ကြုံတုန်းကြိုက်တုန်း ရယ်စရာပြောတာပါ။ ကာယကံရှင်တွေ ဖတ်မိရင်တော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ကြပေါ့။
ကျွန်တော့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် စင်ကာပူရောက်ခါစက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းပါ။ အဲဒီအချိန်က သူဘတ်စ်ကားပဲ စီးဖူးပါသေးတယ်။ MRT မစီးဖူးသေးပါဘူး။ အဲဒီနေ့ကတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ MRT စီးကြပါတယ်။ ဆင်းရမယ့် မှတ်တိုင်ရောက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်းက ရှေ့မှတ်တိုင် ဆင်းကြမယ်လို့ လှမ်းပြောပါတယ်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာတော့ ရှေ့မှတ်တိုင် ဆင်းမယ်ဆိုရင် ခလုပ်နှိပ်ရတယ် မဟုတ်လား။ အဲဒီတော့ သူလည်း ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ အပေါက်ဝနားမှာရှိတဲ့ အရေးပေါ်ခလုတ်ကို ကောက်ပြီး နှိပ်ထည့်လိုက်ပါတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ရထားကို နောက်မှတ်တိုင် ရပ်အောင် ခလုတ်နှိပ်ရမယ် လို့ထင်နေတာကိုး။
MRT လည်း ချက်ချင်း လှိုဏ်ခေါင်းထဲမှာ ရပ်သွားပါတယ်။ ဘေးနားက သူငယ်ချင်းတွေတော့ အားလုံး မျက်လုံးပြူး ကုန်ကြတာပေါ့။ အဲဒီနောက် မကြာခင်မှာ ရထားမောင်းသမားက ရောက်လာပါတယ်။ ဘာကိစ္စနဲ့ အရေးပေါ်ခလုတ်နှိပ်တာလဲ ဆိုတာကို စုံစမ်းဖို့ပါ။ သူတို့ သူငယ်ချင်း အုပ်စုတစ်စုလုံး ရူးချင်ယောင်ဆောင်နေကြပါတယ်။ ဘေးနားကလူတွေကလည်း ဘယ်သူနှိပ်တယ်ဆိုတာကို မပြောကြပါဘူး။ ရထားမောင်းတဲ့သူလည်း လက်သည်မပေါ်တာနဲ့ အောင့်သက်သက်နဲ့ ပြန်သွားပါတယ်။
နောက်အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကတော့ ကျွန်တော်နဲ့ အတူနေခဲ့ဖူးတဲ့ အခန်းဖော်တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ သူလည်း စင်ကာပူရောက်ရောက်ချင်း ဖြစ်တဲ့ ဇာတ်လမ်းပါပဲ။ အဲဒီတုန်းက အခုလို EZ-Link ကတ်ဒ်တွေ မသုံးကြသေးပါဘူး။ Transit Link ကတ်ဒ်လို့ ခေါ်တဲ့ လန်ဒန် နဲ့ သြစတေးလျက ရထားတွေမှာ သုံးတဲ့ လက်မှတ်လိုပုံစံမျိုး ကတ်ဒ်ကလေးတွေ သုံးကြပါတယ်။ သူ့ကို သူ့သူငယ်ချင်းက ရထားလက်မှတ် တစ်စောင်ဝယ်ပေးပါတယ်။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းမှာ ခရီးဆောင်အိတ် တစ်လုံးပါလာတော့ အဲဒီအိတ်ကို ညာဘက်ကနေ ဆွဲလာပါတယ်။ MRT မှာ အထဲဝင်ရမယ့် အချိန်ရောက်တော့ သူ့မှာ ညာလက်မအားလို့ ဘယ်ဘက်ကနေ လက်မှတ်ကို ထိုးထည့်ပါတယ်။ ဘယ်ဘယ်ကနေ လက်မှတ်ထိုးထည့်တော့ ရှေ့တည့်တည့်က တံခါးက မပွင့်ပဲ ဘေးဘက် ဘယ်ဘက်ခြမ်းက တံခါးက ပွင့်သွားတာပေါ့။ အဲဒါကို တံခါးမပွင့်ရ ကောင်းလားဆိုပြီး ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းက တံခါးကို ကျော်ခွပြီး တက်ပါတယ်။ ဘာပြောကောင်းမလဲ။ Alarm တွေ ထမြည်ပါလေရော။ MRT က ဝန်ထမ်းရောက်လာတော့မှ သူ့ကို မသိလို့ ကျော်တက်တာမှန်းသိတော့ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။
မယုံရင် ပုံပြင်လို့ မှတ်ပါ။ စမ်းတော့ မကြည့်ကြပါနဲ့။
No comments:
Post a Comment