ကျွတ်စဉ်

သူတယ်လီဖုန်းကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်း အသက်ကို အဝရှူလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကောင်မလေးကို မေးလိုက်တယ်။
"အဖြေမပေးသေးဘူးလားဟင်။"
"ဒီအတိုင်း တော့ မရဘူး။"
"အဲဒါဆို ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ။"
"ဆေးစစ်ပေးရမယ်။"
ကွိုင်တော့ စားပြီ။ ကောင်မလေး ဆီက အဖြေတောင်းတာ ဆေးစစ်ပေးရမယ် ဆိုတော့ စင်ကာပူမှာ S-Pass PR လျှောက်သလိုမျိုး ဖြစ်နေပြီ။
"ကျန်းမာ သန်စွမ်းကြောင်း Full Medical Checkup လုပ်ပေးရမှာလား။"
"အဲဒီလောက် မလိုပါဘူး။ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ ရှိလား မရှိလားပဲ သိချင်တာပါ။"
"နောက်တော့ စစ်ပေးမယ်လေ။"
"ဟင့်အင်း။ မရဘူး။ အဲဒါ အရင် သိချင်တယ်။"
"အင်း။ အဲဒါဆိုလည်း ရတယ်။ သွားစစ်လိုက်မယ်။"

ဖုန်းချ လိုက်ပြီးတော့ သူအတော်လေး ခေါင်းစားသွားတယ်။ ဘယ့်နှယ့် လုပ်ရပါ့မလဲ။ ရန်ကုန်မှာလို အသိ ဆရာဝန် တစ်ယောက်ကို ဆေးစာရေးခိုင်းပြီး အင်ထုတာမျိုးလည်း ဒီမှာက လုပ်ဖို့မလွယ်။ သွေးမစစ် ဖြစ်တာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာနေပြီ ဆိုတော့ အခုတကယ်တမ်း အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ စစ်ဖို့ ဆိုတာက ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အနည်းနဲ့ အများတော့ လန့်စရာ ကောင်းနေတယ်။

သူ့သူငယ်ချင်း ခပ်ရှုပ်ရှုပ် တစ်ကောင်ကို စိတ်ထဲမှာ သွားသတိရမိတယ်။ သူပြောပြတဲ့ အကြောင်းကိုပါ။ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်အတွက် မဖြစ်မနေ ဆေးစစ်ရတော့မယ် ဆိုတော့ ဒီကောင် အတော်လန့်သွားတယ်။ အလုပ်က စစ်မှ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ ဆိုတာကြီး ပေါ်လာရင် အားလုံးကြားမှာ နာမည်ကြီးပြီး အကြီးအကျယ် အရှက်ကွဲမယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကြိုသိထားရင် အလုပ်က မစစ်ခင် အသာလေး လစ်ထွက်သွားလို့ ရတယ်ပေါ့။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အန္တရာယ်များတဲ့ ကိစ္စတွေ လုပ်ထားဖူးတာ ဆိုတော့ တော်တော်လေး ကျွတ်ကြဲ နေတယ်။

ဒါနဲ့ပဲ လှည်းတန်းက ဆေးခန်း တစ်ခုမှာ သူ့ဘာသာသူ သွေးသွားစစ်တယ်။ သွေးစစ်တော့လည်း နာမည် အမှန် မပေးဘူး။ ပါးစပ်ထဲတွေ့တဲ့ နာမည်တစ်ခုနဲ့ ပေးထားခဲ့တယ်။ အဖြေ သွားယူရမယ့် နေ့ကြတော့ သူသွားမယူရဲ တော့ဘူး။ အိမ်က ကောင်လေး တစ်ယောက်ကို ခေါ်သွားပြီး ငါ့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ဆေးစာ သွားယူပေးစမ်းပါ ဆိုပြီး ဆေးခန်းကို သွားခိုင်းတယ်။ သူကတော့ ကားပေါ်မှာပဲ ထိုင်စောင့်နေရစ်ခဲ့တယ်။ ဟိုကောင်လေး ဆေးစာသွားယူတဲ့ ၁၀ မိနစ်လောက်က သူ့အတွက် တကယ့် စိတ်အလှုပ်ရှားစရာ အကောင်းဆုံး အချိန်ပဲ။

