မြို့ပြ အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက် နဲ့ စကားပြောခြင်း

မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ကြားရင် ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ပြောဖူးတဲ့ ရယ်စရာ အဖြစ်အပျက် တစ်ခုကို အမြဲတမ်း သတိရတတ် ပါတယ်။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းက ကျွန်တော်တို့နဲ့ တနှစ်တည်း ပေါ်လီမှာ မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ ဘာသာနဲ့ ဒီပလိုမာ ရထားပြီး ရန်ကုန်မှာလည်း စက်မှုတက္ကသိုလ်က မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ ဘာသာရပ်နဲ့ ကျောင်းပြီးထားတာပါ။ တစ်နေ့တော့ သူနဲ့ အတူတူ ကျောင်းပြီးတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အလုပ်ရှာရင်း ရန်ကုန်က ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ အလုပ်ရသွားပါတယ်။ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင် သူဌေး က စက်မှုတက္ကသိုလ် ကျောင်းဆင်း ဘွဲ့လက်မှတ်ကို ကြည့်ပြီး "အတော်ပဲ။ ငါ့ဆီမှာ မြို့ပြ အင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်မှ မရှိသေးဘူး။" ဆိုပြီး ပြောတော့ အလုပ် သွားလျှောက်တဲ့သူမှာ မျက်လုံးပြူး သွားပါတယ်။ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီ အကြီးကြီး တစ်ခုဖြစ်နေပြီး မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ တစ်ယောက်မှ မရှိဘူး ဆိုတော့ ဘယ်လိုများ အဆောက်အဦးတွေ ဆောက်နေသလဲ ဆိုပြီး စဉ်းစားရ ကျပ်သွားပါတယ်။

နောက်တော့ ကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်က "ငါ့ဆီမှာ ဂျီတီအိုင်က ဆင်းတဲ့ ကောင်လေးတွေတော့ ရှိတယ်ကွ။ သူတို့က မြို့ပြ အင်ဂျင်နီယာတော့ မဟုတ်ဘူး။" လို့ ဆက်ပြောပါတယ်။ အလုပ်လာလျှောက်တဲ့သူမှာ သိချင်တာနဲ့ "ဒါဆို သူတို့က ဘာနဲ့ ကျောင်းပြီးတာလဲ။" လို့ ပြန်မေးပါတယ်။ အဲဒီတော့ သူဌေးက "နေဦး။ သူတို့ အောင်လက်မှတ် ငါယူခိုင်းလိုက်မယ်။" ဆိုပြီး သူ့စာရေးမကို သူ့ဝန်ထမ်းတွေရဲ့ အောင်လက်မှတ်ကို သွားယူခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့စာရေးမက အောင်လက်မှတ်တွေ ယူလာပြီး ပြပါတယ်။ အောင်လက်မှတ်တွေကို ကြည့်ပြီးတော့ မြို့ပြ အင်ဂျင်နီယာမှာ ဘာပြောရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်သွားပါတယ်။ အောင်လက်မှတ်မှာ ရေးထားတာက A.G.T.I (Civil) ဆိုပြီးတော့ပါ။ နောက်မှ သူ သဘောပေါက် သွားပါတယ်။ စက်မှုတက္ကသိုလ် ဘွဲ့လက်မှတ်မှာ မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာဘာသာလို့ မြန်မာလို ရေးထားပေမယ့် ဂျီတီအိုင် အောင်လက်မှတ်မှာတော့ မြန်မာလို ရေးမထားပါဘူး။ ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီ ပိုင်ရှင်က Civil ကို မြို့ပြ အင်ဂျင်နီယာလို့ ခေါ်တယ် ဆိုတာ မသိလို့ သူအတော် လေသွားတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းကို ပြန်ပြောပြပါတယ်။

