တလွဲတချော် အင်တာဗြူး

ကျွန်တော် ကုမ္ပဏီ ခပ်သေးသေး တစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အချိန်တုန်းကပါ။ ကျွန်တော်တို့ ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်တွေက များပြီး အလုပ်သမားက နည်းနေတဲ့အတွက် အလုပ်နဲ့ လူနဲ့ မမျှဘူး ဖြစ်နေပါတယ်။ ရှိသမျှ လူ အကုန်လုံး ညဉ့်နက်တဲ့ အထိ အချိန်ပို လုပ်တာတောင်မှ အလုပ်တွေက မပြီးနိုင်ဘူး ဖြစ်နေပါတယ်။

တစ်နေ့မနက်မှာတော့ ကျွန်တော်လည်း ရုံးမှာ ထုံးစံအတိုင်း စက်ရုံကို ပို့ရတော့မယ့် စက်တွေကို စမ်းနေပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ထုတ်လုပ်ရေး အပိုင်းက ဒါရိုက်တာက အရေးပေါ် အလုပ်ကိစ္စ ပေါ်လာတဲ့ အတွက် ရုံးရောက် ပြီးပြီးချင်းပဲ အင်ဒိုနီးရှား ဘာတမ် ကျွန်းကို လစ်သွားပါတယ်။ တခြား အရောင်း ဒါရိုက်တာတွေလည်း ထုံးစံအတိုင်း ရုံးကို မလာကြပါဘူး။ စီနီယာ အင်ဂျင်နီယာ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း ထိုင်းကို ပရော့ဂျက်နဲ့ ရောက်နေကြပါတယ်။ ပြောရရင်တော့ ရုံးမှာ ကျွန်တော့်ထက် ကြီးတာ ဆင်ပဲ ရှိတယ် ဆိုတဲ့ အနေအထားမျိုးပါ။

အဲဒီအချိန် ဝပ်ရှော့ထဲကို စီနီယာ တက်ခနစ်ရှင်က အာယူး ရောက်လာပြီး ကျွန်တော့်ကို လာပြောပါတယ်။
“အပြင်မှာ အလုပ်လျှောက်မယ့်သူတွေ ရောက်နေကြပြီ။ သူဌေးလည်း မရှိဘူး။ ဘယ်လို လုပ်မှာလဲ။”
“ဘာအလုပ်လဲကွ။”
“သတင်းစာထဲမှာ အချိန်ပိုင်း အလုပ်သမား လုပ်ချင်တဲ့သူတွေ လူကိုယ်တိုင် လာလျှောက်ပါ ဆိုပြီး ကြေငြာထားလို့ လာလျှောက်တာလို့ ပြောတယ်။ ဒီနေ့နဲ့ မနက်ဖြန် နှစ်ရက် ဆိုပြီး သတင်းစာ ထဲမှာ ကြေငြာထားတယ်။”

ကျွန်တော်လည်း သူပြောမှသာ သိရတာပါ။ Walk-in အင်တာဗြူး ရှိတယ် ဆိုတာကို လုံးဝ မသိပါဘူး။
“ဘော့စ်ကတော့ မနက်ကတည်းက ဘာတမ် လစ်သွားပြီ။ ဖုန်းဆက်ကြည့်ပါလား။” လို့ ကျွန်တော်က အာယူးကို အကြံပေး လိုက်ပါတယ်။

အာယူးက “ငါဆက်ပြီးပြီ။ ပင်လယ်ထဲ ရောက်နေပြီ ထင်တယ်။ ဖုန်းခေါ်လို့ မရဘူး။” လို့ ပြန်ပြောပါတယ်။ စင်ကာပူနဲ့ ဘာတမ်က စပိဘုတ်နဲ့ ပင်လယ်ကို ဖြတ်ပြီး တစ်နာရီလောက် သွားရပါတယ်။ ပင်လယ်ထဲ ရောက်နေတဲ့ အချိန် စင်ကာပူလိုင်းရော အင်ဒိုနီးရှား လိုင်းပါ မမိတတ်ပါဘူး။ နောက်တော့ သူက ဆက်ပြီး “လောလောဆယ် ကုမ္ပဏီမှာ ရှိတဲ့သူထဲမှာ မင်းတစ်ယောက်တည်း အင်ဂျင်နီယာ ရှိတာ။ မင်းပဲ အင်တာဗြူး လိုက်ပေါ့ကွာ။” လို့ ကျွန်တော့်ကို ပြောပါတယ်။