ကားပေါ်မှာ ထိုင်စောင့်နေရင်း ကဏှာ မငြိမ်ဘူး။ ဆေးလိပ်ကို မီးညှိ လိုက်။ ရှိုက်လိုက်။ နောက် လွှင့်ပစ်လိုက်။ နောက်တစ်လိပ် ထပ်ညှိလိုက်နဲ့ စိတ်နဲ့ လူနဲ့ မကပ်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ၁၀ မိနစ်လောက် နေတော့ ဟိုကောင်လေး ပြန်ရောက်လာတယ်။ လက်ထဲမှာ စာရွက်ကလေး ကိုင်လို့။ သူက စိတ်မရှည်သလို စာရွက်ကို ဆွဲယူတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီ စာရွက်ခေါက်ကလေးကို ဖွင့်မကြည့်ရဲဘူး။ စာရွက်ကို လက်နှစ်ဖက် ကြားထဲ ထည့်ပြီး ပွတ်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ ဖဲဝိုင်းမှာ ဖဲပွတ်သလိုမျိုး စာရွက်ကို ပွတ်ကြည့်တယ်။ နက်ဂတစ် ဆိုတာ တွေ့ရတော့ သူ အတော်ပျော်သွားတာ ဟန်တောင် မဆောင်နိုင်ဘူး။ ကောင်လေးကတော့ ပြုံးစိစိနဲ့ ဓာတ်ပေါက်သွားပုံ ရတယ်။

အခုသူလည်း အဲဒီလို အဖြစ်မျိုး ကြုံနေပြီ။ ဘာမှ မဟုတ်တာ လုပ်မထားပေမယ့် အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ စစ်ရမယ် ဆိုတော့ လန့်တာ အမှန်ပဲ။ တစ်ခါက မလေး ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် တစ်ဆိုင်မှာ သတိမထားလိုက်မိလို့ ဓားအသစ် မလဲဘဲ ဓားအဟောင်းနဲ့ ဆံပင်ရိတ်တာ ခံလိုက်ရတာကို သွားသတိရတယ်။ လေးလုံးကိုက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်နဲ့ နီးနီးနားနား အကြာကြီး နေခဲ့ဖူးတာကိုလည်း သွားသတိရတယ်။ အခုတလော ဘာမှမဟုတ်ပဲ တချိန်လုံး ဝမ်းလျှောနေတာလည်း သံသယ ဖြစ်မိတယ်။ ဖြစ်နိုင်ခြေက အတော်လေး နည်းပေမယ့် အဲဒီအချိန်တွေတုန်းကသာ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ ဝင်သွားရင် နားကားပြီလို့ တွေးလိုက် မိတယ်။ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ စစ်ရမယ့် ကိစ္စက တကယ့်ကို ကျွတ်စဉ်ကြီးပဲ။

အခုမှတော့လည်း မထူးတော့ပါဘူး။ ရှိနေရင်တော့ အခုမသိရလည်း နောင်တော့ သိရမှာပေါ့လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးလိုက်တယ်။ ပြသနာက တနင်္ဂနွေနေ့ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ဆေးခန်းတွေက ဒီနေ့ဆိုရင် ပိတ်တယ်။ မနက်ဖြန်မှပဲ ဆေးက စစ်လို့ရမယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း မနက်ဖြန်မှ စစ်မယ်ဆိုရင် သူဒီည အိပ်ပျော်မယ် မထင်ဘူး။ တနင်္ဂနွေနေ့ ဖွင့်တဲ့ ဆေးခန်း ရှိလိုရှိငြား အင်တာနက်ထဲ ရှာကြည့်ရင်း သူ ဆေးခန်း တစ်ခု သွားတွေ့တယ်။ အော့ချက်က ဆေးခန်း။ တနင်္ဂနွေနေ့ ည ၆ နာရီက နေ ၈ နာရီ အထိ ဖွင့်တယ်။

ဆေးစစ်တဲ့ အကြောင်းကို ဖတ်ကြည့်တော့ သွေးဖောက်စရာ မလိုဘူး။ နာမည်လည်း ပေးစရာမလိုဘူး။ မိနစ် ၂၀ အတွင်း အဖြေသိရမယ်လို့ ရေးထားတယ်။ စင်ကာပူမှာ သွေးစစ်လို့ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ ပေါ့ဇတစ် ပေါ်ရင် ကိုယ့်ရဲ့မှတ်တမ်းက အစိုးရဆီမှာ ဝင်သွားမယ် ဆိုတာ သိတော့ ဘယ်သူမှ မစစ်ချင်ကြဘူး။ အဲဒါကြောင့် စင်ကာပူ အစိုးရက အမည်မသိ သွေးစစ်လို့ ရတဲ့ ပရိုဂရမ် တစ်ခု လုပ်ထားပေးတယ်။ အစကတော့ ဂေလန်း နားက ဆေးခန်းတွေမှာပဲ အဲဒီလို လုပ်လို့ရတယ်။ အခုတော့ တခြားဆေးခန်းတွေမှာပါ စီစဉ်ပေးထားပြီ။ အားလုံးပေါင်း ဆေးခန်း ၇ ခု ရှိတယ်။

