လေညင်းနဲ့ သစ်ရွက်

သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့ ပေါင်မုန့်ရေစိမ်ကို ခွေးနင်းထားသလိုမျိုး မအီမသာ မျက်နှာကြီးကို ကြည့်ပြီး သူက စူးစမ်းသလို လှမ်းမေးတယ်။
"ဟေ့ကောင် ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ။"
"ငါ့ကောင်မလေးက ငါ့ကိုဖြတ်သွားပြီကွ။"
သူ့စကားကြောင့် ဘေးနားက သူငယ်ချင်းတွေကပါ စိတ်ဝင်စားလာကြပြီး အားလုံးက ဝိုင်းမေးကြတယ်။
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ။ မင်းတို့ ရည်းစားဖြစ်တာမှ မနေ့တစ်နေ့ကမှ မဟုတ်လား။"
"အေး။ ဟုတ်တယ်။ ငါတို့ ပထမဆုံး ချိန်းတွေ့တဲ့နေ့ပဲ ပြတ်သွားတာ။"
"ဟုတ်လား။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။"
"မမေးစမ်းပါနဲ့ကွာ။ ငါပြန်မပြောချင်ဘူး။ ပြောရင် ရယ်လည်း ရယ်ချင်တယ်။"
"လုပ်စမ်းပါကွ။ ငါတို့ သိချင်လို့ပါ။"
သူတို့ အတင်းဝိုင်းမေးကြတော့မှ သူက မပြောချင်ပြောချင်နဲ့ သူ့ဇာတ်လမ်းကို ပြန်ပြောပြတယ်။
သူ့ဇာတ်လမ်း အဆုံးမှာတော့ သူတို့အားလုံး ရယ်လိုက်ကြတာ တော်တော်နဲ့ကို မရပ်နိုင် ကြတော့ဘူး။

----------------------------------------------------------------------------------------

ချစ်သူနဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် တွေ့ရတာဟာ အလွန်ကို ရင်ခုန်စရာ ကောင်းတဲ့ အတွေ့အကြုံပါ။ ချစ်သူမဖြစ်ခင်က သူတို့နှစ်ယောက်က သူငယ်ချင်းလည်း မဟုတ် မိတ်ဆွေလည်းမဟုတ်ပဲ သူစိမ်းသက်သက်မို့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပထမဆုံး အကြိမ် တွေ့ဆုံတဲ့နေ့က ပိုပြီး ရင်ခုန်စရာ ကောင်းနေပါတယ်။ အင်းလျားကန်ရေပြင်ကို ဖြတ်ပြီး တိုက်ခတ်လာတဲ့ လေပြေညင်းက သူ့ချစ်သူရဲ့ ဆံနွယ်စလေး တွေကို အသာအယာလေး တို့ထိ ဆော့ကစား သွားတယ်။ သူကတော့ ဘေးမှာ ထိုင်ပြီး လက်ပဲ လှမ်းကိုင်ရမလား ပုခုံးပဲ လှမ်းဖက်ရမလား မသိ မျောက်ခွေးလျားသီး ကိုင်မိသလို ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေတယ်။ ကောင်မလေးက ရှက်သလို မျက်နှာပေးနဲ့ ခေါင်းကို အသာလေး ငုံ့ထားတယ်။ ကောင်မလေး မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေရင်း သူက ကောင်မလေး နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး မေးလိုက်တယ်။
"ကိုယ့်ကို ချစ်လားဟင်။"
ကောင်မလေးက မဖြေဘူး။
"ကိုယ့်ကို ချစ်လားဟင် လို့။"
"ပြောပြီးပြီလေ။ ဘယ်နှစ်ခါ ထပ်ပြောရဦးမှာလဲ။"
"ထပ်ပြီးတော့ ပြောပါဦးကွာ။ ကိုယ်ထပ်ပြီး ကြားချင်သေးလို့ပါ။"
"တော်ပြီ။ ခဏခဏ မပြောချင်ဘူး။"
ပြောပြီးတော့ ကောင်မလေးက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ခေါင်းငုံ့သွားတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွား သလိုပဲ။ အခုအချိန် အပ်ကျရင်တောင် တိန်ခနဲ မြည်တဲ့အသံကို ကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေသလို သူ့စိတ်ထဲမှာ ခံစားရတယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ လက်ဖောင်းဖောင်း ကလေးတွေကို သူ စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ အခုအချိန် လက်ကိုင်လိုက်ရင် စိတ်ဆိုးသွားမလားလို့ သူ့စိတ်ထဲမှာ တွေးတယ်။ အတွေးနဲ့တင် သူ့လက်ဖျားတွေလည်း အေးစက် လာသလိုပဲ။ ကတုန်ကယင် ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တော့ သူတို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေကြပြီပဲ။ လက်ကိုင်ရုံနဲ့တော့ စိတ်ဆိုးစရာ မရှိလောက်ပါဘူးလို့ စိတ်ထဲမှာ ပြန်တွေးမိတယ်။ သူက မသိမသာနဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ ကောင်မလေးက ရှက်သလိုနဲ့ ရုန်းတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက မလွှတ်ဘူး။ ကောင်မလေးရဲ့ လက်ချောင်း ဖောင်းဖောင်းအိအိ ကလေးတွေကို အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး မချင့်မရဲနဲ့ ဖြစ်ညှစ်လိုက်တယ်။

