တစ်ခါတုန်းက ရွာတစ်ရွာ မှာ အလွန်ပျင်းသောကနုလီဆိုတဲ့ လူပျင်းတစ်ယောက် ရှိ လေသည်။
ကနုလီသည် အပျင်းအလွန်ထူပြီး သူ့အား ဘာမှ ခိုင်းမရပေ။
တစ်နေ့တွင် သူ့မိဘများကစပါးခင်းတွင် ငှက်ခြောက်ရန် တာဝန်ပေးထားသည်။
ကနုလီသည် စပါးခင်းဘေးထိုင်ပြီး ငှက်ခြောက်ရသည်ကိုပင် ပျင်းနေသေးသည်။
ထိုအချိန်တွင် တစ္ဆေတစ်ကောင်က ကနုလီ၏ ထမင်းထုပ်ကို ခိုးစားသည်။
သို့သော် ကနုလီသည် ကံကောင်းစွာဖြင့် တစ္ဆေကို လက်ရဖမ်းမိခဲ့သည်။
ကနုလီက တစ္ဆေကို ရိုက်မည်ပြုသောအခါ တစ္ဆေက မင်းငါ့ကို မရိုက်ပါနဲ့။ မင်းခိုင်းတာ ငါလုပ်ပေးပါ့မယ်။ ဟုတောင်းပန်လေသည်။
လူပျင်း ကနုလီက ခဏစဉ်းစားပြီး ကောင်းပြီ။ ငါအခု ငှက်ခြောက်ရတာ ပင်ပန်းတယ်။ မင်း ငါ့ရင်ဘတ်ကို ငါ့ကိုယ်စားထုပြီး ငှက်ခြောက်ပေးစမ်း ဟု တစ္ဆေကို ခိုင်းသည်။
တစ္ဆေက ကောင်းပြီ။ ငါမင်းကိုယ်ထဲဝင်ပြီး မင်းရဲ့ ကိုယ်စား ရင်ဘတ်ကို ထုပြီး အသံပေးမယ်။ ဟု ပြန်ပြောကာ ကနုလီ၏ကိုယ်ထဲသို့ ဝင်ကာ ရင်ဘတ်ကို ထုလေတော့သည်။
တစ္ဆေ၏ ရင်ဘတ်ထုသံကြောင့် ကနုလီမှာ ကိုယ်တိုင်ထပြီး ငှက်ခြောက်ရန်မလိုတော့ဘဲ သစ်ပင်ရိပ်တွင်သာ ဇိမ်ကျနေေလေသည်။
သို့သော် ညနေစောင်းသော အခါ ပြသနာစလေတော့သည်။ ကနုလီအိမ်ပြန်ရန် ပြင်သောအခါတွင် တစ္ဆေအား ရင်ဘတ်ထဲမှ ဆက်၍မထုရန် ပြောသည်။ သို့သော်သူ၏ ရင်ဘတ်ထဲ ရောက်နေသော တစ္ဆေမှာ မကြားပေ။
ဤသို့ဖြင့် ကနုလီ မှာ ရင်ဘတ်ထဲမှ တဒုန်းဒုန်း တဒိုင်းဒိုင်း အသံများဖြင့် အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။
ညဘက်သို့ ရောက်သောအခါ သူ၏ ဆိုးဖော်ဆိုးဖက် ကာလသားများက နွားခိုးရန် လာ၍ အဖော်စပ်ကြသည်။ ကနုလီသည် သူငယ်ချင်းများနှင့် နွားခိုးလိုက်ချင်သော်လည်း သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှ တဒုံးဒုံး တဒိုင်းဒိုင်း အသံများကြောင့် ဒုက္ခတွေ့နေသည်။
အကြံသမား ကနုလီက နောက်ဆုံးတွင် အကြံရပြီး သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် စပါးလင်ခွေ အကြီးကြီးတစ်ခွေအား ရစ်ပတ်ကာ နွားခိုးလိုက်သွားလေတော့သည်။ စပါးလင်ခွေကြီး ကြောင့် သူ့ရင်ဘတ်မှ အသံမှာ မကြားရတော့ပေ။
သူတို့ နွားခိုးမည့်အိမ်ရှိ နွားတင်းကုတ်သို့ ရောက်သည် အထိအားလုံး အဆင်ပြေသည်။ သို့သော် နွားတင်းကုတ်ထဲရောက်သော အခါ နွားက သူ၏ အစာဖြစ်သော စပါးလင်ခွေကို လှမ်း၍ဆွဲလေတော့သည်။
ကနုလီသည် နွား၏ပါးစပ်ထဲမှ စပါးလင်ခွေကိုပြန်ဆွဲရန်ကြိုးစားသော်လည်း မအောင်မြင်ဘဲ မကြာခင် စပါးလင်တစ်ခွေလုံး ကျွတ်၍ နွားပါးစပ်ထဲ ပါသွားတော့သည်။
စပါးလင်ခွေ ကျွတ်သွားသောအခါ သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှ တဒုံးဒုံး တဒိုင်းဒိုင်း အသံများ ပြန်ထွက်လာသည်။ ထိုအသံများ ကြောင့် အိမ်ရှင်များ နိုးလာကာ နွားသူခိုး ကနုလီမှာ အဖမ်းခံရလေတော့သည်။
No comments:
Post a Comment