တိုင်တော့ ပတ်နေပါပြီ။ သူတို့ သတင်းစာထဲမှာ ဘာကြေငြာထားမှန်းလဲ မသိ။ ဘယ်လိုလူကို လိုချင်မှန်းလဲ မသိဘဲနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဘာမေးရမယ်မှန်း မသိပါဘူး။ “သူတို့ ဘယ်လိုလူ ခေါ်ထားတာလဲ။” လို့ ကျွန်တော်က မေးတော့ “စက်မှုနဲ့ လျှပ်စစ်ပိုင်း လုပ်ဖို့ အချိန်ပိုင်း အလုပ်သမား ဆိုပြီး ခေါ်ထားတာပဲ။ ဒီမနက် ကြောင်ပေါင်း မှာ ကြေငြာထားတာ။” လို့ အာယူးက ပြန်ဖြေပါတယ်။

စင်ကာပူမှာ ကြောင်ပေါင်း (Lianhe Zao Bao) ၊ ဝမ်ပေါင်း (Lianhe Wan Bao) နဲ့ ရှင်မင်း (Shin Min Daily) ဆိုတဲ့ တရုတ်သတင်းစာ ၃ စောင် ရှိပါတယ်။ ကြောင်ပေါင်းက မနက်ခင်းထုတ်တဲ့ တရုတ်သတင်းစာ ဖြစ်ပြီး ဝမ်ပေါင်းကတော့ ညနေဖက် ထုတ်တဲ့ တရုတ်သတင်းစာ ဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီလို ကြားတော့ ကျွန်တော် ပိုပြီး ခေါင်းစား သွားပါတယ်။
“ကြောင်ပေါင်းမှာ ကြေငြာတယ် ဆိုကတည်းက တရုတ်စကား ပြောတဲ့သူပဲ ဖတ်မှာပေါ့။ ငါမှ တရုတ်စကား မတတ်တာ။ သူတို့ အင်္ဂလိပ်စကား မတတ်ရင် ငါက ဘယ်လို မေးရမှာလဲ။ လက်ဟန် ခြေဟန် နဲ့ မေးရမှာလား။”
ကျွန်တော်က အဲဒီလို ပြောတော့ အာယူး လည်း ခေါင်းကုတ်ပြီး အကြပ်ရိုက်သွားပါတယ်။
“အဲဒါဆို ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ။”
“လုပ်မနေနဲ့။ ထုတ်လုပ်ရေးပိုင်းမှာ မင်းကခေါင်းဆောင်ပဲ။ မင်းပဲ အင်တာဗြူး လိုက်ပေါ့ကွာ။”ဆိုပြီး ကျွန်တော်လည်း အာယူးကို အချွန်နဲ့ မပေးလိုက်ပါတယ်။ ဘေးနားက အေအီး နှစ်ယောက်ကလည်း သူတို့ဆီ ရောက်မလာရင် ပြီးရော ဆိုပြီး “ဟုတ်တယ်။ မင်းလက်အောက်မှာ လုပ်ရမယ့် သူတွေ။ မင်းအင်တာဗြူး လုပ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။” ဘာညာနဲ့ ဝိုင်းပင့် ပေးကြပါတယ်။

အာယူးလည်း ကြံရာမရ ဖြစ်နေတဲ့ ပုံနဲ့ “ငါက ဘာမေးရမှာလဲကွ။” လို့ ကျွန်တော်တို့ကို ပြန်မေးပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ခေါင်းထဲ ပေါ်လာတဲ့ အကြံ ပေးလိုက်ပါတယ်။
“ဒီလောက် လူတွေ အများကြီး။ စာရွက်တစ်ရွက်နဲ့ ဘောပင်တစ်ချောင်း ယူသွား။ နာမည်မေး။ ဘာလုပ်ဖူးသလဲ မေးကွာ။ ပြီးရင် ဘာလုပ်တတ်သလဲ မေးပြီး ရေးထားလိုက်။ ဖုန်းနံပါတ်လည်း မှတ်ထားလိုက်။ ညနေမှ သူဌေးကိုပြ။ သူစိတ်ဝင်စားရင် ပြန်ခေါ်လိမ့်မယ်။”

