ချိုင်းနားပလိတ်

တစ်နေကုန် လို့မှ လူတစ်ယောက်နဲ့ စကားတစ်ခွန်းကို ဟုတ်တိပတ်တိ မပြောရတာ အတော်ကို ကသိကအောက် နိုင်ပါတယ်။ စကားပြောစရာ လူမရှိတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ရှိသမျှ လူအားလုံးနဲ့ ကိုယ်ပြောသမျှ စကား သူတို့က နားမလည် သူတို့ ပြောသမျှစကားလည်း ကိုယ်နားမလည် ဆိုတာမျိုး ဖြစ်နေတာပါ။ ကျွန်တော်က မြန်မာစကားကို ကောင်းကောင်း ပြောတတ်ပါတယ်။ သူတို့ကတော့ မြန်မာလို ပြောဖို့ ဝေလားဝေး အင်္ဂလိပ်စကားတောင် ဟုတ်တိပတ်တိ မပြောကြတော့လည်း အတော်လေးကို ကွိုင်စား ပါတယ်။ အင်္ဂလိပ်စကားကို ကမ္ဘာပေါ်မှာ နေရာတကာ ပြောတယ်ဆိုတာ အလကားလျှောက်ပြောတာနေမှာ။ စက်မှုထွန်းကားတဲ့ ဂျာမနီလို ဥရောပနိုင်ငံတွေမှာတောင် အင်္ဂလိပ်စကား မတတ်တဲ့သူတွေ တပုံတခေါင်းကြီး ရှိကြသေးတယ် လို့ စိတ်ထဲက တွေးမိပါတယ်။

အဲဒီနေ့က တနင်္ဂနွေနေ့ ရုံးနားရက်မို့ ခါတိုင်းထက် နောက်ကျမှ အိပ်ရာက ထဖြစ်တယ်။ အခန်းထဲက ထွက်လာပြီး မနက်စာ စားနေကျ နေရာ ရောက်တော့ ခါတိုင်း ဘူဖေးပြင်ထားတတ်တဲ့ မနက်စာက မရှိပါဘူး။ ဘယ်များ ရောက်သွားပါလိမ့်လို့ လိုက်ရှာနေတုန်း ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်း အမျိုးသမီး တစ်ယောက်က စားပွဲတစ်လုံးပေါ်မှာ တစ်ယောက်စာ ပြင်ထားတဲ့ မနက်စာကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ သူ့ပါးစပ်က ဂျာမန်စကားတွေနဲ့ ရွှတ်ရှက်တွေ ပြောပေမယ့် ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး။ ကျွန်တော်က ဒါကျွန်တော့်အတွက် မနက်စာလားလို့ အင်္ဂလိပ်လို မေးတော့လည်း သူက နားလည်သလား နားမလည်သလား မသိဘူး။ ဒီစားပွဲကိုပဲ လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ အဲဒီတော့လည်း နိုင်ငံတကာသုံး ဘာသာစကားဖြစ်တဲ့ လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ပဲ ဒါကျွန်တော့် မနက်စာ ဆိုတာကို သဘောပေါက်လိုက် ရတော့တယ်။

ဒီမနက်ဟိုတယ်မှာ တည်းတဲ့သူက သိပ်များများစားစား မရှိလို့ မနက်စာကို ဘူဖေးပြင်မထားဘူး ဆိုတာ သဘောပေါက်လိုက် မိပါတယ်။ သူတို့ဆီမှာ စနေတနင်္ဂနွေ နေ့တွေ ဆိုရင် ဘယ်သူမှ အလုပ်မလုပ်ကြဘူးလေ။ သောကြာနေ့ညဆိုရင် အားလုံး အိမ်ပြန်ကုန်ကြပြီ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် ဥရောပရုံးက အင်ဂျင်နီယာက သောကြာနေ့ ညနေကတည်းက ဟော်လန်ကို ပြန်သွားပါတယ်။ စနေနေ့က ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း စက်ရုံသွား အလုပ်လုပ်ခဲ့ပေမယ့် ဒီနေ့တော့ တနင်္ဂနွေမို့ အလုပ် လုပ်ချင်တာတောင် သူတို့က ဥပဒေအရ မဖြစ်နိုင်ဘူး ဆိုပြီး လုပ်ခွင့် မပေးပါဘူး။ သူတို့ အဖြူတွေ ထင်ကြသလို ကျွန်တော်တို့ အာရှသားတွေပဲ ရူးလို့ မနားမနေ အလုပ်လုပ်ကြတာလား ကျွန်တော်တို့ စလုံးက လူတွေ ထင်သလို ဥရောပက ကောင်တွေပဲ အပျင်းထူကြသလားတော့ မပြောတတ်ပါဘူး။ တစ်ဖက်ကကြည့်တော့ လက်ဖဝါး နောက်တစ်ဖက်က ကြည့်ပြန်တော့လည်း လက်ဖမိုးပေါ့။