အပ်ကျသံ ကြားရမလောက် တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အသံတစ်သံကို သူကြားလိုက်ရတယ်။ တိန်ခနဲ မြည်တဲ့ အပ်ကျသံတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ပီ ဆိုတဲ့ အသံရှည်ရှည်ကလေး တစ်ခုပါ။ ပထမတော့ သူရုတ်တရက် ကြောင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာသံလဲ ဆိုတာ သိလိုက်တော့ သူရယ်ချင် သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ရယ်လို့လည်း မဖြစ်ဘူးလေ။ သူရယ်လိုက်ရင် ကောင်မလေး ရှက်ပြီး သူ့ကို စိတ်ဆိုးသွားလိမ့်မယ်။ ခုန ဘာသံလဲ ဆိုတာကို မကြားချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တယ်။ ကောင်မလေးကတော့ သူ့ဘာသာသူ ရှက်ပြီး မျက်နှာကြီး နီရဲသွားတယ်။ သူဆုပ်ထားတဲ့ လက်ကို ရုန်းထွက်လိုက်တယ်။

ကောင်မလေးက သူ့ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တယ်။ ရယ်ချင်ပေမယ့် အတင်းအောင့်ထားရလို့ မချိုမချဉ် ဖြစ်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာကို တွေ့တော့ ဒေါသတွေက သူ့ဘက် ပုံကျလာတယ်။
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ။"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ။"
"ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ရှင့်မျက်နှာက။"
"အော်။ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ဆိုမှပဲ။"

ကောင်မလေးရဲ့ မျက်နှာက စူပုတ်ပုတ် ဖြစ်နေတယ်။ သူကလည်း မသိချင်ယောင် ဆောင်ထားပေမယ့်လည်း ခုန အကြောင်းကို ပြန်စဉ်းစားရင် စိတ်ထဲမှာ ရယ်ချင်တာ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရပဲ။ သူ့မျက်နှာကလည်း ဘယ်လိုမှ ဟန်ဆောင်ထားလို့ မရဘူး။ ကောင်မလေး ရှက်သွားတာကို သိလို့ သူစကားလွှဲပြီး ရယ်စရာတွေ ပြောဖို့ ကြိုးစားတယ်။

"တစ်ခါတုန်းကလေ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် မူးပြီး ဒီ ကန်ဘောင်က ထိုင်ခုံမှာ ညဖက် လာအိပ်တာ။ ဘယ်လောက်တောင် မူးနေသလဲ ဆိုရင် သူခိုးက ပုဆိုးချွတ် ခိုးသွားတာတောင် မသိဘူး။ နောက်တစ်နေ့ မနက် မိုးလင်းလို့ အမူးပြေမှ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ အဆောင်ပြန်ရတယ်။"
သူက ပြောပြီး သူ့ဟာသကို သူ့ဘာသာ သဘောကျသလို ရယ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ကောင်မလေးကတော့ ခုနကိစ္စကို အတော်ရှက်သွားပုံပဲ။ သူပြောတာကို ပြုံးတောင် မပြုံးဘူး။ သူ့ဘာသာသူ ရယ်တာကို သူမကို လှောင်နေတယ်လို့ပဲ ထင်နေတယ်။သူက နောက်ထပ် ရယ်စရာတစ်ခု ထပ်ပြောဖို့ ကြိုးစားတယ်။

"နောက် အတွဲတစ်တွဲကတော့ ဒီမှာ လာချိန်းတွေ့တာ ဘယ်လောက်တောင် အာရုံများ နေသလဲ မသိဘူး။ အလစ်သမားက သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ဆီက ပိုက်ဆံအိတ် နှိုက်သွားတာကို နှစ်ယောက်စလုံး မသိလိုက်ကြဘူး။ ပြန်ခါနီးမှ နှစ်ယောက်စလုံး ပိုက်ဆံအိတ် မရှိတာ သိတယ်။ ဟားဟား။"
သူက ပြောပြီး နောက်တစ်ခါ ထပ်ရယ်တယ်။
"တော်ပါ။ သူများအတင်းတွေ။"
"ကိုယ်ရယ်စရာ ပြောတာပါကွာ။"
"တော်ပြီ။ လမ်းလျှောက်ရအောင်။"
ကောင်မလေးက ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ထိုင်ရာက ထသွားတယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်တော့ နည်းနည်း အရှက်ပြေသွားပြီလို့ ထင်ရတယ်။ ခုန တင်းနေတာတွေ နည်းနည်း လျော့သွားတယ်။ သူက ကောင်မလေး ဘေးက အသာ ကပ်လိုက်ရင်း လာခဲ့တယ်။

