ဂန္ဓာလရာဇ်တိုင်းပြည်

မလေးရှားနယ်စပ် ဂျဟိုး(Johor) မှာ ရှိတဲ့ လာကင်း(Lerkin) ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကနေ မလက်ကာ(Malecca)ကို သွားမယ့် အဝေးပြေးကားပေါ် ရောက်တော့ ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေ အတော်လေး ကျိန်းနေပြီ။ ညကတည်းက ဘတ်စ်ကားပေါ် ရောက်တဲ့အချိန်အထိ ၂ နာရီ ကျော်ပဲ အိပ်ရသေးလို့ အဝေးပြေးကား စီးရတဲ့ ၃ နာရီခရီးကို တလမ်းလုံး အိပ်လိုက်သွားမယ်လို့ မောင်းတင်လာတာပါ။ ဒါပေမယ့်လည်း အတူပါလာတဲ့ ကပ်စတန်မာ အဖိုးကြီးက အခုအချိန်ထိ စကားတွေ အမျှင်မပြတ် ပြောနေတုန်း။ အဲဒီအဖိုးကြီးက အသက် ၆၅ နှစ် ဝန်းကျင်လောက် ရှိပါပြီ။ ဟောင်ကောင်ဖွား စင်ကာပူ နိုင်ငံသားပါ။ သူကတော့ စကားပြောစရာ အဖော်ရှိလို့ အတော် ဝမ်းသာ နေတဲ့ပုံပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ အိပ်ချင်တာ မအိပ်ရလို့ အတော် ညစ်နေတယ်။ သူက ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းတွေ ပြောနေရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ကို မေးတယ်။
"ကောင်လေး။ မင်း တရုတ်ပြည် ရောက်ဖူးလား။"
"ဟင့်အင်း။ အခု အချိန်အထိ တစ်ခေါက်မှ မရောက်ဖူးဘူး။" လို့ ကျွန်တော်က ပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ်။
"အခု လက်ရှိ တံခါးဖွင့် စီးပွားရေး ကျင့်သုံးနေတဲ့ တရုတ်ပြည်နဲ့ အရင်ခေတ် ၁၉၉၀ ရှေ့ပိုင်း တံခါးပိတ်ဝါဒ ကျင့်သုံးတဲ့ တရုတ်ပြည်က အတော် ကွာတယ်ကွ။" သူက ဆက်ပြောပါတယ်။
ကျွန်တော်လည်း စိတ်မပါ့တပါ အင်း လိုက်ပါတယ်။
"တရုတ်ပြည် စီးပွားရေး မတိုးတက်တာ မပြောနဲ့။ အရင် ဗဟိုက ချုပ်ကိုင်တဲ့ ပေါ်လစ်ဗျူရိုစနစ်တုန်းက အဲဒီက လူတွေက ပြည်သူပိုင် ပစ္စည်းဆိုပြီး လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်နေကြတာကိုး။ ဒီလိုကွ။ ငါ ဟောင်ကောင်မှာ နေတုန်းက တရုတ်ပြည်ကို ဆားဗစ်စ် ခရီး ခဏခဏ သွားရတယ်။"
နောက်ပိုင်း သူဆက်ပြောတဲ့ အကြောင်းအရာတွေက စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းတာနဲ့ ကျွန်တော် မအိပ်ြဖစ်တော့ပဲ တလမ်းလုံး သူ့ရဲ့ တရုတ်ပြည် ပုံပြင်တွေ နားထောင်ရင်း မလက်ကာကို ရောက်မှန်းမသိ ရောက်သွားပါတော့တယ်။