မနက်စာ စားပြီး လုပ်စရာမရှိလို့ အခန်းထဲ ပြန်ခွေနေရတယ်။ ကွန်ပြူတာ ရှိပြီး အင်တာနက် သုံးမရတာလည်း အတော်ကို ဆိုးတဲ့ ကိစ္စပါပဲ။ အင်တာနက် မရှိတော့လည်း လက်တော့ပ် ထဲပါလာတဲ့ သီချင်းလေးတွေ ဖွင့်နားထောင် အီလက်ထရွန်းနစ် စာအုပ်တွေ ဟိုလှန်ဒီလှန်ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ပဲ နေ့လည်စာ စားချိန် ရောက်လာတော့ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။

ဒီမြို့မှာ နေတာ တစ်ပတ်ကျော် ကြာပြီဆိုတော့ စားသောက်ဆိုင် ဘယ်နေရာ ရှိတယ် ဆိုတာတော့ ကောင်းကောင်း သိနေပါပြီ။ စားသောက်ဆိုင် ရောက်တော့ ပြသနာက စတော့တာပဲ။ ရေးထားသမျှ အစားအသောက်စာရင်းက ဂျာမန်လိုတွေ။ ကိုယ်ကလည်း ဂျာမန်စကားဆိုရင် ငယ်ငယ်တုန်းက Telematch ထဲမှာ ကြားဖူးနေကြ သရိုင်း စပိုင်း အိုင်း ဆိုတာကလွဲရင် ဘာမှ တတ်တာမဟုတ်တော့ အတော်လေး အခက်တွေ့ပါတယ်။ ကောင်တာနား မယောင်မလည် သွားရပ်ရင်း သူများ မှာတာ ကြည့်နေရတယ်။ သူများမှာတာကို လက်ညှိုး ထိုးပြပြီး ဒါမျိုးပေးပါ ဆိုပြီး မှာမယ်ဆိုတဲ့ အကြံနဲ့ပါ။ ဖြစ်ချင်တော့ အဲဒီနေ့ ကျမှ တခြားသူတွေ ကလည်း အာလူးကြော်နဲ့ အအေးကလွဲရင် ဘာမှ မစားကြဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ မထူးပါဘူး ဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ အစားအသောက် စာရင်း ဆိုင်းဘုတ်ကို လက်ညှိုး ထိုးပြပြီး မှာလိုက်ရတယ်။ သူက ပြန်မေးတော့ သိသလိုလိုနဲ့ ခေါင်းညှိတ် ပြလိုက်တယ်။ ကော်ဖီဆိုတာကတော့ အင်တာနေရှင်နယ် ဘာသာစကား ထင်ပါတယ်။ ကော်ဖီကိုတော့ ကောင်တာက လူက နားလည်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကော်ဖီတစ်ခွက် အပြင် ကြက်သားလား ငါးလား မသိ ကြော်ထားတာနဲ့ အာလူးကြော်တစ်ပွဲ စားဖို့ ရလိုက်ပါတယ်။

ဘာမှန်း မသိပေမယ့်လည်း ဗိုက်ဆာတော့ စားရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဘာမှန်းမသိတဲ့ အစားအစာကို စားရင်းနဲ့ ဘေးနားက စားပွဲတွေကို မသိမသာ အကဲခတ်ကြည့်မိတယ်။ တကယ်ပါပဲ။ ဘယ်သူကမှ အင်္ဂလိပ်စကား မပြောကြဘူး။ စင်ကာပူ လေကြောင်းလိုင်း ဖလိုက်ပေါ်မှာ အမြန်သင်တဲ့ ဘာသာစကား ဗွီဒီယို မကြည့်မိတာ မှားလေခြင်းလို့ အခုမှ နောင်တရမိတယ်။ တရက်တည်းနဲ့ ဘာမှ တတ်မှာ မဟုတ်တောင် အနည်းဆုံး ကြက်သားနဲ့ ငါးတော့ ဘယ်လို ခေါ်သလဲသိရင် မဆိုးလှဘူး လို့တော့ စိတ်ထဲမှာ ထင်မိတယ်။

