ဆရာကျ လွန်းတယ်

သူရိန်တစ်ယောက် အပြတ်အသတ် ရှိုင်းနင်းဂွိုင်းနင်းတွေ လုပ်ပြီး ထွက်လာတာ မြင်တော့ သူ့သူငယ်ချင်းက စပ်ြဖဲဖြဲဖြင့် လှမ်းမေးသည်။
“ဟေ့ကောင်။ ဘယ်တုန်းဟ။”
“ကောင်မလေးနဲ့ ဒိတ်ထားတာပေါ့ကွ။”
“ဘယ်ကကောင်မလေးလဲ။ ထုံးစံအတိုင်း အွန်လိုင်းပေါ်မှာ တွေ့တာပဲလား။”
“ဒါပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ကောင်မလေးက အလန်းကလေးကွ။"
"ဟုတ်မှလည်း လုပ်ပါကွာ။ အချင်းချင်း ပတ်ကြပ်နေတာလည်း ဖြစ်နေဦးမယ်။"
"အော်။ မင်းကလည်း ဒီတစ်ခါက အမှန်အကန်။ ငါ ဝက်ဘ်ကမ်ပေါ်မှာလည်း တွေ့ပြီး သွားပြီ။ တယ်လီဖုန်းလည်း ပြောပြီးသွားပြီ။"
"အင်း။ ဒီလောက် သေချာရင်တော့ မဆိုးပါဘူး။ အေး ပြန်လာရင် တိုးတက်မှု ကို ရီပို့လုပ်။"
သူရိန်က သူ့သူငယ်ချင်းကို ခေါင်းဆတ်ပြရင်း အိမ်ကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။

တကယ်တမ်းတွေ့တော့ ကောင်မလေးက သိပ်မဆိုးလှပါ။ စင်းလုံးချော မဟုတ်ပေမယ့် တွဲမယ်ဆိုရင် တွဲပျော်တဲ့ အနေအထားရှိတယ်လို့ အကဲဖြတ်လို့ ရပါတယ်။ သူရိန်ကတော့ ယောက်ျားတို့ တပ်အပ်တဲ့ ပညာတွေနဲ့ ဘယ်လိုစပြီး လှုပ်ရှား ရမလဲ ဆိုတာကို စိတ်ထဲကနေ တွက်ချက်နေတယ်။

"ဆိုင်တစ်ဆိုင်လောက် ထိုင်ရအောင်လေ။ ​ရေဆာတယ်။" ကောင်မလေးက သူ့ကို စပြောတယ်။
သီအိုရီ အရဆိုရင်တော့ ကောင်မလေးနဲ့ အတူထိုင်တဲ့ ဆိုင်က လူရှင်းရမယ်။ ထိုင်တဲ့နေရာက ချောင်ကောင်းရမယ်။ ဒါပေမယ့် အခုလို နေရာမျိုးမှာတော့ လူရှင်းတဲ့ ဆိုင်ကို ရှာလို့မလွယ်။ လူရှင်းတယ်ပဲ ထားဦး ချောင်ကောင်းတဲ့ နေရာက ရဖို့မလွယ်။ အခုလို မြို့လည်ခေါင်မှာ ချိန်းလိုက်မိတာကို သူ့ဘာသာသူ ကြိတ်ဆဲနေမိတယ်။
"မက်ဒေါ်နယ်လ် မှာ ထိုင်မလား။" ကောင်မလေးက ဆက်မေးတယ်။
အေးလေ အခုမှတော့လည်း ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ မက်ဒေါ်နယ်လ်ပဲ ထိုင်ရတော့မှာပေါ့။
"အင်း။ ထိုင်လေ။" လို့ သူရိန်က စိတ်မပါ့တပါနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
ဒီလိုနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် အအေးတစ်ယောက် တစ်ခွက်နဲ့ အာလူးကြော် တစ်ပွဲမှာပြီး မက်ဒေါ်နယ်လ်မှာ ဝင်ထိုင်ကြတယ်။ သူရိန်ကတော့ စိတ်ထဲမှာ နောက်ထပ် ခြေတစ်လှမ်း ဘယ်လိုလှမ်းရမလဲ တွေးနေတယ်။
"ရော့။ စားဦးလေ။"
ရုတ်တရက် ဆိုတော့ သူကြောင်သွားတယ်။ မိုင်ဂေါ့ဒ်။ သူငါ့ကို ခွံ့ကျွေးနေ တာပါလား။
ပါးစပ်နားဝဲလာတဲ့ အာလူးကြော်ကို ဖမ်းကိုက်လိုက်တာ ကောင်မလေး လက်ကို ကိုက်မိမလို ဖြစ်သွားတယ်။ ကောင်မလေးက လက်ကို ပြန်ရုတ်ပြီး ခစ်ကနဲ ရယ်လိုက်တော့ သူနည်းနည်း ရှက်သွားတယ်။ အော် ကိုယ့်ဘက်က တိုက်စစ်မစခင် သူ့ဘက်က စတိုက်လိုက်တာကို။ ထင်မှ ထင်မထားတာ။ ဆိုးတော့ မဆိုးဘူးလို့ သူရိန် စိတ်ထဲက တွေးလိုက်တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ခဏတဖြုတ် ဟိုပွားဒီပွား ပွားပြီးတော့ မက်ဒေါ်နယ်လ်က ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူရိန်က စိတ်ထဲမှာ နောက်ထပ် ဘာလုပ်ရမလဲ တွေ:နေတယ်။ သူ့စိတ်ထဲကတော့ လက်ကိုင်ပစ်လိုက်။ လက်ကိုင်ပစ်လိုက် လို့ သတိပေးနေတယ်။ လက်အကိုင်ကောင်းရင် တစ်ခါတစ်လေ ရည်းစားစကားတောင် ပြောစရာ မလိုဘူးလေ။ သူအဲဒီလို စိတ်ထဲက တွေးနေတုန်းမှာပဲ ကောင်မလေးက သူ့လက်ကို လာချိတ်တယ်။ မိုင်ဂေါ့ဒ်လို့ စိတ်ထဲက တလိုက်မိပြန်တယ်။ ဒီလောက် အခြေအနေ ကောင်းနေမှတော့ မထူးဘူး။ သူအရဲစွန့်ပြီး မေးလိုက်တယ်။

