ဒီဇိုင်းနာနဲ့ စက်ပြင်ဆရာ

မြန်မာနိုင်ငံမှာ ရှိနေတဲ့အချိန်တုန်းက မဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်ထဲမှာ ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ကို ဖတ်ဖူးပါတယ်။ အဲဒီဆောင်းပါး ထဲမှာ ရေးထားတဲ့ အကြောင်းအရာကတော့ လူတစ်ယောက်က အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ကို မင်းတို့ အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်နေပြီး စက်ပြင် ဆရာ တွေလောက်တောင်မှ မပြင်တတ်ကြဘူး လို့ ဝေဖန်ပါတယ်။ အဲဒီတော့ အင်ဂျင်နီယာက မင်းက အင်ဂျင်နီယာ ရဲ့ အလုပ်ကို မသိဘူး။ အင်ဂျင်နီယာရဲ့ အလုပ်ဆိုတာ စက်ပြင်တတ်ဖို့ မလိုဘူး။ ဒီဇိုင်းလုပ်တတ်ရင် ပြီးတာပဲ ဆိုပြီး ချေပပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကတော့ ကိုယ်က အင်ဂျင်နီယာလည်း မဟုတ် ဒီဇိုင်းဆိုတာလည်း ဘာမှန်းမသိတော့ သူတို့ရေးထားတာကို အဟုတ် ထင်ပါတယ်။ အင်ဂျင်နီယာဆိုတာ ဒီဇိုင်းလုပ်တတ်ရင် ပြီးတာပဲ မပြင်တတ်ရင်လည်း ကိစ္စမရှိဘူးလို့ စိတ်ထဲမှာ စွဲသွားပါတယ်။

ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်လာပြီး ဒီဇိုင်းလုပ်ဖူးတဲ့ အချိန်မှ အဲဒီ အင်ဂျင်နီယာ ပြောတာ မှားနေမှန်း သိရပါတယ်။ အမှန်တကယ်ကတော့ အင်ဂျင်နီယာ အလုပ်ဆိုတာ လက်တွေ့နဲ့ ကင်းကွာလို့ မရတဲ့ အလုပ်ပါ။ အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ သီအိုရီတွေ အလွတ်ကျက်နေရုံ၊ ပုစ္ဆာတွေ ချတွက်နေရုံနဲ့ မပြီးပါဘူး။ အဲဒီလို အင်ဂျင်နီယာတွေထဲမှာမှ ကိုယ်တိုင် ဒီဇိုင်းလုပ်နိုင်တဲ့ အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ပိုပြီးတော့ ခက်ပါတယ်။ စက်ပြင်ဆရာ တစ်ယောက်ကို ဒီဇိုင်းနာ ဖြစ်အောင် သင်ပေးဖို့ မလွယ်ဘူး ဆိုတာ မှန်ပေမယ့် အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်ဟာလည်း ကိုယ်တိုင် မပြင်တတ်ရင် ဒီဇိုင်းနာ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ကျွန်တော်တို့ စက်ပစ္စည်း ဒီဇိုင်းလုပ်တဲ့ သူတွေ အတွက်ကတော့ စာရွက်ပေါ်မှာ ကွန်ပြူတာထဲမှာ ချဆွဲ ချတွက်ထားတဲ့ ဒီဇိုင်းတွေက တွက်ထားတဲ့အတိုင်း အပြင်မှာ အလုပ်မလုပ်တာ များပါတယ်။ စက်တစ်လုံးကို တပ်ဆင်ပြီးသွားလို့ မှန်းထားတဲ့အတိုင်း အလုပ်မလုပ်ဘူး ဆိုရင် ဘာလို့ အလုပ်မလုပ်တာလဲ ဆိုတာကို ဒီဇိုင်းနာ ကိုယ်တိုင် အဖြေရှာရပါတယ်။ အဲဒီလို ပြင်ရဆင်ရတာဟာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ စက်တစ်လုံးကို ပြင်ရတာထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုခက်ပါတယ်။ လုံးဝ အလုပ်မလုပ်တဲ့ စက်တစ်လုံးကို လည်ပတ်အောင် လုပ်နိုင်တဲ့ ဒီဇိုင်းနာက လည်ပတ်နေပြီးသား စက်တစ်လုံး ပျက်သွားရင် ပြန်ပြင်ဖို့ ဆိုတာ ဘာမှ မခဲယဉ်းပါဘူး။ ကိုယ်တိုင် လက်တွေ့မလုပ်တတ်ရင်လည်း သူများ ခိုင်းရုံပါပဲ။ ဘယ်လို ခိုင်းရမလဲတော့ သိဖို့လိုပါတယ်။

