတော့ ၇ လပိုင်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့ အတော်လေး အယူသည်းကြပါတယ်။ အခုလက သရဲလဆိုတော့ သရဲတွေ လျှောက်သွားနေတယ်လို့ ယုံကြည်ကြပါတယ်။ သရဲတွေကို ဖျော်ဖြေဖို့ လမ်းဘေးမှာ စင်ထိုးပြီး ဇာတ်ပွဲတွေ လုပ်ကြပါတယ်။ အဲဒီလို ပွဲတွေကို ဝါရမ်ပွဲ (Wayang Show) လို့ ခေါ်ကြပါတယ်။ ရှေ့ဆုံး ၃တန်းကို ဒီပွဲမှာ ဗွီအိုင်ပီ ဖြစ်တဲ့ သရဲတွေကြည့်ဖို့ ချန်ထားရပါတယ်။ စလုံးက တရုတ်လူမျိုးတွေက ၇ လပိုင်းမှာ အိမ်တွေ ကားတွေ ဝယ်လေ့ မရှိကြပါဘူး။ မင်္ဂလာဆောင်လို အခမ်းအနားမျိုးကိုလည်း လုပ်လေ့ လုပ်ထ မရှိကြပါဘူး။ ရေကူးချင်တယ် ဆိုရင်တော့ ဒီလဟာ ရေကူးကန်မှာ လူအချောင်ဆုံး လပါပဲ။ စလုံးတွေ အတော်များများက သရဲက ရေနှစ်သတ်မှာစိုးလို့ ဒီလမှာ ရေကူးဖို့ ရှောင်ကြပါတယ်။ ညဖက်ဆိုရင်လည်း ကလေးတွေကို အပြင်မလွှတ်ကြပါဘူး။ သရဲက ဝင်ပူးမှာ စိုးလို့ပါ။

ဒီနှစ်မှာတော့ ထူးထူးခြားခြား သတင်းတစ်ခု ဖတ်လိုက်ရပါတယ်။ မကြာခင်မှာ ဖွင့်တော့မယ့် စင်ကာပူ က မရီနာဘေး (Marina Bay) ကက်စီနိုနဲ့ အပြိုင် စင်ကာပူ ကုမ္ပဏီတစ်ခုက သရဲတွေ ကစားဖို့အတွက် ကက်စီနိုတစ်ခု ဆောက်ပြီး ငှားနေတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းပါ။ အဲဒီကက်စီနိုကို ဆောက်ဖို့ စင်ကာပူ ဒေါ်လာ ၆၅၀၀ ကုန်တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ ကက်စီနိုမှာ ရောက်လက် (Roulette)၊ ဘလက်ဂျက် နဲ့ ဂျက်ပေါ့ စက် (Jackpot Machine) တွေ ရှိပါတယ်။ မရီနာဘေး ကက်စီနိုက အနားမှာ အေတီအမ် စက် ထားမပေးဘူး ဆိုပေမယ့် သရဲကက်စီနို ရဲ့ အပြင်ဘက်မှာ အေတီအမ် စက် ထားပေးထားပါတယ်။ အေတီအမ် တောင် ပေါ့သေးသေး အေတီအမ် မဟုတ်ပါဘူး။ အေတီအမ်ရဲ့ အထက်မှာ လုံခြုံရေး ကင်မရာပါ တပ်ထားပါသေးတယ်။ အဲဒီ ကက်စီနိုကို နာရီပိုင်းနဲ့ ငှားချင်ရင် စင်ကာပူ ဒေါ်လာ ၁၀၀၀ ကျော် ပေးရမယ် လို့ ဆိုပါတယ်။ သရဲ ကက်စီနိုရဲ့ ဗွီဒီယိုကို ကြည့်ချင်ရင် အောက်မှာ လင့်ခ် ရေးပေးလိုက် ပါတယ်။

သရဲကက်စီနို အပိုင်း(၁)

သရဲကက်စီနို အပိုင်း(၂)

သရဲကက်စီနို အပိုင်း(၃)


