မနီလာ ဒိုင်ယာရီ (၂)

မနီလာမှာ ကျွန်တော်တို့တည်းတဲ့ ဟိုတယ်က မာကာတီလို့ ခေါ်တဲ့ မြို့လည်ခေါင် ရပ်ကွက်မှာ ရှိပါတယ်။ တိတိကျကျ ပြောရရင်တော့ စီနီမာ စကွဲယားလို့ ခေါ်တဲ့ နေရာပါ။ ဟိုတယ်ရဲ့ ရှေ့နားမှာ ရှော့ပင်းမောလ် တစ်ခုရှိလို့ ညနေဖက်ဆိုရင် အဲဒီမှာ ထမင်းထွက်စားကြပါတယ်။ အစားအသောက် မျိုးစုံ လှည့်ပတ် စားဖြစ်ပေမယ့် မရိုးနိုင်တဲ့ KFC နဲ့ McDonald ကိုလည်း မကြာခဏ စားဖြစ်ပါတယ်။ ဖိလစ်ပိုင်မှာ KFC နဲ့ McDonald စားရင် ထမင်းပါ တွဲပြီးမှာလို့ ရပါတယ်။ ထမင်းကို ဘာဂါလို ပုံစံ စက္ကူနဲ့ ထုပ်ထားတဲ့ အထုပ်ကလေးနဲ့ ပေးပါတယ်။ နောက်ပိုင်းမှ သတိထားမိတာကတော့ မက်ဒေါ်နယ်လ်က တစ်နိုင်ငံနဲ့ တစ်နိုင်ငံ မီနူးမတူပဲ ကွဲပြားတယ် ဆိုတာပါ။ ယူအက်စ်မှာ ရတဲ့ မီနူးမျိုး တခြားနိုင်ငံမှာ မရှိသလို ဖိလစ်ပိုင်မှာ ရှိတဲ့ မီနူးမျိုးလည်း တခြားနိုင်ငံမှာ မရှိပါဘူး။ ကြည့်ရတာကတော့ သူတို့ မာကတ်တင်း အဖွဲ့က နိုင်ငံအလိုက် လူတွေကြိုက်မယ့် အစားအစာကို လေ့လာပြီး မီနူးကို တစ်မျိုးစီထားတယ်လို့ ထင်ရပါတယ်။

ဖိလစ်ပိုင်မှာ နာမည်ကြီးတဲ့ တခြား Fast Food စားသောက်ဆိုင် တစ်ခုကတော့ Chow-King ပါ။ ချောင်ကင်းမှာ ခေါက်ဆွဲကြော်တို့ ထမင်းတို့လိုမျိုး တရုတ် အစားအစာတွေ ရပါတယ်။ ချောင် ဆိုတာ တရုတ်လို ကြော်တယ်လို့ အဓိပ္ပာယ်ရတယ်ဆိုတော့ ချောင်ကင်းကို အကြော်ဘုရင်လို့ မြန်မာမှု ပြုရမယ် ထင်ပါတယ်။ ချောင်ကင်း ဆိုင်ထဲဝင်သွားရင် အဲဒီမှာ တူကို ဘယ်လို သုံးရသလဲ ဆိုတာမျိုး လမ်းညွှန်ချက် ဆိုင်နံရံမှာ ချိတ်ထားတာကို တွေ့ရတတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော် တွေ့ဖူးတဲ့ ဖိလစ်ပိုင်က လူအများစု တူကို ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် မကိုင်တတ် ကြပါဘူး။ ကျွန်တော်တို့ တူကို ကျင်ကျင်လည်လည် ကိုင်တတ်တာကို သူတို့ တအံ့တသြ ဖြစ်နေတတ် ကြပါတယ်။

