ဈေးဝယ်မှားတဲ့ ဟာသများ

ဆန်အကောင်းစား

ကျွန်တော်စင်ကာပူ ရောက်ခါစအချိန်က အိမ်တွင် ထမင်း ချက်စားဖြစ်သည်က များသည်။ ထိုအချိန်က ကျွန်တော်နှင့် တစ်အိမ်တည်းနေသော သူငယ်ချင်းများမှာ ပိုက်ဆံခွေျတာရန် ဈေးသက်သာသော ထိုင်း ဆန် အမျိုးအစားကိုသာ ဝယ်စားလေ့ရှိသည်။ ထိုဆန်ဖြင့် ထမင်းချက်ပါက ဆိုင်တွင် ရောင်းသော ထမင်းနှင့်မတူပဲ အနည်းငယ်မျှ ကြမ်းသည်။

တစ်နေ့တော့ ကျွန်တော်နှင့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ဈေးသွားပြီး ဆန်သွားဝယ် ကြသည်။ ကုန်စုံဆိုင်ရောက်တော့ ကျွန်တော်က “အိမ်မှာ နေ့တိုင်း စားနေရတဲ့ ဆန် တွေက မမိုက်ဘူးဗျာ။ တစ်ခါတစ်ရံ အပြောင်းအလဲလေး ဖြစ်သွားအောင် ကောင်းကောင်းလေး ဝယ်စားရအောင်။ ” ဟု ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းကို အဖော်ညှိမိသည်။ သူကလည်း သဘောတူ၍ နှစ်ယောက်သား ဖြူဖွေး ကော့စင်းနေသော ဆန်တစ်အိတ်ကို ရှာဝယ်၍ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဒီညနေ ကောင်းကောင်း စားရပြီပေါ့ ဟု တွေးလာကြသည်။ ထိုနေ့ညနေက ဟင်းချက် ထမင်းချက်ပြီး ထမင်းကျက်မည့် အချိန်ကို ဗိုက်ဆာဆာနှင့် ထိုင်စောင့်ကြလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့သော သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က ထမင်းအိုးကို ဖွင့်၍ ကြည့်ရင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ကာ ပြောသည်။ “ဟေ့ကောင်တွေ။ မင်းတို့ဒီနေ့ဝယ်လာတာက ဆန်မဟုတ်ဘူး။ ကောက်ညှင်းတွေဟ။ ” ထိုအခါမှစ၍ Glutinous Rice ဆိုသည်မှာ ကောက်ညှင်းကို ခေါ်ကြောင်း အင်္ဂလိပ်စကားလုံး တစ်လုံးကို သင်ယူခဲ့ရလေသည်။

ဘာသီးကြီးလဲ

ကျွန်တော်တို့ ထိုစဉ်က အသားဟင်းချက်ရမည်ကို ပျင်းသဖြင့် အသီးအရွက် ကြော်စားသည်က များသည်။ တစ်နေ့တော့ ဈေးထဲသွားရင်း ဗုံလုံသီးလိုလို ဘူးသီးလိုလို အသီးအကြီးကြီး တစ်လုံးတွေ့သည်။ သေချာတာကတော့ ဤအသီးကြီးသည် ဖရဲသီးလို ဒီတိုင်း ကိုက်စားလို့ရမည့် အသီးတော့ ဟုတ်မည်မထင်။ ကြော်စားရသည့် အသီးသာ ဖြစ်သည်ဟု တွက်ကြသည်။ Gourd ဆိုတာ ဘူးသီးကို ခေါ်တာဆိုတော့ Bitter Gourd ဆိုလျှင် ဘူးသီးနှင့် နည်းနည်းတော့ နီးစပ်သည်ဟု တွေးမိကြသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုသို့ ဘာမှန်းမသိသော အသီးကြီးကို ဝယ်၍ အိမ်ပြန်လာပြီး ကြော်စားကြလေသည်။ အသီးကိုကြော်ပြီးသည် အထိ ဘယ်သူမှ မြည်းမကြည့်ကြ။ ထမင်းဝိုင်းမှာ ထိုင်တော့မှ ပထမဆုံး စ၍ ဟင်းခွက်နှိုက်သည့် သူငယ်ချင်းက ချက်ချင်းပင် ပါးစပ်ထဲမှ ထွေးထုတ်ပြီး ထအော်သည်မှာ “ဟေ့ကောင်တွေ။ ဒါကြက်ဟင်းခါးသီး ဟ။ ” ဟူ၍ပင် ဖြစ်သည်။။ သိပ္ပံနည်းကျ ပြုပြင်ထားလို့ ကြက်ဟင်းခါးသီးတောင်မှ ဘာမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