Image Source: http://www.pennylicious.com/2006/07/18/hell-money/

ယုန်မြင်လို့ ချုံထွင်ပေမယ့်

အမှန်တကယ်ကတော့ ဒီနေ့က သူတို့ကျောင်းက ကျောင်းသားဟောင်းတွေ စင်ကာပူမှာ ပြန်ဆုံတဲ့ ပျော်ပွဲစား နေ့ပါ။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပြန်ဆုံလို့ ပျော်ရမယ့်အစား အလွန် အကြွားသန်တဲ့ ဥက္ကာ ဆိုတဲ့ ငနဲသား တစ်ကောင်ကြောင့် ကောင်မလေးတွေ အားလုံး စိတ်ပိန် နေကြပါတယ်။ ဥက္ကာဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်က သူမိန်းမကျမ်း ဘယ်လို ကြေတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း၊ သူ့ကို ကောင်မလေးတွေ ဘယ်လို ဝိုင်းကြိုက်ကြတဲ့ အကြောင်း၊ သူ့မှာ များလွန်းလို့ အချိန်ကိုက်အောင် မနည်း လုပ်နေရတဲ့ အကြောင်း၊ တခါတလေတော့ စိတ်ညစ်လွန်းလို့ ပတ်ပြေးနေရတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းတွေ အော်ကျယ်အော်ကျယ်နဲ့ ပြောပြီး ကြွား နေပါတယ်။

သူ့ကို ကြည့်ပြီး ကောင်မလေးတွေ နှာခေါင်းရှုံ့ ကြပါတယ်။ နန္ဒာဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက သူ့ဘေးက ကြည်ပြာဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို ကပ်ပြီး ပြောပါတယ်။
"ဟဲ့။ အဲဒီ ဥက္ကာဆိုတဲ့သူက သူ့ပုံစံ နဖူးပြောင်ပြောင် တိုက်ဂေါကြီးနဲ့ ကောင်မလေးတွေ ဝိုင်းနေတယ် ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား။"
"အလကား။ လျှောက်ဖောနေတာ နေမှာပါ။ တကယ် ရှုပ်တဲ့သူက လူရှေ့သူရှေ့ အဲဒီလို ပြောမလားဟဲ့။ ဒီလောက် ကောင်မလေးတွေ အများကြီးကြားမှာ။ ဂွင်ပိတ်သွားမှာပေါ့။"
"အေးလေဟာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်။ ဟုတ်တယ်ပဲ ထားဦး။ ဒီလောက် မိန်းကလေးတွေ အများကြီး ကြားထဲမှာ အဲဒီလို ပြောတာ အမြင်ကတ်စရာ ကောင်းတယ်။"
"နေဦး။ သူပြောသလောက် တကယ် စွမ်းမစွမ်း ငါတို့ နည်းနည်း စမ်းကြည့်ကြရအောင်။"
"ဟဲ့ ကြည်ပြာ။ နင်ဘာတွေ ပေါက်ကရကြံနေပြန်ပြီလဲ။ ငါ့ကို ပြောစမ်း။"
ကြည်ပြာက နန္ဒာ့နားကို ကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး သူ့အကြံကို ပြောတော့ နန္ဒာက သဘောကျသလို ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ပါတယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ သူတို့ မိတ်ဆုံစားပွဲပြီးလို့ တစ်ပတ်နှစ်ပတ်လောက် ကြာသွားပါတယ်။ တစ်နေ့မှာတော့ ကြည်ပြာနဲ့ နန္ဒာ နှစ်ယောက်သား ရှေးဟောင်းပစ္စည်း ဖြစ်တော့မယ့် အကြွေစေ့ထည့်တဲ့ ဖုန်းတစ်လုံးဘေးမှာ ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး သူတို့ အကြံကို အကောင်အထည် ဖော်ဖို့ လုပ်နေပါတယ်။ ကြည်ပြာက ဥက္ကာရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို နှိပ်ပြီး ခေါ်လိုက်ပါတယ်။
"ဟဲလို"
"ဟုတ်ကဲ့။ ပြောပါ။"
"ကိုဥက္ကာလား မသိဘူး။"
"ဟုတ်ပါတယ်။ ဘယ်သူလဲ မသိဘူး။"
"အော်။ သမီးနာမည်က သန္တာပါ။ ကိုဥက္ကာတော့ သိမှာမဟုတ်ဘူး။ သမီးက ဒီနေ့မှ ရန်ကုန်က ရောက်တာလေ။ ရန်ကုန်က ကိုဥက္ကာ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ဖုန်းနံပါတ် ပေးလိုက်လို့ပါ။"
"ဟုတ်လား။ ဘယ်သူများလဲ မသိဘူး။"
"နာမည်အရင်းက ပါးစပ်ဖျားတင် မေ့နေတယ်။ ဟို အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်နဲ့ အစ်မကြီးလေ။ သမီးတို့က မဂွက်လို့ ခေါ်ကြတာပဲ။"