နောက်တစ်ခုက စက်ပစ္စည်းတွေ ထုတ်လုပ်တဲ့ ကုမ္ပဏီတွေမှာတော့ ဒီဇိုင်းနာ ဆိုတာ ဆားဗစ်အင်ဂျင်နီယာတွေရဲ့ နောက်ဆုံး အားထားရာ လူပါ။ ဆားဗစ်အင်ဂျင်နီယာတွေ ပြင်မရဘူးဆိုပြီး လက်လျှော့လိုက်ရင် အဲဒီစက်ကို ဒီဇိုင်းနာတွေ ကိုယ်တိုင် ပြင်ရပါတယ်။ ဒီဇိုင်းနာကမှ မပြင်တတ်ဘူး ဆိုရင်တော့ ဘုရားသာ တပေတော့လို့ပဲ ပြောရပါလိမ့်မယ်။

တစ်ခါက ကျွန်တော် အလုပ်လုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ ကုမ္ပဏီ အုပ်ချုပ်သူတွေက အခု လက်ရှိ သုံးနေတဲ့ နည်းပညာတွေကနေ အဆင့်ပိုမြင့်တဲ့ နည်းပညာတွေကို သုံးပြီး စက်တွေ ထုတ်လုပ်ဖို့ ကြံကြပါတယ်။ ပထမဆုံး ခြေလှမ်းအနေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ တခါမှ မလုပ်ဖူးတဲ့ အရမ်းကို ခက်ခဲပြီး ရှုပ်ထွေးတဲ့ စက်တစ်လုံးကို အော်ဒါလက်ခံ လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဒီဇိုင်းအဖွဲ့ထဲမှာ ပါတဲ့ အင်ဂျင်နီယာတွေ အတော်များများက လူငယ်တွေပါ။ ပရော့ဂျက် မန်နေဂျာ ကိုယ်တိုင်ကလည်း လူငယ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် စက်ဒီဇိုင်းနဲ့ ပတ်သက်လို့ ၁၀ နှစ်နီးပါး အတွေ့အကြုံ ရှိတဲ့သူပါ။ ကျွန်တော်တို့ အားလုံးအတွက်တော့ အဲဒီစက်ကို ဒီဇိုင်း လုပ်ရတာဟာ အတော်ကို ကြီးကျယ်တဲ့ စိန်ခေါ်မှု တစ်ခုပါပဲ။

မက္ကင်နီကယ် အင်ဂျင်နီယာတွေ အနေနဲ့ ၀.၀၄ မီလီမီတာ အကွာအဝေး အထိ အတိအကျ သွားနိုင်တဲ့ ဝင်ရိုးတွေကို ဒီဇိုင်းလုပ်ရတဲ့အတွက် ပုံမှန် စက်တွေကို ဒီဇိုင်းလုပ်ရတာနဲ့ ယှဥ်ရင် အတော်ကို ခက်ခဲပါတယ်။ အီလက်ထရစ်ကယ် အင်ဂျင်နီယာတွေ အနေနဲ့ကလည်း အဲဒီလို တိကျအောင် ရွေ့လျားနိုင်တဲ့ ဆာဗိုမော်တာ အတွက် စိတ်ချရတဲ့ ပါဝါဆပ်ပလိုင်းတွေ၊ ပါဝါကြိုးတွေကနေ ဆစ်ဂနယ် ကြိုးတွေကို အနှောင့်အယှက် မပေးဖို့ အစီအစဥ်ချရတာတွေ၊ ထောင်ပေါင်းများစွာသော ဝိုင်ယာကြိုးတွေ အစီအစဉ်တကျ သွားနိုင်ဖို့ ဒီဇိုင်းလုပ်ရတာတွေနဲ့ အတော်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ လုပ်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဆော့ဖ်ဝဲလ် သမားတွေကလည်း အဲဒီစက်ကို အတိအကျ ရွေ့လျားနိုင်အောင် ကွန်ပြူတာ အမြင်အာရုံစနစ် (Machine Vision) နဲ့ ဆာဗိုမော်တာတွေရဲ့ ရွေ့လျားမှုတွေကို ဆက်စပ်ရတာတွေ၊ စက်ကို သတ်မှတ်ထားတဲ့ အမြန်နှုန်းနဲ့ လည်ပတ်နိုင်အောင် ဆော့ဖ်ဝဲလ်ကို အမြန်ဆုံး Run နိုင်အောင် ညှိနှိုင်း ရတာတွေ၊ အာရုံခံကိရိယာ (Sensors) တွေက လာတဲ့ ဆစ်ဂနယ်တွေကို အမြန်ဆုံး တုန့်ပြန်နိုင်အောင် ဆော့ဖ်ဝဲလ်ကို ပြင်ဆင်ရတာတွေနဲ့ အတော့်ကို ခေါင်းစားပါတယ်။ ၃ လနဲ့ အပြီး လုပ်ဖို့ စီစဥ်ထားတဲ့ စက်ဟာ ၂ လခွဲ ကျော်လောက်နဲ့ ပြီးပေမယ့် အဲဒီစက်ကို သတ်မှတ်ထားတဲ့ စံချိန်စံနှုန်းအတိုင်း ကိုက်အောင် ပြန်ပြင်ရတာ ၆ လနီးပါး ကြာပါတယ်။ စက်ကို တပ်ဆင်ပြီးတဲ့ အချိန်ကစပြီး ၆လလောက် ကြာတဲ့အချိန်အထိ ဟိုနားပြင်လိုက် ဒီနားပြင်လိုက် လုပ်နေရတုန်း ပါပဲ။ အစည်းအဝေး တစ်ခုမှာ ပရော့ဂျက် မန်နေဂျာက "ငါတို့ အင်ဂျင်နီယာ ဆိုတာမျိုးက ကိုယ်ဒီဇိုင်းလုပ်ရင် ဘာမဆို ဖြစ်မယ် ထင်ကြတာချည်းပဲကွ။ ငါတို့လည်း အရင်က ဒုံးပျံ ဒီဇိုင်း လုပ်ချင်ရင်လည်း လုပ်လို့ ရတယ် ထင်တာပဲ။ အခုတော့ သိသွားပြီကွ။ ငါတို့သာ ဒုံးပျံ ဒီဇိုင်း လုပ်ရင် အဲဒီ ဒုံးပျံက မိုးပေါ်တက်မှာ မဟုတ်ဘူး။" ဆိုပြီး ဟာသပြောလို့ ကျွန်တော်တို့ အားလုံး ဝိုင်းရယ်ကြပါတယ်။

