အချစ်တစ်ခုတည်းနှင့် (၁)

(ဒီဝတ္ထုကိုပဲ နိုင်းနိုင်းစနေ ဘာသာပြန်ထားတာ ဒီမှာ ဖတ်လို့ရပါတယ်။ ကျွန်တော် အစအဆုံး ဘာသာပြန်ပြီးမှ သိတာပါ။)

အဲဒီနေ့ဟာ ဖေဖော်ဝါရီလ ရဲ့ အေးမြတဲ့ ညတစ်ညပါ။ လူတွေဟာ လမ်းတွေပေါ်မှာ ပျားပန်းခတ်သလို လှုပ်ရှားသွားနေကြတယ်။ တစ်ချို့ကတော့ သူတို့ရဲ့ ကုတ်အင်္ကျီ ကော်လာတွေကို ဆွဲတင်လို့ တစ်ချို့ကတော့ လည်စည်းတွေကို လည်ပင်းမှာ ရစ်ပတ်လို့ သူတို့ဘာသာသူတို့ နွေးထွေးအောင် ကြိုးစားနေကြတယ်။

ဒီနေ့ဟာ အလွန်ကို အေးပါတယ်။ ကျွန်မကတော့ ပြတင်းပေါက်မှာ ရပ်ပြီး လူတွေ အစက်အပြောက် ကလေးတွေလို ရွေ့လျားနေတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ နွေးထွေးတဲ့ အခန်းထဲမှာ ရပ်နေရင်း ကျွန်မဟာ အဲဒီလူတွေကို သနားမိတယ်။ ဘာလို့ သူတို့ အိမ်မပြန်ကြသေးတာလဲ။ သူတို့ မနက်အထိပဲ လျှောက်သွားဖို့ အစီအစဉ် ရှိကြတာလား လို့ တွေးနေမိတယ်။

“အိမ်ပြန်ဖို့ အချိန်ရောက်တော့မယ်။ အခုအချိန်လောက်ဆို ငါ့ရည်းစားတော့ ဒေါကန် နေလောက်ပြီ။ ဗယ်လင်တိုင်းဒေးမှာ အချိန်ပို လုပ်ရတယ်။ မတရားဘူး။” နပ်စ်မ တစ်ယောက်က သက်ပြင်း ချရင်း ပြောသံကို ကျွန်မ ကြားလိုက်ရတယ်။

အဲဒီတော့ အခြားတစ်ယောက်က ပြန်ပြောတယ်။ “နင်က ကံကောင်းပါသေးတယ်။ တစ်ချို့များဆို သူတို့ကို စောင့်နေမယ့်သူတောင် မရှိရှာဘူး။”

“နင်ဆိုလိုချင်တာက ဒေါက်တာ ရှု လား။”

ကျွန်မ နာမည်ကို ပြောသံကြားတော့ ကျွန်မ နားစိုက်ထောင်လိုက်မိတယ်။

“မနှစ်က ဒီလိုနေ့မှာ သူ ဘယ်လို ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာ နင်မှတ်မိလား။”

“သိပ်မှတ်မိတာပေါ့။ ငါ ဒေါက်တာရှုကို အဲဒီလို ဖြစ်တာ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး။ အရူးတစ်ယောက်လိုပဲ။ ငိုလိုက် အော်လိုက်နဲ့။”

သူတို့ဟာ မနှစ်တုန်းက ကျွန်မ ဘယ်လို ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာကို ပြန်ပြောနေကြပါတယ်။ သူတို့ ပြောတာ မှန်ပါတယ်။ သူတို့ ပြောသလိုပဲ ကျွန်မဟာ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။

“နင်သူ့ကို အပြစ်တင်လို့တော့ မရဘူး။ ငါသာ သူ့နေရာမှာဆိုရင် ငါလည်း အဲဒီလိုပဲ အရူးတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေမိမှာပဲ။”