စားသောက်ဆိုင် အနေနဲ့ကတော့ ဥရောပ အစားအစာ ရောင်းတဲ့ ဆိုင်တွေနဲ့ ဂျပန် စားသောက်ဆိုင်တွေ အများကြီး ရှိပါတယ်။ အံ့သြစရာ ကောင်းတာ တစ်ခုက ဖိလစ်ပိုင်က ရှော့ပင်းမောလ်တွေမှာ သွားရင်းလာရင်း ဝယ်စားရင် အစားအသောက်ဈေးက စင်ကာပူနဲ့ မတိမ်းမယိမ်း ဖြစ်နေတာပါ။ ကျွန်တော်တို့ စင်ကာပူမှာ ရတဲ့ လခနဲ့ ဒီလို ဈေးမျိုး ပြသနာ မရှိပေမယ့် သူတို့ဆီမှာ ရတဲ့ လခနဲ့ ဒီလူတွေ ဘယ်လိုများ စားနေကြသလဲလို့ စဥ်းစားမရအောင် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့ နေတဲ့ မာကာတီ စီနီမာ စကွဲယား ကနေ ၅ မိနစ် ၁၀ မိနစ် လောက် တက်ကစီနဲ့ သွားရင် ဂရင်းဘဲ့ (Green Belt) နဲ့ ဂလော်ရီယာတာ (Glorietta) လို့ခေါ်တဲ့ ရှော့ပင်းမောလ်တွေ အများကြီး ရှိတဲ့ နေရာကို ရောက်ပါတယ်။ ပုံမှာ ပြထားတာက ဂလော့ရီယာတာ အဆောက်အဦး နံပါတ် ၅ ပါ။ ကျွန်တော့်အတွက် စနေ တနင်္ဂနွေ နေ့လည်ပိုင်း တစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေတဲ့ အချိန်မျိုးမှာ အချိန် သွားဖြုန်းတတ်တဲ့ နေရာပါ။ အဲဒီမှာ စားစရာ သောက်စရာ အစုံရှိတဲ့ အပြင် ဈေးဝယ်စရာတွေလည်း အစုံ ရှိပါတယ်။ ဂျပန်စာ၊ထိုင်းစာ၊ ကိုရီးယားစာစတဲ့ နိုင်ငံတကာ အစားအစာတွေ အစုံရှိပါတယ်။ တတိယ တစ်ခေါက် မနီလာကို ရောက်တော့ ဂလော့ရီယာတာနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာရှိတဲ့ အင်တာ ကွန်တီနင်တယ် (InterContinental) ဟိုတယ်မှာ ခဏတဖြုတ် တည်းဖြစ်တာမို့ အားအားရှိတိုင်း ဂလော့ရီယာတာထဲမှာပဲ လှည့်ပတ်ပြီး လျှောက်သွားဖြစ်ပါတယ်။ မနီလာ ရောက်ရင် မသွားမဖြစ် သွားသင့်တဲ့ နေရာတစ်နေရာ ဖြစ်တယ်လို့ ညွှန်းပါရစေ။

ကျွန်တော်နဲ့ အတူ မနီလာကို ပါလာတဲ့ အင်ဂျင်နီယာ အုပ်စုထဲမှာ အတော်များများက ကဲမယ်ဆိုတဲ့ သူတွေ ချည်းပါပဲ။ အတော်ကို မနိုင်တဲ့ မလေးတရုတ် အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက် ပါပါတယ်။ သူက ညနေစောင်းရင် ဘယ်ကို လစ်ရမလဲ ဆိုတာ အမြဲ ချောင်းနေ တတ်တာပါ။ ကျွန်တော်တို့ကို အဖော်စပ်လို့ မရရင် တစ်ယောက်တည်း လစ်ပါတယ်။ ပထမနေ့က သူဇာတ်လမ်းစတာနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ နောက် ဖိလစ်ပိုင် အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ပါ ကျွန်တော်တို့တည်းတဲ့ ဟိုတယ် ဘေးက ကာရာအိုကေ ရောက်သွားပါတယ်။ စင်ကာပူ ဒေါ်လာ ၃၀ လောက်နဲ့ ဘီယာ အဝသောက်လို့ ရတဲ့ အပြင် ဘေးကနေ ဖားမ ချောချော ကလေး တစ်ယောက်က သီချင်းဖွင့်ပေး ဘီယာငှဲ့ပေးနဲ့ ဧည့်ခံပါတယ်။ အဲဒီမှာ ရှိတဲ့ ကောင်မလေး အယောက် ၃၀ လောက်ထဲက ကိုယ့်ကို ဧည့်ခံဖို့ ကောင်မလေးကို စိတ်ကြိုက်ရွေးလို့ ရပါတယ်။ ကောင်မလေးကို နည်းနည်း အင်တာဗြူး ကြည့်တော့ ကာရာအိုကေမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့ ဂျပန်မှာ သင်တန်း သွားတက်ထားတယ်လို့ ပြောပြ ပါတယ်။ ကာရာအိုကေ အလုပ်လုပ်ဖို့တောင် ဂျပန်မှာ သင်တန်း တက်ထားတယ်ဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ ဖြုံသွားပါတယ်။