နာရီကိုကြည့်တော့ ငါးနာရီခွဲနေပြီ။ အခုအချိန် သွားရင် အတော်လောက်ပဲ ဆိုပြီး ဘတ်စ်ကားစီးပြီး အော့ချက်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာတော့ သူတလမ်းလုံး အတွေးနယ်ချဲ့သွားတယ်။ ငါသာ အေကိုက်ရင် ဘာဆက်လုပ်မလဲ။ အခုခေတ် အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ ရှိနေရင် ဆေးစားပြီး မသေအောင် တားထားလို့ရတယ် ဆိုတာ သိနေပေမယ့်လည်း အိမ်ထောင်ပြု ဖို့တော့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။ အဲဒါဆိုရင် ဘာလုပ်မလဲ။ ရွာပြန်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး ခြံစိုက်စားတာပဲ ကောင်းမလား။ ဒါမှမဟုတ် မပင်မပန်း ပုံမှန် တော်ရုံသင့်ရုံ အလုပ်တစ်ခုပဲ ရှာပြီး နေတာ ကောင်းမလား။ စဉ်းစားရင်းနဲ့ သူအခု အရေးအကြီးဆုံးလို့ ထင်နေတဲ့ အရာတွေ အားလုံး ဘာမှ အရေးမကြီးတော့တာကို သဘောပေါက်လာတယ်။ ကျန်းမာရေးဆိုတာ အားလုံးထဲမှာ အရေးအကြီးဆုံးပဲ ဆိုတာ သူကောင်းကောင်း သဘောပေါက်လိုက်မိတယ်။ ဒီတစ်ခါ ဆေးစစ်လို့ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ မရှိဘူး ဆိုရင်တော့ နောက်ဆို အရေးမကြီးတာတွေ ဘာမှ မပူတော့ဘူးလို့ သူ့ဘာသာသူ သန္ဓိဌာန် ချလိုက်မိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အော့ချက် ရောက်လာတယ်။ ဆေးခန်းကို မြေပုံထဲ ရှာလာပေမယ့်လည်း တကယ်တမ်း ရှာတော့ မတွေ့ပြန်ဘူး။ အဲဒီနားမှာပဲ တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဆေးခန်းကို ရှာလို့တွေ့သွားတယ်။ ဆေးခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ အထဲမှာ ကောင်တာ ထိုင်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်က လွဲရင် တခြားလူနာ မတွေ့ရဘူး။ ကောင်တာမှာ "အမည်မသိ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ စစ်ဆေးခြင်း ဒီမှာ ရပြီ။" ဆိုတဲ့ ကြော်ငြာတွေ့တော့ ဒီဆေးခန်းက သူရှာနေတဲ့ ဆေးခန်းဆိုတာ သေချာသွားတယ်။

ကောင်တာက လူက သူ့ကို မော့ကြည့်တယ်။
"အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ စစ်ချင်လို့ပါ။" ဆိုတော့ သူက စာရွက်တစ်ရွက်နဲ့ ဖိုင်တွဲတစ်ခု ကို ထုတ်တယ်။ နောက်တော့ ကွန်ပြူတာထဲကို ကြည့်ပြီး အဲဒီအပေါ်မှာ နံပါတ်တစ်ခု ရေးလိုက်တယ်။
"ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီပုံစံကလေးကို ဖြည့်ပေးပါ။ ပြီးရင် ပြောပါ။" ဆိုပြီး ပုံစံနဲ့ ဘောပင်ကို လှမ်းပေးရင်း သူ့ကို ပြန်ပြောတယ်။