“တိုးတိုးပြောပါဟ။ သူ အိမ်မပြန်သေးဘူး။ ကြားသွားဦးမယ်။”

နပ်စ်မနှစ်ယောက်တော့ နောက်ကျသွားခဲ့ပါပြီ။ ကျွန်မဟာ သူတို့ ပြောနေတဲ့စကား အစအဆုံးကို ကင်းဗတ်နံရံကို ဖောက်ပြီး ကြားခဲ့ပြီးပါပြီ။

“ဒေါက်တာရှု၊ ဒီမှာ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲဟင်။”

ကျွန်မ အရှေ့ကို ထွက်ပြီး လူလုံးထွက် ပြရရင် ကောင်းမလားလို့ စဉ်းစားနေတုန်းမှာပဲ တခြားနပ်စ်မ တစ်ယောက်က ကျွန်မ ရှိနေတာကို ဖော်ထုတ် လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်မလည်း ကသိကအောက်နဲ့ ရှေ့ထွက် ခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်မအကြောင်း ပြောနေတဲ့ နပ်စ်မ နှစ်ယောက်လည်း မျက်နှာတွေ နီသွားကြပါတယ်။ သူတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေက ဗယ်လင်တိုင်း ချော့ကလက်ပေါ်က ဖဲပြားထက်ကို ပိုပြီး နီသွားကြပါတယ်။

ကျွန်မလည်း ဘာကိုမှ မကြားခဲ့ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ကျွန်မ အိမ်ပြန်ဖို့ စောင့်နေတာပါ။”

“ဒေါက်တာရှု။ ရှင် အလုပ်တွေ သိပ်များနေလို့ မသိလိုက်တာထင်တယ်။ အိမ်ပြန်ဖို့ အချိန်တောင်လွန်နေပြီ။ မနက်ဖြန်မှ ဆုံကြတာပေါ့။ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဗယ်လင်တိုင်းဒေး ဖြစ်ပါစေ။” သူမက လက်ဝှေ့ယမ်း နှုတ်ဆက်ရင်း ပြောသွားပါတယ်။

“ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဗယ်လင်တိုင်းဒေး ဖြစ်ပါစေ။” ကျွန်မက သူမကို ပြန်ပြီး လက်ဝှေ့ယမ်းပြရင်း နပ်စ်မ နှစ်ယောက် သုတ်သုတ် ပြာပြာ ထွက်သွားတာကို ကြည့်နေမိပါတယ်။

ကောင်းပါပြီ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ အိမ်ပြန်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပါပြီ။ ကျွန်မအတွက် ချစ်သူတစ်ယောက်က စောင့်နေမှာ မဟုတ်ပေမယ့် ကျွန်မပြန်လာပြီး အစာကွေျးမှာကို စောင့်နေမယ့် ကြောင်ငပျင်းတစ်ကောင်တော့ ရှိပါသေးတယ်။

ကျွန်မ အိမ်ပြန်လာပြီး ပထမဆုံး လုပ်တဲ့အလုပ်ကတော့ ကြောင်ကို အစာကွေျးတာပါ။ ဒီကြောင်ကို ဘယ်တုန်းက စမွေးသလဲ ဆိုတာတော့ ကျွန်မမေ့နေပါပြီ။ မနှစ်က ဗယ်လင်တိုင်းဒေး အပြီးလောက်မှာ ဖြစ်မယ် ထင်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ကျွန်မလည်း စွန့်ပစ်ခံထားရတဲ့ ကြောင်တစ်ကောင်လိုပါပဲ။ ကျွန်မရဲ့ မျက်လုံးတွေမှာ စိတ်ဓာတ် ပျက်ပြား မှုတွေနဲ့ ပြည့်နှက် နေပါတယ်။ ကြောင်က မငိုပေမယ့် ကျွန်မက ငိုပါတယ်။ အဲဒီတစ်ခုပဲ ခြားနားတာရှိပါတယ်။