"ရုပ်ရှင်ကြည့်မလား။"
"ကြည့်လေ။ ကောင်းသားပဲ။"
မဆိုးဘူး။ အခြေအနေက အတော် ကောင်းနေပြီ။ ဒီလိုနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ရုပ်ရှင်ရုံ ပေါ်ရောက်လာခဲ့တယ်။ သီအိုရီ အရတော့ ကောင်မလေးနဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ရင် ကောင်းတဲ့ကားထက် ပျင်းစရာကောင်းတဲ့ကား လူရှင်းတဲ့ကားကို ရွေးရမယ်လေ။ သူတို့ရှေ့က လူတစ်ယောက် ရုပ်ရှင်လက်မှတ် ဝယ်နေတဲ့ ထိုင်ခုံဇယားကို လှမ်းကြည့်တော့ သူဝယ်နေတဲ့ကားက လူအတော်ရှင်းနေတာကို သတိထားလိုက်မိတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကားနာမည်ကို လှမ်းမှတ်လိုက်တယ်။

သူတို့ ကောင်တာရှေ့ ရောက်တော့ အဲဒီကား ကြည့်မယ်ဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ကောင်မလေးကလည်း မငြင်းဘူး။ ဒါပေမယ့် ရုတ်တရက် လက်မှတ်ရောင်းတဲ့ အဖွားကြီးက အသက်အကန့်အသတ် ရှိတယ်။ မှတ်ပုံတင်ပြပါလို့ တောင်းလာတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူတို့ မှတ်ပုံတင် ထုတ်ပြလိုက်တယ်။ ကံကောင်းတဲ့ဆင်ကတော့ ပြေးရင်ကြံခင်းထဲ ဝင်သွားသလိုပေါ့။ ထိုင်ခုံဇယားကို ကြည့်တော့ အလယ်ခေါင်မှာ လူရှင်းနေတယ်။ အဲဒါနဲ့ အလယ်မှာ ထိုင်ရအောင် ပြောတော့ ကောင်မလေးက နောက်ဆုံးတန်းမှာ ထိုင်မယ် ပြောတယ်။ နောက်ဆုံးတန်း မထိုင်ချင်ပေမယ့်လည်း ဘာမှ ပြိုင်မငြင်း နေတော့ဘူး။