ဖောင်ရဲ့ အပေါ်ဆုံးမှာ နောက်ဆုံး အန္တရာယ်များတဲ့ လိင်ဆက်ဆံမှု ပြုတဲ့နေ့ဆိုတာ ပါတယ်။ နောက်မေးခွန်းတွေ ကတော့ ပုံမှန် စစ်တမ်းကောက်သလို မေးခွန်းတွေပါ။ အသက်၊ ကျား/မ၊ လူမျိုး၊ နိုင်ငံသား နဲ့ ဂေးလား၊ ပုံမှန်လား၊ နှစ်ဖက်ချွန်လား ဆိုတဲ့ မေးခွန်းမျိုးတွေပါပဲ။ ဒါပေမယ့် နာမည်၊ အလုပ်အကိုင်၊ မှတ်ပုံတင်နံပါတ်စတဲ့ ကိုယ်ရေးအချက်အလက်တွေ တစ်ခုမှ မပါဘူး။ အန္တရာယ်ရှိတဲ့ လိင်ဆက်ဆံမှု သူလုပ်ဖူးတာမှ မဟုတ်တာ။ သူအဲဒီ အကွက်ကို ကွက်လပ် ချန်ထားခဲ့ပြီး ကျန်တဲ့ အကွက်တွေ ဆက်ဖြည့်တယ်။ အောက်ဆုံးမှာ အကယ်၍ ပေါ့ဇတစ် ဖြစ်နေခဲ့ရင် သွေးဖောက်ပြီး စစ်ဖို့ ဒေါ်လာ ၃၀ ပေးရမယ်။ သဘောတူမတူ ဆိုတာ ဖြည့်ရတယ်။ နောက်တော့ သူ ကောင်တာက လူကို အဲဒီ ပုံစံ ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ကောင်တာက လူက ဖိုင်ကို ယူပြီး ဘေးနားက အခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ ပြန်ထွက်လာပြီးတော့ "ရတယ်။ ဝင်သွားလို့ ရပြီ။" ဆိုပြီးတော့ သူ့ကို ပြန်ပြောတယ်။

အခန်းထဲမှာ မျက်မှန်နဲ့ ထိပ်ပြောင်ပြောင် ဆရာဝန်တစ်ယောက် ထိုင်နေတယ်။ ဆရာဝန်က ပုံစံကို ကြည့်ရင်း သူ့ကို စူးစမ်းသလို မေးခွန်းထုတ်တယ်။
"အန္တရာယ်များတဲ့ ကိစ္စမျိုး တစ်ခါမှ မလုပ်ခဲ့ဖူးဘူး။ ဟုတ်လား။"
"ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကူးစက်နိုင်တယ်လို့ ထင်ရတဲ့ အခြေအနေတွေတော့ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။"
"ဟုတ်လား။ အဲဒါ ဘယ်တုန်းကလဲ။"
"လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ကျော်လောက်ကပါ။"
"အိုကေ။ ဒါဆိုရတယ်။ ခြောက်လအတွင်း ဆိုရင်တော့ အဖြေက သေချာချင်မှ သေချာလိမ့်မယ်။"
ဆရာဝန်က ပြောပြီး သူ့အနောက်က စင်ပေါ်က အိတ်တစ်လုံးကို ဆွဲထုတ်ပါတယ်။ နောက်တော့ အိတ်ကို ဖောက်ပြီး အထဲက သစ်သားပြားလို အရာကလေး တစ်ခုကို ထုတ်လိုက်ပါတယ်။
"ဒီ စမ်းသပ်နည်းက သွေးဖောက်စရာ မလိုဘူး။ ပါးစပ်ကနေ စစ်တာ။ OraQuick လို့ခေါ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ၉၉.၉၇ ရာခိုင်နှုန်း သေချာတယ်။ Antibody ကိုပဲ စစ်တာ။"

သူကတော့ ခေါင်းအသာငြိမ့်လိုက်တယ်။ ဆရာဝန်က သူ့ကို ပါးစပ်ဟခိုင်းပြီး အဲဒီ သစ်သားပြားကလေးနဲ့ သူ့သွားဖုံးတွေကို လိုက်ခြစ်တယ်။ နောက်တော့ အဲဒီ သစ်သားပြားကလေးကို ဆေးရည်ထည့်ထားတဲ့ ခွက်တစ်ခုထဲ ထည့်ပြီး "ရပြီ။ အပြင်က စောင့်နေပါ။ မိနစ် ၂၀ ကြာရင် ခေါ်လိုက်မယ်။" ဆိုပြီး ပြန်ပြောတယ်။

