မိုးကာအင်္ကျီ

တစ်ခါတုန်းက မြန်မာနိုင်ငံမှာ ရွာတစ်ရွာကို သားဆက်ခြား စီမံကိန်းအတွက် ကျန်းမာရေး အဖွဲ့ တစ်ဖွဲ့က ကွင်းဆင်းပြီး ပညာပေး ပါတယ်။ ကျန်းမာရေး အဖွဲ့ထဲမှာ ပါဝင်တဲ့ သူတွေက ရွာသူရွာသားတွေကို ပဋိသနေ္ဓ တားဆီးရေး နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဟောပြောပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ ကွန်ဒုံး အသုံးပြုနည်းကို လက်တွေ့ ပြသပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျန်းမာရေး အဖွဲ့က ပွင့်ပွင်းလင်းလင်း ပြောရမှာ မရဲလို့ တစ်မျိုး ကြံပါတယ်။ ခြံစည်းရိုး လုပ်ထားတဲ့ ဝါးတိုင် တစ်ချောင်းကို ထောင်ပြီးတော့ အဲဒီတိုင်ရဲ့ ထိပ်မှာ ကွန်ဒုံးကို စွပ်ပြတာပါ။ သူတို့ကတော့ ဒီလောက်ဆိုရင် ရွာသားတွေ သဘောပေါက် လောက်တယ် ဆိုပြီး တွက်ထားပါတယ်။ သရုပ်ပြ အပြီးမှာတော့ ရွာသားတွေကို ကွန်ဒုံးတွေ ဝေငှ ပေးခဲ့ပါတယ်။ လအနည်းငယ် ကြာတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကျန်းမာရေး အဖွဲ့ဟာ အဲဒီရွာကို နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ သူတို့က ရွာသားတွေကို ကွန်ဒုံး အသုံးပြုရတာ အဆင်ပြေမပြေ မေးကြည့်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ရွာသားတွေ က “တစ်ခြားကိစ္စတော့ အဆင်ပြေ ပါတယ် ဆရာရယ်။ ဒါပေမယ့် ညကြီးသန်းခေါင် အပြင် ထွက်ရတာ မြွေပါးကင်းပါး ကြောက်ရတယ်။ အဲဒါလေး တစ်ခုပါပဲ။” လို့ ပြန်ပြော ကြပါတယ်။ သဘောမပေါက်လို့ မေးကြည့်တော့ သူတို့က ခြံထဲကို ခေါ်သွားပြီး ပြပါတယ်။ ခြံစည်းရိုးတိုင်တွေမှာ အစီအရီ စွပ်ထားတဲ့ ကွန်ဒုံးတွေကို တွေ့လိုက်ရတဲ့ အခါမှာတော့ ကျန်မာရေး ပညာပေးတဲ့သူလည်း ပက်လက်လန်သွား ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ လူမျိုးတွေ ကျန်းမာရေး ပညာပေးတဲ့ နေရာမှာတောင် မပွင့်မလင်း လုပ်ကြလို့ ကြုံရတဲ့ အလွဲမျိုးပါ။

နောက်တော့ ကျွန်တော် ဆရာဝန်တစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော်က သူ့ကို “ဘာလို့ ကွန်ဒုံးကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း မဆွေးနွေး ရတာလဲလို့ မေးတော့ သူက “မဆွေးနွေးတာလည်း မပြောနဲ့လေကွာ။ အရင်တုန်းက ဆိုရင် ကွန်ဒုံးဆောင်တာ ရာဇဝတ်မှုတောင် မြောက်သေးတယ်။ အခုမှ နည်းနည်း တော်သွားတာ။” လို့ ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပြောပြပါတယ်။ ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားပြီး ဆက်မေးမိပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ပြောပြချက်အရ အရင်တုန်းက ဆိုရင် မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို ညဖက် မသင်္ကာလို့ ဖမ်းပြီး စစ်တဲ့အချိန်မှာ အိတ်ထဲမှာ ကွန်ဒုံးတွေ့ခဲ့ရင် သက်သေခံ ပစ္စည်းအနေနဲ့ သိမ်းပြီး ပြည့်တန်ဆာ အမှုနဲ့ တရားစွဲလို့ ရတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။ အဲဒီတော့ လုပ်စားနေတဲ့ မိန်းကလေးတွေ အားလုံး အဲဒီပုဒ်မကို ကြောက်လို့ ဘယ်သူမှ ကွန်ဒုံး မဆောင်ရဲကြဘူး လို့ပြောပါတယ်။ နောက်မှ ကျန်းမာရေး နဲ့ ပြည်ထဲရေး ညှိနိုင်းပြီး အဲဒီ ပုဒ်မကို ဖျက်သိမ်းလိုက်တယ် လို့ သိရပါတယ်။