ရန်ကုန်မြို့မှာ အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်နဲ့ ကောင်မလေးတွေ အများကြီး ရှိပါတယ်။ အဲဒီလို ရမ်းပစ်လိုက်ရင် မှန်ဖို့ များပါတယ်။ ဥက္ကာဆိုတဲ့ ငနဲသားကလည်း အတည်ပေါက်နဲ့ သူတို့ဆင်ထားတဲ့ ဂွင်ထဲကို တည့်တည့်ကြီး စွပ်ဝင်လာပါတယ်။
"အော်။ သိင်္ဂီ ကို ပြောတာလား မသိဘူး။"
"ဟုတ်မယ်ထင်တယ်။ သမီးတို့နဲ့က တိုက်ရိုက်သိတာ မဟုတ်ဘူး။ကြားက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကနေ တစ်ဆင့် သိတာ။ အဲဒီ အစ်မကြီးက စလုံးမှာ သူ့သူငယ်ချင်း ဥက္ကာ ဆိုတာ ရှိတယ်။ အရမ်း သဘောကောင်းတယ်။ လိုတဲ့ အကူအညီ ရှိရင် တောင်းလိုက်ပါ ဆိုလို့။ သမီးကလည်း ဒီနေ့မှ ရောက်တာလေ။ ဆွေမျိုးသားချင်း လည်း မရှိဘူး။ အခုတည်းတဲ့ အိမ်ကလည်း စလုံးတွေ ချည်းပဲ ဆိုတော့ သူပြောတာ နားမလည် ကိုယ်ပြောတာ သူနားမလည် ဖြစ်နေလို့။"
"အော်။ အေး။ ဟုတ်လား ကူညီရမှာပေါ့။ အကို ဘာအကူအညီပေးရမလဲ ပြောလေ။"
ဥက္ကာကတော့ စားနေကြ ကြောင်ဖားကြီး အသံနဲ့ ညီမငှေးကို အကိုကြီးက ကိုယ်ဖိရင်ဖိ စောင်မကြည့်ရှုပါ့မယ် ဆိုတဲ့ လေသံမျိုး ပြောနေပါတယ်။

"အားတော့ နားတယ် အစ်ကိုရယ်။ အခု လောလောဆယ် ညီမ ပိုက်ဆံလဲဖို့လည်း ဘယ်မှာ သွားလဲ ရမလဲ မသိဘူး။ တယ်လီဖုန်း ဝယ်ချင်တာလည်း ဘယ်မှာ ဝယ်ရမလဲ မသိဘူး။ အစ်ကို အိမ်နဲ့ နီးမလား မသိဘူး။ အစ်ကို့အိမ်နဲ့ နီးရင်တော့ တစ်ချက်လောက် လိုက်ပြ ပေးပါလား။"
"ဟာ။ ညီမလေးကလည်း ဘာအားနာ စရာ ရှိလဲ။ ကိုယ့်ြမန်မာ အချင်းချင်းပဲ။ ကူညီရမှာပေါ့။"
နန္ဒာက ဘေးကနေပြီး "ဟဲ့။ ပင်နင်ဆူလာမှာ တို့မြန်မာတွေ အများကြီးရှိတယ်။ သွားကူညီလိုက်ပါလားလို့ ပြောလိုက်ပါလား။" လို့ တိုးတိုး ကပ်ပြောလိုက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ဖုန်းခွက်ကို လက်နဲ့ အုပ်ပြီး အသံမထွက်အောင် ရယ်ကြပါတယ်။ ကြည်ပြာက နောက်မျက်နှာပိုးသတ်ပြီး ဆက်ပြောပါတယ်။
"ညီမ အခုနေတဲ့ နေရာက ဘူတာရုံနားပဲ။ လိပ်စာကတော့ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်။ ဘူတာရုံက P နဲ့ စတာပဲ။ ဘာဆိုလဲ မသိဘူး။"
အမှန်တကယ်က သူတို့ အခုရောက်နေတဲ့ နေရာက မြို့လယ်ခေါင်နားက ဘူဂစ်လို့ ခေါ်တဲ့နေရာပါ။ အဲဒါကို ဟိုဘက်က ရမ်းသမ်း ပြောပါတယ်။
"အော်။ ပွန်ဂေါလ် ဆိုတဲ့ နေရာလား။"
ကြည်ပြာကလည်း ရောကြိတ်ပါတယ်။
"ဟုတ်မယ် ထင်တယ် အစ်ကို။ အစ်ကို အိမ်နဲ့ နီးရင် ဘူတာရုံကို လာခဲ့ပါလား။ ညီမတို့ အဲဒီကနေ စောင့်နေမယ်လေ။ ဘယ်လောက် ကြာမလဲ။"
နန္ဒာ ပါးစပ်ကို အုပ်ပြီ: ခွိကနဲ ရယ်ပါတယ်။
"အား။ အစ်ကို က အနောက်ဖက်ကနေ လာရမှာ။ မိနစ် ၅၀ လောက်တော့ ကြာမယ်ထင်တယ်။"
"အဝေးကြီးလား။ အဲဒါဆိုလည်း နေပါစေ။ အားနာစရာကြီး။"
"ကိစ္စမရှိပါဘူး။ အခု ညီမတို့ကို ကူညီမယ့်သူမှ မရှိတာ။ ဘယ်လောက်ဝေးဝေး လာပြီး ကူညီရမှာပေါ့။ တစ်နာရီလောက်တော့ စောင့်ရမယ်နော်။ ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား။"