နောက်တစ်နေ့တော့ Pub သွားချင်တယ် ဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ မြို့လည်ခေါင်က နာမည်ကြီး ကလာရန်း (Kalayan) ဘက်ကို ရောက်ဖြစ် ကြပါတယ်။ အဲဒီနေ့က လ အလည်ခေါင်တည့်တည့်ကြီး ဖြစ်နေတော့ Pub မှာ လူသိပ်မစည်ပါဘူး။ မလေးတရုတ် အင်ဂျင်နီယာ သကောင့်သားကတော့ ရောက်တာနဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို မသွားပြီး အစအနကို ရှာလို့ မတွေ့တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်နဲ့ ဖိလစ်ပိုင် အင်ဂျင်နီယာ ပဲ Pub မှာ ကျန်ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အနားမှာ ကောင်မလေး ၃ ယောက်က ရစ်သီရစ်သီ လာလုပ်နေပြီး သူတို့ကို ခေါ်ဖို့ အတင်းပြောနေပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်က မခေါ်ချင်ဘူး အေးအေးဆေးဆေးပဲ သောက်ချင်တယ် ပြောတော့ သူတို့ကိုပါ အရက်ဝယ်တိုက်လို့ ပြောပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ သူတို့ ၃ယောက်ကို အရက်ဝယ်တိုက်ပြီး လေပေးဖြောင့် နေကြပါတယ်။ ခဏနေတော့ ဖိလစ်ပိုင် အင်ဂျင်နီယာက ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို ခေါ်ပြီး Dancing Floor မှာ သွားက နေပါတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ မချော ၂ယောက်နဲ့ ကျန်ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီ ကောင်မလေးတွေထဲက ဂျေစီဆိုတဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက်နဲ့ ပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေက နောင်လာနောက်သားများ အတွက် သင်ခန်းစာ ယူစရာ ဖြစ်လို့ မှတ်တမ်းတင် ထားလိုက်ပါတယ်။

"နင့်နာမည်က ဂျေစီ ဆိုတော့ အင်္ဂလိပ်နာမည်လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ဘာနာမည်လဲ။ အတိုကောက်လား။"
"မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ လုပ်စားဖို့ နာမည် ပေးထားတာပေါ့။"
"ဘယ်လို။ လုပ်စားဖို့ နာမည် ပေးထားတယ် ဟုတ်လား။"
"အေးပေါ့။ ငါလည်း နောင်တစ်ချိန် ယောက်ျားယူမှာပဲ။ အဲဒီအခါကျ ငါ့ယောက်ျား သူငယ်ချင်းတွေက ငါ့နာမည်ကြီး ကြားတာနဲ့ ဒါအရင်တုန်းက ဟို Pub မှာ လုပ်စားနေတဲ့ ကောင်မလေး ဆိုပြီး မှတ်မိသွားရင် ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ အဲဒီတော့ နာမည်ဝှက်ပေးထားရတာပေါ့"
"အွန်" (သူ့ကိုယူမယ့် ယောက်ျား ကိုယ်စား နင်သွားခြင်း။)