==========================================================

အဲဒီနေ့က ပီကင်းကို သူ့ လေယာဥ်ပျံဆိုက်တော့ လေယာဥ်က အတော်လေး နောက်ကျတယ်။ လေဆိပ်မှာ ဟိုတယ်ကို သွားမယ့်ကားက မရှိတော့ဘူး။ ပြသနာက အဲဒီတုန်းက တရုတ်ပြည်မှာ တက္ကစီဆိုတာ အတော်ကို ရှားတယ်။ အခုခေတ်လို အလွယ်တကူ ငှားလို့ မရနိုင်ဘူး။ တက္ကစီ မရလို့ လေဆိပ်မှာ အိပ်ဖို့ ဆိုတာကလည်း မဖြစ်နိုင် ပြန်ဘူး။ အဲဒီအချိန်က နိုင်ငံခြားသားတစ်ယောက်အတွက် တရုတ်ပြည်ထဲမှာ နေတဲ့ရက်တိုင်းကို ဟိုတယ်က သူတို့ဆီမှာ နေပါတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ထောက်ခံချက်ရေးပေးရတယ်။ တရုတ်ပြည်ထဲမှာ ၇ ရက်နေပြီး ၆ရက်ပဲ ဟိုတယ်မှာ ရှိတယ်။ တစ်ရက်က ဘယ်မှာ ရှိသလဲဆိုတာ ရေးမထားဘူးဆိုရင်တော့ လေဆိပ်က အထွက်မှာ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးကနေ တစ်ဆင့် ရဲဆီကို တန်းပြီး ပို့တော့တာပဲ။ ရဲတွေရဲ့ ဟိုမေး ဒီမေး အစစ်ခံချက်တွေ အားလုံးလုပ်ပြီး သူတို့ကျေနပ်တယ်ဆိုမှ တရုတ်ပြည်က ပြန်ထွက်လို့ ရတယ်။ မဟုတ်ရင်တော့ ပြသနာ အကြီးအကျယ်တက် တတ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့ကတော့ သူနည်းနည်းတော့ ကံကောင်းတယ်။ တခြားဟိုတယ်ကို သွားမည့် တိုးရစ်စ်တွေရဲ့ ကားတစ်စင်းက ရှိနေသေးတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူတို့ကို အကူအညီတောင်းပြီး ကပ်လိုက်ရတယ်။ သူတို့တည်းတဲ့ ဟိုတယ်ကို လိုက်သွားပြီး ဟိုရောက်မှ ကြည့်စီစဥ်မယ် ဆိုပြီး လုပ်ရတယ်။ ဟိုတယ် ရောက်တော့လည်း အပြင်မှာ တက္ကစီက ငှားလို့ မရနိုင်ပြန်ဘူး။ ဟိုတယ်က ကားပဲ ငှားစီးရတယ်။ အံသြစရာ ကောင်းတာကတော့ ဟိုတယ်က သူ့ကို စီစဥ်ပေးတဲ့ တက္ကစီက ဂျာဂွာကား ဖြစ်နေတယ်။ တသက်နဲ့ တကိုယ် ဂျာဂွာ စီးရလိမ့်မယ်လို့ မစဥ်းစားမိပေမယ့် တကယ်တမ်း စီးမယ့် စီးရတော့လည်း ဂျာဂွာ ကို တက္ကစီ အနေနဲ့ စီးရပြန်တယ်။

မနက်ကျတော့ ၈ နာရီ စက်ရုံက ကားဟိုတယ်မှာ လာခေါ်တယ်။ သူတို့နဲ့အတူ စက်ရုံကို လိုက်သွားတာပေါ့။ စက်ရုံ ရောက်ပြီးတော့ အဲဒီမှာ ရှိတဲ့ အင်ဂျင်နီယာတွေကို စက်နဲ့ပတ်သက်ပြီး သင်တန်း ပေးရတယ်။ ၁၁ နာရီ ထိုးတော့ သင်တန်းကို ခဏနားပြီး ဟိုတယ်ကို ပြန်ရတယ်။ ထမင်းစားဖို့ပေါ့။ သူထမင်းစားဖို့ အတွက် စက်ရုံမှာ ဝယ်စားစရာ မရှိဘူး။ ဟိုတယ်ကို ပြန်စားရတယ်။ ဟိုတယ်မှာ ထမင်းစားပြီးလို့ နေ့လည် ၂ နာရီလောက်မှ စက်ရုံကကားက ပြန်လာခေါ်တယ်။ အဲဒီမှာ ထရိန်နင် ပြန်စ။ ညနေ ၅ နာရီ ထိုးတာနဲ့ ထရိန်နင်ကို ရပ်ပြီး အိမ်ပြန်ရုံပဲ။ အဲဒီမှာ တစ်နေ့ကို အလုပ်ချိန်က ၅ နာရီကျော်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ ဘယ်သူမှ အချိန်ပို အလုပ်မလုပ်ကြဘူး။

