ကျွန်မလေ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊မဟုတ်ဘူး။ လို့ အကျယ်ကြီးအော်ပြီး ရှော့ခ် ရိုက်တဲ့စက်က လက်ကိုင် နှစ်ခုကို ယူပြီး သူ့ကို အဆက်မပြတ် အရူးတပိုင်း ရှော့ခ် ရိုက်နေမိတယ်။ စိတ်ခြောက်ခြားပြီး လန့်ကုန်တဲ့ သူနာပြုဆရာမတွေ ကျွန်မကိုကြည့်ပြီး အလန့်တကြားနဲ့ ကျွန်မစိတ်ဖောက်ပြန်သွားပြီ ဆိုတာကို အကြောင်းကြားဖို့ တခြားဆရာဝန် တစ်ယောက်ကို ပြေးခေါ်ကြတယ်။ သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ဟာ ကျွန်မရဲ့ ရှော့ခ်ရိုက်ချက်ကြောင့် မြောက် မြောက်သွားတယ်။
ကျွန်မကိုယ်တိုင် ရူးမရူးတော့ မသိပါ။ ကျွန်မ သိနေတာကတော့ ကျွန်မ ကျွန်မရဲ့ ချစ်သူကို အသက်ရှင် နေစေချင်တယ်။ တချိန်လုံး ကျွန်မတို့ အချင်းများ နေကြပေမယ့်လည်း သူကျွန်မကို ချစ်စကား မပြောရ သေးပေမယ့်လည်း ကျွန်မ သူ့ရဲ့ အသက်ကို ကယ်ချင်ပါတယ်။ သူကျွန်မကို ကဒ်ပေးဘို့အကြွေးကျန် ပါသေးတယ်။ သူသေလို့ မဖြစ်ဘူး။ ကျွန်မ ရှော့ခ်ရိုက်တဲ့ လက်ကိုင် နှစ်ခုကို လွှတ်ပစ်ပြီး သူ့နှလုံးသားရှိရာ ကို အမြန်ဆုံး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နှိပ်ပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ရှိသမျှ အားအကုန်လုံးနဲ့ လက်အစွမ်း ဖိနိုင်သလောက် ဖိပြီး သူ့အသက်ရှူ ဖို့ကိုလည်း အဆက်မပြတ် ဆုတောင်းနေမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ မလှုပ်ဘူး။ နာတယ်လို့တောင် မပြောဘူး။ မျက်စိကိုပိတ်လို့ ဘာမှ မတုံ့ပြန်ခဲ့ဘူး။
ကျှွန်မမိတ်ဆွေ ဒေါက်တာ ကျန်း က ကျွန်မကို စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့တွန်းဖယ်လိုက် တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်မရဲ့ အမြင်အာရုံတွေ ဝေဝါးနေပါပြီ။ ကျွန်မ ငိုတယ်။ အော်တယ်။ နောက်ဆုံး အသံမထွက်နိုင်တော့တဲ့ အထိတောင် ကျွန်မ ဟစ်အော်မိပါတယ်။
“ဒေါက်တာရှု၊ သူအသက်မရှိတော့ဘူး၊ သိပ်နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ။ ငါစိတ်မကောင်းပါဘူး။ ” လို့ ဒေါက်တာကျန်းက ကျွန်မရဲ့ ပုခုံးကိုပုတ်ရင်း ပြောတယ်။ ဒေါက်တာ ကျန်း က သူ့ကို ကောင်းကောင်း သိပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် ထမင်းတောင် အတူတူစားဖူးကြပါတယ်။ ကျွန်မ မိတ်ဆက် ပေးဖူးတယ်။
“သူသေလို့မဖြစ်ဘူး။ မဖြစ်ဘူး။” ကျွန်မ ခေါင်းကို ရမ်းရင်း အော်မိပြန်တယ်။ သူရှိတဲ့နေရာကို ပြေးသွားနိုင်ဖို့ ရုန်းကန်နေမိတယ်။
“စိတ်ကိုထိန်းပါ မိန်းကလေးရယ်။ ငါမင်းဘယ်လို ခံစားနေရတယ် ဆိုတာကို နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မင်းလည်း ဆရာဝန် တစ်ယောက်ပဲ။” ဒေါက်တာကျန်းက ကျွန်မကို ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြန်ပြောတယ်။
