အဆုံးအစမဲ့ ကောင်းကင်လို
မင်းကိုငါချစ်တယ်။
အခါလွန်မြည်တမ်းခြင်း
ရင်တွင်းမှာ ရှိနေတယ်။
ဖွင့်ဟချင်ပေမယ့်
မရေရာတဲ့စကားတွေ
လေထုထဲလွင့်ထွက်
ပျက်ပြယ်သွားခဲ့ကြ။
ခံစားချက်တွေမျိုချရင်း
စဉ်းစားမိ
စီးဆင်းနေတဲ့ နှလုံးသွေးကျသံ
အတိတ်မှာ ချန်ထားနိုင်ခဲ့ရင်
နာကျင်ခြင်းတွေ ကွယ်ပျောက်စေမှာပဲ။
(၁၉၉၅ ခုနှစ်လောက်က ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ပါ။)
1 comment:
အတိတ်ကရင်ခုန်သံတွေပေါ့... ခွိ
Post a Comment