မြန်မာနိုင်ငံမှာ မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ ဘာသာရပ်က လူကြိုက်အများဆုံး ဘာသာရပ် ဖြစ်ပေမယ့် စင်ကာပူ မှာတော့ လူကြိုက် အနည်းဆုံး ဘာသာရပ်တွေထဲမှာ ပါပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ပေါ်လီ စတက်တော့ မက္ကင်နီကယ်နဲ့ မက်ကထရောနစ် က လူကြိုက် အနည်းဆုံး ဘာသာရပ်ပါ။ မြို့ပြ က နည်းနည်း အမှတ်မြင့်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက် ၂နှစ် ၃နှစ်လောက် ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းပြီးတဲ့ အချိန်မှာတော့ မြို့ပြက လူကြိုက်အနည်းဆုံး ဘာသာရပ် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ကျောင်းဝင်ခွင့်ရပြီး ဘယ်လိုင်း ပေးရမှန်း မသိတဲ့ သူတွေကို မြို့ပြ အင်ဂျင်နီယာ ဘာသာရပ်ကို ပို့ပါတယ်။ မြို့ပြက အောက်ရောက် သွားပေမယ့် ဗိသုကာ (Architecture) ကတော့ အမှတ်မြင့်တုန်းပါပဲ။

ကျွန်တော်နဲ့ တစ်နှစ်တည်း မြို့ပြ မေဂျာမှာတက်တဲ့ ယောက်ျားလေးတွေ အားလုံးနီးပါးက ကျွန်တော့်ရဲ့ သူငယ်ချင်း အရင်းခေါက်ခေါက်တွေပါ။ အခုတော့လည်း အားလုံးနီးပါး ဒီလိုင်းထဲကနေ လစ်ပြေးကြပါပြီ။ ဒီလိုင်းထဲမှာ ဆက်ပြီး လုပ်စားနေတဲ့ သူဆိုလို့ တက္ကသိုလ် ဆက်တက်ပြီး ဒီဇိုင်း အင်ဂျင်နီယာ လုပ်နေတဲ့ တစ်ယောက်ပဲ ကျန်ပါတော့တယ်။ စလုံးမှာ မြို့ပြ အင်ဂျင်နီယာ ဒီပလိုမာနဲ့ အလုပ်လုပ်ရတာ မစားသာပါဘူး။ ဆိုက်ဒ်ထဲမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ သူတွေအတွက် စနေတနင်္ဂနွေ ပိတ်ရက်ဆိုတာ မရှိသလောက် ပါပဲ။ အဲဒါအပြင် တခြားသူတွေက အဲယားကွန်းခန်းထဲ ထိုင်ပြီး အလုပ်လုပ်နေတဲ့ အချိန် သူတို့ အလုပ်ကတော့ နေပူကြဲတဲ ထဲမှာပါ။

စလုံးက ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်း အကြောင်း ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းက ပြန်ပြောပြ ပါတယ်။ သူတို့ အလုပ်က မြောင်းတွေ ဆောက်တဲ့ ကန်ထရိုက်တာ အလုပ်ပါ။ ကျွန်တော်တို့က သူ့ကို မြောင်းကန်ထရိုက်ကြီးလို့ နောက်ပြီး ခေါ်ကြပါတယ်။ မြောင်းဆိုတာက အဆောက်အဦးထဲမှာ ရှိတာမဟုတ်ဘဲ အပြင်မှာပဲ ရှိတာမို့ သူတို့ အမြဲတမ်း နေပူထဲမှာပဲ အလုပ်လုပ် ရပါတယ်။ သူကတော့ စင်ကာပူမှာ ပြောလိုက်ရင်တော့ စတန်းဒတ် စတန်းဒတ်နဲ့ တပြားမှ မလျှော့ဘူး။ ဆပ်ကန်ထရိုက်တာတွေ ကတော့ လစ်ရင် လစ်သလို လုပ်ချင်ရာ လုပ်နေကြတာကွ လို့ ပြောပါတယ်။

သူက သူ့ရဲ့ ကိုယ်တွေ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို ပြောပြပါတယ်။ တစ်ခါက သူတို့ မြောင်းထဲကို ကွန်ကရစ် လောင်းဖို့ ကွန်ကရစ်မှာလိုက်တာ နည်းနည်း လိုသွားပါတယ်။ သူက တွက်ချက်ပြီး မှာလိုက်ပေမယ့် လိုသွားလို့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ခေါင်းစား နေပါတယ်။ အဲဒီအချိန် မြေကြီးကော်တဲ့ စက်ကို လှမ်းကြည့်တော့ စက်မောင်းတဲ့သူက ဘာမပြော ညာမပြောနဲ့ ကွန်ကရစ် လိုနေတဲ့ အပေါက်ထဲကို မြေကြီးတွေ ကျုံးထည့်နေတာ မြင်လို့ မျက်လုံးပြူးသွားပြီး ရပ်ဦး ဆိုပြီး လှမ်းအော်ပြော ပါတယ်။ မင်းဘာလုပ်တာလဲလို့ သူက မြေကြီးကော်စက် မောင်းတဲ့ ဘင်္ဂလားကို လှမ်းမေးတော့ ဖိုမင်က ထည့်ခိုင်းလို့ ထည့်တာ လို့ ဘင်္ဂလားက ပြန်ဖြေ ပါတယ်။ ဖိုမင်ကို မေးတော့ ဒီလိုပဲ လုပ်နေကြ ဘာမှ ပြသနာ မရှိဘူးလို့ သူ့ကို ပြန်ပြောပါတယ်။ သူလည်း စိတ်လေ သွားပါတယ်။