ရုပ်ရှင်ရုံထဲ ရောက်မှ ကားရွေးလိုက်တာ မှားမှန်းသိတယ်။ ရုပ်ရှင်က Rated လုပ်ထားတာ အကောင်းမဟုတ်ဘူး။ ကြောက်စရာ ကောင်းတဲ့ သရဲကားမို့လို့ Rated လုပ်ထားတာမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ သူတောင်မှ ကြည့်ရင်းနဲ့ ကျောထဲက စိမ့်စိမ့်လာတယ်။ ရုံထဲက ထွက်ပြေးချင်စိတ်တောင် ပေါက်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ယောက်ျားတို့ တပ်အပ်တဲ့ ပညာအရ ခုံတန်း လက်ရမ်းပေါ်ကနေ ကောင်မလေး လက်ကို ကိုင်ထားတာပေါ့။ ရုတ်တရက် ကောင်မလေးက သူ့လက်ကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ နောက် သူ့လက်ကို လက်တန်းပေါ်ကနေ တွန်းဖယ်လိုက်တယ်။ ဘာများ ဖြစ်သွားပါလိမ့်လို့ တွေးနေတုန်း ကောင်မလေးက ခုံတန်း လက်ရမ်းကို ဆွဲမလိုက်တော့ တစ်ယောက် ထိုင်ခုံ နှစ်ခုံကနေ နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံ ဖြစ်သွားတယ်။
"လက်တန်းက မလို့ရတယ် ဟုတ်လား။ ကိုယ်မသိဘူး။"
ကောင်မလေးက သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး
"ဟင်း ပိန်းလိုက်တာလည်း လွန်ပါရော။ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ နောက်ဆုံးတန်း တစ်တန်းပဲ လက်ရမ်း မလို့ရတယ်။ မသိဘူးလား။"
"ဟင့်အင်း။ မသိဘူး။"
စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီကောင်မလေး အတော် ဆရာကျတယ်လို့ တွေးပြီး အတော်ဖြုံလာတယ်။ တွေးလို့ မဆုံးခင်ပဲ ကောင်မလေးက သူ့ပုခုံးပေါ် ခေါင်းမှီလာတယ်။ အခြေအနေတော့ ကောင်းတယ်။ ဒီလောက် ကောင်းရင်တော့ မြွေကိုက်မှာ အသေအချာပဲ ဆိုတာတွေးပြီး သူအသာလေး ရှော်ထားလိုက်တယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် ရုပ်ရှင်ရုံက ထွက်လာတော့ ကောင်မလေးက သူ့လက်ကို ချိတ်လျှက်ပဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံအောက်က လှေခါးရောက်တော့ အဲဒီမှာ ဘဲတစ်ယောက်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကောင်မလေးက အဲဒီဘဲကို လှမ်းတွေ့တော့ ပြုံးပြတယ်။ နောက်တော့ သူက ခပ်တည်တည်ပဲ ဆက်ပြောတယ်။
"ကိုရဲ။ ဒါ သမီး အစ်ကိုဝမ်းကွဲလေ ကိုသူရိန်တဲ့။"
"အစ်ကို။ ဒါက သမီးတို့နဲ့ အိမ်နီးချင်း ကိုရဲတဲ့။"
သူတို့နှစ်ယောက် စိတ်မပါ လက်မပါ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်ကြတယ်။ လူကြီးလူကောင်းယောင် ဆောင်ကြတာပေါ့။ ဟိုပုဂ္ဂိုလ်က ဘယ်လိုနေမှန်း မသိပေမယ့်လည်း သူကတော့ အဲဒါ ဒီကောင်မလေးရဲ့ ဘဲပဲ ဆိုတာ အသေအချာ သိနေတယ်။ စိတ်ထဲမှာလည်း နည်းနည်း မျက်နှာပူသွားတယ်။ ကောင်မလေးကတော့ တစ်ချက်မှ မျက်နှာမပျက်ဘူး။
"နောက်မှ တွေ့မယ်နော်။" လို့ ဟိုပုဂ္ဂိုလ်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ထွက်လာတယ်။ သူ့လက်ကို ဖြုတ်တောင် မဖြုတ်ဘူး။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ဝိုင်းမေးကြတယ်။
"ဘယ်လိုလဲကွ။"
သူကတော့ မအီမသာနဲ့ မဲ့ပြုံးပြုံးရင်း ဒီနေ့ ကြုံခဲ့တဲ့ အကြောင်းအရာကို ပြန်ပြောပြတယ်။ ဟိုကောင်တွေ အားလုံးက
"တွေ့မရှောင် ထင်တယ်ကွ။"
"linlogenation ဖြစ်နေတာဖြစ်မယ်။" (လင်လိုချင်နေးရှင်း ဟု အသံထွက်ပါသည်။)
စတာတွေနဲ့ တစ်ယောက်တစ်ခွန်း ဝိုင်းနှိပ်ကွပ် ကြတယ်။ သူကတော့ စိတ်ထဲမှာ အောင့်သက်သက်နဲ့ ခံနေရတယ်။
"မင်းဘယ်လို လုပ်မှာလဲ။"
"ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲကွ။ ရှော်လိုက်ရုံပေါ့။ ငါက ပွေးတယ်ဆိုပေမယ့် ဘဲရှိတဲ့ ကောင်မလေးတော့ လက်ရှောင်တယ်။ ပြသနာက နောက်မှာ ရှင်းရမှာ တသီတတန်းကြီး။" အဲဒီလိုပဲ သူက ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