ကျွန်မလည်း လူထဲက လူတစ်ယောက်ပါ။ ဒီအချိန်မှာ ဆရာဝန် မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ဒေါက်တာကျန်းက ကျွန်မခံစားနေရတာကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး နားလည်နိုင်မှာလဲ။ ကျွန်မ သူ့ကို ချစ်ခဲ့တာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီမို့ အခုဆိုရင် အလေ့အကျင့် တစ်ခုတောင် ဖြစ်နေပြီလေ။ အဲဒီအကျင့်တစ်ခုကို ကျွန်မ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး စွန့်ပစ်ရမှာလဲ။ အဲဒါတွင် မကသေးဘူး။ သူကျွန်မကို ကတ်ဒ်တစ်ခု ပေးဖို့လည်း အကြွေးကျန် နေသေးတယ်လေ။
“သူမသေရဘူး။ သူမသေရဘူး။” လို့ ကျွန်မဟစ်အော်ရင်း သူ့ဆီကို ပြေးသွားကာ သူ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲကို အသက်ဝိညာဉ် ပြန်ဝင်လာဖို့ ဆွဲလှုပ်ပြီး ကြိုးစားနေမိတယ်။
“သူ့ကို ခေါ်သွားကြစမ်း။” လို့ အော်ပြောသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ချုပ်တည်းမှုတွေ ပညာရှင် တစ်ယောက်ရဲ့ အသိတရားတွေ လွတ်ထွက်သွားခဲ့တယ်။
အဲဒီနေ့က ချစ်သူများနေ့ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။
နောင်ပိုင်း သူ့မိတ်ဆွေတွေကို အဲဒီနေ့က သူဘာလို့ အလုပ်ကစောစောစီးစီး ပြန်သွားရတာလဲ ဆိုတာကို မေးဖြစ်တော့ သူတို့က ပြန်ပြောပြတယ်။ အဲဒီနေ့က ကျွန်မဖုန်းချသွားပြီးတဲ့ နောက်မှာ သူ ကျွန်မကို ဆက်သွယ်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ် ပြန်ကြိုးစားပေမယ့် မရခဲ့ဘူး။ အဲဒါကြောင့် သူဆေးရုံကို လိုက်လာပြီး ကျွန်မကို ရှာဖို့ ကြိုးစားတဲ့ အချိန်မှာ ကုန်ကားကြီးတစ်စင်းနဲ့ တိုက်မိပြီး အဲဒီလို ဖြစ်ရတယ် ဆိုတာ သိခဲ့့ရတယ်။ အဲဒီ အကြောင်းကို ကြားရတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျွန်မ မလှုပ်မရှက်နဲ့ ကျောက်ရုပ်လို ဖြစ်နေမိတယ်။ ကျွန်မရဲ့ ကလေးဆန်တဲ့ ဒေါသတွေက သူ့ကို သတ်ပစ်ခဲ့တယ်။ အီးမေးလ်နဲ့ မပို့ဖြစ်တဲ့ ကဒ်ကလေးတစ်ခု ကြောင့် သူသေဆုံးခဲ့ရတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ကျွန်မအတွက် ကလေးဆန် ရမယ့်သူ မရှိတော့ဘူးပေါ့။
အခုတော့ ကျွန်မဟာ စွန့်ပစ်ခံထားရတဲ့ ကြောင်တစ်ကောင်လိုပါပဲ။ ထပ်ပြီးတော့တောင် မငိုနိုင်တော့ပါဘူး။ သူသေဆုံးပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ ဘယ်လောက်ပဲ ခံစားရတဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုးဖြစ်ပါစေ ဘယ်လောက်ပဲ မျက်ရည်လည်စရာ ကောင်းတဲ့ စကားပြောခန်းတွေ ဖြစ်ပါစေ ကျွန်မ မငိုနိုင်တော့ပါဘူး။ သူတို့ဟာ ကျွန်မအတွက် ခံစားချက် မပေးနိုင်တော့ ပါဘူး။
