သဘာဝ မိခင်ရဲ့ ပုံပြင်များ

ခြင်္သေ့နဲ့ ကြောင်များ

ခြင်္သေ့တစ်ကောင်ဟာ ကြောင်တွေ အစုဖွဲ့ပြီး စကားပြောနေတာကို သတိထားမိတယ်။ "ငါတော့ ဒီကြောင်တွေ အားလုံးကို စားပစ်မယ်။" လို့ ခြင်္သေ့က တွေးတယ်။

ဒါပေမယ့် ထူးထူးဆန်းဆန်းပဲ သူ့ရဲ့စိတ်ထဲမှာ ငြိမ်းချမ်းတဲ့ စိတ်ခံစားမှု တစ်ခု ဝင်လာတယ်။ အဲဒါကြောင့် ခြင်္သေ့ဟာ ကြောင်တွေနဲ့ အတူတူထိုင်ပြီး သူတို့ ဘာပြောနေကြသလဲ ဆိုတာကို နားထောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ခြင်္သေ့ရှိနေတာကို သတိမထားမိတဲ့ ကြောင်တစ်ကောင်က စပြောတယ်။
"ကောင်းလိုက်တဲ့ ဘုရားသခင်။ ငါတို့တတွေ ဘုရားရှိခိုးနေတာ နေ့လည်ခင်း တစ်ခုလုံးပဲ။ ငါတို့ အတွက် ကောင်းကင်ကနေ ကြွက်တွေကို မိုးလို ရွာချဖို့ ဆုတောင်းထားတာပဲ။"
"အခုထက်ထိလည်း ဘာမှ ဖြစ်မလာဘူး။ ဘုရားသခင်ဆိုတာ တကယ် ရှိရဲ့လားလို့တောင် ငါသံသယ ဖြစ်တယ်။" လို့ နောက်ထပ် ကြောင်တစ်ကောင်က ဝင်ပြောတယ်။

ကောင်းကင်ကတော့ တိတ်ဆိတ်နေဆဲပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကြောင်တွေဟာ ဘုရားသခင်အပေါ် ယုံကြည်မှုတွေ ပျောက်ဆုံး လာကြတယ်။

ခြင်္သေ့က ထပြီး သူ့လမ်းသူ ဆက်လျှောက်သွားတယ်။

"အဖြစ်ကတော့ ရယ်စရာပဲ။ ငါက သူတို့ကို သတ်တော့မလို့။ ဒါပေမယ့် ဘုရားသခင်က ငါ့ကိုတားတယ်။ ဒါတောင်မှ သူတို့ ဘုရားသခင်ရဲ့ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်ကို မယုံကြည်ကြတော့ဘူး။ သူတို့ဟာ သူတို့အတွက် ဘာတွေ ပျောက်ဆုံးနေသလဲ ဆိုတာကို စိုးရိမ်ပူပန်နေရတာနဲ့ သူတို့အတွက် ဘယ်လို အကာအကွယ်မျိုးတွေ ပေးထားတယ် ဆိုတာကိုတောင် သတိမထားမိကြဘူး။" လို့လည်း စိတ်ထဲက တွေးမိတယ်။

တိတ်တဆိတ်

ပန်းသီးပင်တစ်ပင်ဟာ သူ့ရဲ့ အကိုင်းအခက်တွေမှာ ပန်းသီးတွေ ပြည့်နှက်နေတာကြောင့် လေတိုက်တာတောင်မှ သူ့ရဲ့ အကိုင်းအခက်တွေကို မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ဘူး ဖြစ်နေတယ်။

"ဘာလို့ အသံထွက်ပြီး ဆူဆူညံညံဖြစ်အောင် မနေရတာလဲ။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါတို့အတွက် ဝင့်ကြွားမှု ဆိုတာ အနည်းနဲ့ အများတော့ လိုအပ်တာပဲ။ ငါတို့အနေနဲ့ တခြားသူတွေ အာရုံစိုက်ခံရအောင် လုပ်ဖို့ လိုတယ်လေ။" လို့ ဝါးပင်က ဝေဖန်တယ်။

"ငါ့အတွက်တော့ မလိုအပ်ပါဘူး။ ငါ့ရဲ့ သစ်သီးတွေဟာ ငါ့အတွက် အကောင်းဆုံး ကျော်ကြားမှု ကို ပေးနိုင်တာပဲ။" လို့ ပန်းသီးပင်က ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

တကိုယ်ကောင်းဆန်တဲ့ ဒေစီပန်း

"ငါဟာ ဒေစီပန်းပွင့်တွေ ကြားထဲက မထူးခြားတဲ့ ဒေစီပန်း တစ်ပွင့်ပဲ။ တခြားသူတွေ ကြားထဲမှာ ငါ့ရဲ့အလှကို သတိပြုမိဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး။" လို့ ဒေစီပန်းပွင့် တစ်ပွင့်က တွေးတယ်။

နတ်သမီး တစ်ပါးက သူမ တွေးနေတာကို ကြားပြီး လှမ်းပြောတယ်။
"ဒါပေမယ့် မင်းက သိပ်လှတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား။"
"ဒါပေမယ့် ငါက တစ်ယောက်တည်း အလှဆုံး ဖြစ်ချင်တာလေ။" လို့ ဒေစီပန်းက ပြန်ပြောတယ်။
သူမဆီက ညည်းညူသံတွေကို ထပ်မကြားချင်တော့တာနဲ့ နတ်သမီးက သူမကို မြို့လယ်ခေါင်ကွက်လပ် တစ်ခုကို သယ်သွားလိုက်တယ်။

ရက်အနည်းငယ်ကြာတော့ မြို့တော်ဝန်က အဲဒီကွက်လပ်မှာ ပြင်ဆင်မှုတွေ ပြု ဖို့အတွက် ဥယျာဥ်မှူး တစ်ယောက်နဲ့အတူ ရောက်လာခဲ့တယ်။
"ဒီနေရာမှာ ဘာမှ စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းတာ မရှိဘူး။ မြေကြီးကို တူးပြီး ကြွေပန်းတွေ စိုက်စမ်းကွာ။" လို့ မြို့တော်ဝန်က ဥယျာဥ်မှူးကို ခိုင်းတယ်။
"ခဏစောင့်ပါဦး။ အဲဒီလို လုပ်ရင် ငါသေသွားမှာပေါ့။" လို့ ဒေစီပန်းက လှမ်းအော်ပြောတယ်။
"ဒီနေရာမှာ မင်းလို တခြားဒေစီပန်းတွေ ရှိမယ်ဆိုရင် ငါတို့အတွက် အပြင်အဆင် ကောင်းကောင်း လုပ်လို့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေရာ တစ်ဝိုက်မှာ တခြား ဒေစီပန်းတွေ မရှိဘူး။ မင်းတစ်ယောက်တည်းနဲ့လည်း ဥယျာဥ်တစ်ခု ဖြစ်မလာနိုင်ဘူး။" လို့ မြို့တော်ဝန်က ပြန်ပြောတယ်။ နောက်တော့ သူဟာ ဒေစီပန်းကို မြေကြီးထဲကနေ ဆွဲနှုတ် ပစ်လိုက်တယ်။

(Paulo Coelho ရဲ့ Tales of Mother Nature ထဲက ပုံပြင်တစ်ချို့ကို ဘာသာပြန်ထားပါတယ်။)