နောက်တော့ ဂျီတော့ခ်ထဲမှာ ကောင်မလေး အကောင့်ကို ဘလော့ခ် ပစ်လိုက်တယ်။
ဖုန်းကတော့ ပြသနာ မရှိပါဘူး။ နဂိုကတည်းက ကတ်ဒ်ဖုန်း နံပါတ်ပေးထားတာပဲ။ သူ့ ပါစင်နယ်ဖုန်း ပေးထားတာမှ မဟုတ်တာ။
ပြသနာက အဲဒီမှာ ပြီးပြီ ထင်ပေမယ့်လည်း မပြီးသေးဘူး။
နောက်တစ်ပတ်လောက် နေတော့ သူ့ဆီကို ဖုန်းလာတယ်။
"ဟဲလို။"
"ကိုသူရိန်လား။ ကျွန်တော် ကိုရဲပါ။ မှတ်မိလား မသိဘူး။"
ကွိုင်ကတော့ ဒီလောက် ရှောင်တာတောင် လာပတ်သေးတယ်လို့ သူ့စိတ်ထဲကတွေးလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဟန်မပျက်ဘဲ ဆက်ပြောတယ်။
"မှတ်မိတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့ အရင်အပတ်ကတွေ့ခဲ့ကြသေးတယ်လေ။"
"အေးဗျာ။ ယောက်ျားချင်းပဲ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောကြတာပေါ့။"

ပုံစံကတော့ တည်နေပြီ။ ပွဲကြီးပွဲကောင်းတော့ ချရတော့မယ် ထင်တယ်လို့ တွေးမိတယ်။
"ခင်ဗျား သူ့အစ်ကိုဝမ်းကွဲ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ်။"
အဲဒါကို ယုံရင်တော့ မင်းလောက်ဒူတဲ့ကောင် ရှိမှာမဟုတ်ဘူးလို့ စိတ်ထဲက ပြောလိုက်တယ်။
"ကျွန်တော်က သူ့ရည်းစားပဲ။ ခင်ဗျားလည်း ရိပ်မိမှာပါ။"
"အင်း။ ကျွန်တော် အဲဒီလောက်တော့ ဓာတ်ပါတယ်။ အဲဒါကြောင့်လည်း ရှော်လိုက်တာပေါ့။"
"ရတယ်။ ကိစ္စမရှိဘူး။ ခင်ဗျားအကြောင်း ကျွန်တော် စုံစမ်းကြည့်ပြီးပြီ။ ခင်ဗျားလိုလူနဲ့ ဆို ကျွန်တော့်ရည်းစားကို စိတ်ချလက်ချ ထည့်ပေးလိုက်မယ်။ ကျွန်တော့်ကို အားနာစရာမရှိဘူး။ ခင်ဗျားကြိုက်ရင် ယူလိုက်ဗျာ။"

ရုတ်တရက် ထင်မထားတာ ကြားလိုက်ရတော့ ကြောင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီကောင်တော့ ငါ့ကို ဘလိုင်းကြီး ထိုးထည့်နေပြီလို့ စိတ်ထဲကတွေးမိလို့ သူကမန်းကတန်း ငြင်းတယ်။
"ဟာ။ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော် သူများ အတွဲကြားထဲ ဝင်မရှုပ်ချင်ပါဘူး။ ခင်ဗျားတို့ဘာသာ ခင်ဗျားတို့ အေးအေးဆေးဆေး ဆက်တွဲကြပါ။"
"မဟုတ်သေးဘူးလေ။ ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်က ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ပေးနေတာပဲ။ ခင်ဗျား စိတ်ထဲ ရှင်းသွားအောင် လို့ပါ။"
"ရပါတယ်။ နေပါစေ။ ကျွန်တော် အဲဒီလို စိတ်မျိုးမရှိပါဘူး။ ခင်ဗျားရည်းစားကို ခင်ဗျားဘာသာပဲ စိတ်ရှင်းရှင်းနဲ့ ဆက်တွဲ။ ကျွန်တော့်ကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက် မဖြစ်နဲ့။ ကျွန်တော် ရှော်လိုက်ပြီ။ စိတ်ချ။"

ဒီလိုနဲ့ ​သူရိန့်ခမျာ ကောင်မလေးကို မလိုချင်ကြောင်း အတော်လေး ငြင်းလိုက်ရတယ်။ ဖုန်းချပြီးတဲ့ အချိန်မှာတော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ ရည်းစားလုလို့ ရန်ြဖစ်ကြတယ်ဆိုတာ ဘိုးတော်ဘုရားကြီး လေးဖက်ကုန်းတဲ့ခေတ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြီ ထင်ပါတယ်လို့ပဲ တွေးလိုက်မိတော့တယ်။