အခုတော့ ကျွန်မမှာ ကြောင်ကလေးတစ်ကောင်ရယ် သိပ်မသုံးဖြစ်တဲ့ ကွန်ပြူတာ တစ်လုံးရယ် ပဲ အဖော်ရှိပါတယ်။ ကြောင်ကလေးပေါ်က ကျော်ခွသွားပြီး ကျွန်မ ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်လိုက်ပါတယ်။ ဘယ်သူမှ ကျွန်မဆီကို အီးမေးလ်ပို့မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို သိပေမယ့် တစ်စုံတစ်ဦးကများ ကျွန်မကို အီးမေးလ်ပို့ လေမလားလို့ ကျွန်မ မျှော်လင့်နေခဲ့မိပါသေးတယ်။
ညောင်..ညောင် ဆိုတဲ့ အော်သံကြားမိလို့ ကြောင်ကလေး ခရစ်စတင်းကို ဘာများ ဖြစ်နေသလဲလို့ လှမ်းကြည့်မိပါတယ်။ သူ နို့သောက်လို့ ကုန်သွားပါပြီ။ ကျွန်မ သူ့အတွက် မီးဖိုခန်းထဲမှာ နို့သွားထပ်ယူပြီး ပြန်အလာမှာတော့ ကွန်ပြူတာရဲ့ ဖန်သားပြင်ကို ကြည့်မိပါတယ်။
ကျွန်မအတွက် အီးမေးလ် အစောင် ၁၀၀။ ဘယ်သူကများ အလုပ်မရှိ အကိုင်မရှိ ဒီအမှိုက်သရိုက် အီးမေးလ် အစောင် ၁၀၀ ကို ပို့လိုက်ပါလိမ့်။
ကျွန်မ အဲဒီအီးမေးလ်တွေ အားလုံးကို ဖျက်ပစ်လိုက်ဖို့ လုပ်နေတုန်းမှာပဲ နောက်ထပ် အီးမေးလ်တစ်စောင်ကို ထပ်ရပါတယ်။ အဲဒီအီးမေးလ်ထဲမှာ ရေးထားတာကတော့ “နှောင့်နှေးကြန့်ကြာမှုများအတွက် တောင်းပန်အပ် ပါတယ်။ System Error ကြောင့်မို့လို့ ဒီအီးမေးလ်တွေကို အခုထက်ထိ မပို့နိုင်ခဲ့ခြင်းပါ။ ”တဲ့။ ဒီအီးမေးလ်က ကျွန်မရဲ့ အင်တာနက် ဝန်ဆောင်မှု ပေးတဲ့ ကုမ္ပဏီက ပို့လိုက်တာပါ။
ကျွန်မ ပထမဆုံး အီးမေးလ်ကို ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ အဲဒီအီးမေးလ်မှာ ပို့လိုက်တဲ့ ရက်စွဲဟာ မနှစ်က ဗယ်လင်တိုင်းဒေးလို့ ပြနေပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့ နှလုံးခုန်သံတွေ မြန်လာပါတယ်။ သူ များ ဒီအီးမေးလ်တွေကို ပို့ခဲ့တာလား။
“ဟွေ။”
ဒါက ကျွန်မနာမည်ပါ။
ကျွန်မ ရပါပြီ။ အဲဒီ နှင်းဆီပန်းက အလွန် ကို လှပါတယ်။
“ငါတို့တွေ အမြဲလိုပဲ ရန်ဖြစ်နေခဲ့ကြတာ။ ငါတို့ရဲ့ နှလုံးသားတံခါးတွေကို ဖွင့်ပြီး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဘယ်လိုခံစားချက်တွေ ရှိနေကြတယ် ဆိုတာကို မပြောဖြစ်ခဲ့ဘူးနော်။”
ဟုတ်တယ်။ ကျွန်မတို့ သူစိမ်းတွေလို ဖြစ်နေခဲ့ကြတာအတွက် အားလုံးဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ အမှားတွေပါ။
အင်း။ မဆိုးပါဘူး။ သူဒါကိုတော့ ဝန်ခံသားပဲ။
“ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ငါမင်းကို ပြောချင်တာက အဲဒီအတွက် စိတ်မကောင်းပါဘူး။ ငါမင်းကို ချစ်တယ်။”