ဟိုတယ်မှာလည်း ရောက်တာနဲ့ ချက်ချင်း ညစာစားဖို့ ပြေးရတယ်။ ပြသနာက စားသောက်ဆိုင်မှာ ဘာပဲရှိရှိ ည ၇ နာရီမထိုးခင် ပြီးအောင် စားရတယ်။ ည ၇ နာရီထိုးတာနဲ့ စားသောက်ဆိုင်က လူတွေက ဘာမေးမေး မရှိဘူးချည်း ပြောလွှတ်တော့တာပဲ။ ညဘက်တော့ အခန်းထဲပြန် ဂြိုဟ်တုကလာတဲ့ တီဗွီကြည့်ချင်ကြည့် ဒါမှမဟုတ်ရင်လည်း ကလပ်သွားပေါ့။ ဒီမှာ ကလပ် ဆိုတာက နိုင်ငံခြားသားတွေ အတွက် သီးသန့်လို ဖြစ်နေတာ။ ဈေးက နိုင်ငံခြားငွေနဲ့ ပေးရတာဆိုတော့ သူတို့ဆီက လူတွေ တော်ရုံတန်ရုံ မကပ်နိုင်ကြဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကောင်မလေးတွေကို ကလပ်အတူ လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်တယ် ဆိုရင် ဝမ်းပန်းတသာနဲ့ လိုက်လာကြတာပဲ။

စက်ရုံနဲ့ ပတ်သက်ရင်လည်း ရယ်စရာတွေ အများကြီးပဲ။ စက်ရုံမှာ ဂျီအမ်ဖြစ်ဖြစ် အင်ဂျင်နီယာဖြစ်ဖြစ် သာမန်အလုပ်သမား ဖြစ်ဖြစ် အားလုံးက အစိုးရက ခန့်ထားတဲ့သူချည်းပဲ။ အဲဒီတော့ ဂျီအမ်ဖြစ်တာတောင် အလုပ်သမားကို ဖြုတ်ချင်တိုင်း ဖြုတ်လို့ မရဘူး။ အဲဒီတော့ အားလုံးက ရာထူးအတူတူလို ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီအထဲမှာ ဘယ်သူက အာဏာ အပြင်းဆုံး ဖြစ်သလဲ ဆိုတာ ပြောရင် ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိဘူး။ စက်ရုံက ကားဒရိုင်ဘာက ပါဝါအကြီးဆုံးပဲ။ ဘယ်သူမဆို သူလိုက်ပို့ချင်မှ ဖြစ်တာလေ။ အဲဒီတော့ ဂျီအမ်ကလည်း ဒရိုင်ဘာကို ဖားရတယ်။ အင်ဂျင်နီယာကလည်း ဒရိုင်ဘာကို ဖားရတယ်။ သူကတော့ ရောက်တာနဲ့ ဒရိုင်ဘာကို နိုင်ငံခြားဆေးလိပ် တစ်ကာတွန်းလောက် လက်ဆောင် ပစ်ပေးလိုက်တာပဲ။ စီးကရက်ဆိုတာ တရုတ်ပြည်မှာ နေရာတကာ လာဘ်ထိုးလို့ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းလေ။ အဲဒီတော့ ဒရိုင်ဘာက သူ့ဆိုရင် မညည်းမညူ သွားချင်တဲ့နေရာ လိုက်ပို့ပေးတယ်။