စားလို့သောက်လို့ ပြီးတော့ စားသောက်ဆိုင်နဲ့ မလှမ်းမကမ်းက အင်တာနက် ကဖေးထဲကို ဝင်လိုက်မိတယ်။ ဦးဘတူနဲ့ တတူတည်းတူနေကြတဲ့ ဆရာတွေတော့ သဘောကျ ကြမှာ အမှန်ပဲ။ Ubuntu တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘာ Distribution လဲ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ Linux တစ်ခုပါပဲ။ Windows မဟုတ်တာတော့ လုံးဝ သေချာပါတယ်။ အင်တာနက် သုံးဖို့အတွက် ကိုကာကိုလာကို စက်က ဝယ်သောက် သလိုပဲ ပုံးထဲကို အကြွေစေ့ ထည့်ရတယ်။ ယူရို တစ်ကျပ်စေ့ တစ်စေ့ကို ၁၅ မိနစ် သုံးလို့ရတယ်။ တစ်နာရီကို ၄ ယူရိုပေါ့။

အီးမေးလ်ဖွင့်ကြည့်တော့ ဖော်ဝပ်မဟုတ်တဲ့ အီးမေးလ်တစ်စောင် တွေ့လို့ ပျော်သွားတယ်။ အင်္ဂလိပ်လို ရေးထားတာမို့ တော်ပါသေးရဲ့။ မြန်မာဖောင့်နဲ့သာ ရေးထားရင်တော့ ဒုက္ခနဲ့လှလှ တွေ့ဦးမယ်။ အင်တာနက် ကဖေးမှာ မြန်မာဖောင့် က Download လုပ်လို့မရဘူး။ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင်တော့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် လုပ်သလို ဟေ့ကောင်။ ငါ့အီးမေးလ် ဝင်ကြည့်။ ပြီးရင် ငါ့ကို မြန်မာလို ရေးထားတာ ဖတ်ပြဆိုပြီး တယ်လီဖုန်းနဲ့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ဖတ်ပြခိုင်းတာမျိုး လုပ်ရမယ် ထင်ပါတယ်။ စာရေးပို့တဲ့သူက Nothing special to say ဆိုပေမယ့်လည်း အဲဒီ Nothing Special to say ကပဲ ဘာမှ စကားပြောစရာ မရှိတဲ့ အချိန် အတော်လေး စိတ်သက်သာရ ရသွားတယ်။ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖိုရမ်တွေ ဝင်ကြည့်ပြန်တော့ လေးထောင့်တုံးနဲ့ abcdefg တွေပဲ တွေ့ရလို့ စိတ်တိုလာတယ်။ လုပ်ထားဟ Unicode ရ ။ ဦးနီကုတ်ကြီး Native မဖြစ်သေးသရွေ့တော့ ဒါမျိုးဒုက္ခတွေ ကြုံရဦးမှာပဲ။ အဲဒီလိုနဲ့ အင်တာနက် ကဖေးမှာ နာရီဝက်လောက် အချိန်ဖြုန်းပြီး ဟိုတယ် ပြန်လာခဲ့တယ်။

ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့လည်း ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်။ ပြီးတော့ ဟိုကလိ ဒီကလိပေါ့။ ဒီမလာခင် စပါးကြီးမြွေတစ်ကောင် ကွန်ပြူတာထဲ ဖမ်းထည့်လာခဲ့လို့ တော်ပါသေးရဲ့။ စပါးကြီးမြွေ ဆိုတာ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူများတွေ ပြောပြောနေကြတဲ့ Python ပေါ့။ Python ကို လျှောက်ကလိရင်း တချို့ Feature လေးတွေကို အတော် သဘောကျမိတယ်။ ဒါနဲ့ မသင်္ကာလို့ MSDN Library လေး ဖွင့်ကြည့်တော့ .NET ထဲမှာလည်း Python ထဲက ကိုယ်သဘောကျတဲ့ Feature လေးတွေ ရှိပြီးသား ဖြစ်နေတာကို တွေ့ရတယ်။ မိုက်ခရိုဆော့ဖ်တို့ အကူးသန်ပုံများကတော့ ပုဂံခေတ်ကသာ ဘီလ်ဂိတ်ရှိရင် ညောင်ဦးဖီးတောင် သူရဲကောင်း စာရင်း ဝင်မယ် မထင်ဘူး။