ကျွန်မ ဒီစကားကို ကြားရဖို့ စောင့်နေခဲ့တာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာလှပါပြီ။
“နောက်ပြီး မင်းကို ပြောစရာ သတင်းကောင်း တစ်ခုရှိတယ်။ ငါပိုက်ဆံစုနေတာ အခု အလုံအလောက် ရပြီ။”
ရှင့်မှာ ပိုက်ဆံအလုံအလောက် ရှိသားပဲ။ ဘာအတွက်များ ရှင်ပိုက်ဆံတွေ အများကြီး လိုနေတာလဲ။
“အဲဒီတော့ ဟွေရေ။ ငါတို့ လက်ထပ်ကြပါစို့။ ငါမင်းကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဖို့ ကြောက်နေခဲ့တယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မင်းနဲ့ထိုက်တန်တဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့ ဘဝတစ်ခုမှာ မင်းကို ထားပေးနိုင်ပါ့မလား ဆိုပြီး ငါ့ရဲ့ အစွမ်းအစကို မယုံကြည်ခဲ့မိလို့ပါ။ ဒါပေမယ့် ငါအခုတော့ ပိုက်ဆံအလုံအလောက် စုပြီးခဲ့ပြီ။ ငါတို့ ထပ်စောင့်ဖို့ မလိုတော့ဘူး။”
ဘယ်သူကများ ရှင့်ကို စောင့်ခိုင်းခဲ့လို့လဲ။ ကျွန်မက ရှင်ပိုင်တဲ့သူ ဖြစ်နေပြီးသား မဟုတ်လား။
“ဒီနေ့တော့ ဒီကတ်ဒ်နဲ့ မင်းကို လက်ထပ်ခွင့် တောင်းပါရစေ။ ဟွေ မင်းငါ့ကို လက်ထပ်မှာလားဟင်။ လက်ထပ်မယ် မဟုတ်လား။”
အဲဒါကတော့ ကတ်ဒ်ထဲမှာ ပါတဲ့ စာသားတွေ အကုန်လုံးပါပဲ။ အရူးတစ်ယောက်လိုပဲ ကျွန်မ သူ့ရဲ့ စကားလုံးတွေကို အထပ်ထပ် အခါခါ ပြန်ဖတ်နေမိပြီး သူ့ကို စကားတွေ ပြောနေခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့ရဲ့ အသံကို ကြားနေရပြီး သူ့ကို မြင်နေရသလိုပါပဲ။
လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်လောက်က ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် အမြဲတမ်း ရန်ဖြစ်နေကြတုန်းက လိုပါပဲ။
သီချင်းကလည်း ထပ်ခါတလဲလဲ လာနေပါတယ်။ အသည်းကွဲလောက်အောင် ခံစားရတဲ့ နာနာ့ရဲ့ အသံက ထပ်ခါထပ်ခါ ထွက်ပေါ်နေပါတယ်။
အချစ်ကပဲ အမှတ်တရတွေ ကို ဖြစ်စေတယ်။ အချစ်ကပဲ ခဏတာကို ကြာရှည်စေတယ်။ မင်းအဲဒီမှာ ရှိနေတဲ့အချိန်က တကမ္ဘာလုံး နုနယ်ပျိုမြစ်နေပြီး သူ့ရဲ့ သီချင်းတွေအားလုံးဟာ မဆိုညည်းရသေးတဲ့ သီချင်းအသစ်တွေလိုပဲ။ အဲဒီအချိန်မှာ ငါမင်းကို သတိရတယ်။ ငါ့အတွက် အရာအားလုံးဟာ မင်းအတွက်နဲ့ မင်းပေးတဲ့အချစ်အတွက် ရှင်သန်နေရတာပဲ။
သီချင်းရဲ့ စာသားဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ အချစ်နဲ့ ထပ်တူနီးပါး ကိုက်ညီနေပါတယ်။ သူရှိနေတဲ့ အချိန်တုန်းက ကျွန်မရဲ့ ကမ္ဘာဟာ ပျိုမြစ်နုနယ်နေပါတယ်။ နေ့တိုင်းလိုလိုပဲ သူနဲ့ ရန်ဖြစ်ဖို့ အရင်နဲ့မတူတဲ့ အကြောင်းအရာ တစ်ခုကို ရှာတွေ့နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူခွဲခွာသွားတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျွန်မရဲ့ ဘဝဟာ ဘယ်တော့မှ ဝေးလွင့်မသွားတော့မယ့် အမှတ်တရတွေ အေးစက်မှုတွေနဲ့သာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတော့တယ်။
