မိမိကိုယ်ကို လှည့်ဖြားခြင်း

လူ့သဘာဝ၏ တစိတ်တဒေသမှာ အခြားသူများ အပေါ်တွင် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဝေဖန်လေ့ရှိသော်လည်း မိမိတို့အလှည့်သို့ ရောက်သောအခါတွင် မိမိဘာသာ အလုပ်မဟုတ်ခြင်းအတွက် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ဆင်ခြေဆင်လက်ရှာဖွေ တတ်ကြသည်။ သို့မဟုတ် အခြားသူများ အပေါ်တွင် အပြစ်တင်လေ့ရှိကြသည်။ အောက်ပါပုံပြင်သည် ကျွန်တော် ဆိုလိုချင်သော အကြောင်းအရာကို ခြယ်မှုန်းဖော်ပြထားသည်။

ခြေမြန်တော် တစ်ယောက်အား အလွန်အရေးကြီးသော တာဝန်တစ်ရပ်ဖြင့် အလွန် ဝေးလံသော မြို့တစ်မြို့သို့ စေလွှတ်ခဲ့သည်။ သူသည် သူ၏မြင်းကို ကုန်းနှီးပြင်ပြီး ဒုန်းစိုင်းထွက်ခဲ့လေသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် တိရိစ္ဆာန်များကို အစာကွေျးရန် ရပ်နားလေ့ရှိသော ညအိပ်ထမင်းဆိုင် အချို့ကို ဖြတ်သန်းပြီးသောအခါတွင် မြင်းက
“ငါတို့ဟာ ဘယ်မြင်းဇောင်းမှာမှ အစာစားဖို့မရပ်နားဘူး။ အဲဒါ ဘာကို ဆိုလိုသလဲ ဆိုတော့ ငါ့ကို မြင်းတစ်ကောင်လို့ သဘောမထားဘူး။ လူတစ်ယောက်လို့ သဘောထားတယ်။ အဲဒီတော့ အခြားလူတွေလိုမျိုးပဲ နောက်ထပ် မြို့ကြီးတစ်မြို့ကို ရောက်ရင် အစာစားရမှာပဲ။” ဟုတွေးသည်။

သို့သော် မြို့ကြီး အများအပြားကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု ကျော်ဖြတ်ခဲ့သော်လည်း သူ့ကို စီးနှင်းလာသောသူသည် ဆက်လက်၍ ခရီးနှင်နေသည်။ ထိုအခါတွင် မြင်းက “တကယ်တော့ ငါလူအဖြစ်ကို ပြောင်းသွားတာ မဟုတ်လောက်ဘူး။ နတ်တစ်ပါး အဖြစ်ကို ပြောင်းသွားတာ ဖြစ်မယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ နတ်တွေက အစာစားစရာ မလိုဘူးလေ။” ဟု ဆက်၍ တွေးပြန်သည်။

နောက်ဆုံးတွင် သူတို့၏ ခရီးဆုံးသို့ရောက်ရှိပြီး မြင်းကို မြင်းဇောင်းသို့ ခေါ်သွားလေသည်။ မြင်းသည် ထိုနေရာတွင်တွေ့ရသော ကောက်ရိုးများကို လောဘတကြီးစားရင်း သူ့ဘာသာသူ ပြန်ပြောမိသည်မှာ
“ငါတို့ မျှော်လင့်ထားတဲ့ အရာတွေဟာ မျှော်လင့်ထားသလို ဖြစ်မလာတဲ့အခါမှာ ဒါတွေဟာ ပြောင်းလဲသွားပြီလို့ ဘာဖြစ်လို့ အလွယ်တကူ ယုံကြည်လိုက်ကြတာလဲ။ တကယ်တော့ ငါဟာ လူလည်း မဟုတ်ဘူး။ နတ်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ဗိုက်ဆာနေတဲ့ မြင်းတစ်ကောင်ပါပဲ။” ဟူ၍ ဖြစ်လေသည်။

(Paulo Coelho ၏ Like the flowing River: Thoughts and Reflection မှ Self-Deception ကို ပြန်ဆိုထားပါသည်။)