ခံစားချက်တွေ နေတဲ့ကျွန်း

တစ်ခါတုန်းက ခံစားချက်တွေ စုပေါင်းနေထိုင်ကြတဲ့ ကျွန်းကလေး တစ်ကျွန်း ရှိတယ်။ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်း၊ အသိပညာ နဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ အပါအဝင် အခြားသော ခံစားချက်တွေဟာ အဲဒီကျွန်းမှာ နေထိုင်ကြတာပေါ့။ တစ်နေ့မှာတော့ အဲဒီကျွန်းကလေးဟာ သမုဒ္ဒရာရဲ့ ကြမ်းပြင်ကို မကြာခင်နစ်မြုပ်တော့မယ် ဆိုတဲ့ ကြေငြာချက်ကို ခံစားချက်တွေ အားလုံးကြားလိုက် ကြရတယ်။

အဲဒီအခါမှာ ခံစားချက်တွေအားလုံးက သူတို့ရဲ့ လှေတွေနဲ့အတူ ကျွန်းကလေးကနေ ခွာဖို့ ပြင်ဆင် တော့တာပေါ့။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကတော့ တစ်ဦးတည်း ကျန်နေခဲ့လေတယ်။ သူမကတော့ ကျွန်းကလေးကို တတ်နိုင်သမျှ နောက်ဆုံးအချိန်အထိ စောင့်ရှောက် သွားချင်တယ်။ ကျွန်းကလေးဟာ ရေအောက်ကို လုံးဝနီးပါး နစ်မြုပ် သွားတော့မယ့် အချိန်ကို ရောက်တော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ သူမထွက်ခွာဖို့ အချိန်ရောက်ပြီလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ သူမဟာ အကူအညီ တောင်းခံနိုင်မယ့် တစ်စုံတစ်ဦးကို လိုက်ရှာလေတော့တယ်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ချမ်းသာကြွယ်ဝခြင်းဟာ သူ့ရဲ့ ခမ်းနားကြီးကျယ်တဲ့ လှေတစ်စင်းနဲ့ အတူ ဖြတ်သန်းသွားတယ်။ သူမက “ချမ်းသာကြွယ်ဝခြင်းရေ။ ကျွန်မ ရှင့်ရဲ့လှေနဲ့ အတူ လိုက်ခဲ့လို့ ရမလား။” လို့ လှမ်းမေးတယ်။ ချမ်းသာကြွယ်ဝခြင်းက “ဝမ်းနည်းပါတယ်။ ငါ့ရဲ့လှေထဲမှာ ရွှေတွေ ငွေတွေပြည့်နေလို့ မင်းအတွက် နေရာမရှိဘူး။ ” လို့ ပြန်ဖြေလေတယ်။

အဲဒါနဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ အနီးအနားကနေ လှပတဲ့ လှေတစ်စင်းနဲ့ ဖြတ်သန်းသွားတဲ့ ပကာသန ကို အကူအညီတောင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာက ငိုယိုရင်း “ပကာသနရေ။ ကျွန်မကို ကယ်ပါဦး။” လို့လှမ်းအော်တယ်။ အဲဒီအခါမှာ ပကာသနက “မင်းတစ်ကိုယ်လုံး စိုရွှဲနေတာပဲ။ ငါ့ရဲ့ လှေ မင်းကြောင့် ပျက်စီးသွားလိမ့်မယ်။ ” လို့ ပြန်ပြောလေတယ်။

နောက်တစ်ခါတော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်း ဖြတ်သန်းသွားတာကို မြင်ရတယ်။ “ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်းရေ။ ငါမင်းနဲ့အတူ လိုက်ပါရစေ၊” လို့ ပြောတော့ ဝမ်းနည်းကြေကွဲခြင်းက “ဆောရီးပဲ ချစ်ခြင်း မေတ္တာရေ။ ဒါပေမယ့် ငါအခုအချိန်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေဖို့ လိုအပ်နေတယ်။” လို့ ပြန်ပြောပါတယ်။

အဲဒီနောက်မှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ ပျော်ရွှင်ခြင်းကို လှမ်းမြင်တယ်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာက “ပျော်ရွှင်ခြင်းရေ။ ငါ့ကို မင်းနဲ့အတူ ခေါ်သွားပါ၊ ” လို့ လှမ်းအော်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပျော်ရွှင်ခြင်းက အပျော်လွန်နေတာကြောင့် သူမခေါ်တာကို မကြားပဲ ဆက်ထွက်သွားတယ်။

ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ စတင်ပြီး ငိုကြွေးပါတော့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ “ချစ်ခြင်းမေတ္တာရေ။ လာခဲ့။ မင်းကို ငါနဲ့အတူခေါ်သွားမယ်။” ဆိုတဲ့ အသံတစ်သံကို သူမကြားရတယ်။ အဲဒါဟာ အဖိုးအိုအရွယ် ခံစားမှုတစ်ခု ဖြစ်ပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ အလွန်ပဲ စိတ်ချမ်းသာပြီး အပျော်လွန်သွားတာနဲ့ အဖိုးအိုရဲ့ နံမည်ကို မေးဖို့ မေ့သွားတယ်။ သူတို့ဟာ ကုန်းမြေကို ရောက်တဲ့အခါမှာ အဖိုးအိုက သူမကို ချခဲ့ပြီး ခရီးဆက် ထွက်သွားတယ်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာလည်း သူမအပေါ် အဖိုးအိုရဲ့ ကျေးဇူးကြီးမားပုံကို အဲဒီအခါမှ သတိပြုမိလေတယ်။

အဲဒါနဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟာ အသိပညာ ကို ရှာပြီး “ကျွန်မကို ကူညီခဲ့တာ ဘယ်သူလဲရှင်။” လို့မေးတော့ “အဲဒါ အချိန်ပဲ။” လို့ အသိပညာက ပြန်ဖြေလေတယ်။ “ဒါပေမယ့် အခြား ခံစားမှုတွေအားလုံးက ကျွန်မကို မကယ်ဆယ်တဲ့ အချိန်မှာ သူက ဘာလို့ ကယ်ဆယ် ခဲ့တာလဲ။” လို့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာက မေးပြန်တယ်။ အသိပညာက ပြုံးပြီး သူ့ရဲ့ လေးနက်တဲ့ အမြော်အမြင်နဲ့ “ဘာလို့လဲဆိုတော့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာရဲ့ ကြီးကျယ် ခမ်းနားမှုကို နားလည်နိုင်တဲ့သူဟာ အချိန် တစ်ဦးတည်းပဲ ရှိလို့ပေါ့။” လို့ အရိုးခံအတိုင်း ပြန်ဖြေလိုက်လေတော့တယ်။

(Source: http://www.touchinglovestories.com/timeunderstandslove.htm)