ဗဟိုကနေ နေရာတကာ ချုပ်ကိုင်တဲ့ ပေါ်လစ်ဗျူရို စနစ်ရဲ့ မကောင်းပုံတွေက အဲဒီမှာ တွေ့ရတာပဲ။ သူက အင်ဂျင်နီယာတွေကို စက်အကြောင်း ရှင်းပြပြီးတော့ စက်ကို ဘယ်လိုပြင်ရမလဲ ဆိုတာ ဆက်သင်ပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အင်ဂျင်နီယာတွေက မလိုပါဘူး။ ဒီလောက်တန်ဖိုးကြီးတဲ့ စက်ကို ပျက်သွားရင်လည်း သူတို့မပြင်ချင်ပါဘူး လို့ ပြောကြတယ်။ အဲဒါဆို ပျက်ရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲလို့မေးတော့ ခင်ဗျားပဲ လာပြင်ပေးပါလို့ သူတို့က ပြောတယ်။ သူက အဲဒီလိုဆို သူမအားရင် ဘယ့်နှယ့် လုပ်မလဲလို့ မေးတော့ မအားလည်း ကိစ္စမရှိပါဘူး။ အားတဲ့အချိန်မှ လာပေါ့။ ဒါမှမဟုတ်ရင် လမ်းကြုံတဲ့အချိန် ဝင်ပြင် သွားပေါ့လို့ ပြောတယ်။ မလာရင်လည်း စက်ကို ပိတ်ထားလိုက်မယ်။ သူတို့ အတင်းအကြပ် မခေါ်ပါဘူးလို့ ပြောကြတယ်။ ကောင်းရော။

အဲဒီအချိန်က တရုတ်ပြည်မှာ ပစ္စည်းကို ကိုယ်လိုချင်တာကို ဝယ်ချင်တိုင်း ဝယ်လို့မရဘူး။ ညဘက် အပြင်ဖက်ကို လမ်းလျှောက် ထွက်ရင် မှောင်နဲ့မည်းမည်း ဘာဆိုင်မှ ကြည့်စရာ မရှိဘူး။ အဲဒီအတွက် ကောင်းတာတစ်ခုက ပစ္စည်းပျောက်မှာ စိတ်မပူရဘူး။ တစ်နေ့တော့ သူပန်းခြံထဲ ခဏသွားထိုင်ရင်း သူ့ကင်မရာ ပန်းခြံထဲမှာ မေ့ကျန်ခဲ့တယ်။ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်ပြီးမှ သတိရလို့ သွားကြည့်တော့ ကင်မရာက သူထားခဲ့တဲ့ နေရာမှာ ရှိနေသေးတယ်။ ဘေးမှာလူတွေ အများကြီး ရှိပေမယ့် ဘယ်သူမှ ယူမသွားကြဘူး။ လူတစ်ယောက် လက်ထဲမှာ နိုင်ငံခြားဖြစ် ကင်မရာတစ်လုံး ရှိနေပြီဆိုရင် ရဲက မျက်စိနောက် တော့မယ်လေ။ ဘယ်ကရသလဲ ဘာညာနဲ့ မီးခိုးကြွက်လျှောက်လိုက်တော့မယ်။ အဲဒီတော့ ပြသနာ အတက်ခံပြီး ဘယ်သူမှ သူများ ပစ္စည်း ယူမထား ကြတော့ဘူး။