“နင် ဒီနို့တွေကို အကုန်သောက်ရင်သောက်။ မသောက်ရင် နင့်ကိုငါ အရေခွံ ဆုတ်ပစ်မယ်။” လို့ ကျွန်မ ကြောင်ကို ခြိမ်းခြောက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ နာမည်က ခရစ်စတင်းပါ။ ကျွန်မ မကြိုက်ဆုံး အင်္ဂလိပ်နာမည် တစ်ခုပါ။ ကျွန်မဘာလို့ ကြောင်ကို ခရစ်စတင်းလို့ နာမည် ပေးမိသလဲတော့ မသိပါ။ ကြောင်က ညောင်လို့ တစ်ချက်အော်ပြီး ကျွန်မပြောတာကို ကြားတယ်လို့ အသိအမှတ်ပြုပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမရဲ့ မျက်လုံးတွေ ကတော့ ကျွန်မရဲ့ တင်းကြပ်တဲ့ စကားလုံးတွေကို မကျေနပ်ကြောင်း ပြနေပါတယ်။ သူမရဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျွန်မသိခဲ့ဖူးတဲ့ သူတစ်ယောက်ကို သတိပေးနေ သလိုပါပဲ။ ကျွန်မရဲ့ ရှေ့မာှ ပုန်ကန်တတ်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ရပ်နေတတ်တဲ့ သူတစ်ယောက်ကိုပေါ့။

လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်က ဒီနေ့မှာ ကျွန်မဟာ ကျွန်မရဲ့ ရည်းစားနဲ့အတူ နေ့လည်စာ စားရင်း အဲဒီလို ရတဲ့ အခွင့်အရေးကို အသုံးပြုပြီး သူ့ကို မကျေမနပ် ပြောနေခဲ့ပါတယ်။

“ဒီနေ့ ဗယ်လင်တိုင်းဒေးလေ။ ရှင်ကျွန်မကို ပန်းတစ်ပွင့်မှတောင် မပေးတော့ဘူးလား။”

“မင်းကို ငါက ဘာလို့ ပေးရမှာလဲ။ မင်းက ငါ့ရဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်သောသူမှ မဟုတ်တာ။” သူက မျက်ခုံးကို ပင့်ရင်း ပြန်ပြောပါတယ်။

“အဲဒါဆိုရင် ရှင်ကျွန်မကို ကတ်ဒ် တစ်ကတ်ဒ်တော့ အနည်းဆုံး ပေးသင့်တာပေါ့။” သူ့ရဲ့ လေသံကြောင့် ကျွန်မ နှုတ်ခမ်းစူရင်း ပြန်ပြောမိပါတယ်။

“ဟုတ်ပါပြီ။ ဟုတ်ပါပြီ။ နေ့လည်စာ စားချိန်ပြီးရင် ငါမင်းကို အီးကတ်ဒ် ပို့လိုက်ပါ့မယ်။”

အီးကတ်ဒ်တဲ့လား။ အလွန်ပဲ သူစိမ်းဆန် လွန်းသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူက အဲဒီပုံစံပါပဲ။

“ကျွန်မကို အီးမေးလ်ပို့လိုက်။ စောင့်နေမယ်နော်။” ကျွန်မ စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ ပြုံးလိုက်ပြီး နေ့လည်စာ စားချိန်ပြီးရင် အိမ်ကို လစ်ထွက်ပြီး အီးမေးလ်စစ်ဖို့ စီစဉ်လိုက်မိပါတယ်။ သူက ရိုမန်းတစ် ဖြစ်တဲ့ စကားလုံး ကလေးတွေ သုံးမှာ မဟုတ်ပေမယ့် ကျွန်မကတော့ သူပို့မယ့်ကတ်ဒ် ကို စောင့်မျှော်နေမိပါတယ်။