နန္ဒာက နှာခေါင်းကို လက်နဲ့ ပွတ်ပြပြီး "အတော်မွှန်တာပဲဟ။" လို့ တိုးတိုးပြောပြီး ရယ်ပါတယ်။
"ရပါတယ် အစ်ကို။ ညီမတို့က အကူအညီ လိုတာပဲ။ စောင့်ရမှာပေါ့။"
"အေးပါ။ မကြာပါဘူး။ အစ်ကို အမြန်ဆုံးလာခဲ့မယ်။"
"အော်။ ဟုတ်ပြီ အစ်ကို။ ညီမ မတွေ့ရင် နောက်တစ်နာရီ လောက်ကြာရင် ဖုန်းထပ်ဆက်လိုက်မယ်။"
"အေးအေး။ ကောင်းပြီ။"
ဖုန်းကိုချပြီးတော့ နန္ဒာက တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်ပါတယ်။ နောက်ပြီးတော့
"ဟဲ့ ကြည်ပြာ။ နင်အဲဒီ ဘဲကြီးကို ကောင်းကောင်း မောင်းလွှတ်လိုက်ပြီပေါ့။"
"သူ့ကိုယ်သူ လည်တယ် ပြောပြီး ကိုယ်နဲ့လည်း မသိပဲနဲ့ ဒီလောက် ကြောင်ချင်တာ။ ခံပေ့စေပေါ့ဟာ။ နေဦး။ မပြီးသေးဘူး။ နင်စောင့်ကြည့်ဦး။"

နောက် တစ်နာရီလောက် အကြာမှာတော့ ဥက္ကာဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် စင်ကာပူ မြောက်ဖက်ဆုံး ပွန်ဂေါလ် ဘူတာရုံမှာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ဟိုရှာ ဒီရှာနဲ့ မျောက်မီးခဲ ကိုင်မိသလို ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေပါတယ်။ နန္ဒာနဲ့ကြည်ပြာ နှစ်ယောက်သားတော့ ဈေးထဲမှာ ဟိုသွားဒီသွား ဟိုဟာဝယ် ဒီဟာဝယ်နဲ့ သူတို့ ကျပ်ထားတာကိုတောင် မေ့သလို ဖြစ်နေပါပြီ။ တစ်နာရီခွဲလောက်ကြာမှ နန္ဒာက
"ဟဲ့။ ဟိုဘဲကြီး အခုလောက်ဆို ပွန်ဂေါလ်မှာ ယောင်လည်လည် ဖြစ်နေလောက်ပြီ။"
"ဟယ်။ ဟုတ်ပါရဲ့။ ငါမေ့နေတယ်။ သူ့ကို နည်းနည်း ထပ်မောင်းရဦးမယ်။"
"ဘာလုပ် ဦးမလို့လဲဟ။"
"နေပါ။ နင် အသာကြည့်နေစမ်းပါ။"