စလုံးမှာ ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းက နည်းနည်း ကြမ်းတမ်းပါတယ်။ သူဌေး တချို့ကလည်း အတော်လေး ခွက်ကျ ပါတယ်။ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းကတော့ သူ့သူဌေးရဲ့ ညစ်ပတ်ပုံ ပေါင်းစုံကို ကျွန်တော်တို့ကို ရင်ဖွင့်ပါတယ်။  "နေ့စား အလုပ်သမားတွေ ဆိုတာ အိုဗာတိုင် လုပ်မှ သူတို့အတွက် လကုန်ရင် ပိုက်ဆံကျန်တာ။ အဲဒီတော့ မင်းတို့ သူတို့ကို ငဲ့ညှာတဲ့ အနေနဲ့ စနေ တနင်္ဂနွေတွေ အလုပ်ဆင်း ပေးလိုက်ပါ။" လို့ သူတို့ကို သူဌေးက ပြောပြီး ပိုက်ဆံ မပေးဘဲ စနေတနင်္ဂနွေ ဆင်းခိုင်းပါတယ်။။ သူကတော့ "သူတို့ကို ငဲ့ညှာရတာ အရေးမကြီးဘူးကွ။ ငါတို့ကျတော့ ပိုက်ဆံမရပဲ တပတ် ၇ ရက် အလုပ်ဆင်းရတာကျတော့ ထည့်မပြောဘူး။" လို့ ညည်းပါတယ်။ 

အဲဒီသူဌေး ညစ်ပတ်ပုံများကလည်း ကြားရတာတောင် အော့နှလုံး နာစရာပါ။ တစ်နေ့တော့ သူတို့ သူဌေးရဲ့ အိမ်မှာ ခိုင်းတဲ့ အိမ်ဖော်ကောင်မလေးနဲ့ သူဌေးရဲ့ ညီမတို့ ရန်ဖြစ်ကြပါတယ်။ အိမ်ဖော် ကောင်မလေးက ဒေါသဖြစ်ပြီး ပြန်ချင်တယ် လို့ ပြောပါတယ်။ သူဌေးရဲ့ ညီမက ကောင်းပြီ။ နင်ပြန် စေချင်ရင် ပြန်ရမယ် ဆိုပြီးတော့ ပြန်ပြောပါတယ်။ နောက်တော့ ကောင်မလေးကို လေဆိပ်လိုက်ပို့ပြီး လေဆိပ်ရောက်မှ နင့်ကို အင်ဒိုနီးရှား ပြန်ဖို့ စင်ကာပူ လေကြောင်းလိုင်း Business Class ကနေ လက်မှတ် ဝယ်ပေးလိုက်တယ်။ လေယာဥ်ပျံ လက်မှတ်ခကို နင့်လခထဲက ဖြတ်လိုက်တယ် ဆိုလို့ အိမ်ဖော် ကောင်မလေးမှာ ချုံးပွဲချပြီး ငိုပါတော့တယ်။