စက်ပြင်ဆရာ တစ်ယောက်အနေနဲ့ ဒီဇိုင်းနာ တစ်ယောက်လို သိဖို့ မလိုပါဘူး။ ဒီနေရာမှာ တပ်ထားတဲ့ ပစ္စည်း အလုပ်မလုပ်ရင် အဲဒီပစ္စည်းကို ဖြုတ်လဲ ရုံပါပဲ။ ဆားကစ်ပြားတွေ ပြင်တာ အရမ်းတော်တဲ့ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က သူဘယ်လိုပြင်သလဲ ဆိုတာ ပြောပြဖူးပါတယ်။ သူက "ဆားကစ်ပြားကို ကြည့်။ ထရန်စစ်စတာလို Active Component တွေက ပျက်ဖို့ ရာခိုင်နှုန်းများတယ်။ ဘာလို့ ပျက်သလဲ မသိရင် ငါတော့ အဲဒီလို ပစ္စည်းမျိုးတွေ အကုန် ဖြုတ်လဲ ပစ်လိုက်တာပဲ။ အဲဒါဆို ကောင်းဖို့ သေချာသလောက် ရှိတယ်။" လို့ ပြောပြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီဇိုင်းနာတစ်ယောက် အနေနဲ့ကတော့ စက်ပြင်ဆရာ တစ်ယောက်ထက်မက သိထားဖို့ လိုပါတယ်။ ဘယ်လို ပစ္စည်းမျိုးကို ဘယ်နေရာမှာ သုံးရင် ပျက်တတ်တယ် ဆိုတာ သိဖို့ လိုပါတယ်။ ပစ္စည်းတစ်ခု က ခဏခဏ ပျက်နေရင် သူ့ရဲ့ ပြသနာ ဇာစ်မြစ်ကို လိုက်ရှာပြီး ရှင်းတတ်ဖို့ လိုပါတယ်။ အမြဲတမ်း ရွေ့လျားနေပြီး ခဏခဏ ပြတ်တတ်တဲ့ ဝိုင်ယာကြိုးမျိုးကို ဖြုတ်လဲဖို့ ခက်တဲ့နေရာမှာ ထည့်ထားတဲ့ ဒီဇိုင်းနာ မျိုးဆိုရင်တော့ ဆားဗစ်အင်ဂျင်နီယာတွေ ကောင်းကောင်း မေတ္တာပို့တာ ခံရတတ်ပါတယ်။

အခုအချိန်မှာသာ တစ်စုံတစ်ယောက်က အင်ဂျင်နီယာဆိုတာ ဒီဇိုင်းလုပ်တတ်ဖို့ပဲ လိုတယ် ပြင်တတ်ဖို့ မလိုဘူး လို့ ပြောခဲ့ရင်တော့ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ အဲဒီအင်ဂျင်နီယာဟာ ကိုယ်တိုင် ဒီဇိုင်းတစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘဲ လူအထင်ကြီးအောင် လျှောက်ပြောနေတဲ့ အင်ဂျင်နီယာလို့ပဲ သတ်မှတ်မိ ပါလိမ့်မယ်။