သူအပြင်ပြန်ထွက်လာတယ်။ ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ရင်းနဲ့ ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေတယ်။ အိတ်ထဲက ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ဂိမ်းဆော့ နေပေမယ့်လည်း ဂိမ်းထဲမှာ အာရုံစိုက်လို့ မရဘူး။ အချိန်ကုန်ဖို့ပဲ သူ့စိတ်ထဲမှာ ရှိနေတယ်။ ဂိမ်းထဲက ခါတိုင်း နိုင်နေကြ စတိတ်ချ် တွေတောင် ဒီတစ်ခါတော့ ရှုံးနေတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ပုံမှန် သူ နာရီဝက်လောက် ဆော့ရတဲ့ ဂိမ်းက ဆယ်မိနစ်နဲ့ ရှုံးသွားတယ်။ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်စရတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဆေးခန်းထဲကို တခြားသူတွေ ဝင်လာတယ်။ မျက်နှာဖြူ တစ်ယောက် ဘုန်းကြီးတစ်ပါး နဲ့ တခြား တရုတ် ၄ ၅ ယောက်။ သူတို့က သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောနေကြတယ်။ နောက်တစ်ပွဲ မပြီးခင်မှာပဲ သူ့ကို ကောင်တာက လူက "ရပြီ။ ပြန်ဝင်သွားလို့ရပြီ။" ဆိုပြီး လှမ်းပြောတာကို ကြားလိုက်ရတယ်။

သူဆရာဝန်ရဲ့ အခန်းဖက်ကို ပြန်လှည့် လာတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာတော့ တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်နေတယ်။ တံခါးခေါက်ပြီး တံခါးဖွင့်ဝင် လိုက်တော့ ဆရာဝန်က သူ့ရှေ့က Test လုပ်ထားတဲ့ သစ်သားပြားလို အရာကလေးကို စိုက်ကြည့် နေတယ်။ သူ့ရင်ဘတ် ထဲမှာ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဆရာဝန်က သူ့ကို ပြုံးကြည့်ပြီး
"ကွန်ဂရက် ကျူလေးရှင်း။ မင်းမှာ နက်ဂတစ် ပြနေတယ်။ ပေါ့ဇတစ် ဆိုရင် ဒီမှာ ၂ လိုင်း ပေါ်တယ်။ နက်ဂတစ် ဆိုရင်တော့ အပေါ်က တစ်လိုင်းတည်းပဲ။ ဒီမှာကြည့်။" ဆိုပြီး သစ်သားပြားကလေးကို ပြရင်း သူ့ကို လှမ်းပြောတယ်။
သူ အတော်လေး စိတ်သက်သာရာ ရသွားတယ်။
"မင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ခြောက်လအတွင်း ဘာမှ ဖြစ်မထားဘူး ဆိုတော့ နောက်တစ်ခါ ပြန်စစ် ဖို့ မလိုတော့ဘူး။ရပြီ။"
" ဆရာ။ ကျွန်တော့် နာမည်နဲ့ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ မရှိကြောင်း ဆေးစာ ထုတ်ပေးမှာလား။"
"မင်းလိုချင်လို့လား။ ဘာလုပ်ဖို့လဲ။"
"ကျွန်တော့် ကောင်မလေးကို ပြန်ပြောရမှာ မို့ပါ။"
"ဟားဟား။ ပြန်ပြီး ရီပို့ လုပ်ရမယ်ပေါ့။ ကောင်းတယ်။ ဂွတ်ဒ်။ ကိစ္စမရှိဘူး။ ငါစာရေးပေးလိုက်မယ်။"
ဆရာဝန်က သူဆေးခန်း နာမည်ပါတဲ့ စာရွက်တစ်ရွက် ကို ယူပြီး သူ့မှာ အိတ်ချ်အိုင်ဗွီ ကင်းရှင်းကြောင်း ရေးပေးလိုက်တယ်။ အောက်က သူ့လက်မှတ်ထိုးပြီး အဲဒီနေ့ နေ့စွဲကို တံဆိပ်တုံးနဲ့ နှိပ်ပေးလိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ့ကို အဲဒီစာရွက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တယ်။
သူက "ကျေးဇူးပဲ။ သွားလိုက်ပါဦးမယ်။" ဆိုတော့ ဆရာဝန်က ပြုံးစိစိနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။
သူစာရွက်ကို ကိုင်ပြီး ဆေးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ မြေကြီးနဲ့ ခြေထောက်ထိတယ်လို့တောင် မထင်မိတော့ဘူး။