“ငါ မင်းတို့ မိန်းမတွေကို သည်းမခံနိုင်ဘူး။ ဗယ်လင်တိုင်းဒေးကိုများ အလကား ရေးကြီးခွင်ကျယ် လုပ်လို့။” သူက သူ့ရဲ့ နေ့လည်စာကို စားနေရင်း မကျေမနပ် ညည်းတွားပါတယ်။ သူ့ရဲ့ မှတ်ချက်က ကျွန်မကို သူနဲ့ နောက်တစ်ခေါက် ရန်ဖြစ်အောင် ဆွပေးသလိုပါပဲ။

“ရှင်ဟာလေ ရိုမန်းတစ် မဖြစ်ဘူး။ ရှင် ဂျပန် ဒရာမာကားတွေ တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးဘူးလား။”

“ဂျပန် ဒရာမာ ဟုတ်လား။ ငါက Discovery Channel ပဲ ကြည့်တယ်။”

“ရှင့်ဘဝကလည်း ပျင်းစရာ ကောင်းလိုက်တာ။ အခု လောလောဆယ်ထွက်တဲ့ ဒရာမာကားက အရမ်းကို ကောင်းတယ်။ ရှင်ကြည့်ဖို့သင့်တယ်။” ကျွန်မက သူ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရင်း ပြောမိပါတယ်။

“အဲဒီ ဒရာမာ က ဘာနာမည်လဲ။ ” သူဟာ တီဗွီတွေ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ချယ်မှုန်းပြထားတဲ့ အချစ်ကို ယုံကြည်တတ်တဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ အဲဒီဟာတွေက အလိမ်အညာတွေ လို့ပဲ သူအမြဲထင်နေတတ်တာပါ။

“နာမည်က ရာစုနှစ်ရဲ့ ပုံပြင်တဲ့။” ကျွန်မက ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ်။

“သူ့ရဲ့ ဇာတ်လမ်းက ဘယ်လို အမှိုက်သရိုက်မျိုးလဲ။”

ကျွန်မက ဒေါသတစ်ကြီးနဲ့ ပြန်ပြောမိတယ်။ “ဘာ အမှိုက်လဲ။ နည်းနည်းတော့ လေးစားသမှုလေး ရှိပါဦး။”

“အဲဒီ ဒရာမာက အရမ်းကို ခံစားရတယ်။ နောက်ခံတေးကလည်း အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းတယ်။ “Only Love” လို့ ခေါ်တယ်။ နာနာ မော့စ်ကိုရီ ဆိုတာပေါ့။ ” အဲဒီလို ပြောရင်း သူဟာ နာနာဆိုတာ ဘယ်သူမှန်းတောင် သိရဲ့လားလို့ တွေးမိပါတယ်။

“နာနာလား။ ငါသိတာပေါ့။ အရမ်း ဈေးကြီးတဲ့ သီချင်းခွေတွေ ထုတ်တဲ့ ဂရိ အဆိုတော်မလေ။”

“သူ့ အသံနဲ့ ပေးရတာ တန်ပါတယ်။” ကျွန်မ စိတ်ထဲမှာ သူ့ကို ကြိတ်ပြီး သဘောတူမိပေမယ့် ကျွန်မ ဝန်မခံ နိုင်ပါဘူး။

“ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ။ ငါမင်းကို ဇာတ်လမ်းပြောဖို့ ငါးမိနစ် အချိန်ပေးမယ်။ နောက်ပြီးရင်တော့ ငါသွားတော့မယ်။” သူက သူ့ရဲ့ နာရီကို တစ်ချက် ကြည့်ရင်း ပြောပါတယ်။

ကျွန်မလည်း ၆ နာရီ ကြာတဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ငါးမိနစ် အတွင်းမှာ ရှင်းပြ နိုင်ဖို့ ခက်ခက်ခဲခဲ ကြိုးစားရပါတယ်။ အဲဒီဒရာမာက မျိုးဆက် ၃ ဆက်မှာရှိတဲ့ အမျိုးသမီးတွေရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ချယ်မှုန်းပြ ထားတာပါ။ မျိုးဆက်အားလုံးအတွက် မင်းသမီး တစ်ယောက်တည်းကပဲ သရုပ်ဆောင်ပါတယ်။ မျက်ရည်ကျ လောက်တဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။