ကောင်မလေးက ခေါင်းကိုငုံ့မထားတော့ဘူး။ ကန်ရေပြင်ကို ဖြတ်တိုက်လာတဲ့ လေညင်းကြောင့် သူမ စိတ်ကြည်သွားပြီ ထင်ပါတယ်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ လျှောက်လာတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သူတို့ ကန်ဘောင်ရဲ့ အစပ်ကို ရောက်လာကြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ လေအဝှေ့ကြောင့် ကန်စပ်က သစ်ပင်ကြီးပေါ်က သစ်ရွက်ခြောက်ကလေး တစ်ရွက် ကြွေကျလာတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ သစ်ရွက်ခြောက်ကလေးက မိုးပေါ်ကနေ လိမ့်ကာ လိမ့်ကာနဲ့ ကြွေကျလာတယ်။ သစ်ရွက်ခြောက်ကလေး လက်ခုပ် တစ်ဖောင်လောက် အမြင့်ကို ရောက်လာတော့ ကောင်မလေးက လေထဲကို ခုန်လိုက်တယ်။ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး။ ပဲများတာပေါ့။ နောက်တော့ သစ်ရွက်ခြောက်ကို လက်နဲ့လှမ်းဖမ်းလိုက်တယ်။ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အချိန်မှာပဲ ခုန ပီဆိုတဲ့ အသံကို နောက်တစ်ခေါက် ထပ်ကြားလိုက်ရတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အသံက ခုနထက် နည်းနည်းလေး ပိုကျယ်ပါတယ်။ သူဘယ်လိုမှ အောင့်ထားလို့ မရတော့ဘူး။ တဟားဟား နဲ့ အော်ရယ်လိုက်မိတော့တယ်။

ကောင်မလေး စိတ်ဆိုးမယ် ဆိုတာ သိပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ သူဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့ဘူး။ ရယ်နေတာ အတော မသတ်နိုင်တော့ဘူး။ ကောင်မလေးလည်း ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး အကြီးအကျယ် ပေါက်ကွဲတော့တယ်။
"ဘာရယ်တာလဲ။"
"ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ သစ်ရွက်ကြွေတာကို သဘောကျလွန်းလို့ပါ။ ဟားဟား။"
"ရှင်က ကျွန်မကို လှောင်တာလား။"
"မဟုတ်ရပါဘူးကွာ။ တကယ် သစ်ရွက်ကြွေတာကို ရယ်ချင်လို့ပါ။"
သူမျက်နှာပိုး ပြန်သတ်ပေမယ့် ခုနအကြောင်းကို ပြန်စဉ်းစားမိတော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ ထပ်ပြီး ရယ်ချင်လာတယ်။ အောင့်ထားရင်း ကနေ တဟားဟားနဲ့ နောက်တစ်ခေါက် အော်ရယ်လိုက်မိပြန်တယ်။ သူရယ်တာကို မြင်တော့ ကောင်မလေး မျက်နှာကြီး နီရဲပြီး ဒေါသတွေ အကြီးအကျယ် ထွက်လာတယ်။
"ရှင့်ကို ကျွန်မမုန်းတယ်။"
"အမ်။"
"တော်ပြီ။ ရှင်နဲ့ ကျွန်မ ဒီနေရာမှာ အပြတ်ပဲ။"
"နေပါဦး။ ကိုယ်ဘာလုပ်မိလို့လဲ။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရယ်ချင်လို့ ရယ်တာပဲလေ။ သစ်ရွက်ကြွေတာ ရယ်စရာ မကောင်းဘူးလား။"
"တော်တော့။ ဘာမှ ထပ်ပြောမနေနဲ့တော့။ ကျွန်မ မကြားချင်ဘူး။"
ကောင်မလေးက ပြောပြီး လှည့်ထွက်သွားတယ်။ သူကနောက်က လိုက်ပြီး အတင်းခေါ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ကောင်မလေးက သူ့ဖက်လှည့်ပြီး ပြောတယ်။
"ရှင် လိုက်မလာနဲ့။ လိုက်မလာနဲ့လို့ ပြောနေတယ်နော်။ နောက်မှ ကျွန်မကို အဆိုးမဆိုနဲ့။"
သူလည်း ခုန ရယ်ချင်တာတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း မသိဘူး။ ငေါင်တောင်တောင်နဲ့ပဲ လမ်းလည်ခေါင်မှာ တစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။

(ငယ်ငယ်က သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ပြောပြဖူးတဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။)