ညနေစောင်းမှ ဟိုတယ်ကနေ ညစာစားဖို့ ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဟိုဖက်ြခမ်းမှာ ပီဇာ ရောင်းတဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ကို စိတ်ထဲက ပြေးမြင်လိုက်မိတယ်။ နေ့လည်စာကို ဘာမှန်း ညာမှန်းမသိ ကြိတ်ထားရတော့ ညနေစာလေးတော့ ကောင်းကောင်း စားချင်စိတ် ပေါ်နေတာပါ။ အဲဒီဆိုင်မှာ ချိုင်းနား ပလိတ်လို့ သူတို့ အခေါ်အဝေါ်နဲ့ ပြထားတဲ့ ခေါက်ဆွဲကြော် ပန်းကန်ကြီးကို စိတ်ထဲက ပြေးမြင်မိတယ်။ ဒီပုံကြီး လက်ညှိုးထိုးပြရင်တော့ ခေါက်ဆွဲကြော်တော့ စားရမှာပဲ။ မှားစရာတော့ မရှိဘူးလို့ မောင်းတင်ပြီး အဲဒီဆိုင်ကို ချီတက်လာခဲ့တယ်။

နည်းနည်းတော့ လမ်းပို လျှောက်ရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်လည်း စားသောက်ဆိုင်ရောက်လို့ ခေါက်ဆွဲကြော်ပုံကြီး မြင်ရတော့ ပင်ပန်းလာတာတွေ အမောပြေသွားတယ်။ အားရပါးရပဲ ကောင်တာနောက်က လူကို ခေါက်ဆွဲကြော် ပန်းကန်ပုံကြီးကို လက်ညှိုး ထိုးပြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကောင်တာကလူက ကျွန်တော့်ကို ဂျာမန်လိုတွေ ပြန်ပြောနေတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ဘယ်ရမလဲ။ ဒီခေါက်ဆွဲကြော်ပန်းကန်ပဲ လက်ညှိုးထိုးပြတာပေါ့။ ဟိုလူက ထပ်မေးပြန်တယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း လုံးဝ မလျှော့ဘူး။ ဒါဆိုဒါပဲ။ ဒီပုံကိုပဲ လက်ညှိုးပြန်ထိုးပြတယ်။ ဟိုက စိတ်မရှည်သလို နဲ့ ခေါင်းရမ်းပြီး နောက်တစ်ခေါက် ထပ်မေးပြန်တယ်။ ကိုယ်ကလည်း နောက်တစ်ခေါက် လက်ညှိုးထိုးပြပြန်တယ်။

အဲဒီအချိန် မနေနိုင်တော့လို့ ထင်ပါတယ်။ ဆိုင်ထဲက ဒေါင့်စားပွဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ တစ်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို အင်္ဂလိပ်လို လှမ်းအော်တယ်။ "He asked you sweet or sour" တဲ့။ လက်စသတ်တော့ အချဥ်လား အချိုလား မေးတာကိုး။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော်က Sweet လို့ ပြန်အော်တယ်။ သူက ကောင်တာနောက်က လူကို ဂျာမန်လို လှမ်းအော်ပြောတယ်။ ဆိုင်ထဲက လူတွေအားလုံး ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် အင်္ဂလိပ်လို အပြန်အလှန် ပြောကြတာကို သဘောကျလို့ အားလုံး ဝိုင်းရယ်ကြတယ်။ ကျွန်တော့်များ ရှက်တယ် ထင်လို့လား။ ဘယ်ရှက်လိမ့်မတုန်း။ မွေးကတည်းက ချက်ကြောနဲ့ ရှက်ကြော မှားဖြတ်ထားတာ။ စပ်ြဖဲဖြဲနဲ့ပေါ့။ ကောင်တာနောက်ကလူလည်း အဲဒီတော့မှ ခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်နဲ့ ကျွန်တော့် ခေါက်ဆွဲကြော်ကို စပြီး ကြော်တော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ချိုင်းနားပလိတ် လား စီးနားပလိတ်လား မသိ သူတို့ အခေါ် တရုတ်ခေါက်ဆွဲကြော် ချိုရဲရဲနဲ့ပဲ ကျွန်တော့် ညနေစာကို ပြီးဆုံးလိုက်ရပါတော့တယ်။