Nike ဖိနပ် Discount ချခြင်း

ကျွန်တော်တို့ စင်ကာပူ ရောက်ခါစက ရှူးဖိနပ် စီးသူကစီး၊ ကက်တာပီလာ လို ကန်းထရီး လို မြန်မာနိုင်ငံမှာ ခေတ်စားသော ဖိနပ်စီးသူစီးနှင့် တောသားမြို့ရောက် သည့်ပမာ ပင်ဖြစ်သည်။ နောက်မှ အခန်းထဲမှ သူငယ်ချင်းများကို ကြည့်၍ Nike ဖိနပ် ရောဂါ ထလာကြသည်။ သို့သော် Nike ဖိနပ်တစ်ရံလျှင် ဒေါ်လာ ၁၀၀ ကျော်ဖြစ်သဖြင့် တော်ရုံတန်ရုံ ဝယ်မစီးကြ့ပဲ ပေသီးခေါက်နေကြဆဲ ဖြစ်သည်။

တစ်နေ့တော့ အိမ်အနီးရှိ ဈေးတွင် ဈေးပိတ်ခါနီး လမ်းဘေးဈေးဆိုင် တစ်ဆိုင်က Nike ဖိနပ်တွေ ဈေးလျော့ရောင်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ တစ်ရံလျှင် ၃၉ ဒေါ်လာနှုန်းဖြင့် ရောင်းနေပြီး ဖိနပ်များမှာ ပုံစံအတော်လှသည်ကို သတိပြုမိသည်။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်က “ဒါ။ ကိုရီးယားမှာ လုပ်တဲ့ ဖိနပ်တွေဟ။ အတော်တန်တယ်။ အတုလည်း မဟုတ်ဘူး။ အစစ်ပဲ။” ဟုပြောသည်။ ရောင်းနေသော တရုတ်ကလည်း ဆိုင်ပိတ်တော့မယ် ဆိုပြီး အရမ်းကို လောကြီးနေသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းမှာ ပိုက်ဆံပြေးထုတ်ပြီး ဘယ်ဘက်တစ်ဘက်သာ စမ်း၍စီးချိန် ရလိုက်သည်။ ဖိနပ်ရောင်းသူက ညာဘယ်ကို ဘူးထဲတွင် သာ ရှိကြောင်းဖွင့်ပြသည်။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းမှာ Nike ဖိနပ် အကောင်းစား ကလေးကို ၃၉ ဒေါ်လာဖြင့် ရလာသဖြင့် ပျော်နေသည်။ ထို့နောက် ဖိနပ်ကို ယူပြီး အိမ်ပြန်လာ ခဲ့ကြသည်။

အိမ်ရောက်တော့မှ ကျွန်တော်တို့ အားလုံး စိတ်ထဲတွင် နည်းနည်း သံသယ ဖြစ်လာသည်။ တစ်ခုခုတော့ လွဲနေတာ ဖြစ်မည် ဆိုပြီး မည်သူမျှ မယုံကြည်ကြ။ ဖိနပ်ကို ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် ကြည့်သော်လည်း အတု ဆိုတာ သံသယဖြစ်စရာ မတွေ့။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းက စမ်းပြီး စီးကြည့်သည်။ ထို့နောက် “ဟေ့ကောင်တွေ။ ငါ့ဖိနပ် တစ်ခုခုလွဲနေတယ်လို့ မထင်ဘူးလား။” ဆိုပြီး မေးတော့မှ တစ်ယောက်က သူသတိပြုမိတာကို ပြောလိုက်သည်မှာ “ဟေ့ကောင်။ မင်းဖိနပ်က ဘယ် ချည်းပဲ နှစ်ဖက်ဟ။ ညာဘက် မပါဘူး။” ဟူ၍ ပင်ဖြစ်သည်။ နောက်နေ့များတွင် ထိုဖိနပ်ဆိုင်ကို သွားရှာသော်လည်း အစအနတောင် မတွေ့သဖြင့် ဆိုင်မှ ဘယ်ဘက်ချည်း ခိုးလာသော ဖိနပ်များဖြင့် အလိမ်ခံ လိုက်ရကြောင်း သိလိုက် ရလေသည်။