ကြည်ပြာက အကြွေစေ့ဖုန်းကို ထပ်သွားပြီး ဥက္ကာ ဖုန်းနံပါတ်ကို နောက်တစ်ခေါက် ထပ်နှိပ်ပါတယ်။
"ဟဲလို။"
"ဟဲလို။ ကိုဥက္ကာ မရောက်သေးဘူးလား။ ညီမ စောင့်နေတာ ကြာလှပြီ။"
"ဟုတ်လား။ အကို ရောက်နေပြီလေ။ ဘယ်မှာလဲ။"
"ညီမ ဘူတာရုံ အဝင်အထွက် လုပ်တဲ့ နေရာမှာလေ။"
"ဟုတ်လား။ အကိုလည်း အဲဒီမှာပဲလေ။ မတွေ့ပါလား။"
"ညီမ အဲဒီမှာ ရပ်နေတာ နာရီဝက်လောက် ရှိသွားပြီ။"
"ဟုတ်လား။ ဒါနဲ့ ညီမ အခု ရောက်နေတာ ပွန်ဂေါလ် ဘူတာရုံ ဟုတ်ပါတယ်နော်။"
"နေဦး ခဏလေး။ ဆောရီး အစ်ကိုရေ။ မှားပြီ ထင်တယ်။ ပီအေ အက်စ်အိုင်အာ အာရ်အိုင်အက်စ် ဆိုလားပဲ။ ဘူတာရုံနာမည်က။"
" ဟာ။ သွားပါပြီကွာ။ အဲဒါ ပါဆားရစ်။ စင်ကာပူ အရှေ့ဖက်ဆုံးက ဘူတာရုံပဲ။"
"အစ်ကိုရယ်။ အားနာလိုက်တာ။ ထားလိုက်ပါတော့။ ညီမ ဘာသာပဲ မေးမြန်းပြီး လုပ်လိုက်ပါတော့မယ်။ အစ်ကိုလည်း အလကား အချိန်တွေ ကုန်တယ်။"
ဥက္ကာဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကတော့ ပေါက်တဲ့နဖူး မထူး ဒီလောက် လာပြီးမှတော့ မတွေ့ရရင် မပြန်ဘူး ဆိုတဲ့ ဇွဲမျိုးနဲ့
"ရပါတယ်။ ဒီလိုလည်း ဘယ်ဟုတ်မလဲ။ မှားတတ်တာပေါ့။ ခဏလေးထပ်စောင့်။ အကို အခု တက္ကစီ ငှားပြီး လာခဲ့မယ်။"
"အားနာစရာကြီး အကိုရယ်။ ပိုက်ဆံတွေ ကုန်နေပါဦးမယ်။ ကိစ္စက ဒီလောက်လည်း အရေး မကြီးပါဘူး။"
"အားမနာနဲ့။ အစ်ကိုက ကူညီချင်လွန်းလို့။ စောင့်နေနော်။ အကို နာရီဝက်လောက် ဆိုရင် ရောက်ပြီ။"

ဖုန်းကို ပြန်ချပြီးတော့ ကောင်မလေးနှစ်ယောက် လက်ဝါးချင်း ရိုက်ကြပါတယ်။ ကြည်ပြာက "ဒီလောက် မွှန်တာ ငါတော့ မကြုံဖူးပါဘူးဟယ်။" ဆိုပြီး အားရပါးရ ရယ်နေပါတယ်။
ဥက္ကာဆိုတဲ့ သကောင့်သား တစ်ယောက်တော့ ပါဆားရစ် ဘူတာရုံကို တက္ကစီနဲ့ လစ်ပါတော့တယ်။ ဟိုရောက်တော့ ဘယ်သူ့မှလဲ မတွေ့ရ။ ဖုန်းလာမလား မျှော်ပေမယ့်လည်း ဘယ်သူ့ဆီကမှမလာ နောက် တစ်နာရီလောက်ကြာမှ သူအကျပ်ခံလိုက်ရတယ်ဆိုတာကို သဘောပေါက်ပြီး ဆဲနည်းမျိုးစုံနဲ့ ပါးစပ်က ကြိတ်ဆဲနေပါတော့တယ်။