ဒါပေမယ့် အခြားတစ်ဖက်မှာ ဆိုးတာလည်း ရှိသေးတယ်။ တစ်ခါက သူ ပီကင်းကနေ ရှန်ဟိုင်းကို ရထားနဲ့ သွားဖို့ ပီကင်းဘူတာရုံကို ရောက်သွားတယ်။ ပီကင်း ဘူတာရုံရောက်တဲ့ အထိ ဘာမှ မစားရသေးဘူး။ ဒါနဲ့ အနီးအနား လှည့်ပတ်ကြည့်တော့ ဘူတာရုံရှေ့မှာ မုန့်ဆိုင် တစ်ဆိုင်တွေ့တယ်။ အဲဒါနဲ့ ဝမ်းသာအားရ မုန့်ဆိုင်ကို သွားပြီးတော့ မုန့်တစ်ခု ဘယ်လောက်လဲ မေးတော့ ယွမ် ၂၀ လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ အဲဒါဆိုရင် ၂ ခုလောက် ပေးပါဆိုတော့ ကူပွန်ပါလား လို့ ဆိုင်က ရောင်းတဲ့ ကောင်မလေးက မေးတယ်။ ဘာကူပွန်လဲ ဆိုတော့ အစားအသောက်က ဒီအတိုင်း ဝယ်လို့ မရဘူး။ ကူပွန်နဲ့ပဲ ရောင်းတယ်။ ကူပွန်မရှိရင် မရောင်းနိုင်ဘူး လို့ပြောတယ်။ သူက တစ်ခုကို ယွမ် ၁၀၀ ပေးပါ့မယ်။ ဗိုက်ဆာလွန်းလို့ ၂ ခုလောက် ရောင်းပါဆိုတာတောင် မရဘူး။ ကူပွန်နဲ့မှ ရောင်းမယ်ချည်းပဲ ပြောနေတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ သူအိတ်ထဲမှာ ယွမ် ၃ သိန်းလောက် ပါလာပြီး ထမင်း တနပ်စာငတ်ခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်မျိုး ကြုံခဲ့ရဖူးတယ်။

တရုတ်ပြည် ရထားကလည်း ရာဇဝင်တွင်မယ့် ရထားမျိုးပါပဲ။ အထက်တန်းမှာ ခုံရဖို့ တော်တော် မလွယ်ဘူး။ ရထားပေါ် ရောက်ပြီးမှ တွဲစောင့်ကို ပိုက်ဆံပေးပြီး စောင့်ရတယ်။ ပိုက်ဆံပေးတာတောင် မျက်နှာဖြုတွေနဲ့ အခြား နိုင်ငံသားတွေက ဦးစားပေး၊ ပြီးရင် သူတို့ နိုင်ငံခြား ပတ်စ်ပို့ ကိုင်ထားတဲ့ ဟောင်ကောင်သားတွေ၊ နောက်ပြီးမှ တရုတ်နိုင်ငံသားတွေ အဲဒီလိုမျိုး ဦးစားပေးက ခွဲသေးတယ်။ ရိုးရိုးတန်းတွေမှာကျတော့ အဲဒီလို မဟုတ်ဘူး။ ဦးရာလူ စနစ်နဲ့ ခုံကို ဦးကြတာ။ ကိုယ်က ခုံနေရာက ထသွားပြီဆိုရင် တခြားသူ တစ်ယောက်က ဝင်ထိုင်သွားရော။ အဲဒီလိုနဲ့ တစ်ခါက ၂၄ နာရီလောက် ကြာတဲ့ ရထားခရီးကို ထိုင်စရာ ခုံပျောက်သွားမှာ စိုးလို့ ထမင်းထမစား၊ ရေထမသောက်၊ အိမ်သာ ထမသွားဘဲ ကြိတ်မှိတ်ပြီး လိုက်ရတာမျိုးလည်း ရှိသေးတယ်။

========================================================

သူ့ရဲ့ တရုတ်ပြည် ဇာတ်လမ်းတွေက အတော့်ကို များပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သူပြောတာတွေ နားထောင်ပြီးမှ အရင်တုန်းက တရုတ်ပြည် အခုလို မတိုးတက်ရတာ ဒါကြောင့်ကိုး ဆိုပြီးတော့ သဘောပေါက်ပါတယ်။ ဘိုးတော် ကတော့ သူ့စကားကို နားထောင်မယ့်သူ ရှိလို့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ကျွန်တော့်ကို တော်လျှောက်စကားတွေ ပြောလာတာ အသွား ၃ နာရီ အပြန် ၃ နာရီ ၆ နာရီကျော်ကျော်လောက်ကို ဆက်တိုက်ပါပဲ။