ဒီလိုနဲ့ အာယူးတစ်ယောက် စာရွက်တစ်ရွက် ဘောပင်တစ်ချောင်းနဲ့ အင်တာဗြူး ပါတော့တယ်။ ခါတိုင်း ဝပ်ရှော့ထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေကျ အာယူးက အခန်းထဲမှာ အခန့်သား ထိုင်ပြီး အင်တာဗြူး နေတာကို ကျွန်တော်တို့လည်း အပြင်ဖက်က ကြည့်ပြီး ဟား နေကြပါတယ်။ သူ ခဏတဖြုတ် အခန်းပြင် ထွက်လာရင်လည်း ကျွန်တော်နဲ့ နောက်အေအီး ၂ ယောက်က သူ့ကို ဘော့စ် ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်နဲ့ ဝိုင်းကျပ် ကြပါတယ်။ သူ့ပုံစံကလည်း အင်တာဗြူးသာ လုပ်နေပေမယ့် သူ့နဂို ပုံစံအတိုင်း စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ မျက်နှာပိုးက မသေပါဘူး။ ဆိုင်မှာ လက်ဖက်ရည်လာသောက်တဲ့ သူတွေကို ထိုင်စကားပြော နေတဲ့ ဆိုင်ရှင် တရုတ်လို ပုံစံမျိုး ဖြစ်နေပါတယ်။

အစကတော့ တစ်ယောက်ချင်း အင်တာဗြူးပေမယ့် ၄-၅ ယောက်လောက် ပြီးတော့ သူလည်း စိတ်မရှည်တော့ ပါဘူး။ တစ်ခါကို နှစ်ယောက် သုံးယောက် တပြိုင်တည်း ခေါ်ပြီး အင်တာဗြူးပါတော့တယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ တစ်နေကုန် သူ အလုပ်မလုပ်နိုင်ပဲ အလုပ် လာလျှောက်သမျှသူတွေ ကို အင်တာဗြူးနေတာနဲ့ပဲ အချိန်ကုန် သွားပါတယ်။

ညနေဖက် ဒါရိုက်တာ ပြန်လာတော့မှ သူက နာမည်စာရင်း စာရွက်ကို ဒါရိုက်တာကို ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒါရိုက်တာကတော့ ကောင်းတယ် ဆိုပြီး ဘာမှ ထပ်မပြောပါဘူး။ နောက်တစ်နေ့မှာတော့ သတင်းစာထဲ အလုပ်ခေါ်ထားတဲ့ အတိုင်း နောက်တစ်သုတ် အလုပ် လာလျှောက်ကြပါတယ်။ အဲဒီနေ့ကတော့ ဒါရိုက်တာ ကိုယ်တိုင် အင်တာဗြူးတော့ လာလျှောက်သမျှ လူထဲက သူကြိုက်တဲ့သူ တော်တော်များများကို အလုပ်ခန့်လိုက်ပါတယ်။ ပထမနေ့ လာလျှောက်တဲ့ သူတွေကို ပြန်မခေါ်တော့ပါဘူး။

တကယ်တော့ ပထမနေ့က အလုပ်လာလျှောက်တဲ့ သူတွေထဲမှာ အတွေ့အကြုံ ရှိတဲ့သူတွေ ပါပေမယ့် ကံမကောင်းချင်တော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့ တွေ့ပြီး တစ်ယောက်မှ အလုပ်မရကြပါဘူး။ ဒုတိယနေ့ လာလျှောက်တဲ့သူတွေကတော့ ကံကောင်းချင်လို့ သူဌေးနဲ့ တိုက်ရိုက်တွေ့ပြီး အလုပ်တန်းရ ကြပါတယ်။ အဲဒီတော့ အလုပ်ရှာတဲ့ နေရာမှာ ဝီရိယ ကောင်းတာက အရေးကြီး တယ် ဆိုရင် အပြည့်အဝတော့ မှန်မယ် မထင်ပါဘူး။ တခါတလေတော့ ကံကလည်း ကောင်းဖို့ လိုပါသေးတယ် လို့ တွေးမိ လိုက်ပါတယ်။