တစ်ခါတော့ သူ့သူဌေးနဲ့ သူ့အလုပ်က မြန်မာ အလုပ်သမား ကောင်လေး တစ်ယောက်နဲ့ ပြသနာ တက်ကြပါတယ်။ တစ်ယောက် တစ်ခွန်း စကားများကြရင်း သူဌေးက ကောင်လေး ကို လက်သီးနဲ့ ထိုးထည့်လိုက် ပါတယ်။ အဲဒီ ကောင်လေးက ထွက်ပြေးပြီး ရဲကို သွားတိုင်ပါတော့တယ်။ ရဲက အကြံပေးမှုနဲ့ မြန်မာ အလုပ်သမား ကောင်လေးက သူဌေးကို အလုပ်သမား ဝန်ကြီးဌာန (MOM) ကနေ တစ်ဆင့် တရားစွဲပါတယ်။ တရားစွဲတဲ့ အချိန်မှာတော့ အဲဒီကောင်လေးက သူအိုဗာတိုင် မရတာတွေ မတရားသဖြင့် ပိုက်ဆံ အဖြတ်ခံရတာတွေ တိုင်တော့ MOM က အဲဒီသူဌေးကို ကောင်လေးရဲ့ ရပိုင်ခွင့် ဆုံးရှုံးထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေ အားလုံး ပြန်ပေးပြီး မြန်မာပြည် ပြန်ပို့ပေးဖို့ အမိန့်ချ လိုက်ပါတယ်။ ကောင်လေးကို ကုမ္ပဏီက လျော်ရမယ့် ပိုက်ဆံက စင်ကာပူ ဒေါ်လာ ထောင်ဂဏန်းပါ။

စင်ကာပူမှာ Work Permit နဲ့ အလုပ်လုပ်တဲ့သူတွေ ပြန်မယ် ဆိုရင် ကုမ္ပဏီက လေဆိပ်အရောက် လိုက်ပို့ပေးရပါတယ်။ လေဆိပ်ကို မပို့ပဲ ပတ်စ်ပို့ ပြန်ပေးရင် ထွက်ပြေးပြီး အိုဗာစတေး နေမှာ စိုးလို့ပါ။ သူ့ ကုမ္ပဏီက လေဆိပ်ရောက်ရင် ပေးစရာ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံ ပေးမယ်လို့ ပြောပြီး လေဆိပ်ကို လိုက်ပို့ပါတယ်။ လေဆိပ်ရောက်လို့ Check-in ဝင်ပြီးတဲ့ အချိန်ရောက်မှ လိုက်ပို့တဲ့ သူဌေး ညီမက မင်းကို ပိုက်ဆံ တပြားမှ မပေးနိုင်ဘူး ပြန်တော့ ဆိုပြီး ပတ်စ်ပို့ ပြန်ပေးရင်း ပြောပါတယ်။ ဟိုကောင်လေးကလည်း Check In လုပ်ပြီးတာ ဘာအရေးလဲ။ အိတ်ထဲမှာ ဘာပါတာမှတ်လို့။ ပိုက်ဆံမရရင် မပြန်ဘူး ဆိုပြီး လေယာဥ်ပေါ် မတက်ပါဘူး။ နောက်တော့ MOM ကနေ နောက်တစ်ကြိမ် တရား ထပ်စွဲပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ MOM က ကောင်လေးရဲ့ ပတ်စ်ပို့စ်နဲ့ သူ့ကို ပေးရမယ့် ပိုက်ဆံကို မြန်မာ သံရုံးကနေ တစ်ဆင့် ပေးပြီး မြန်မာသံရုံးက လေဆိပ် လိုက်ပို့ဖို့ ညှိနှိုင်းပေးလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီလိုနဲ့ မြန်မာ ကောင်လေးမှာ သူရစရာ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံ ပြန်ရသွားပါတယ်။ (တစ်ခါတစ်လေလည်း သံရုံးကို Credit လေး ပေးလိုက်ပါဦးမယ်။ :D )

စင်ကာပူမှာ ၃လလောက် Site Supervisor လုပ်ပြီး ရန်ကုန်ပြန်သွားတဲ့ ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းကို ရန်ကုန် ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်က ကောင်မလေးတွေက အညာက ပြန်လာတာလား မေးလို့ သူ့မှာ အတော်ဖု သွားပါတယ်။ ပြောရင်လည်း ပြောစရာပါ။ နေပူထဲမှာ နေတာကြာလို့ တရုပ်သွေးစပ်တဲ့ သူ့အသားတွေ မည်းတူးနေတာကြောင့် ကျွန်တော်တို့က သူ့ကို African Chinese လို့ နောက်ပြီး ခေါ်ကြတဲ့ အထိပါပဲ။ သူလည်း စလုံးက ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းခွင်ကို အတော် စိတ်နာသွားပုံ ရပါတယ်။ အဲဒီတစ်ခါ ပြန်သွားပြီးကတည်းက ပြန်မလာ တော့ပါဘူး။