ကောင်မလေးတွေ ဒီလိုလောက ထဲက ရုန်းထွက်ဖို့ မစဥ်းစား ကြတော့ဘူးလားလို့ စဥ်းစားမိတာနဲ့ ရှေ့ဆက်ပြီး အင်တာဗြူးပါတယ်။
"ဒါနဲ့ နေပါဦး။ နင်က ဒီအလုပ်ပဲ တသက်လုံး လုပ်စားတော့မှာလား။"
"ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ဒီအလုပ် ဆိုတာ ငယ်တုန်း ရွယ်တုန်း လုပ်စားလို့ ရတာ။ အသက်ကြီးလာရင် လုပ်စားလို့မှ မလွယ်တာ။"
"အဲဒါဆို နင်ဘာလုပ်မလဲ။"
"ငါနေ့လည်ပိုင်း အားတဲ့အချိန် ကျောင်းတက်တယ်လေ။ ဘွဲ့ရပြီးမှပဲ အဲဒီအလုပ်နဲ့ လုပ်စားတော့မယ်။"
"နင် ဘာကျောင်းတက်နေတာလဲ။"
" ကောလိပ် တစ်ခုမှာ စီအက်စ် (Computer Science) နဲ့ ကျောင်းတက်နေတာ။ ကျောင်းပြီးရင် ပရိုဂရမ်မာ လုပ်စားမှာပေါ့။"

သေစမ်းဟဲ့ ရပ်ကွက်လူကြီး ဆိုပြီး ရွတ်ရမလိုပါပဲ။ ပရိုဂရမ်မာ ဆိုရင်တောင်မှ စိတ်မချရပါလားနော်လို့ပဲ ပြောလိုက်ချင် ပါတော့တယ်။ တစ်ချိန်က မြန်မာစာပေလောကမှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားစေခဲ့တဲ့ နုနုရည် (အင်းဝ) ရဲ့ နမ်းမှာလားမောင် မွှေးတယ်ရှင် ဆိုတဲ့ ဝတ္တုတို အကြောင်း သွားသတိရမိပါတယ်။ အဲဒီ ဝတ္ထုမှာ ကောင်မလေးက ကျောင်းတက်ဖို့ စရိတ်မရှိလို့ သူဌေးတစ်ယောက်ရဲ့ မယားငယ် အဖြစ်နဲ့ နေပြီး သူဌေးက သူ့ကို ထောက်ပံ့ပါတယ်။ အဲဒီကောင်မလေးက သူ့ရည်းစားကို ပြောတဲ့စကားမှာ "မသန့်ရှင်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ဆိုတာ မရှိဘူး။" လို့ ပြောခဲ့တာကြောင့် အဲဒီစကားနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အငြင်းပွားစရာတွေ ဖြစ်ကုန်ပါတယ်။ နောက်တစ်ခု သတိရမိတာကတော့ မစန္ဒာရဲ့ ရီကွန်ဒီရှင် ဆိုတဲ့ ဝတ္ထုတိုပါ။ အဲဒီဝတ္ထုမှာ သင်္ဘောသားက သူ့အဖွားကို ကျွန်တော်က ကားတော့ ပိုက်ဆံမရှိလို့ ရီကွန်ဒီရှင် စီးရပေမယ့် မိန်းမတော့ Brand New လိုချင်တယ် ဆိုပြီး ပူဆာတော့ သူ့အဖွားက ကောင်မလေး တစ်ယောက်နဲ့ စပ်ပေးပါတယ်။ သနားစရာ သင်္ဘောသားမှာတော့ သူယူမယ့် ကောင်မလေးက ရီကွန်ဒီရှင် ဆိုတာ မသိရှာပါဘူး။ အဲဒီအကြောင်းကို ရေးထားတာပါ။ အခုလည်း ဒီကောင်မလေးကို ဘုမသိ ဘမသိ ယူတဲ့ကောင်တော့ နာပြီပဲလို့ တွေးမိပါတယ်။