“မင်းငါ့ကို လက်ထပ်မှာလား။”
အဲဒီ စကားလုံးတွေကို ဖတ်မိတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျွန်မ မသိလိုက်ရပဲ မျက်ရည်တွေ ယိုဆင်းကျလာပြီး ကီးဘုတ်ကို စိုရွှဲသွားစေပါတယ်။
“ကျွန်မသူ့ကို လက်ထပ်မှာလား။” တကယ်လို့ သူကျွန်မရှေ့မှာ ရှိမယ်ဆိုရင်တော့ ကျွန်မသူ့ကို ပိတ်ကန်ပြီး သူ့ကို အရူးကြီးလို့ ခေါ်မိမှာ သေချာပါတယ်။ ကျွန်မသာ တကယ်စိတ်မပါခဲ့ဘူး ဆိုရင် ဘာလို့ ရှင့်ကို ဒီနေ့အထိ စောင့်နေရမှာလဲ။
အဲဒါကြောင့် ကျွန်မဟာ Cursor ကို စာပြန်ရမယ့် နေရာကို ရွှေ့ပြီး ကျွန်မ နှစ်ပေါင်းများစွာ ပြင်ဆင်ထားခဲ့တဲ့ တုံ့ပြန်ချက်ကို ရိုက်ထည့် လိုက်မိပါတယ်။ “ကျွန်မ ရှင့်ကို လက်ထပ်မှာပါ။”
ကျွန်မရှင့်ကို လက်ထပ်မှာပါ။ ရှင့်ရဲ့ နံဘေးမှာ ဘဝတလျှောက်လုံ အတူရှိနေမှာပါ။ ရှင်နဲ့အမြဲတမ်း ရန်ဖြစ်နေမှာပါ။ ဒါက ကျွန်မ ပြန်ဖြေခဲ့တဲ့ အဖြေပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မကို တုံ့ပြန်မယ့် အရာကတော့ ထပ်ခါတလဲလဲ လာနေတဲ့ “Only Love” ဆိုတဲ့ သီချင်းပဲ ရှိပါတယ်။
ဒါပေမယ့်လည်း ကျွန်မ အီးမေးလ်တိုင်းကို ဖွင့်ပြီး အဲဒီထဲမှာ ပါတဲ့ နှင်းဆီပန်းတိုင်းကို လက်ခံခဲ့ပြီး “ကျွန်မ ရှင့်ကို လက်ထပ်မှာပါ။” ဆိုတဲ့ ပြန်ကြားချက်ကို ပဲ ရိုက်ထည့်နေမိပါတယ်။
ကျွန်မ စာအားလုံးအတွက် အခါ ၁၀၀ ပြန်ခဲ့ပြီး “Only Love” ဆို တဲ့ သီချင်းက လည်း အကြိမ် ၁၀၀ လာခဲ့ပါတယ်။ ဒီလို အေးမြတဲ့ ဗယ်လင်တိုင်း ညမှာ တစ်နှစ်တိတိ ပြတ်တောက်နေတဲ့ ကြိုးတစ်ချောင်း ပြန်လည် ချိတ်ဆက် မိခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်မ လည်း ရှင့်ကို ပြန်ဖြေခဲ့ပါတယ်။ ရှင်ကရော ဘယ်လိုလဲ။
ပြီးပါပြီ။
(နောက်ဆုံးအပိုင်းကို ကူပြီး ဘာသာပြန်ပေးတဲ့ မခင်ဦးမေ ကို အထူးပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။)
ဒီဝတ္ထုကိုပဲ နိုင်းနိုင်းစနေ ဘာသာပြန်ထားတာ ဒီမှာ ဖတ်လို့ရပါတယ်။ ကျွန်တော် အစအဆုံး ဘာသာပြန်ပြီးမှ သိတာပါ။
မူရင်းကတော့ ဒီမှာပါ။
7 comments:
အရေးကောင်းတယ်။ စိတ်မကောင်းဘူး။
တကယ်ဖြစ်တတ်တယ်... ချစ်တဲ့သူများ ရှိနေရင် မြန်မြန် ဖွင့်ပြောလိုက်ပါ
ညကလာတုံံး ကသီချင်းလေး မတွေ့မိဘူး.
အိ... ဝမ်းနည်းစရာကောင်းလိုက်တာ....
ခံစားရပါတယ်...
အရေးကောင်းတယ်။ စိတ်မကောင်းဘူး။ခံစားရပါတယ်...
တအားကို စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတယ် .. မျက်ရည်တွေတောင်ဝဲသွားတယ်
Post a Comment