ဒီနှစ်ပိုင်းထဲမှာ မြန်မာနိုင်ငံကို ပြန်ရောက်ရင် ၄လုံးကိုက်တယ် ဆိုတဲ့ စကား မကြာခဏ ကြားနေ ရပါတယ်။ ၂လုံးထီ နဲ့ ၃လုံးထီ ရောဂါအကြောင်း ကြားဖူးပေမယ့် ၄လုံးကိုက်တယ် ဆိုတဲ့စကားကို အစက ကျွန်တော် သဘော မပေါက်ပါဘူး။ နောက်မှ ၄လုံးကိုက်တယ် အေကိုက်တယ် ဆိုတာ အေအိုင်ဒီအက်စ် ဖြစ်နေတာကို ခေါ်တာဖြစ်ကြောင်း သဘောပေါက်သွားပါတယ်။

ကျွန်တော်လည်း ဆရာဝန်ကို “ရွာတွေမှာ အေအိုင်ဒီအက်စ် ဖြစ်တဲ့သူတွေ ဘာလို့ ဒီလောက်များရတာလဲ။ ကိုယ့်အန္တရာယ်ကိုယ် မမြင်ကြဘူးလား၊” လို့ ဆက်မေးမိပါတယ်။ သူက “တစ်ချို့ ရွာတွေမှာ နေတဲ့သူတွေက အိတ်ခ်ျအိုင်ဗွီ ဘယ်လိုကူး တတ်တယ် ဆိုတာလည်း မသိဘူး။ ဖြစ်ရင် ကုမရဘူး ဆိုတာလည်း မသိဘူး။ သေတတ်တယ် ဆိုတာလည်း မသိဘူး။ အဲဒါကြောင့် ဒီလောက်များနေတာ။” လို့ ပြန်ဖြေပါတယ်။

နောက်တော့ သူက သူကိုယ်တိုင် ကြုံခဲ့ဖူးတဲ့ ရယ်စရာ တစ်ခု ကို ပြန်ပြောပြပါတယ်။ တစ်ခါက သူတို့အဖွဲ့ ရွာတစ်ရွာကို အေအိုင်ဒီအက်စ် ပညာပေး ဟောပြောဖို့ ရောက်သွားခဲ့ ပါတယ်။ ရွာသားတွေကို အေအိုင်ဒီအက်စ်ရဲ့ ဆိုးကျိုး၊ ဘယ်လို ကူးစက်တတ်တယ်၊ ဘယ်လို ကာကွယ်ရမယ် ဆိုတာတွေကို ပြောပြပါတယ်။ ဟောပြောပွဲ ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သူတို့က ရွာသားတွေ အတွက် ကွန်ဒုံးတွေ ဝေပါတယ်။ အဲဒီမှာ ရွာသားတစ်ယောက်က “ဆရာရယ်။ ဆရာတို့ အခုလုပ်နေတာက မိုးရေချိုးချင်လို့ မိုးရွာထဲထွက်မယ် ဆိုတဲ့သူကို မိုးကာအင်္ကျီ ဝတ်ခိုင်းသလိုပါပဲ။” လို့ ပြန်ပြောလိုက်လို့ သူတို့တတွေလည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားခဲ့ရ ပါတော့တယ်။