အဲဒီအချိန်က ဖိလစ်ပိုင်မှာ ရွေးကောက်ပွဲ နီးနေပြီမို့ ဘယ်သွားသွား ရွေးကောက်ပွဲ အကြောင်းပဲ ကြားနေရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မချော ၂ယောက်နဲ့ စကားပြောရင်း မကြာခင် နိုင်ငံရေးဘက် ရောက်သွားကြပါတယ်။ ကောင်မလေး တစ်ယောက်က "ငါကတော့ ဘယ်သူတွေ ဘာပဲ ပြောနေနေ မားကို့စ်ကို ပဲ ကြိုက်တယ်။" လို့ ပြောပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်က အောင်ဖေတို့ မားကို့စ်တို့ ဆိုတဲ့ ဘန်းစကားတွေ ခေတ်စားခဲ့ဖူးပါတယ်။ ညောင်းဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ်ပါ။ အောင်ဖေက ဘယ်သူလည်း မသိပေမယ့် ဖာဒီနန် မားကို့စ်က ဖိလစ်ပိုင်က သမ္မတပါ။ ၈၆-၈၇ ခုနှစ် ဝန်းကျင်လောက်က အကြီးအကျယ် ခြစားမှုနဲ့ ဖိလစ်ပိုင် သမ္မတ အဖြစ်ကနေ ပြုတ်သွားခဲ့ပါတယ်။ သူက မားကို့စ်လို ဒီလောက် ခြစားနေတဲ့ သမ္မတကိုမှ ကြိုက်တယ် ဆိုတာနဲ့ အတော်လေး အံ့သြသွားပါတယ်။ ဒါနဲ့ သူ့ကို ဘာကြောင့်လဲလို့ မေးကြည့်ပါတယ်။ သူက "ဖိလစ်ပိုင်က မားကို့စ်လက်ထက် အအေးချမ်းဆုံးပဲ။ ရာဇဝတ်မှု ကြီးကြီးမားမားတွေ သိပ်မဖြစ်ဘူး။ အခုတော့ ဟိုနားကြည့် မိသားစုလိုက် သတ်ခံရတာနဲ့၊ ပြန်ပေးဆွဲတာနဲ့ ဘာကောင်းလို့လဲ။" လို့ ဆက်ပြောပါတယ်။ လူတစ်ကိုယ် အကြိုက်တစ်မျိုးပေါ့လို့ပဲ စိတ်ထဲမှာ မှတ်ထားလိုက်ပါတယ်။

အမှန်တကယ်ကတော့ ကျွန်တော်တို့ မအူမလည်နဲ့ ကလာယန်ကို ရောက်သွားကြတာပါ။ ကလာယန်က တိုးရစ်စ်တွေ နိုင်ငံခြားသားတွေ အများစုပဲ ခြေဦးလှည့်တတ် တဲ့ နေရာပါ။ ဒေသခံ ဖိလစ်ပိုင် လူမျိုးတွေကတော့ ပျော်ချင် ပါးချင်ရင် ကလာယန်ကို သိပ်မသွားကြပဲ မြို့လည်ခေါင်မဟုတ်တဲ့ ဆူကတ် (Sukat) တို့ ကျူဘောင်း (Cubao) တို့ဘက်ကို ယွန်းကြပါတယ်။ ဆူကတ်နဲ့ ကျူဘောင်းက ဒစ္စကိုတွေကိုတော့ နောက်ဆုံးအခေါက် မှပဲ ရောက်ြဖစ်ပါတယ်။ အဲဒီမှာ မျှော်လင့်မထားတာတွေ တွေ့ခဲ့တာကြောင့် အတော်လေး အံ့သြခဲ့ရပါတယ်။

ဖိလစ်ပိုင်မှာ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံမှ မရိုက်ဖြစ်တာမို့ ဓာတ်ပုံကို ထုံးစံအတိုင်း Wikipedia ကနေပဲ ယူလိုက်ပါတယ်။