“ဘာများ ဒီလောက် ခံစားရလို့လဲ။” ဇာတ်လမ်းကို နားထောင်ပြီးတဲ့နောက်မှာ သူက မေးပါတယ်။

“မျိုးဆက်တိုင်းရဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေက အံ့သြစရာကောင်းတယ်လို့ ရှင်မထင်မိဘူးလား။ ကျွန်မမှာသာ အဲဒီလောက် ကြီးကျယ်တဲ့ ဇာတ်ညွှန်းမျိုးကို ရေးနိုင်တဲ့ အစွမ်းအစရှိရင် ကျွန်မ ဆရာဝန် လုပ်မနေတော့ဘူး။ ဇာတ်ညွှန်းရေးဆရာပဲ လုပ်တော့မယ်။”

“မင်းသာ ဇာတ်ညွှန်းရေးဆရာ လုပ်မယ်ဆိုရင်တော့ ဘယ်သူမှ အဲဒီရုပ်ရှင်ကို ကြည့်မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ငါလောင်းရဲတယ်။ အသံလွှင့်ရုံတော့ စီးပွားရေး လုပ်မရပဲ ပိတ်လိုက်ရလိမ့်မယ့်။” သူက အမြန်ပဲ ကြားဖြတ်ပြောတယ်။

“ကျွန်မ အလုပ်ပြန်ဝင်တော့မယ်။ ကျွန်မကိုသာ ကတ်ဒ် မြန်မြန်ပို့လိုက်ပါ။” ကျွန်မလည်း ဒေါသတကြီး ပြောပြီး အိမ်ကို အမြန်ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ ကော်ဖီကိုတောင် ကုန်အောင် မသောက်ခဲ့မိပါဘူး။

တံခါးဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်မ ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်ပြီး အွန်လိုင်းတက်ခဲ့ပါတယ်။

ဘာမှ မရှိတဲ့ ကျွန်မရဲ့ အီးမေးလ် ကို ငေးစိုက်ကြည့်နေရင်း ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက် ဘယ်လိုဆုံခဲ့သလဲ ဆိုတာကို ပြန်စဉ်းစား နေမိပါတယ်။ ပြောရရင်တော့ ဘယ်သူမှ ယုံမယ် မထင်ပါဘူး။ တကယ်တော့ ကျွန်မရည်းစားနဲ့ ကျွန်မဟာ အိမ်နီးချင်းတွေပါ။ ကျွန်မတို့ အိမ်အချင်းချင်းဟာ နံရံတစ်ချပ်ပဲ ခြားပါတယ်။ ကျွန်မတို့ ကလေးဘဝ ကတည်းက ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ဟာ တစ်နေကုန် ရန်ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ ကျွန်မ နယ်မြို့ကလေးကို ပြောင်းလာခဲ့တဲ့ အဲဒီနှစ်ကို အခုထက်ထိ မှတ်မိနေပါသေးတယ်။ မြို့ပြနေထိုင်မှုမှာ အသားကျလာတဲ့ ကျွန်မဟာ နယ်မြို့ကလေးရဲ့ ရိုးရှင်းတဲ့ နေထိုင်မှုနဲ့ အံဝင်ခွင်ကျ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ကျွန်မ ကျောင်းကနေ ဆင်းတာနဲ့ အိမ်ပြန်လာပြီး ဘာမှ မလုပ်ဘဲ ထိုင်နေတတ်ပါတယ်။ အဲဒီလို အချိန်တွေဆိုရင် သူက အမြဲတမ်းလိုလိုပဲ ကျွန်မကို လာပြီး စတတ်ပါတယ်။

အပိုင်း(၂) ကို ဖတ်ရန်